II SA/Op 243/12

Uzasadnienie

W dniu 28 lipca 2011 r. I. K. wystąpiła do Starostwa Powiatowego w Kędzierzynie-Koźlu o zmianę decyzji z 17 lipca 2007 r., nr [...] , którą Starosta Kędzierzyńsko-Kozielski zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę pawilonu usługowo-mieszkalnego w Kędzierzynie-Koźlu przy AI. [...] . Wniosek ten dotyczył również innej decyzji Starosty Kędzierzyńsko-Kozielskiego z 18 września 2008 r., nr [...] , zmieniającej decyzję z 17 lipca 2007 r., nr [...] , w części zatwierdzonego projektu budowlanego w zakresie nadbudowy o dwie kondygnacje mieszkalne oraz rozbudowy o piwnice wraz z budową miejsc parkingowych pozwolenia na budowę przedmiotowego pawilonu usługowo-mieszkalnego. Zgodnie z przedłożonym projektem budowlanym zawnioskowana zmiana obejmowała rozbudowę budynku mieszkalnego oraz jego nadbudowę poza obrys dotychczasowego budynku. Do wniosku dołączono 4 egzemplarze projektu budowlanego obejmującego projektowane zmiany.

Decyzją dnia z 5 października 2011 r., nr [...] , Starosta Kędzierzyńsko-Kozielski, działając na podstawie art. 36a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), po rozpatrzeniu ww. wniosku, zmienił swoje wcześniejsze decyzje z 17 lipca 2007 r., nr [...] oraz z 18 września 2008 r., nr [...] w sprawie: budowy pawilonu usługowo-mieszkalnego, nadbudowy budynku o dwie kondygnacje mieszkalne oraz rozbudowy o piwnice wraz z budową miejsc parkingowych w [...] ul. Al. [...] , na działce numer A. w [...] wydane na rzecz I. K. w części zatwierdzonego projektu budowlanego w zakresie rozbudowy budynku usługowo-mieszkalnego oraz nadbudowy poza obrys dotychczasowego budynku.

W uzasadnieniu podał, że inwestycja jest zgodna zarówno z wymaganiami określonymi w art. 35 ust. 1 oraz art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego, jak też z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Kędzierzyna-Koźla. Zaakcentował, iż w toku postępowania administracyjnego w sprawie nie zostały złożone żadne uwagi i zastrzeżenia.

Od powyższej decyzji organu pierwszej instancji odwołali się Z. i K. W.. W uzasadnieniu zaakcentowali, że nie wyrażają zgody na proponowaną rozbudowę i nadbudowę budynku usługowo-mieszkalnego, zarzucając naruszenie § 12 pkt 2 i § 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, po pierwsze poprzez usytuowanie projektowanej ściany inwestycji w granicy z ich 4 kondygnacyjnym budynkiem, po drugie przez ograniczenie warunków naturalnego oświetlenia do tego budynku.

Wojewoda Opolski decyzją z dnia 20 lutego 2012 r., nr [...], przywołując w podstawie prawnej art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) i art. 82 ust. 3 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm – zwanej dalej Prawo budowlane), po rozpatrzeniu odwołania Z. i K. W. od decyzji Starosty Kędzierzyńsko-Kozielskiego:

1. uchylił decyzję Starosty Kędzierzyńsko-Kozielskiego z 5 października 2011 r.,

2. odmówił na podstawie art. 35 ust. 4 w związku z art. 35 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 Prawa budowlanego zmiany decyzji Starosty Kędzierzyńsko-Kozielskiego z 17 lipca 2007 r., nr [...] , zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej I. K. pozwolenia na budowę pawilonu usługowo-mieszkalnego w [...] przy Al. [...] oraz decyzji z 18 września 2008 r. nr [...] , dotyczącej zmiany decyzji z 17 lipca 2007 r., nr [...] , w części zatwierdzonego projektu budowlanego w zakresie nadbudowy o dwie kondygnacje mieszkalne oraz rozbudowy o piwnice wraz z budową miejsc parkingowych pozwolenia na budowę pawilonu usługowo-mieszkalnego, w części zatwierdzonego projektu budowlanego w zakresie rozbudowy budynku mieszkalnego oraz nadbudowy poza obrys dotychczasowego budynku w [...] przy Al. [...], na działce oznaczonej w operacie ewidencji gruntów i budynków numerem A..

W uzasadnieniu organ odwoławczy zrelacjonował przebieg postępowania administracyjnego. Poza tym wskazał, że uzupełnił materiał dowodowy o kopię załącznika graficznego do obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obejmującego przedmiotowy teren oraz legendę do tego załącznika. Dokonując oceny prawnej wyjaśnił, że zbadał sprawę zarówno na podstawie art. 36a ust. 3 Prawa budowlanego, według którego w postępowaniu w sprawie zmiany decyzji o pozwoleniu na budowę, przepisy art. 32 - 35 stosuje się odpowiednio do zakresu tej zmiany, jak też art. 35 ust. 1 pkt 1 i 2 Prawa budowlanego, który stanowi, że przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami w tym techniczno-budowlanymi. Poza tym Wojewoda wskazał, że rozstrzygnięcie decyzji oparł także na ustaleniach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Kędzierzyna-Koźla zatwierdzonego uchwałą Rady Kędzierzyn-Koźle z 22 maja 2003 r., Nr IX/98/2003 (Dz. Urz. Województwa Opolskiego z 2003 r., nr 50, poz. 1038). Odnosząc się do tego ostatnio wymienionego aktu prawnego podał, że podstawowe przeznaczenie terenu F-MWU, zgodnie z § 9 pkt 6 i § 10 pkt 11 planu, to zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna i usługi nieuciążliwe w jednostce planistycznej Kędzierzyn Śródmieście. Odnotował, że w § 95 planu zostały ustalone ogólne warunki zaspokojenia potrzeb parkingowych, i tak zgodnie z punktem 1 tego paragrafu potrzeby parkingowe dla istniejących i projektowanych inwestycji należy realizować wyłącznie na terenie lokalizacji własnej. Dla funkcji usługowych należy zapewnić minimalnie 3 miejsca parkingowe na 100 m² powierzchni użytkowej po myśli pkt 2, zaś wedle pkt 3 dla mieszkalnictwa wielorodzinnego należy zapewnić minimalnie 1 miejsce parkingowe na 1 lokal mieszkalny.

Analizując projekt budowlany załączony do wniosku o zmianę pozwolenia na budowę organ odwoławczy wskazał, że budynek przy AI. [...]w [...] po nadbudowie o dwie kondygnacje mieszkalne będzie mieć cztery kondygnacje naziemne: parter i trzy piętra. Na parterze tego budynku znajdować się będą lokale usługowe o powierzchni 279,31 m². Na pierwszym piętrze znajdować się będzie 6 mieszkań, na drugim i trzecim piętrze po 5 mieszkań. Łącznie zostało zaprojektowanych 16 mieszkań i 2 lokale usługowe, dlatego aby zostały spełnione warunki ustalone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miasta Kędzierzyna-Koźla projektant obowiązany był zaprojektować 16 miejsc parkingowych dla lokali mieszkalnych oraz 6 miejsc parkingowych dla lokali usługowych na terenie nieruchomości objętej przedmiotowym wnioskiem o pozwolenie na budowę, tj. na działce numer A.. Tymczasem z załączonego projektu zagospodarowania terenu nie wynika, aby została zaprojektowana wystarczająca liczba miejsc parkingowych dla przedmiotowej nieruchomości. Wojewoda zauważył, że z projektu zagospodarowania terenu dołączonego do decyzji Starosty Kędzierzyńsko-Kozielskiego z 19 września 2008 r. dotyczącej zmiany pozwolenia na budowę z 17 lipca 2007 r., na terenie nieruchomości objętej ww. decyzją, zaprojektowano tylko 6 miejsc parkingowych w tym 2 miejsca parkingowe dla osób niepełnosprawnych. W świetle poczynionych ustaleń uznał, iż nie został spełniony warunek dotyczący zapewnienia odpowiedniej liczby miejsc parkingowych dla planowanej nadbudowy i rozbudowy przedmiotowego budynku, dlatego inwestycja jest niezgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Poza tym, Wojewoda, oceniając przedłożony projekt zagospodarowania terenu w świetle § 12 ust. 2 rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r., Nr 75, poz. 690 ze zm. - zwanego dalej rozporządzeniem), według którego sytuowanie budynków w przypadku, budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy, dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli wynika to z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uznał, że nie zostały spełnione wymogi tego przepisu, gdyż nadbudowa została zaprojektowana bezpośrednio w granicy z działką Z. i K. W.. Ponadto rozbudowa zaprojektowana została w taki sposób, że ściana zewnętrzna, usytuowana wzdłuż granicy, w odległości ok. 2,40 m od tej granicy, posiada otwory okienne oraz bezpośrednio przy granicy zaprojektowana została część budynku użytkowanego jako loggia. Dostrzegł, iż z rysunków rzutu budynku załączonych do projektu budowlanego na pierwszym, drugim i trzecim piętrze od strony działki numer C. należącej do Z. i K. W. zostały zaprojektowane otwory okienne w odległości 2,15 m od granicy działki.

Na koniec organ odwoławczy stwierdził, że w postępowaniu pominął tryb opisany w art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego i nie wydał postanowienia wzywającego inwestora do usunięcia opisanych wyżej niezgodności projektu z przepisami, ponieważ zastosowanie się inwestora do żądania ewentualnego postanowienia byłoby niemożliwe. Nie jest bowiem realne wykonanie na terenie o powierzchni ok. 158 m² (części nieruchomości niezabudowanej budynkiem) 22 miejsc parkingowych. Zgodnie bowiem z wymogami § 21 cyt. rozporządzenia jedno miejsce winno mieć co najmniej szerokość 2,3 m i długość 5 m, co daje przy 22 miejscach parkingowych 253 m² powierzchni zabudowy, nie wliczając miejsc parkingowych przeznaczonych dla osób niepełnosprawnych. Nadto niemożliwe jest wykonanie jakichkolwiek nowych miejsc postojowych na działce nr A., ponieważ w 2008 r. zaprojektowano tam parking o szerokości około 5 m. Ten stan rzeczy uniemożliwia zachowanie minimalnych odległości od okien pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi w budynku mieszkalnym w myśl § 19 cyt. rozporządzenia.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego I. K. zakwestionowała decyzję Wojewody Opolskiego. Wskazała, że odpowiednią ilość miejsc parkingowych (6+16=22), zgodnie z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego Kędzierzyna-Koźla, zaprojektowano na terenach będących we współwłasności inwestorów na działce nr B., stanowiącą dojazd do posesji dla działek nr: A., C., D., E., F.. Oświadczyła, że właśnie na tej działce posiada 16 miejsc parkingowych. Nie zgodziła się z zarzutem organu odwoławczego w zakresie naruszenia § 12 ust. 2 przywołanego rozporządzenia, gdyż rozbudowę budynku zaprojektowano bezpośrednio w granicy działki z uwagi na fakt, że powstała tam zabudowa pierzejowa. Poza tym, zdaniem skarżącej, przy takiej zabudowie nie stosuje się tego wymogu. Nadto na wykonanie ściany bez otworów okiennych bezpośrednio w granicy uzyskała w dniu 25 kwietnia 2007 r. zgodę właściwego organu. Dodała, że omawiana przez organ ściana budynku z otworami okiennymi na 1, 2 i 3 piętrze jest usytuowana 2,15 m od granicy z sąsiednią działką i poprzedzona jest ażurową ścianą konstrukcyjną przylegającą do działki nr C..

Wojewoda Opolski, odpowiadając na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo wyjaśnił, że w załączonym do wniosku o zmianę pozwolenia na budowę projekcie zagospodarowania terenu nie zamieszczono żadnej informacji o projektowanych miejscach parkingowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:

Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Z kolei stosownie do art. 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a.", sądy administracyjne powołane są do kontroli zgodności z prawem działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach swej kognicji sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie będąc przy tym związanym granicami skargi, stosownie do treści art. 134 § 1 P.p.s.a., a orzekanie - w myśl art. 135 P.p.s.a. - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania, w której został wydany zaskarżony akt.

Dokonując oceny zaskarżonej decyzji z punktu widzenia wskazanych powyżej kryteriów stwierdzić należy, że został ona wydana niezgodnie z obowiązującym w tym zakresie prawem.

Przede wszystkim, zdaniem Sądu, należy rozważyć, czy zasadnie Wojewoda Opolski przyjął, iż nie miał obowiązku zastosowania się do treści art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego, ponieważ - jak wywodził - jego wyliczenia ewidentnie udowodniły, że inwestor nie ma możliwości wykonania na terenie objętym inwestycją, na działce nr A. o powierzchni ok. 158 m², dwudziestu dwóch miejsc parkingowych. Niezrealizowanie bowiem tego obowiązku, m. in. skutkowało wydaniem decyzji odmawiającej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Opartej na art. 35 ust. 4 w związku z ust. 1 pkt 1 i 2 art. 35 Prawa budowlanego. Przyjdzie zatem dostrzec, że stosownie do treści art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego "Przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza:

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, a także zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7."

Powyższe wymogi zacytowanego przepisu powinny być przedmiotem rzetelnego sprawdzenia przez organ, albowiem w razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę (art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego). Natomiast w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę (ust. 4 art. 35).

Analiza powyższych unormowań wskazuje jednoznacznie, że wydanie postanowienia na podstawie art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego służy usunięciu wad w zakresie kompletności i prawidłowości projektu budowlanego, bądź jego poszczególnych elementów i organ architektoniczno-budowlany jest zobligowany do zastosowania się do jego treści, gdy stwierdzi naruszenia o których mowa w ust. 1 art. 35 Prawa budowlanego. Kwestia ta nie należy do uznania organu. Wobec tego, gdy dojdzie do odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, bez uprzedniego wezwania inwestora do usunięcia nieprawidłowości w trybie ww. przepisu, to takie działanie jednoznacznie prowadzi do naruszenia przez organ przepisu prawa materialnego (zob. wyrok NSA z dnia 13.10. 2005 r., sygn. akt II OSK 130/05, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem: orzeczenia.nsa.gov.pl). Tymczasem w niniejszej sprawie Wojewoda zaniechał tego obowiązku. W kontrolowanej sprawie niesporne jest, że przedłożony przez inwestora projekt zagospodarowania działki nie zawiera żadnych informacji o projektowanych miejscach parkingowych. Odmawiając jednak skarżącej zmiany decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę pawilonu usługowo-mieszkalnego Wojewoda przyjął, co można tylko domniemywać z treści uzasadnienia, że tylko zaprojektowanie parkingów na działce na której realizowana jest budowa obiektu budowlanego na podstawie pozwolenia na budowę spełnia wymogi prawa. Sąd nie podziela tego poglądu. W konsekwencji tego błędnego założenia organu odwoławczego doszło do naruszenia art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego. Przede wszystkim zaakcentować trzeba, że żaden przepis Prawa budowlanego nie zakazuje sytuowania zamierzenia inwestycyjnego na dwóch, czy kilku działkach gruntowych. Stąd, zdaniem Sądu, wymóg zapewnienia odpowiedniej liczby miejsc parkingowych przez inwestora będzie spełniony, jeśli na ten cel zostanie zagospodarowana inna działka stanowiąca jego współwłasność, która nie jest przy tym działką, na której realizowana jest inwestycja. Oczywiście, jeśli inwestor ma prawo do jej wykorzystania w tym celu, a przedłożony projekt zagospodarowania działki lub terenu będzie zgodny z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. Bezspornie na ten cel inwestor powinien, m.in. legitymować się prawem do dysponowania nieruchomościami na cele budowlane zgodnie z art. 33 ust. 2 pkt 2 Prawa budowlanego. Natomiast w myśl art. 34 ust. 3 pkt 1 Prawa budowlanego projekt budowlany powinien zawierać projekt zagospodarowania działki lub terenu, sporządzony na aktualnej mapie, obejmujący: określenie granic działki lub terenu, usytuowanie, obrys i układy istniejących i projektowanych obiektów budowlanych, sieci uzbrojenia terenu, sposób odprowadzania lub oczyszczania ścieków, układ komunikacyjny i układ zieleni, ze wskazaniem charakterystycznych elementów, wymiarów, rzędnych i wzajemnych odległości obiektów, w nawiązaniu do istniejącej i projektowanej zabudowy terenów sąsiednich. Poza tym, trzeba wyjaśnić, że miejsca postojowe (parkingi) są zaliczane do urządzeń budowlanych (art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego). Materia odnosząca się do miejsc postojowych dla samochodów osobowych została uregulowana w § 18 rozporządzenia, według którego, zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne (ust. 1). Liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby miejsc, z których korzystają osoby niepełnosprawne (ust. 2). Kwestia ta może być również przedmiotem uregulowań miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jak wynika z § 95 uchwały Nr IX/98/2003 Rady Miasta Kędzierzyna-Koźla z dnia 22 maja 2003 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Kędzierzyna-Koźla (Dz. Urz. Województwa Opolskiego z 2003 r., nr 50, poz. 1038), "Na terenach oznaczonych symbolami przeznaczenia MWU i MWU-1 ustala się ogólne warunki zaspokojenia potrzeb parkingowych:

1) potrzeby parkingowe dla istniejących i projektowanych inwestycji należy realizować wyłącznie na terenie lokalizacji własnej,

2) dla funkcji usługowych należy zapewnić minimalnie 3 miejsca parkingowe na 100 m² powierzchni użytkowej lub 35 miejsc parkingowych na każdych 100 zatrudnionych,

3) ustala się, że dla mieszkalnictwa wielorodzinnego należy zapewnić minimalnie 1 miejsce parkingowe na 1 lokal mieszkalny."

Odnosząc powyższe wywody prawne natury ogólnej na grunt niniejszej sprawy, należy odnotować, że inwestycja skarżącej planowana jest na działce A. i znajduje się na terenie oznaczonym w planie symbolem F-MWU. Wskazana natomiast w skardze działka nr B. graniczy z wyżej omówioną działką i usytuowana jest również na terenie o symbolu F-MWU. Na rozprawie w dniu 18 września 2012 r. skarżąca oświadczyła, że jest współwłaścicielką działki nr B., z której jest bezpośredni dostęp do działki nr A.. Z projektu zagospodarowania terenu, załączonego do projektu budowlanego wynika, że działka o nr B. została objęta liniami rozgraniczającymi teren inwestycji, lecz jak słusznie dostrzegł organ, w projekcie tym nie przedstawiono jakichkolwiek rozwiązań dotyczących usytuowania miejsc postojowych, dlatego organ powinien był w drodze postanowienia nałożyć na inwestorkę obowiązek usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia.

Przyjdzie wskazać, że kolejną kwestią, którą należało rozważyć w kontrolowanej sprawie, w świetle zarzutów skargi, jest niedokonanie przez organ odwoławczy oceny przedłożonego przez inwestorkę projektu budowlanego, na podstawie wyżej omówionego planu zagospodarowania przestrzennego, w aspekcie podnoszonej przez skarżącą istniejącej na tym terenie zabudowy pierzejowej. W niniejszej sprawie organ dokonał sprawdzenia przedmiotowego zamierzenia inwestycyjnego pod kątem obowiązujących przepisów techniczno-budowlanych, tj. § 12 ust. 2 cyt. wyżej rozporządzenia, jednak uszło jego uwadze, że według § 91 planu "Na terenach oznaczonych symbolami przeznaczenia MWU i MWU-1 w istniejącej zabudowie pierzejowej dopuszcza się lokalizacje zabudowy mieszkaniowej i usługowej nieuciążliwej w granicach działki budowlanej, jeśli nie spowoduje to utrudnienia w użytkowaniu działki sąsiedniej." Wojewoda, wydając skarżoną decyzję nie ocenił tej kwestii, a jest ona istotna w świetle zacytowanego postanowienia planu, który dopuszcza lokalizację przedsięwzięcia w granicy działki pod wskazanym warunkiem. Sprawdzenie zatem projektu budowlanego tylko pod kątem zgodności zamierzenia budowlanego z § 12 ust. 2 cyt. rozporządzenia, z pominięciem wyżej wymienionych ustaleń planu, doprowadziło do naruszenia przez Wojewodę art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego.

Wskazania do dalszego postępowania wynikają wprost z przedstawionych rozważań.

Z tych powodów, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji wyroku, Rozstrzygnięcie w pkt 2 wyroku podjęto stosownie do art. 152 P.p.s.a.