I SA/Rz 812/11

Uzasadnienie

1. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzjami: z dnia [...] października 2011 r., nr [...], z [...] stycznia 2012 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołań K.K. i J.K., uchyliło decyzje Wójta Gminy z [...] maja 2011 r., nr [...] i z [...] listopada 2011 r., nr [...], w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 r. Ponadto decyzjami z [...] czerwca 2012r., nr [...], oraz [...], utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy z dnia [...] marca 2012 r., nr [...], w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 r., a także drugą decyzję tego organu, również z [...] marca 2012 r., nr [...], w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012 r.

2. Z akt administracyjnych sprawy wynika, że Wójt Gminy, decyzją z dnia [...] lutego 2011 r., nr [...], ustalił K.K. i J.K. zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2011 r., w wysokości 345 zł. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania J.K. od tego rozstrzygnięcia, decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r., nr [...], uchyliło zaskarżony akt i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, z uwagi na brak uzasadnienia faktycznego, jak i prawnego, wydanego rozstrzygnięcia.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, Wójt Gminy, decyzją z dnia [...] maja 2011 r., nr [...], ustalił K.K. i J.K. zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2011 r., w wysokości 345 zł. W uzasadnieniu decyzji podano, że wysokość zobowiązania podatkowego została wyliczona w oparciu o dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków, a także treść informacji, złożonej przez podatników na potrzeby ustalenia tego podatku.

Odwołanie od tej decyzji wniósł J.K., kwestionując wysokość ustalonego zobowiązania podatkowego.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia [...] października 2011 r., nr [...], uchyliło zaskarżone rozstrzygnięcie Wójta Gminy i przekazało sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. Zdaniem organu II instancji zaskarżona decyzja zawierała błędy natury formalnej związane z faktem, że J.K. nie został prawidłowo zawiadomiony o wyznaczeniu mu siedmiodniowego terminu do zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia się co do zebranych w sprawie dowodów i materiałów oraz zgłoszenia żądań. W aktach sprawy zalegają bowiem dwa postanowienia z dnia [...] kwietnia 2011r., nr [...], oba adresowane do K.K., a nie do odwołującego się. Oprócz tego organ zwrócił uwagę, że w aktach sprawy brak jest urzędowego wypisu z rejestru (ewidencji) gruntów, stanowiącego podstawę naliczenia podatku, a ponadto organ I instancji nie rozpoznał wniosku odwołującego się o zawieszenie postępowania podatkowego do czasu uregulowania stanu prawnego nieruchomości. Wszystkie te uchybienia stanowią, w ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego, naruszenie art. 123 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm., zwanej dalej: Ordynacją podatkową), w związku z czym konieczne jest przeprowadzenie ponownie postępowania podatkowego.

Skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] października 2011 r. nr [...], wniósł J.K., w której zakwestionował prawidłowość modernizacji ewidencji gruntów, w ramach której, jego zdaniem, przypisano mu cudzą nieruchomość – drogę. Dodał również, że w dniu 9 listopada 2011 r. skorzystał z prawa do przeglądania akt i wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego, stwierdzając liczne braki w tych aktach. Na tej podstawie skarżący zwrócił się do Sądu o uzupełnienie akt sprawy, a także dołączenie do niej akt sprawy I SA/Rz 359/11.

3. Po wydaniu wyżej wymienionej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] października 2011 r., nr [...], uchylającej rozstrzygnięcie organu I instancji, Wójt Gminy, decyzją z dnia [...] listopada 2011 r., nr [...], ustalił K.K. i J.K. zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2011 r., w kwocie 345 zł, podobnie jak poprzednio, powołując się na dane z ewidencji gruntów i budynków oraz treść złożonej przez podatników informacji.

Po rozpatrzeniu odwołania K.K. i J.K. od tego rozstrzygnięcia, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [..., uchyliło zaskarżone rozstrzygnięcie i przekazało sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. Zdaniem organu odwoławczego Wójt Gminy dopuścił się w związku z wydaniem zaskarżonej decyzji naruszenia art. 7 i art. 77 k.p.a. (ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm. – przypis Sądu), nie podejmując czynności procesowych, zmierzających do zebrania pełnego materiału dowodowego odnośnie okoliczności, na które powołuje się strona. Organy podatkowe nie mogą bowiem, w ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego, samodzielnie dokonywać ustaleń co do klasyfikacji gruntu, gdyż wiążące w tym zakresie są dla nich zapisy wynikające z ewidencji gruntów. Tymczasem w aktach sprawy brak jest pełnej wersji wypisu z ewidencji gruntów i budynków. Zalega w nich jedynie dokument, na którym widnieją pieczęcie Urzędu Gminy, pieczątka "z up. Wójta G.K." oraz pieczęć za zgodność z oryginałem. Dokument ten pozwala na stwierdzenie, że K.K. i J.K. posiadają nieruchomość o pow. 0,1641 ha, dla której prowadzona jest księga wieczysta KW 73816, nie wynika jednakże, że nieruchomość ta składa się z kilku działek oraz jakie mają one powierzchnie i do której klasy gruntów należy je zaliczyć, co uniemożliwia weryfikację wysokości nałożonego na stronę podatku.

Skargę na wyżej opisaną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z [...] stycznia 2012 r. wniósł J.K., kwestionując prawidłowość i potrzebę wydania tej decyzji, skoro skarga na decyzję SKO z [...] października 2011 r. nie została rozpatrzona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie. Dodał także, że odwołanie w sprawie, wbrew twierdzeniu organu, składał tylko on sam, albowiem K.K. zamieszkuje pod innym, niż on, adresem.

4. Po wydaniu przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze z dnia [...] stycznia 2012 r., uchylającej decyzję organu I instancji, Wójt Gminy, decyzją z dnia [...] marca 2012 r., nr [...], ustalił K.K. i J.K. zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2011 r. w wysokości 345 zł, powołując się, w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania tym podatkiem, na dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków oraz informacje złożone przez podatników.

Odwołanie od tej decyzji wniósł J.K., kwestionując jej prawidłowość oraz podnosząc fakt, że jest to już kolejna decyzja w tej samej sprawie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu przedmiotowego odwołania, decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r., nr [...], utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. Zdaniem organu odwoławczego Wójt Gminy postąpił prawidłowo opierając się na zapisach wynikających z ewidencji gruntów i budynków oraz informacji składanych przez podatników na podatek od nieruchomości, albowiem ewidencja jest urzędowym źródłem informacji. Zgodnie zaś z wypisem z ewidencji gruntów i budynków K.K. i J.K. są użytkownikami wieczystymi działki [...], o pow. 0,1641 ha, położonej w B.. Udział ten równa się 689,22 m2. Jeżeli zaś chodzi o informacje składane przez J.K. i K.K. na poczet podatku to posiadają oni budynki mieszkalne o pow. 113,36 m 2, w tym kondygnacje o wysokości od 1,40 m do 2,20 m – o łącznej pow. 44,53 m2, powyżej 2,20 m – 68,83 m2 oraz inny budynek o pow. 15 m2. Oprócz tego K.K. potwierdziła w informacji fakt posiadania gruntów pozostałych o pow. 689,22 m2, natomiast J.K. wykazał grunt klasy IV Ps-Ba użytki zielone o pow. 0,0672 m2. Wójt Gminy wyliczył kwotę zobowiązania podatkowego w oparciu o te dane, stosując stawki podatku wynikające z § 1 pkt 1 lit. a i e oraz § 1 pkt 2 lit. c uchwały nr III/7/2010 Rady Gminy dnia 14 grudnia 2010 w sprawie stawek podatku od nieruchomości za 2011 r., (publ. Dz. Urz. Woj. Podkarpackiego Nr 138, poz. 2876).

Skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 22 czerwca 2012 r. wniósł J.K. stwierdzając, że podtrzymuje wszystko co zawarł w treści poprzednich skarg na rozstrzygnięcia Samorządowego Kolegium Odwoławczego, w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 r. Skarżący zakwestionował także przyjętą przez organ powierzchnię działki nr 78/15, która w jego ocenie nie przekracza 16 arów.

5. Wójt Gminy, decyzją z dnia [...] marca 2012 r., nr [...], ustalił K.K. i J.K. zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości za 2012 r. w wysokości 366 zł, ustalając podstawę opodatkowania w oparciu o dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków oraz informacje złożone przez podatników.

Odwołanie od tej decyzji wniósł J.K., kwestionując jej prawidłowość, a także podnosząc, że jest to już kolejna decyzja w sprawie. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r., nr [...], utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Wójta Gminy, uznając że odpowiada ona prawu, ponieważ podstawa opodatkowania została określona w oparciu o dane wynikające z ewidencji gruntów oraz składane przez podatników informacje. Stawka podatku odpowiada zaś § 1 pkt 1 lit. a i e oraz § 1 pkt 2 lit. c uchwały nr XXIII/95/2011 Rady Gminy dnia 29 listopada 2011 r. w sprawie stawek podatku od nieruchomości za 2012 r. (publ. Dz. Urz. Woj. Podkarpackiego Nr 199, poz. 3583).

Skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] czerwca 2012 r. wniósł J.K. stwierdzając że podtrzymuje wszystko co zawarł w treści poprzednich skarg na rozstrzygnięcia Samorządowego Kolegium Odwoławczego, w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 r. Skarżący zakwestionował także przyjętą przez organ powierzchnie działki nr 78/15, która w jego ocenie nie przekracza 16 arów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

6. Przedmiotem skarg złożonych przez J.K. są cztery decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego, w przedmiocie ustalenia skarżącemu J.K. oraz uczestniczce K.K. zobowiązań podatkowych w podatku od nieruchomości, z których trzy (decyzje: z dnia [...] października 2011 r., [...]; [...] stycznia 2012 r., nr [...]; [...] czerwca 2012 r., nr [...[) dotyczą zobowiązania za rok 2011, a jedna (decyzja z dnia [...] czerwca 2012 r., nr [...]) za rok 2012.

W zakresie 2011 r. wydane zostały dwie decyzje kasatoryjne – uchylające rozstrzygnięcia organu I instancji, a także jedna utrzymującą w mocy, zaskarżoną odwołaniem, decyzję Wójta Gminy. Wszystkie trzy decyzje organu odwoławczego – ostateczne w administracyjnym toku instancji – są decyzjami o tożsamym przedmiocie, którym jest ustalenie zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2011 r. Wydanie trzech decyzji odnośnie obowiązku podatkowego skarżącego, powstałego na gruncie konkretnego podatkowego stanu faktycznego jest z pewnością sytuacją niepożądaną, a także sprzeczną z prawem, gdyż w sytuacji, w której nie upłynął termin na wniesienie skargi do Sądu na wydaną jako pierwszą decyzję podatkową Samorządowego Kolegium Odwoławczego z [...] października 2011 r., nr [...], uchylającą rozstrzygnięcie organu I instancji, organ – w tym wypadku Wójt Gminy – nie powinien był prowadzić postępowania i wydawać kolejnej decyzji (decyzja Wójta Gminy z [...] listopada 2011 r. nr [...]).

W okolicznościach przedmiotowych spraw również ponownie wydana decyzja organu I instancji, z dnia [...] listopada 2011 r., została uchylona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...]. Podobnie jednak jak poprzednim razem, po wniesieniu skargi na kasatoryjne rozstrzygnięcie Samorządowego Kolegium Odwoławczego, Wójt Gminy nie oczekując na orzeczenie Sądu, ponownie poprowadził postępowanie, zakończone wydaniem decyzji z dnia [...] marca 2012 r., nr [...], ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w wysokości 345 zł. Ta z kolei decyzja została już utrzymana w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze– decyzją z [...] czerwca 2012 r.

Wyżej opisany sposób procedowania organów podatkowych niewątpliwie nie znajduje uzasadnienia w przepisach regulujących prowadzenie postępowania podatkowego, a zatem stanowi naruszenie przepisów tego postępowania, jednakże naruszenie to w niniejszym przypadku nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy, w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, zwanej dalej: p.p.s.a.). Wszystkie postępowania zakończone wyżej wymienionymi decyzjami zmierzały do ustalenia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2011 r., a uchylenie wszystkich zaskarżonych decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego, dotyczących ustalenia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2011 r. - dwóch uchylających rozstrzygnięcia organu I instancji i jednej utrzymującej w mocy decyzję Wójta Gminy tylko z tego powodu, że druga i trzecia decyzja zostały wydane przed rozpoznaniem przez Sąd skargi na uprzednią decyzję, zamknęłoby skarżącemu drogę do uzyskania merytorycznej oceny legalności ostatniej z wydanych decyzji – decyzji Wójta Gminy z dnia [...] marca 2012 r., nr [...] – która to decyzja została utrzymana w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r. Sprawa w sensie materialnym dotyczy wymiaru podatku i Sąd jest obowiązany ocenić poszczególne postępowania prowadzone w ramach tej sprawy w aspekcie wpływu na jej wynik. W niniejszym przypadku wydanie dwóch decyzji kasatoryjnych nie mogło mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy podatkowej, dlatego też brak jest podstaw do uwzględnienia na tej podstawie wniesionych skarg.

7. Prowadzenie postępowania podatkowego i wydawanie kolejnych decyzji podatkowych, przed rozpoznaniem przez Sąd skargi na uprzednią decyzję, w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 r., nie jest jedynym uchybieniem przepisom postępowania, jakich dopuściły się organy w przedmiotowych sprawach. Wydając bowiem decyzję z dnia [...] stycznia 2012r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze zarzuciło organowi I instancji między naruszenie między innymi art. 7 i art. 77 k.p.a., w związku z prowadzeniem postępowania dowodowego, poprzez niepodjęcie czynności procesowych, zmierzających do zebrania pełnego materiału dowodowego. Zarzut ten jest jednak o tyle niezrozumiały, że przepisy k.p.a. nie znajdują zastosowania na gruncie postępowania podatkowego, co wynika jednoznacznie z brzmienia art. 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym ustawa ta normuje: zobowiązania podatkowe, informacje podatkowe, postępowanie podatkowe, kontrolę podatkową, czynności sprawdzające oraz tajemnice skarbową, a także art. 3 § 1 pkt 3 k.p.a. w myśl którego, przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się do spraw uregulowanych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 i Nr 160, poz. 1083, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 11, poz. 95 i Nr 92, poz. 1062 oraz z 2000 r. Nr 94, poz. 1037), z wyjątkiem przepisów działów IV, V i VIII. Takie sformułowanie motywów uzasadniających wydaną przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzję jest więc bez wątpienia błędne i stanowi naruszenie przepisów postepowania, jednakże również z tym uchybieniem nie sposób wiązać tak daleko idących skutków, pociągających za sobą konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji, ponieważ brak jest podstaw do przyjęcia, że uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przytoczone przez organ przepisy k.p.a., nakładające na prowadzące postępowanie organy obowiązek pełnego zebrania materiału dowodowego znajdują swoje odpowiedniki w przepisach Ordynacji podatkowej (art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej), na gruncie której organy podatkowe są także zobowiązane do zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia materiału dowodowego. W tej sytuacji wytknięte przez organ odwoławczy uchybienia, chociaż błędnie sformułowane i zakwalifikowane, nie są bezpodstawne i dowolne. Okoliczności sprawy świadczą zaś o tym, że przedmiotowe zarzuty są zasadne na gruncie stanu faktycznego sprawy, gdyż zgodzić się należy że stanowiskiem Samorządowego Kolegium Odwoławczego, że organy podatkowe nie mogą samodzielnie dokonywać ustaleń co do klasyfikacji gruntu albowiem wiążące dla nich są zapisy wynikające z ewidencji gruntów i budynków.

8. W skardze na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] stycznia 2012 r. J.K. podniósł między innymi, że odwołanie od zapadłego w tej sprawie rozstrzygnięcia organu I instancji wnosił tylko on sam, a wbrew twierdzeniem SKO odwołanie takie nie zostało wniesione przez K.K., która zamieszkuje pod innym niż on adresem. Odnosząc się do tego zarzutu należy stwierdzić, że jest on zasadny, gdyż odwołanie w tejże sprawie zostało wniesione jedynie przez J.K. – tylko jego podpis widnieje na zalegającym w aktach sprawy odwołaniu – tak więc w decyzji organu odwoławczego bezpodstawnie znalazło się sformułowanie, że decyzja została wydana po rozpatrzeniu odwołania J.K. i K.K. Uchybienie to również nie może stanowić podstawy do uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia, gdyż nie mogło ono mieć istotnego wpływu na wynik sprawy. Fakt ten bowiem nie został wskazany w uzasadnieniu zaskarżonego aktu jako okoliczność skutkująca koniecznością uchylenia decyzji organu I instancji, a na gruncie obowiązujących przepisów nie sposób doszukać się związku pomiędzy tym faktem, a jakimkolwiek mogącym zapaść w niej rozstrzygnięciem.

9. W uzasadnieniu decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] października 2011 r. znalazło się sformułowanie, z którego wynika, że jedną z przyczyn uchylenia decyzji organu I instancji było to, że skarżący nie został prawidłowo zawiadomiony o wyznaczeniu mu terminu do zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia się co do zebranych w sprawie dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Stwierdzono bowiem, że w aktach sprawy zalegają dwa postanowienia z dnia [...] kwietnia 2011 r., nr [...], w przedmiocie wyznaczenia stronie siedmiodniowego terminu do wypowiedzenia się w zakresie zebranego materiału dowodowego, obydwa adresowane do K.K. W ocenie organu świadczy to o tym, że skarżącemu nie został wyznaczony termin do zapoznania się i ustosunkowania się do zebranych w sprawie dowodów, co stanowi naruszenie art. 123 Ordynacji podatkowej, w związku z pozbawieniem go prawa do czynnego udziału w postępowaniu.

Ustosunkowując się do tych twierdzeń należy podkreślić, że nie znajdują one potwierdzenia w aktach sprawy, ponieważ zalegają w nich (karta 15 i 16 akt administracyjnych) dwa postanowienia z dnia [...] kwietnia 2011 r., obydwa oznaczone numerem [...], jednakże każde z nich jest adresowane do innego adresata, tj. na jednym z nich jako adresat został wskazany skarżący J.K., na drugim zaś K.K. W aktach zalegają także dowody doręczenia wyżej wymienionych postanowień (dołączone do postanowień), z których wynika, że J.K. odebrał adresowaną do niego przesyłkę, zawierającą postanowienie oznaczone numerem [...], 2 maja 2011 r., natomiast K.K. odebrała taką sama przesyłkę 4 maja 2011 r. W tej sytuacji stanowisko organu co do braku doręczenia postanowienia o wyznaczeniu siedmiodniowego terminu do zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym jest niezgodne z dokumentacją zawartą w aktach administracyjnych, a sąd administracyjny, z mocy art. 133 p.p.s.a., orzeka na podstawie akt sprawy. Zarzut ten, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego aktu, nie był jedynym powodem uchylenia decyzji organu I instancji. Podstawą wydania decyzji kasatoryjnej było bowiem także to, że w aktach sprawy brak było urzędowego wypisu z rejestru gruntów, a także nierozpatrzenie wniosku skarżącego o zawieszenie postępowania do czasu uregulowania stanu nieruchomości przez inny organ oraz braki uzasadnienia zaskarżonego odwołaniem rozstrzygnięcia. W tej sytuacji niezasadność jednego z jego motywów, mającego charakter proceduralny, nie daje uzasadnionych podstaw do zakwestionowania w całości prawidłowości zaskarżonej decyzji. Trudno bowiem przyjąć, aby przedmiotowe uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a tym samym stanowiło podstawę uchylenia przez Sad decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego, w oparciu o art.145 § 1 pkt 1 c p.p.s.a., zwłaszcza że waga pozostałych, wytkniętych organowi I instancji uchybień jest tego rodzaju, że wydanie w związku z ich stwierdzeniem decyzji kasatoryjnej jest uzasadnione.

10. Formułując zarzuty skarg w niniejszych sprawach J.K., oprócz uchybień natury proceduralnych, kwestionuje także merytoryczna zasadność wydanych rozstrzygnięć, mającą w jego ocenie prowadzić do nieprawidłowego wyliczenia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości, zarówno jeżeli chodzi o rok 2011, jak i 2012. Wszelkie nieprawidłowości w tym zakresie są, zdaniem skarżącego, skutkiem licznych uchybień (szeroko opisanych w uzasadnieniach skarg), mającymi miejsce w związku z modernizacją ewidencji gruntów, w następstwie których przypisano mu cudzą własność – drogę. Skarżący zaznaczył także, że nieprawidłowości te kwestionuje w postępowaniu przed sądem powszechnym, w jego bowiem ocenie powierzchnia działki [...] nie przekracza 16 arów. Zgodnie natomiast z wypisem z rejestru gruntów powierzchnia wyżej wymienionej nieruchomości wynosi 0,1641 ha, a K.K. i J.K. przysługuje udział wynoszący 42/100 części w prawie wieczystego użytkowania przedmiotowej nieruchomości.

Ustalając wysokość zobowiązania podatkowego skarżącego J.K. i uczestniczki K.K. za lata 2011 i 2012 Wójt Gminy wyliczając wysokość zobowiązania dla kategorii "grunty pozostałe" jako podstawę opodatkowania przyjął powierzchnię 689,22 m2 – stanowiącą 42/100 powierzchni całej działki nr [...], odpowiadającą wielkości udziałów skarżącego i K.K. w prawie wieczystego użytkowania. (powierzchnia budynków podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie stanowi przedmiotu sporu między stronami). Z informacji złożonych na podatek od nieruchomości przez K.K. wynika, że powierzchnia "gruntów pozostałych" wynosi 689,22 m2, , natomiast w informacji złożonej przez J.K. wyszczególniono grunty, sklasyfikowane jako Ps-Ba o powierzchni 0,0672 ha. Rozbieżność pomiędzy danymi wynikającymi ze złożonej przez skarżącego informacji, a danymi zamieszczonymi w ewidencji gruntów stanowi przedmiot sporu pomiędzy stronami. Rozstrzygnięcie tego sporu, dotyczącego wielkości podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości w kategorii "grunty pozostałe", jest elementem prawnopodatkowych stanów faktycznych w ramach prowadzonych postępowań przez organy podatkowe, które na podstawie art. 122 Ordynacji podatkowej zobligowane są do podjęcia wszelkie niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy, poprzez wyczerpujące zebranie i rozpatrzenie całego materiału dowodowego (art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej).

Na gruncie przepisów regulujących prowadzenie postępowania podatkowego obowiązuje zasada swobodnej oceny dowodów, wynikająca z art. 191 Ordynacji podatkowej, który stanowi że organ podatkowy ocenia na podstawie całego zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Zasada ta nie ma charakteru absolutnego i doznaje pewnych ograniczeń, wynikających z regulacji ustawowych, takich jak chociażby art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. 2010 r. Nr 193 poz. 1287, ze zm., zwana dalej: prawo geodezyjne i kartograficzne), który stanowi, że podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. W związku z tym organ podatkowy, w zakresie ustalania podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości, jest związany danymi zawartymi w tym rejestrze i nie może czynić we własnym zakresie ustaleń z pominięciem informacji w nim zawartych. Z tego też względu przyjęcia przez orzekające w sprawach organy danych zawartych w ewidencji gruntów, co do podstawy opodatkowania podatkiem od nieruchomości było zasadne i prawidłowe, dlatego też nie sposób zasadnie czynić zarzutów organom w związku z tym faktem.

11. Skarżący zarówno na etapie toczących się postępowań podatkowych, jak i w skargach na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego kwestionował prawidłowość modernizacji ewidencji gruntów, podnosząc liczne okoliczności dotyczące tego postępowania. W tym miejscu należy jednak podkreślić, że wszelkie kwestie związane z przeprowadzeniem przedmiotowej modernizacji wykraczają poza ramy przeprowadzonych postepowań podatkowych, a organy podatkowe nie maja kompetencji do weryfikowania czy też kwestionowana zapadłych w nim rozstrzygnięć. Jeżeli skarżący kwestionuje zgodność danych z ewidencji gruntów ze stanem faktycznym, to powinien wystąpić wnioskiem o korektę stosownych danych w ewidencji, w trybie określonym w ustawie prawo geodezyjne i kartograficzne, a następnie w przypadku uwzględnienia tych zastrzeżeń, na podstawie danych z ewidencji gruntów, wnosić o wzruszenie decyzji ustalających wymiar podatku i rodzaj podatku.

Analogiczne uwagi poczynić można odnośnie podnoszonych przez skarżącego okoliczności związanych z toczącymi się przed sądem powszechnym sprawami, dotyczącymi uregulowania stanu prawnego nieruchomości. Kwestie te także nie mogą rzutować na prawidłowość ustalenia podstawy opodatkowania, w oparciu o art. 21 ust. 1 prawa geodezyjnego i kartograficznego. Zawisłe przed sądem powszechnym sprawy, dotyczące cywilnoprawnych aspektów związanych z prawem własności i powierzchnią nieruchomości oznaczonej numerem [...] nie stanowią też zagadnienia wstępnego w postępowaniach podatkowych, zmierzających do ustalenia zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości. Oznacza to, że nie tylko nie stanowią one przesłanki mających zapaść rozstrzygnięć, ale nie dają także podstaw do zawieszenia postępowania – o co wnioskował skarżący w jego trakcie. Wniosek taki winien być jednak przez organ rozpatrzony i załatwiony w sposób formalny, co słusznie wytknęło Wójtowi Gminy Samorządowe Kolegium Odwoławcze.

12. Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd, na podstawie art. 151 p.p.s.a., oddalił skargi.