I SA/Bk 222/12

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w B., decyzją z dnia [...] lutego 2010 r.

nr [...] utrzymał w całości decyzję Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z [...] listopada 2009 r., ustalającą Pani T. S. (dalej powoływana również jako skarżąca) zobowiązanie podatkowe w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu osiągnięcia przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2007 r. w kwocie [...] zł.

Organ ustalił, że w 2007 r. małżonkowie S. uzyskali przychody ze źródeł ujawnionych w łącznej kwocie 233.116,91 zł, na które składały się środki pieniężne

z tytułu zwróconego skarżącej podatku, z działalności gospodarczej skarżącej (94.972,85 zł), z zasiłku rodzinnego, z kredytu bankowego uzyskanego

z G. [...] (60.000,00 zł), z dopłat unijnych, ze sprzedaży samochodu F. [...], środki uzyskane ze sprzedaży drewna (48.000,00 zł), ze sprzedaży płodów rolnych, z kredytu odnawialnego na rachunku bankowym w Banku P. [...], naliczonej kwoty odsetek na rachunkach bankowych i lokatach posiadanych przez małżonków S. Organ pierwszej instancji nie uznał za źródło przychodów małżonków w 2007 r. - kwoty 25.000 zł z tytułu sprzedaży mebli. Z kolei poniesione przez małżonków wydatki w 2007 r. organ ustalił na kwotę 329.869,48 zł. Stwierdził też, że małżonkowie zgromadzili w tym okresie mienie na kwotę 1.896,48 zł.

We wskazanej decyzji stwierdzono ponadto, że małżonkowie nie mogli na koniec 2006 r. zgromadzić kwoty 39.000 zł przechowywanych w domu i w konsekwencji nie uwzględniono tych środków jako źródła finansowania wydatków poniesionych

w 2007 r. Dlatego też, organ podatkowy pierwszej instancji stwierdził brak pokrycia poniesionych wydatków w mieniu zgromadzonym w roku podatkowym oraz w latach poprzednich w kwocie 98.649,05 zł., co wiązało się z wyliczeniem zobowiązań podatkowych w częściach równych po [...] zł (po zaokrągleniu)

w formie ryczałtu wg stawki 75 %, o której mowa w art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy

z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U.

z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) - w dalszej części uzasadnienia powoływanej

w skrócie "u.p.d.o.f.".

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że aby mienie zgromadzone przed rokiem podlegającym ocenie podatkowej mogło stanowić źródło pokrycia wydatków poniesionych w roku następnym, to w myśl art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. musi mieć walor legalności, a zatem muszą te środki pochodzić z ujawnionych źródeł, bez względu na czas ich nabycia. Organ podatkowy będąc w posiadaniu dokumentów źródłowych, przede wszystkim zeznań podatkowych składanych do urzędu

w kolejnych latach podatkowych tj. 2000-2006, jak również i wyjaśnień stron

w kwestii gromadzenia oszczędności od 2000 r. (dochody z lat wcześniejszych wydatkowane zostały na zakup nieruchomości w 1999 r.) zasadnie i zgodnie

z sugestią kontrolowanych objął analizą ten właśnie okres. Z zestawień liczbowych wynika, iż w tym okresie u małżonków nastąpiła nadwyżka wydatków nad uzyskanymi przychodami w kwocie 265.415,40 zł. Przy czym, nadwyżka ta pojawia się niemalże każdego roku. Z tego powodu organ nie dał wiary, iż przy takiej nadwyżce wydatków nad przychodami można zgromadzić i przechować środki finansowe w kwocie 39.000 zł. Podkreślił, że głównym źródłem utrzymania rodziny była prowadzona przez skarżącą działalność gospodarcza, a w latach 2000-2006 wysokość wydatków zdecydowanie przewyższała uzyskiwane przychody firmy.

W sytuacji ujemnych wyników finansowych organ nie dał wiary wyjaśnieniom,

że systematycznie były odkładane środki pieniężne.

Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2010 r., sygn. akt I SA/Bk 221/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uchylił zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał wystarczających podstaw do zakwestionowania osiągnięcia przez małżonków przychodu ze sprzedaży mebli (dwie komody drewniane i rzeźbione, bieliźniarka, kredens, stół z ośmioma krzesłami, wypoczynek skórzany składający się z kanapy, trzech foteli oraz stolika). W toku postępowania strona podnosiła, że uzyskała z tego tytułu kwotę 25.000 zł, z czego w 2007 r. - 24.000 zł. W aktach znajdują się pokwitowania odbioru zaliczki w kwocie 1.000 zł z 10 listopada 2006 r. oraz odbioru pozostałej kwoty (24.000 zł) po dostarczeniu mebli nabywcy

(k. 48/2 i 48/3 tom II akt adm.). Z zeznań małżonków wynika, że nabywcę mebli znaleźli przez ogłoszenie prasowe. Po wpłacie zaliczki J. S. przewoził meble do miejsca zamieszkania nabywcy i po przywiezieniu ostatniej partii otrzymał resztę umówionej kwoty. Fakt, że skarżący powołał się na to źródło przychodów dopiero

po wyznaczeniu terminu na zapoznanie się z materiałem dowodowym, że nie wskazał, w jakiej gazecie opublikowane było ogłoszenie czy też, że sprzedaż nie została zgłoszona do opodatkowania w urzędzie skarbowym, nie może w cenie Sądu stanowić wystarczającej podstawy do zakwestionowania tego źródła przychodu. Zwłaszcza, że nabywca - Pani B. J. szczegółowo opisała przebieg transakcji i kwotę, jaką ostatecznie uiściła (k. 51/1-2 tom II akt adm.). Sąd wskazał, że oceny organu nie mogą potwierdzać oględziny zaplecza sklepu żony skarżącego, gdzie według małżonków meble przechowane były po sprzedaży mieszkania.

Zdaniem Sądu, ocena tak zgromadzonego materiału dowodowego w zakresie możliwości osiągnięcia przychodu ze sprzedaży mebli jest dowolna i nie znajduje pełnego oparcia w dowodach znajdujących się w aktach sprawy. Organ powinien jednoznacznie wyjaśnić kwestię, czy oględziny zostały przeprowadzone

we właściwym miejscu. Nie jest wystarczające w takiej sytuacji podważanie wiarygodności wyjaśnień strony odnośnie miejsca przechowywania mebli tylko dlatego, że zostały złożone po oględzinach miejsca wskazanego w toku wcześniejszych przesłuchań. Organy powinny zweryfikować twierdzenia strony

w tym zakresie zwłaszcza, że skarżąca wyjaśniła i sprecyzowała, jakie miejsce przechowywania miała na myśli, znajdujące się na tej samej działce co sklep.

Odnośnie pozostałych zarzutów skargi, Sąd uznał, że nie zasługują

na uwzględnienie, podzielając tym samym zasadność dokonanych ustaleń organów podatkowych w zakresie nieuwzględnienia przy ustalaniu wielkości oszczędności zgromadzonych na dzień 01.01.2007 r., kwoty 39.000,00 zł, niedokonania korekty przychodów ze sprzedaży drewna z kwoty 48.000,00 zł na kwotę 53.000,00 zł oraz nieuwzględnienia przychodu osiągniętego w 2007 r. w wysokości 50.000,00 zł

z tytułu zwrotu pożyczek udzielonych w latach 1998-2000.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej

w B. decyzją [...] marca 2012 r. Nr [...] ustalił skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2007 r. w kwocie [...] zł. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji na podstawie dokonanych w postępowaniu kontrolnym ustaleń do rozliczenia za 2007 r. przyjął wysokość poniesionych przez kontrolowanych J. i T. S. wydatków w łącznej kwocie 354.389,08 zł oraz uzyskanych przychodów w kwocie 283.042,67 zł. Stan posiadanych środków pieniężnych na 01.01.2007 r. ustalono w kwocie 0,00 zł, natomiast na koniec badanego okresu w kwocie 1.896,48 zł.

Z powyższą decyzją nie zgodziła się skarżąca i w złożonym do Dyrektora Izby Skarbowej w B. odwołaniu zarzuciła naruszenie art. 20 ust. 1 i 3 u.p.d.o.f. oraz art. 122, art. 187 § 1, art. 191 o.p. W uzasadnieniu odwołania pełnomocnik zakwestionował dokonane rozstrzygnięcie zarzucając, że w decyzji nie przyjęto przychodów małżonków S. jakie uzyskali ze sprzedaży szylingów austriackich

w 1999 r., przychodów ze sprzedaży w 12.08.1999 r. pojazdu marki V. [...], które zdaniem pełnomocnika mogły wchodzić w skład mienia zgromadzonego na dzień 01.01.2007 r. Podniesiono również niezasadne przyjęcie po stronie wydatków kwoty 22.701,60 zł na zakup 6.000 Euro w 2007 r., nieuwzględnienie przychodów w kwocie 16.000,00 zł uzyskanych ze sprzedaży ogrodzenia w 2007 r. na rzecz Z. S. oraz uznanie braku możliwości przekazania przez I. S. J. S. trzech darowizn w łącznej kwocie 27.500,00 zł.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2012 r., Nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w B. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Ustosunkowując się do poszczególnych zarzutów odwołania, Dyrektor Izby Skarbowej uznał je za niezasadne. Wskazał, że małżonkowie S. nie uprawdopodobnili możliwości zgromadzenia na początek 2007 r. środków pieniężnych kwoty 39 000 zł., przechowywanych rzekomo poza systemem bankowym. Analiza sytuacji finansowej małżonków Siwek za lata 2000 - 2006 r., wskazuje, że w każdym z tych lat występowała nadwyżka wydatków nad uzyskiwanymi przychodami, dlatego też na dzień 1 stycznia 2007 r. nie mogli posiadać oszczędności w kwocie 39 000 zł. Organ podkreślił, że w tym okresie źródłem utrzymania rodziny skarżącej była jej działalność gospodarcza, bowiem mąż skarżącej w tym okresie nie uzyskiwał żadnych dochodów z pracy. Analiza dokumentacji firmy skarżącej wskazuje, że w latach 2001-2006 w każdym roku przynosiła stratę.

Zdaniem organu odwoławczego, na brak oszczędności na dzień 1 stycznia 2007 r. pozostają bez wpływu przedłożone na etapie ponownego rozpatrzenia sprawy dowody z kantorów wymiany walut, z których wynika, że od 04.10.1999 r.

do 14.12.1999 r. sprzedano 170 tyś. szylingów austriackich za łączną kwotę 52.258,28 zł. Nawet, jeżeli przyjąć, że środki te nie zostały wydatkowane do końca roku, to brak jest podstaw do przyjęcia, iż przechowywane były poza systemem bankowym przez okres ok. 7 lat i stanowiły źródło finansowania wydatków w 2007 r. Bardziej prawdopodobne jest, że środki te zostały wydatkowane na bieżące utrzymanie rodziny oraz pokrywały coroczne straty z działalności gospodarczej skarżącej. Także środki uzyskane ze sprzedaży w 1999 r. samochodu marki V. C. za kwotę 22.000,00 zł, z uwagi na znaczny upływ czasu nie mogły stanowić podstawy oszczędności posiadanych na dzień 1 stycznia 2007 r.

W odniesieniu do zarzutu dotyczącego nieuwzględnienia wyjaśnień w zakresie otrzymanych darowizn od matki skarżącej odpowiednio w 2003 r. w kwocie

9.000,00 zł, w 2005 r. w kwocie 9000,00 zł oraz w 2007 r. w kwocie 9.500,00 zł organ odwoławczy stwierdził, iż nie zasługuje na uwzględnienie. Niewątpliwie doświadczenie życiowe wskazuje, że matka męża skarżącej mogłaby uczestniczyć

w kosztach utrzymania rodziny S., jednak jak ustalił organ pierwszej instancji jej możliwości finansowe były ograniczone. Otrzymywany dochód z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na przestrzeni lat 1997-2007 w granicach od około

460,00 zł do 770,00 zł miesięcznie nie wskazuje na to, że mogła świadczyć nieograniczoną pomocą finansową synowi. Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił też, że umowy darowizn strona ujawniła dopiero po uchyleniu decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w B. przez WSA w Białymstoku i przekazaniu sprawy

do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. We wcześniejszej fazie postępowania strona powoływała się na uzyskanie przychodu w kwocie 50.000,00 zł z tytułu zwrotu pożyczek udzielonych w latach 1998-2000, nie przedstawiając jednak jakichkolwiek dowodów, które potwierdziłyby te twierdzenia. Co więcej zadeklarowała podjęcie działań w celu odszukania pokwitowań udzielenia pożyczek i ich zwrotu. Dowodów jednak takich nie przedłożono, a zwrócone pożyczki zastąpiono otrzymanymi darowiznami. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej przedmiotowe darowizny faktycznie nie miały miejsca, zaś przedłożone umowy zostały sporządzone wyłącznie na potrzeby niniejszego postępowania.

Na powyższą decyzję skarżąca, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wywiodła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Białymstoku, zarzucając skarżonej decyzji naruszenie:

– art. 122 o.p. poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszelkich okoliczność sprawy, oraz obciążenie skarżącej negatywnymi konsekwencjami związanymi

z okolicznościami niewyjaśnionymi w sytuacji, gdy okoliczności niewyjaśnione winny zostać rozstrzygnięte na korzyść podatnika,

– art. 187 § 1 i art. 188 o.p. poprzez pominięcie i zaniechanie przeprowadzenia dowodów zgłoszonych przez skarżącą w toku postępowania,

– art. 191 o.p. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego zebranego

w sprawie skutkującą wadliwym ustaleniem podstawy opodatkowania zryczałtowanym podatkiem od dochodów nieznajdujących pokrycia

w ujawnionych źródłach przychodów w 2007 r.,

– art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. poprzez jego wadliwą interpretację polegającą

na przyjęciu jako podstawę opodatkowania zryczałtowanym podatkiem

od odchodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów

w 2007 r. dochodów skarżącej z lat poprzednich.

W uzasadnieniu skargi zakwestionowano w całości dokonane przez organ podatkowy rozstrzygnięcie zarzucając dowolną ocenę materiału dowodowego. Zdaniem pełnomocnika w sprawie pojawił się nowy stan faktyczny udokumentowany przez skarżącą i świadczący o dodatkowych przychodach podatników w wysokości 246.210,65 zł. W złożonej skardze powtórzono argumentację zawartą w złożonym odwołaniu od decyzji w zakresie wydatków nieznajdujących pokrycia

w zgromadzonym mieniu. Postawiono również zarzut bezpodstawnej odmowy przeprowadzenia zawnioskowanego przez stronę dowodu z oględzin ogrodzenia.

Do skargi dołączono 2 załączniki, które w ocenie skarżącej potwierdzają możliwość zgromadzenia przez matkę J. S. znacznych zasobów finansowych

i obdarowania go łączną kwotą darowizn w wysokości 27.500,00 zł. Kolejny zarzut dotyczy nieuwzględnienia po stronie przychodów środków ze sprzedaży szylingów austriackich na kwotę 52.258,28 zł oraz sprzedaży samochodu marki V. [...] za kwotę 22.000,00 zł.

W odpowiedzi na skargę, Dyrektor Izby Skarbowej w B., podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie, wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga jest niezasadna.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż sprawa, której dotyczy niniejsze postępowanie była już przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego.

W sprawie tej, wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku

w wyroku z dnia 15 grudnia 2010 r., sygn. akt I SA/Bk 221/10. Dokonana wówczas przez Sąd kontrola sądowoadministracyjna wykazała, iż zaskarżona decyzja narusza przepisy postępowania podatkowego w kwestii prawidłowości oceny stanu faktycznego w zakresie osiągnięcia przez małżonków S. przychodu ze sprzedaży mebli. O powyższych wątpliwościach, w ocenie Sądu świadczyły znajdujące się

w aktach sprawy pokwitowania odbioru zaliczki (1000 zł) i pozostałej kwoty

(24 000 zł) a także zeznania nabywcy mebli - Pani B. J. Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy Sąd zalecił organom zweryfikowanie twierdzeń strony w zakresie miejsca przechowywania mebli po sprzedaży mieszkania, zwłaszcza, że skarżąca sprecyzowała, w którym miejscu były one przechowywane. Odnośnie pozostałych zarzutów skargi, Sąd uznał, że nie zasługują na uwzględnienie, podzielając tym samym zasadność dokonanych ustaleń organów podatkowych w zakresie nieuwzględnienia przy ustalaniu wielkości oszczędności zgromadzonych na dzień 01.01.2007 r., kwoty 39.000,00 zł, niedokonania korekty przychodów ze sprzedaży drewna z kwoty 48.000,00 zł na kwotę 53.000,00 zł oraz nieuwzględnienia przychodu osiągniętego w 2007 r. w wysokości 50.000,00 zł z tytułu zwrotu pożyczek udzielonych w latach 1998-2000.

Zgodnie z art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Oznacza to,

iż zarówno organ administracji, jak i sąd, rozpatrując sprawę ponownie, obowiązani są zastosować się do oceny prawnej zawartej w uzasadnieniu wyroku, bez względu na poglądy prawne wyrażone w orzeczeniach sądowych w innych sprawach.

W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że ocena prawna wyrażona w orzeczeniu sądu wiąże w sprawie ten sąd oraz organ administracji publicznej

w przyszłości, ilekroć sprawa ta będzie przedmiotem rozpoznania przez ten sąd

i organ, jeżeli ocena prawna wyrażona w tym orzeczeniu nie zostanie uchylona

w prawem określonym trybie i jeżeli nie uległy zmianie przepisy prawne stanowiące podstawę oceny w danej sprawie (patrz Tadeusz Woś i inni, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, str. 477). Podkreślić należy,

że związanie dotyczy dwóch elementów orzeczenia sądu: oceny prawnej oraz wytycznych co, do dalszego postępowania, w przypadku uchylenia poprzedniej decyzji ze względu na naruszenie przepisów procesowych w zakresie dotyczącym wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy lub niezastosowania konkretnych przepisów prawa materialnego.

Odnosząc powyższe do rozpatrywanej sprawy należy wskazać, iż przy ponownym orzekaniu Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. jak

i Dyrektor Izby Skarbowej w B. związani byli ocenami prawnymi

i wytycznymi wynikającymi z wyroku WSA w Białymstoku z dnia 15 grudnia 2010 r., zarówno w odniesieniu do rozumienia przepisów prawa materialnego, jak i oceny zgromadzonych w sprawie dowodów.

Z analizy akt sprawy wynika, iż organy obu instancji wydając ponownie decyzje, odpowiednio z [...] marca 2012 r. i [...] czerwca 2012 r. nie naruszyły art. 153 p.p.s.a., w szczególności zastosowały się do dokonanej przez Sąd oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i przeprowadziły postępowanie podatkowe zgodnie z zawartymi w tymże orzeczeniu wytycznymi. W szczególności organy podzieliły zastrzeżenia Sądu w zakresie przychodów ze sprzedaży mebli

i uwzględniły je w przychodach skarżącej i jej męża za 2007 r.

W świetle związania organów skarbowych treścią wyroku WSA w Białymstoku z dnia 15 grudnia 2010 r. za niezasadne należało także uznać pozostałe zarzuty skargi, tak dotyczące naruszenia prawa materialnego - art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. jak również przepisów postępowania podatkowego - art. 122, art. 187 § 1, art. 188

i art. 191 o.p.

Wskazać przede wszystkim należy, iż Sąd dokonał już analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i jej oceny przez organy, nie dostrzegając (za wyjątkiem przychodów ze sprzedaży mebli) naruszenia prawa. Tym samym, podnoszone obecnie przez pełnomocnika skarżącej argumenty dotyczące nieprawidłowego ustalenia stanu faktycznego w sprawie, w zakresie oszczędności zgromadzonych przez małżonków S. na dzień 1 stycznia 2007 r. należało uznać za niezasadne. Słusznie wywodzą organy skarbowe obu instancji, iż analiza sytuacji finansowej małżonków S. w latach 2000 - 2006 (okresu, w którym zgodnie

z oświadczeniem skarżących gromadzili oszczędności) nie pozwalała

im na poczynienie żadnych oszczędności, w tym kwoty 39 000 zł przechowywanej poza systemem bankowym. Powyższej oceny nie zmieniają podniesione dopiero

na etapie ponownego rozpoznania sprawy (po uchyleniu decyzji przez WSA

w Białymstoku) takie okoliczności jak sprzedaż szylingów austriackich czy sprzedaż samochodu V. [...] w 1999 r. Analiza sytuacji finansowej małżonków S.

w latach 2000-2006 wykazała, że nastąpiła nadwyżka wydatków nad uzyskiwanymi przychodami w kwocie ponad 265 000 zł. a działalność gospodarcza skarżącej w tym okresie przynosiła corocznie stratę. Logiczne i uzasadnione jest zatem twierdzenie, że na przestrzeni tego okresu strona nie mogła systematycznie odkładać środków pieniężnych zwłaszcza, że nadwyżka wydatków nad przychodami pojawiała się niemalże każdego roku. Dlatego też słusznie przyjęły organy, że pozyskane

w 1999 r. dodatkowe dochody nie mogły stanowić oszczędności skarżących

na początku 2007 r. Brak jest uzasadnionych podstaw do przyjęcia, że uzyskane

w ten sposób środki finansowe (łącznie ponad 70 000 zł) były przechowywane

w domu, poza systemem bankowym przez wiele lat i stanowiły źródło finansowania wydatków w 2007 r. Wskazać przy tym należy, iż mąż skarżącej w latach 2002-2003 miał założoną w B. [...] odnawialną lokatę bankową (której wartość oscylowała

od ok. 1500 zł do 7 600 zł), a zatem korzystał z usług banków celem pomnażania oszczędności. Tym samym, za niewiarygodne należało uznać twierdzenia strony skarżącej, że w tym samym okresie, skarżący przechowywali w domu kwotę ponad dziesięciokrotnie wyższą, mimo możliwości skorzystania z lokat bankowych.

Podobnie należało ocenić zarzuty skargi dotyczące nieuwzględnienia przez organy otrzymania przez skarżącą i jego męża darowizn od matki J. S.

w latach 2003, 2005 i 2007 na łączną kwotę 27 500 zł. Organy prawidłowo dokonały oceny możliwości finansowych darczyńcy i słusznie wskazały, że przy jej dochodach w wysokości od 460 zł do 770 zł miesięcznie, mało prawdopodobnym jest, aby, dodatkowo ponosiła koszty utrzymania rodziny skarżącej kwotą 27 500 zł. Nie bez znaczenia dla oceny wiarygodności twierdzeń skarżących w tym zakresie ma także to, iż o fakcie otrzymania spornych darowizn skarżący poinformowali organy dopiero po uchyleniu decyzji Dyrektora Izby Skarbowej przez WSA w Białymstoku, podczas gdy w poprzednio prowadzonym postępowaniu powoływali się jedynie na uzyskanie przychodów w kwocie 50 000 zł pochodzących z tytułu zwrotu pożyczek udzielonych w latach 1998-2000. Trudno dać wiarę, aby skarżący w pierwotnie prowadzonym postępowaniu zapomniał o otrzymaniu od matki darowizn w kwocie 27 500 zł, szczególnie, że umowy darowizn zostały sporządzone na piśmie.

Ustosunkowując się do kwestii nie uznania przez organy przychodów

w kwocie 16 000 zł uzyskanych przez małżonków S. w 2007 r. z tytułu sprzedaży ogrodzenia na rzecz Z. S., Sąd pragnie wskazać na specyfikę postępowania dowodowego, w zakresie opodatkowania przychodów z nieujawnionych źródeł przychodów. W postępowaniu tym, organy podatkowe dowodzą istnienia i wysokości przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych, zaś podatnik powinien wskazać dochody jako źródła pokrycia swoich wydatków i wartości zgromadzonego mienia. Z istoty rzeczy to na podatniku spoczywa, więc ciężar wykazania, że suma poniesionych w roku podatkowym wydatków i wartość zgromadzonych w tymże roku zasobów finansowych znajdują pokrycie w już opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania źródłach przychodu oraz w posiadanych przedtem zasobach majątkowych (zob. m.in. wyroki NSA: z 30 września 2008 r. sygn. akt II FSK 944/07, LEX nr 446991; z 2 kwietnia 2008 r., sygn. akt II FSK 120/07, LEX nr 389445; z 21 marca 2008 r., sygn. akt II FSK 437/06, LEX nr 351005). Zatem to skarżąca powinna przedstawić wiarygodne dowody, iż wspólnie z mężem uzyskała w 2007 r. przychód w wysokości 16 000 zł z tytułu sprzedaży ogrodzenia, czego w niniejszej sprawie nie uczyniła. Podkreślić należy, iż rzekomy nabywca ogrodzenia - Z. S., członek rodziny skarżących, zeznał, że pieniądze przeznaczone na zakup ogrodzenia pochodziły z jego rachunku bankowego. Jednakże mimo dwukrotnych wezwań organu, nie przedłożył jakiegokolwiek dowodu wypłaty tych środków, zarzucając jednocześnie organowi bezpodstawność takiego żądania. Skoro w sprawie brak było wiarygodnych, obiektywnych dowodów potwierdzających fakt uzyskania przez skarżącą przychodu w kwocie 16 000 zł., a takich dowodów nie dostarczyła strona skarżąca, organy słusznie odmówiły wiarygodności zeznaniom Z. S. Jednocześnie brak było podstaw do przeprowadzenia, wnioskowanego przez stronę skarżącą dowodu z oględzin ogrodzenia, albowiem dowód ten w żaden sposób nie mógł przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Istotne znaczenia dla sprawy miała kwestia, czy skarżący dysponowali w 2007 r. dodatkowo kwotą 16 000 zł a nie fakt istnienia lub też nie ogrodzenia, rzekomo sprzedanego w 2007 r.

Mając na uwadze powyższe, wobec nie zasadności skargi, orzeczono jak

w sentencji, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270).