I SA/Gd 1673/13

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem Dyrektor Izby Skarbowej, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 2 i art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r., poz. 267 - dalej: K.p.a.), art. 34 § 1, § 4 i § 5 w związku z art. 33 pkt 1 i 7 w trybie art. 17 § 1 i art. 18 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r., poz. 1015; z późn. zm. - dalej: u.p.e.a.), po rozpatrzeniu zażalenia, wniesionego przez A. M. na postanowienie Dyrektora Izby Celnej z dnia 8 października 2013r., którym uznano zarzuty wniesione na postępowanie egzekucyjne za nieuzasadnione oraz odmówiono umorzenia postępowania egzekucyjnego, utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Podstawą takiego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i rozważania:

Organ egzekucyjny - Dyrektor Izby Celnej (będący jednocześnie wierzycielem) prowadzi postępowanie egzekucyjne do majątku zobowiązanego A. M. na podstawie tytułu wykonawczego nr [...] z dnia 29 sierpnia 2013 r. - obejmującego należność z tytułu podatku akcyzowego za lipiec 2012r. w kwocie należności głównej 7.032,00 zł. Podstawę prawną wystawienia tytułu wykonawczego stanowi decyzja Naczelnika Urzędu Celnego z dnia 12 lipca 2013 r., określająca A. M. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki [...] o nr nadwozia [...] na kwotę 7.032,00 zł.

W celu przeprowadzenia egzekucji należności objętej wymienionym tytułem wykonawczym, poborca skarbowy Izby Celnej w dniu 20 września 2013r. udał się pod adres zamieszkania zobowiązanego i doręczył mu odpis tytułu wykonawczego, po czym sporządził z nim protokół o stanie majątkowym.

W dniu 27 września 2013r. zobowiązany zgłosił zarzuty w sprawie prowadzenia przez Dyrektora Izby Celnej postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego nr [...], z wnioskiem o umorzenie postępowania egzekucyjnego. W opisywanym środku zaskarżenia podniesiono zarzuty:

1) na podstawie art. 33 pkt 1 u.p.e.a. - nieistnienia obowiązku dochodzonego na podstawie tytułu wykonawczego nr [...] na skutek braku doręczenia zobowiązanemu wymienionego w treści tytułu wykonawczego orzeczenia nr [...] z dnia 12 lipca 2013 r.,

2) na podstawie art. 33 pkt 7 u.p.e.a. - braku uprzedniego doręczenia upomnienia, o którym mowa w art. 15 ustawy.

W uzasadnieniu zarzutów podniesiono, że obowiązek objęty tytułem wykonawczym nie istnieje, gdyż zobowiązanemu nie została doręczona decyzja Naczelnika Urzędu Celnego nr [...] z dnia 12 lipca 2013r. A. M. wyjaśnił, że o wszczęciu egzekucji administracyjnej dowiedział się w dniu 20 września 2013r. tj. w dniu doręczenia przez pracownika Izby Celnej odpisu tytułu wykonawczego. Jednocześnie zobowiązany podniósł, że nie otrzymał ani upomnienia wzywającego go do zapłaty dochodzonej należności, jak też żadnych pism w sprawie, co pozbawiło go możliwości obrony swoich praw i interesów. Ponad A. M. podniósł kwestie dotyczące zasadności określenia mu wysokości zobowiązania podatkowego, załączając do niniejszego pisma dowody, które jego zdaniem potwierdzają, iż "zakupiony samochód jest samochodem ciężarowym, podlegającym zwolnieniu od podatku akcyzowego".

Po rozpatrzeniu opisanych powyżej zarzutów Dyrektor Izby Celnej wydał w dniu 8 października 2013r. postanowienie, którym uznano zarzuty wniesione na postępowanie egzekucyjne prowadzone wobec A. M. na podstawie tytułu wykonawczego nr [...] z dnia 29 sierpnia 2013r. za nieuzasadnione oraz odmówiono umorzenia postępowania egzekcuyjnego.

W uzasadnieniu organ egzekucyjny - odnosząc się do zarzutów zgłoszonych na podstawie art. 33 pkt 1 i 7 u.p.e.a. - wskazał, że tytuł wykonawczy został wystawiony na podstawie decyzji Naczelnika Urzędu Celnego z dnia 12 lipca 2013r., która to decyzja została doręczona w trybie art. 150 ustawy Ordynacja podatkowa w dniu 5 sierpnia 2012 r.. W tej sytuacji Dyrektor Izby Celnej uznał, że powiadomienie o wysokości należnego podatku nastąpiło w dniu doręczenia decyzji określającej to zobowiązanie. Organ egzekucyjny zauważył również, że zgodnie z § 13 rozporządzenia Ministra Finansów w zw. z art. 15 u.p.e.a., przed wystawieniem tytułu wykonawczego brak było obowiązku skierowania do zobowiązanego upomnienia, gdyż należność podatkowa została określona w decyzji Naczelnika Urzędu Celnego z dnia 12 lipca 2013r.

Na opisane wyżej postanowienie A. M., wniósł zażalenie wraz z wnioskiem "o zawieszenie prowadzonego postępowania egzekucyjnego do czasu zakończenia postępowania wskazując, że prowadzenie tegoż postępowania może narazić skarżącego na niedający się w przyszłości pokryć uszczerbek finansowy.

Dyrektor Izby Skarbowej - po rozpoznaniu sprawy w postępowaniu zażaleniowym - zastosował się do dyspozycji art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. wskazując w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, że ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji przewiduje możliwość zgłoszenia zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego w ściśle określonych przypadkach wymienionych w art. 33 tejże ustawy.

Odnosząc się do zarzutów zobowiązanego, Dyrektor Izby Skarbowej w pierwszej kolejności podkreślił, że w postępowaniu egzekucyjnym chodzi o wykonanie obowiązków określonych już uprzednio w innych postępowaniach, zasadniczo przedmiotem zarzutu nie może być dążenie do zmiany tytułu wykonawczego stanowiącego podstawę postępowania egzekucyjnego. Zgodnie bowiem z art. 29 § 1 u.p.e.a., organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej; organ ten nie jest natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Zestawienie cytowanego art. 29 § 1 u.p.e.a. z art. 33 pkt 1 tej ustawy prowadzi do wniosku, że zasadniczo zarzuty zgłoszone w postępowaniu egzekucyjnym mogą być wywodzone jedynie jako następstwo okoliczności, które nastąpiły po wydaniu tego tytułu.

Zobowiązany, wnosząc zarzuty oparte na podstawie art. 33 pkt 1 u.p.e.a., powinien przedstawić dowody potwierdzające, że obowiązek nie istnieje, ponieważ nigdy nie powstał albo wprawdzie powstał, ale wygasł z powodu wykonania (okoliczność faktyczna) lub z innych przyczyn wynikających wprost z przepisów prawa (przedawnienie) lub czynności prawnych (uchylenie lub stwierdzenie nieważności decyzji o nałożeniu obowiązku). W badanej sprawie zobowiązany podniósł, jako podstawę zarzutu nieistnienia obowiązku, brak doręczenia decyzji podatkowej określającej egzekwowane zobowiązanie podatkowe.

Tymczasem ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że Naczelnik Urzędu Celnego decyzją z dnia 12 lipca 2013 r., określił A. M. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki [...] o nr nadwozia [...] na kwotę 7.032,00 zł. Przedmiotowa decyzja została doręczona w dniu 5 sierpnia 2013r. w trybie określonym w art. 150 O.p., a pismo pozostawiono w aktach sprawy.

W związku z powyższym Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że zarzut nieistnienia obowiązku na skutek braku doręczenia zobowiązanemu wymienionego w treści tytułu wykonawczego orzeczenia należy uznać za nieuzasadniony.

Organ odwoławczy podkreślił, że zgodnie z art. 29 § 1 u.p.e.a. organ egzekucyjny nie bada ani merytorycznej trafności ("zasadności") decyzji wymiarowej, ani też "wymagalności" zobowiązania podatkowego w niej określonego. Ta ostatnia przesłanka wiąże się natomiast m.in. z kwestią prawidłowego doręczenia decyzji. Niewątpliwie bowiem dopiero z datą doręczenia decyzji zaczyna ona wywierać skutki prawne względem strony postępowania. Jednakże analizowanie prawidłowości doręczenia decyzji podatkowej, stanowiącej podstawę tytułu wykonawczego, oznacza w konsekwencji badanie tego czy weszła ona skutecznie do obrotu prawnego, a tym samym czy zobowiązanie w kwocie nią określonej stało się wymagalne.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, kwestia doręczenia decyzji podatkowej nie może być weryfikowana w postępowaniu egzekucyjnym, niezależnie od tego czy wierzyciel jest jednocześnie organem egzekucyjnym. Przyjęcie takiego poglądu byłoby równoznaczne z umożliwieniem zobowiązanemu podważania ostatecznych decyzji poza trybami nadzwyczajnymi. Temu zaś sprzeciwia się art. 128 O.p., statuujący zasadę trwałości ostatecznych decyzji podatkowych. Twierdzenie o niedoręczeniu stronie decyzji ostatecznej może być weryfikowane przez właściwy organ podatkowy (wierzyciela) w ramach przesłanki wznowienia postępowania określonej w art. 240 § 1 pkt 4 O.p., a nie w postępowaniu egzekucyjnym.

Wobec powyższego podnoszone przez A. M. w zarzutach oraz w zażaleniu kwestie dotyczące zasadności określenia zobowiązanemu wysokości zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym, a w konsekwencji prawidłowość doręczenia decyzji nie mogą podlegać merytorycznej ocenie w toku postępowania egzekucyjnego.

Odnosząc się do zarzutu opartego o przesłankę z art. 33 pkt 7 u.p.e.a, Dyrektor Izby Skarbowej uznał, że i ten zarzut nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z zasadą zagrożenia wynikającą z przepisów art. 15 § 1 u.p.e.a., egzekucja administracyjna może być wszczęta, jeżeli wierzyciel, po upływie terminu do wykonania przez zobowiązanego obowiązku, przesłał mu pisemne upomnienie, zawierające wezwanie do wykonania obowiązku z zagrożeniem skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego, chyba że przepisy szczególne inaczej stanowią. Jak stanowi § 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji ( Dz. U. nr 137, poz. 1541 ze zm.) postępowanie egzekucyjne może być wszczęte bez uprzedniego doręczenia upomnienia m.in. w przypadku, gdy należność pieniężna została określona w orzeczeniu ( pkt 1 § 13). Decyzja z dnia 12 lipca 2013 r., określająca A. M. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego na kwotę 7.032,00 zł, ma charakter deklaratoryjny i jest orzeczeniem, o którym mowa w § 13 pkt 1) rozporządzenia. Brak było zatem, po stronie organu, obowiązku doręczenia upomnienia, przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego, co zostało zaznaczone ze wskazaniem podstawy prawnej w pozycji 50 tytułu wykonawczego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 października 2011 r., sygn. akt II FSK 797/100).

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku A. M. wniósł o uchylenie postanowienia organu odwoławczego w całości i uznanie skargi za zasadną. Jednocześnie skarżący wniósł o zawieszenie wszelkich działań mających na celu doprowadzenie do wyegzekwowania należności do chwili zakończenia postępowania w sprawie.

W uzasadnieniu skargi strona powtórzyła zarzuty zgłoszone w zażaleniu, dodatkowo kwestionując stanowisko organu o uznaniu za doręczoną w trybie zastępczym ( art. 150 O.p. ) decyzji stanowiącej podstawę tytułu wykonawczego oraz raku po stronie wierzyciela obowiązku doręczenia upomnienia przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, zważył, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sąd administracyjny sprawuje kontrolę administracji publicznej przez badanie zgodności zaskarżonych decyzji i postanowień z prawem. W wyniku takiej kontroli decyzja lub postanowienie mogą zostać uchylone w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. Nr z 2012 r., poz. 270 z późn. zm., określanej dalej jako p.p.s.a.). Ponieważ prawo wspólnotowe począwszy od dnia 1 maja 2004 r. stało się częścią polskiego porządku prawnego, dokonywana przez Sąd ocena legalności decyzji dotyczy jej zgodności z prawem stanowionym, tak przez polskiego ustawodawcę, jak i ustawodawcę wspólnotowego.

Z przepisu art. 134 § 1 ustawy p.p.s.a. wynika, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą skargi. Jego wykładnia wskazuje, że Sąd ma nie tylko prawo, ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony. Z drugiej jednak strony granicą praw i obowiązków Sądu wyznaczoną w art. 134 § 1 p.p.s.a. jest zakaz wkraczania w sprawę nową. Granice te zaś wyznaczone są dwoma aspektami mianowicie: legalnością działań organu podatkowego oraz całokształtem aspektów prawnych tego stosunku prawnego, który był objęty treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia. Powyższe oznacza, że Sąd naruszyłby ten przepis jedynie wówczas, gdyby przekroczył określone wyżej granice danej sprawy albo gdyby ograniczył się w ocenie legalności tylko do zarzutów i wniosków skargi.

Posiadając tak określony zakres swojej kognicji Sąd uznał, że w ustalonym stanie faktycznym skarga nie zasługuje na uwzględnienie, zaś zaskarżone postanowienie nie narusza prawa, co byłoby podstawą wyeliminowania go z obrotu prawnego.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy stanowisko organu egzekucyjnego w zakresie zarzutów zgłoszonych przez skarżącego w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym jest prawidłowe, a w konsekwencji czy zarzuty te zasługiwały na uwzględnienie.

Z uwagi na zakres zarzutów, na wstępie rozważań przytoczyć zatem wypada treść przepisu art. 33 pkt 1 i pkt. 7 u.p.e.a., zgodnie z którym podstawę zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może stanowić wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie, wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku oraz brak uprzedniego doręczenia upomnienia, o którym mowa w art. 15 u.p.e.a.

Podkreślić przy tym należy, że zarzuty w postępowaniu egzekucyjnym są podstawowym środkiem ochrony zobowiązanego, gdy postępowanie egzekucyjne narusza istotne zasady tego postępowania lub gdy egzekucja jest niedopuszczalna.

Zgodnie z art. 34 § 1 u.p.e.a., zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 pkt 1-7, 9 i 10 organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 pkt 1-5, wypowiedź wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążąca.

Przy czym jak trafnie zauważył Dyrektor Izby Skarbowej, powołując w tej kwestii stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażone w uchwale z dnia 25 czerwca 2007 r., sygn. akt I FPS 4/06 (publ. ONSAiWSA 2007/5/112, ZNSA 2007/4/87, OSP 2008/1/5, Prok.i Pr. 2008/1/52), wydanie postanowienia zawierającego stanowisko wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, o których mowa w art. 34 u.p.e.a., w przypadku gdy wierzyciel jest jednocześnie jest organem egzekucyjnym, należy uznać za bezprzedmiotowe.

Przechodząc do oceny zgodności z prawem rozstrzygnięcia organu odwoławczego, należy w pierwszej kolejności wskazać, że przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie było postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 8 listopada 2013 r., utrzymujące w mocy postanowienie Dyrektora Izby Celnej z dnia 8 października 2013 r., wydane na podstawie art. 34 u.p.e.a., którym organ pierwszej instancji oddalił zgłoszone przez skarżącego, jako zobowiązanego, w toku postępowania egzekucyjnego zarzuty o jakich mowa w art. 33 pkt 1 i 7 u.p.e.a.

W niniejszej sprawie kontroli Sądu podlega wyłącznie prawidłowość zastosowania przez organy przepisów u.p.e.a. Jak słusznie wskazał bowiem Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 października 1999 r. (sygn. akt IVSA 1104/96, opubl. w: Baza Orzeczeń LEX nr 47780), w trakcie postępowania egzekucyjnego zobowiązany, kwestionując prowadzenie tego postępowania, może wnieść zarzuty tylko i wyłącznie z przyczyn enumeratywnie wyszczególnionych w art. 33 u.p.e.a.

W zakresie sformułowanego w skardze zarzutu naruszenia przez organy art. 33 pkt 1 u.p.e.a. stwierdzić należy, że w okolicznościach rozpatrywanej sprawy nie znajduje on uzasadnienia. Zobowiązany zgłosił powyższy zarzut twierdząc, że decyzja Naczelnika Urzędu Celnego z dnia 12 lipca 2013 r. określająca wysokość zobowiązania w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki [...] o nr nadwozia [...] na kwotę 7.032,00 zł. nie została mu skutecznie doręczona.

Po pierwsze wskazać należy, że decyzja powyższa została doręczona stronie w trybie art. 150 Ordynacji podatkowej ze skutkiem doręczenia w dniu 5 sierpnia 2012 r.

Po drugie, decyzja ta, wobec jej nie zaskarżenia weszła do obrotu prawnego, stając się decyzją ostateczną. Tym samym mogła stanowić podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego.

Słusznie podniesiono w zaskarżonym postanowieniu, że w świetle art. 29 § 1 u.p.e.a organ egzekucyjny nie ma uprawnienia do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Badanie dopuszczalności egzekucji administracyjnej obejmuje ustalenie, czy egzekucja oznaczonego obowiązku jest dopuszczalna, czy tytuł wykonawczy jest prawidłowo wystawiony i czy doręczone zostało upomnienie, jeżeli było ono wymagane. W postępowaniu egzekucyjnym nie jest natomiast dopuszczalne weryfikowanie prawidłowości wydania i doręczenia decyzji stanowiącej postawę wystawienia tytułu wykonawczego (vide: wyrok WSA w Lublinie z 12 października 2011 r., I SA/Lu 407/11, baza orzeczeń nsa.gov.pl). Dopóki bowiem w obiegu prawnym pozostaje decyzja ostateczna stanowiąca tytuł wykonawczy, podlega ona egzekucji, a organ egzekucyjny nie jest uprawniony do merytorycznego badania tej decyzji i nie ma możliwości negowania prawidłowości nałożenia obowiązków. Ewentualna wadliwość decyzji może być podnoszona w innym, odrębnym postępowaniu, nie zaś w sprawie, której przedmiotem jest wyłącznie ocena legalności wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Zarzuty oraz inne środki odwoławcze przysługujące w ramach postępowania egzekucyjnego nie mogą być wykorzystywane do weryfikacji decyzji administracyjnych, stanowiących podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego (vide: wyrok WSA w Gdańsku z 19 grudnia 2012 r., II SA/Gd 643/12; baza orzeczeń.nsa.gov.pl). Zgodnie z zasadą trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych, wyrażoną w art. 128 Ordynacji podatkowej decyzje ostateczne mogą być uchylone lub zmienione tylko w drodze trybów szczególnych i nie może to się stać za sprawą środków odwoławczych wnoszonych w toku postępowania egzekucyjnego (vide: wyrok WSA w Lublinie z dnia 30 października 2007 r. II SA/LU 806/07, Lex nr 501519). Regulacja art. 29 § 1 u.p.e.a. nie obliguje, ani też nie uprawnia organu egzekucyjnego do zweryfikowania podstawy prawnej obowiązku podlegającego egzekucji, gdyż wiązałoby się to z niedopuszczalnym w postępowaniu egzekucyjnym wkraczaniem w ustalenia postępowania administracyjnego, zakończonego decyzją ostateczną. Stanowiące obowiązek organu egzekucyjnego badanie istnienia obowiązku oznacza zaś sprawdzenie czy istnieje tj. nie został wykonany obowiązek wskazany w tytule wykonawczym. Organ egzekucyjny w oparciu o powołany przepis ustawy egzekucyjnej nie może badać zasadności obowiązku podlegającego egzekucji, to znaczy nie może badać, czy decyzja na mocy której nałożono obowiązek, była zgodna z prawem (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 listopada 2010 r., I OSK 1508/10 Lex nr 745053).

Podsumowując tę część rozważań wskazać należy, że egzekwowany obowiązek został określony zgodnie z treścią prawomocnej decyzji, zarówno co do jej adresata, podstawy prawnej, rodzaju należności oraz kwot, a zatem nie doszło, wbrew twierdzeniom skarżącego do naruszenia przez organ egzekucyjny art. 33 pkt. 1 u.p.e.a.

W ocenie Sądu również zarzut naruszenia przez organy art. 33 pkt. 7 u.p.e.a.

uznać należy za nieuzasadniony.

Skarżący sformułował ten zarzut opierając się na założeniu, że organ miał obowiązek doręczenia mu upomnienia.

Z takim rozumowaniem strony zgodzić się nie można z następującej przyczyny.

Otóż Minister Finansów rozporządzeniem z 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 137, poz. 1541 ze zm.), wydanym w oparciu o art. 15 § 5 u.p.e.a., w § 13, zawarł katalog należności pieniężnych, których egzekucja może być wszczęta bez uprzedniego doręczenia upomnienia, między innymi gdy należność pieniężna została określona w orzeczeniu tj. w decyzji, postanowieniu lub innym akcie indywidualnym będącym źródłem obowiązków objętych egzekucja administracyjną ( pkt. 1 § 13 ). Przyjąć należy, że użycie w ww. przepisie wykonawczym zwrotu należność określona w orzeczeniu oznacza, że upomnienie nie jest wymagane w przypadku gdy chodzi o egzekucję należności powstałych z mocy prawa, których wysokość została określona w deklaratoryjnym orzeczeniu. Taki charakter ma bez wątpienia decyzja Naczelnika Urzędu Celnego z dnia 12 lipca 2013 r., określająca A. M. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego samochodu osobowego marki [...] o nr nadwozia [...] na kwotę 7.032,00 zł.

Rację ma zatem organ odwoławczy, że brak było po stronie wierzyciela, będącego jednocześnie organem egzekucyjnym, obowiązku doręczenia skarżącemu upomnienia przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego, co zostało zaznaczone ze wskazaniem podstawy prawnej w pozycji 50 tytułu wykonawczego ( por. wyrok NSA z dnia 18 października 2011 r., sygn. akt II FSK 797/00 ).

Reasumując, zarzuty skargi pozbawione są uzasadnionych podstaw i dlatego Sąd, kierując się powyższymi argumentami jej nie uwzględnił, orzekając na podstawie art. 151 p.p.s.a. jak w sentencji.