VII SA/Wa 863/12

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi wniesionej przez J. S. jest decyzja Głównego Inspektora Sanitarnego z [...] stycznia 2012 r. znak: [...], wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Pismem z 3 listopada 2011 r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w S. na podstawie art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia zwrócił się do [...] Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego o ukaranie przedsiębiorcy – J. S., w związku z naruszeniem wymagań dotyczących bezpieczeństwa wprowadzanej do obrotu żywności przy prowadzeniu działalności w zakładzie żywienia zbiorowego typu zamkniętego Niepublicznego Przedszkola Językowego "[...]" przy ul. [...] w S. W omawianym piśmie organ powiatowy wskazał na kontrolę przeprowadzoną w ww. zakładzie w dniu 27 października 2011 r., która to wykazała, iż przedsiębiorca prowadzi działalność obejmującą zorganizowane żywienie 48 dzieci w wieku do 6 roku życia w oparciu o catering bez złożenia wniosku o zatwierdzenie zakładu i o wpis do rejestru zakładów podlegających urzędowej kontroli organów PIS.

[...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny pismem z 9 listopada 2011 r. zawiadomił o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej J. S., a następnie decyzją z [...] grudnia 2011 r. Nr [...], działając na podstawie art. 103 ust. 1 pkt 4, ust. 2 pkt 2, art. 104 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (t. j. Dz. U. 2010 r., Nr 136, poz. 914), art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.) i art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851 ze zm.), wymierzył J. S. karę pieniężną w wysokości 1000,00 zł za prowadzenie działalności w zakresie wydawania posiłków dostarczanych przez firmę cateringową w Niepublicznym Przedszkolu Językowym "[...]" ul. S. w S., bez złożenia wniosku o wpis do rejestru zakładów lub o zatwierdzenie zakładu i wpis do rejestru zakładów w trybie i na zasadach określonych w art. 6 rozporządzenia nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (Dz. Urz. UE L 139 z 30 kwietnia 2004 r., str. 1) oraz art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia, za czyn z art. 103 ust.1 pkt 4.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ przywołał treść przepisów art. 3 i art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych przedsiębiorstwa sektora spożywczego, art. 17 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności, art. 61 i art. 63 ust. 1 oraz art. 103 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 pkt 2, a także art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia. Wskazał następnie, że przedsiębiorca – J. S. rozpoczęła działalność w zakresie wydawania posiłków dostarczanych przez firmę cateringową w Niepublicznym Przedszkolu Językowym "[...]" bez złożenia wniosku o zatwierdzenie zakładu i wpis do rejestru zakładów, tym samym nie dopełniła obowiązku wynikającego z art. 6 ww. rozporządzenia nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych oraz art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia. Stwierdzając powyższe organ powołał się na kontrolę przeprowadzoną w ww. zakładzie przez przedstawicieli Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w S. mającą miejsce w dniu 27 października 2011 r. i jej wyniki. Wskazał też, że w zaistniałej w sprawie sytuacji zobligowany był wymierzyć karę pieniężną, przy czym ustalając wymiar kary kierował się treścią przepisu art. 104 ust. 2 ww. ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia. Wymierzając karę w wysokości 1000,00 zł uznał (jak wyjaśnił), że jest ona odpowiednia do stopnia szkodliwości czynu, zawinienia i zakresu naruszenia prawa.

W odwołaniu od decyzji organu wojewódzkiego z [...] grudnia 2011 r. J. S. wniosła o ponowne przeanalizowanie sprawy. Wskazała, że jej placówka przedszkolna była kontrolowana, a ona prowadząc tą placówkę zawsze stosowała się do opinii kontrolujących, którzy wskazywali na to, aby pamiętała o zgłoszeniu placówki do rejestru w sytuacji uruchomienia "własnej kuchni". Podkreśliła też, że dotychczasowe kontrole w jej placówce nie stwierdziły żadnych uchybień. Podniosła również, iż w dniu 17 lutego 2010 r. w związku ze zmianą lokalizacji placówka prowadzona pod innym adresem została wykreślona z rejestru zakładów, a w piśmie informującym o tym organ nie zawarł pouczenia, iż nowy lokal winien być zgłoszony do rejestru.

Główny Inspektor Sanitarny decyzją z [...] stycznia 2012 r. znak [...], po rozpatrzeniu wskazanego odwołania, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm., dalej k.p.a.) w związku z art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w S. z [...] grudnia 2011 r. Nr [...]. W uzasadnieniu organ wskazał, że każdy zakład produkcji żywności lub wprowadzający żywność do obrotu podlega obowiązkowi rejestracji w rejestrze prowadzonym przez właściwego terenowo państwowego powiatowego inspektora sanitarnego. Większość powyższych zakładów objęta jest również obowiązkiem zatwierdzenia. Powyższe wynika z art. 61-64 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia oraz art. 31 ust. 2 lit. c rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzonych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (Dz. Urz. L 191 z 30 kwietnia 2004 r., str. 1). Organ dodał przy tym, że zatwierdzenie dokonywane jest na wniosku podmiotu oraz na podstawie kontroli zakładu przeprowadzonej przez pracowników terenowo właściwej stacji sanitarno – epidemiologicznej, w trakcie które sprawdzane jest spełnienie przez zakład wymagań higienicznych i technicznych. Stwierdził w konsekwencji, że rozpoczęcie prowadzenia działalności jest możliwe dopiero po uzyskaniu zgody właściwego terenowo państwowego powiatowego inspektora sanitarnego. I dalej, organ II instancji podał, że w jego ocenie J. S. zasadnie została ukarana karą pieniężną, wymierzoną w drodze decyzji z [...] grudnia 2011 r. przez [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w S. Orzeczenie to jest zgodne z obowiązującym stanem prawnym w chwili stwierdzenia niezgodności tj. w dniu przeprowadzenia kontroli sanitarnej. Podczas kontroli sanitarnej przeprowadzonej w dniu 27 października 2011 r. ustalono bowiem, że strona prowadziła działalność gospodarczą w zakresie zorganizowanego żywienia 48 dzieci w wieku do 6 roku życia w oparciu o usługi cateringowe oferowane przez firmę - Bar "[...]" s.c. ul. [...] , [...] S. bez złożenia wniosku o zatwierdzenie i o wpis do rejestru zakładów podlegających urzędowej kontroli organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej. A zatem nie kwestionowanym faktem jest to, iż działalność w zakresie zorganizowanego żywienia dzieci została rozpoczęta bez wcześniejszego zatwierdzenia zakładu w trybie i na zasadach określonych w rozporządzeniu nr 852/2004 oraz w art. 63 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia, co zostało udokumentowane na str. 5 w pkt. 2 protokołu kontroli sanitarnej podpisanego przez J. S. bez wniesienia uwag. Niedopełnienie obowiązku uzyskania zatwierdzenia zakładu jest zaś poważnym uchybieniem przedsiębiorcy.

Mając na względzie argumenty zawarte w odwołaniu, organ odwoławczy stwierdził przy tym, że to przede wszystkim przedsiębiorcy prowadzący działalność na rynku spożywczym ponoszą pełną odpowiedzialność za przestrzeganie wymagań prawa żywnościowego. Obowiązkiem przedsiębiorców działających na rynku spożywczym jest zaznajomienie się, a następnie stosowanie wymagań prawa żywnościowego. Podkreślił też, że nałożona w sprawie na przedsiębiorcę kara pieniężna jest wymierzona za prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie zorganizowanego żywienia dzieci bez uzyskania decyzji zatwierdzającej, wydanej przez właściwego terenowo Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego. Prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu żywnością bez urzędowego zatwierdzenia zakładu stanowi naruszenie jednego z podstawowych obowiązków wynikających z przepisów prawa żywnościowego. Ze względu na okoliczności, związane z bezpieczeństwem żywności oraz ochroną zdrowia i życia konsumentów, ustawodawca przewidział w art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia, odpowiedzialność podmiotów działających na rynku spożywczym w postaci kary pieniężnej, a kara ta może być wymierzona do wysokości 5000,00 zł, nie mniej niż 1000,00 zł. Główny Inspektor Sanitarny zaznaczył tym samym, że kara pieniężna wynosząca 1000,00 zł została wymierzona w niniejszej sprawie w minimalnej wysokości przewidzianej ustawą. Wymierzając karę w takiej wysokości organ wziął bowiem pod uwagę takie okoliczności jak stopień zawinienia, szkodliwości czynu i zakres naruszenia.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego z [...] stycznia 2012 r., skarżąca – J. S. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości jako naruszającej prawo i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, iż nie godzi się na karę, albowiem nie wynika ona z jej niedopatrzenia, a ze wskazówek pracowników inspekcji sanitarnej, którzy podczas kontroli informowali ją o konieczności dokonania rejestru zakładu w sytuacji uruchomienia własnej kuchni. Wyjaśniła przy tym, że w przedszkolu przy ul. [...] nie prowadziła kuchni, nie przygotowywała posiłków, nie poddawała ich żadnym obróbkom. Dostawy posiłków realizowane były przez zewnętrzną firmę cateringową, która każdego dnia dostarczała posiłki w zgłoszonej i wymaganej ilości zgodnej z aktualnym stanem dzieci w określonym dniu. Posiłki po przywiezieniu były od razu wykładane w pomieszczeniu gdzie w tym samym czasie były konsumowane. Skarżąca stwierdziła w konsekwencji, że nie powinna być traktowana jako podmiot wprowadzający do obrotu żywność. Wskazała w tym zakresie, że w obowiązujących przepisach brak jest definicji zakładów wprowadzających do obrotu żywność, a interpretacja przepisów zastosowanych w sprawie, została dokonana przez organy na jej niekorzyść. Skarżąca na poparcie swej tezy, przytoczyła fragment artykułu C. Kąkol – Prawno karne aspekty ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia. Podniosła nadto, że brak rejestracji zakładu nie wpłynął w jej placówce na bezpieczeństwo żywności i żywienia, co potwierdziły liczne raporty z kontroli.

W dalszej części uzasadnienia skargi, skarżąca zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie zasad ogólnych Kodeksu postępowania administracyjnego, w szczególności uregulowanych w art. 6 i art. 7 oraz art. 8. Przytoczyła liczne orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczące wskazanych unormować prawnych.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Sanitarny wnosząc o jej oddalenie podtrzymał argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Na wstępie Sąd wyjaśnia, iż uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej p.p.s.a., sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem.

W tym zakresie mieści się ocena, czy zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu i czy postępowanie prowadzące do jego wydania nie jest obciążone wadami uzasadniającymi wyeliminowanie tego rozstrzygnięcia z obrotu prawnego (ewentualnie – stwierdzenie jego wydania z naruszeniem prawa, v. art. 145 § 1 p.p.s.a.).

Dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji Głównego Inspektora Sanitarnego z [...] stycznia 2012 r. w granicach kompetencji przysługujących sądowi administracyjnemu na podstawie ww. ustaw Sąd uznał, iż decyzja ta jest prawidłowa – nie narusza prawa.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonego w sprawie orzeczenia stanowił przepis art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia. Stosownie do treści tego przepisu, kto prowadzi działalność w zakresie produkcji lub obrotu żywnością bez złożenia wniosku o wpis do rejestru zakładów lub o zatwierdzenie zakładu i wpis do rejestru zakładów lub wbrew decyzji o odmowie zatwierdzenia zakładu w trybie i na zasadach określonych w art. 6 rozporządzenia nr 852/2004 oraz art. 63, podlega karze pieniężnej w wysokości do trzydziestokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za rok poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski". Przy czym, zgodnie z art. 103 ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 4 - wysokość kary pieniężnej może być wymierzona do 5.000 zł, nie mniej niż 1.000 zł.

Zdaniem Sądu, wskazane przepisy prawa zostały prawidłowo zastosowane w okolicznościach faktycznych w tej sprawie występujących.

Przypomnieć trzeba, iż decyzje wydane w sprawie opierały się na ustaleniach kontroli przeprowadzonej w placówce prowadzonej przez skarżącą w dniu [...] października 2011 r. Czynności kontrolne w Niepublicznym Przedszkolu Językowym "[...]"[...] przy ul. [...] w S. podjęte zostały przez pracowników Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w S. w obecności przedsiębiorcy – J. S. Z czynności tych sporządzono protokół, a z protokołu tego (włączonego do akt niniejszej sprawy) wynika, iż przedsiębiorca rozpoczął prowadzenie działalności z pominięciem przepisów, bo bez uzyskania decyzji organu inspekcji sanitarnej zatwierdzającej zakład. W protokole tym uprzednio wskazano, iż placówka kontrolowana jako zakład żywienia zbiorowego typu zamkniętego prowadzi działalność obejmującą zorganizowane żywienie 48 dzieci w wieku do 6 lat, w oparciu o catering – posiłki podawane są w naczyniach stołowych wielokrotnego użytku. Usługi w zakresie dostarczania posiłków świadczy dla zakładu firma Bar "[...]" s.c. Protokół ten, w tym wnioski w nim zawarte, został przyjęty i podpisany bez żadnych uwag przez skarżącą. Wynik wskazanej kontroli stanowił podstawę do wszczęcia postępowania w niniejszej sprawie o wymierzenie kary pieniężnej, i taki też wniosek został złożony przez organ powiatowy do organu właściwego w tym zakresie, tj. organu wojewódzkiego. W toku postępowania wszczętego przez organ wojewódzki skarżąca nie kwestionowała braku decyzji zatwierdzającej prowadzony przez nią zakład, jak i nie uzyskania wpisu do rejestru zakładów. Co więcej, w piśmie z 9 listopada 2011 r. wskazała, że w dniu 28 października 2011 r. złożyła stosowny wniosek w tym zakresie (tj. wniosła o zatwierdzenie zakładu i wpis do rejestru zakładów). Niemniej, na dalszym etapie sprawy konsekwentnie podnosiła, iż nie czuje się przedsiębiorcą zobligowanym przepisami prawa do dochowania wskazanych powyżej wymogów z tego względu, iż sposób żywienia w jej palcówce opiera się wyłącznie na cateringu. Z tego też powodu, w jej ocenie, nie może być traktowana jako podmiot wprowadzający żywność do obrotu.

Dostrzegając powyższe Sąd stwierdza, iż przywołane argumenty skarżącej -w świetle obowiązujących przepisów prawa- należało uznać za nieuprawnione. Sąd stwierdza również, iż stan faktyczny sprawy został ustalony prawidłowo (w oparciu w szczególności o istotny i niepodważony dowód w sprawie – protokół z kontroli, mający walor dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 76 § 1 k.p.a.), i w efekcie prawidłowo organy orzekające uznały, że wypełnia on dyspozycję przepisu art. 103 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy krajowej.

Przede wszystkim wskazać trzeba, iż ww. art. 103 ust. 1 pkt 4 ma obligatoryjne zastosowanie w sytuacji, o której mowa w tym przepisie. Organ właściwy do wymierzenia kary pieniężnej -jeżeli stwierdzi, iż przedsiębiorca dopuścił się naruszeń wskazanych w tej regulacji prawnej- nie może odstąpić od jej wymierzenia. Ustawodawca w art. 104 ust. 2 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia przewidział jedynie możliwość miarkowania kary, w oparciu o dodatkowe okoliczności, w tym dotyczące stopnia zawinienia. Wskazał przy tym górną i dolną granicę tej kary, co organ musi mieć także na względzie. Zatem, w przypadku zaistnienia sytuacji opisanej w art. 103 ust. 1 pkt 4, organ ma obowiązek wymierzyć karę w wysokości co najmniej 1000,00 zł, ustawodawca nie pozostawił bowiem organowi w tym zakresie żadnej swobody, natomiast ustalając jej wysokość, może wziąć pod uwagę dodatkowe okoliczności. Wysokość kary pozostawiona została bowiem uznaniu administracyjnemu, ograniczonemu wskazaniami wynikającymi z art. 103 ust. 2 pkt 2 i art. 104 ust. 2 ww. ustawy.

Następnie, trzeba zwrócić uwagę na to, iż uchybienie, o którym mowa w art. 103 ust. 1 pkt 4 dotyczy niezastosowania się do obowiązków, jakie ustawodawca nałożył w art. 63 m. in. na zakłady wprowadzające do obrotu produkty pochodzenia zwierzęcego, nieobjęte urzędową kontrolą organów Inspekcji Weterynaryjnej. Na mocy art. 63, wskazane zakłady mogą rozpocząć działalność po zatwierdzeniu lub warunkowym zatwierdzeniu, a w przypadkach określonych w ust. 2, po uzyskaniu wpisu do rejestru zakładów. W ocenie Sądu, wskazany przepis i zawarty w nim obowiązek dotyczył także zakładu prowadzonego przez skarżącą. Rozwijając powyższe wyjaśnić trzeba, iż użyte w ww. ustawie określenie "zakład" oznacza przedsiębiorstwo spożywcze w rozumieniu art. 3 pkt 2 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności, tj.: przedsiębiorstwo publiczne lub prywatne, typu non-profit lub nie, prowadzące jakąkolwiek działalność związaną z jakimkolwiek etapem produkcji, przetwarzania i dystrybucji żywności. Przez "zakład żywienia zbiorowego typu zamkniętego" należy zaś rozumieć zakład wykonujący działalność w zakresie zorganizowanego żywienia określonych grup konsumentów, w szczególności w szpitalach, zakładach opiekuńczo-wychowawczych, żłobkach, przedszkolach, szkołach, internatach, zakładach pracy, z wyłączeniem żywienia w samolotach i innych środkach transportu oraz wojskowych polowych punktów żywieniowych (art. 3 ust. 1 pkt 56 ustawy krajowej). Określenie "wprowadzanie żywności do obrotu" oznacza natomiast wprowadzanie na rynek w rozumieniu art. 3 pkt 8 ww. rozporządzenia (WE) nr 178/2002; tj. posiadanie żywności lub pasz w celu sprzedaży, z uwzględnieniem oferowania do sprzedaży lub innej formy dysponowania, bezpłatnego lub nie oraz sprzedaż, dystrybucję i inne formy dysponowania. W kontekście przytoczonych regulacji prawnych stwierdzić należy, iż prywatna palcówka przedszkolna, w której zorganizowane jest żywienie dzieci w oparciu o catering, stanowi zakład w rozumieniu ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia, co więcej – zakład żywienia zbiorowego typu zamkniętego (w aktach: zaświadczenie o dokonaniu zmian we wpisie do ewidencji działalności oświatowej z 17 czerwca 2010 r., a w nim typ placówki: przedszkole). Za oczywiste należy bowiem uznać, iż taka placówka wprowadza żywność do obrotu. Wprawdzie uczestniczy w ostatnim etapie procesu związanego z obrotem żywnością, niemniej nie zwalnia jej to z obowiązków określonych w art. 61-64 ww. ustawy. W ww. przepisach mowa jest bowiem nie tylko o produkcji żywności, ale także o każdym rodzaju jej przetwarzania i wprowadzania na rynek (dystrybucji). W placówce przedszkolnej skarżącej, żywienie oparte na cateringu, nawet jak nie jest już poddawane żadnej obróbce, to dociera do odbiorcy finalnego i z tego tytułu jest zakładem w rozumieniu ww. ustawy krajowej, a skarżąca prowadząca taką placówkę – podmiotem działającym na rynku spożywczym. Obowiązkiem takiego podmiotu jest zaś stosowanie się do przepisów prawa żywnościowego, w tym art. 61-64 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia. Rozpoczęcie prowadzenia działalności w zakresie zbiorowego żywienia jest tym samym możliwe dopiero po uprzednim uzyskaniu zgody właściwego organu inspekcji sanitarnej, we właściwej formie. Konkludując, stwierdzić trzeba, że skoro skarżąca przed rozpoczęciem działalności (pod nowym adresem, tj. ul. [...] w S.) nie dopełniła obowiązku wynikającego z art. 63, organ wojewódzki (jako właściwy w tym zakresie), był zobligowany do wydania decyzji o wymierzeniu kary pieniężnej. Fakt nie zastosowania się skarżącej do ww. przepisu jest bezsporny, wynika i z pism skarżącej, i z protokołu kontroli. Przywołane powyżej przepisy prawa jednoznacznie wskazują natomiast na to, iż obowiązek przewidziany w ww. normie prawnej dotyczył także placówki skarżącej. Sam fakt, iż zorganizowane żywienie dzieci odbywa się w oparciu o catering, nie mógł zaś wpłynąć na inną ocenę w tym zakresie.

Zatem, nie można zgodzić się ze skarżącą, iż obowiązek przewidziany w art. 63, nie miał zastosowania do jej placówki. Nie można też zgodzić się ze skarżącą, iż w przepisach prawa nie ma definicji określenia "wprowadzanie żywności do obrotu". Nie można też przyjąć za skarżącą, iż (ewentualny) fakt wprowadzenia jej w błąd co do podlegania jej placówki wymogom z art. 63, obligował organy orzekające do odstąpienia od wymierzenia kary.

Z tych też przyczyn Sąd nie podzielił zasadniczych zarzutów podniesionych w skardze. Jednocześnie Sąd zaznacza, iż wymierzona kara w kwocie 1000,00 zł, została nałożona w minimalnej wysokości, odpowiednio do stopnia zawinienia, szkodliwości czynu i zakresu naruszenia prawa. Sąd wyjaśnia też, iż argumenty podniesione w skardze (wskazujące na wprowadzenie skarżącej w błąd przez pracowników inspekcji sanitarnej, czy też na to, że pomimo braku zatwierdzenia zakładu nie doszło w nim do innych naruszeń w zakresie bezpieczeństwa żywności i żywienia), mogły wpłynąć jedynie na wymiar kary (a nie na odstąpienie od jej wymierzenia), co też (jak wynika z wydanych decyzji) miało miejsce (albowiem organy orzekające uwzględniły w sprawie art. 104 ust. 2 cyt. ustawy).

Nadto, z uwagi na treść, skargi Sąd stwierdza, iż nie dopatrzył się w sprawie naruszenia art. 6, art. 7 i art. 8 Kodeksu. Organy orzekające działały na podstawie obowiązujących przepisów prawa, a stan sprawy został wyjaśniony wszechstronnie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów, a także argumentów strony. Przy czym, dostrzec trzeba, iż spór w sprawie dotyczył nie tyle wadliwie ustalonego stanu faktycznego, co zastosowania w okolicznościach sprawy art. 103 ust. 1 pkt 4 powołanej powyżej ustawy. Z przyczyn już przedstawionych Sąd nie dopatrzył się jednak błędnego (nieuzasadnionego) zastosowania wskazanej regulacji prawnej. Sąd zauważa także, iż skarżąca była informowana w sprawie, na każdym jej etapie o przysługujących jej prawach, została również pouczona przez organ wojewódzki pismem z 22 listopada 2011 r. co do obowiązków wynikających z przepisów prawa materialnego.

Z tych wszystkich względów Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi i co najmniej uchylenia zaskarżonej decyzji.

W tej sytuacji, Sąd przyjął, iż zaskarżone rozstrzygnięcie jest prawidłowe i skargę jako nieuzasadnioną w oparciu o art. 151 p.p.s.a. oddalił.