II SA/Kr 1333/12

Uzasadnienie

W dniu 12 stycznia 2012 r. Powiatowy Lekarz Weterynarii w O. wydał na rzecz J.M. decyzję Nr [...] znak: [...] , którą odmówił zatwierdzenia projektu technologicznego zakładu uboju bydła i trzody oraz rozbioru mięsa - stanowiącego zakład o małej zdolności produkcyjnej w O.-B. ul. [...].

W uzasadnieniu decyzji podano, że decyzja ta zapadła po ponownym przeprowadzeniu postępowania przez ten organ na skutek uchylenia przez Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w K. decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r., znak sprawy: [...] decyzji nr [...] Powiatowego Lekarza Weterynarii w O. z dnia [...] października 2010 r., znak [...].

Wskazano na szereg uchybień w przedłożonym projekcie technologicznym uznając, że nie daje on pełnego obrazu zakładu, w którym ma być prowadzona produkcja z zakresu uboju zwierząt oraz rozbioru mięsa czerwonego w ramach zakładu o małej zdolności produkcyjnej.

Organ podał, że przy opiniowaniu przedstawionego do zatwierdzenia projektu, wzięto pod uwagę wielkość i rodzaj produkcji, jaką właściciel zamierza prowadzić w tym zakładzie oraz związane z tym potrzeby poszczególnych etapów produkcji w zakładzie, uwzględniając tym samym regulacje dwóch Rozporządzeń Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2010 r. - w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej zdolności produkcyjnej (Dz .U. z 2010 r. Nr 98, poz. 630) oraz - w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w określonych zakładach o małej zdolności produkcyjnej (Dz.U. z 2010 r. Nr 98, poz. 629). Wskazane rozporządzenia m.in. wymieniają odstępstwa dla rzeźni o małej zdolności produkcyjnej.

Podniesiono, że ustawodawca dopuścił brak myjni środków transportu zwierząt, brak miejsca do przetrzymywania mięsa tymczasowo zajętego oraz brak magazynu żywca. W przedłożonym projekcie strona zamierza skorzystać z odstępstwa w dwóch wymienionych powyżej przypadkach, natomiast deklaruje urządzenie magazynu żywca z pełną infrastrukturą. Zwrócono jednak uwagę, że odstępstwo od posiadania myjni środków transportu zwierząt gospodarskich uwarunkowane jest uzyskaniem takiej zgody przez odpowiedni organ (w formie decyzji administracyjnej). Wykonanie mycia i dezynfekcji w wyspecjalizowanych i zatwierdzonych myjniach (jak podaje strona w projekcje) jest na terenie powiatu [...] niewykonalne (zgodnie z Załącznikiem III sekcji I rozdziale II ust. 6 Rozporządzenia WE nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego - DZ. Urz. UE L 139 z dnia 30 kwietnia 2004 r. str. 55 z późn. zm.-, takie miejsca powinny być w pobliżu). To oznacza, że środek transportu po rozładunku zwierząt w ubojni, musiałby przejechać wiele kilometrów w poszukiwaniu myjni będąc zagrożeniem epizootycznym. Dopuszczalnym jest według organu mycie i dezynfekcja środków transportu zwierząt na terenie gospodarstwa rolnika, ale w odniesieniu do środków transportu drogowego zwierząt transportowanych przez rolników. Wobec powyższego organ nie wyraził zgody na odstępstwo od myjni w odniesieniu do innych środków transportu zwierząt niż wymienionych powyżej.

Niewłaściwe lub brak usytuowania niektórych stanowisk pracy, brak zaznaczenia dróg dojazdowych (tak w stosunku do żywych zwierząt, ekspedycji mięsa, ścieków czy odpadów, niezgodności części opisowej projektu z graficzną), brak szczegółowego wyróżnienia pomieszczeń i stref o różnym stopniu zanieczyszczenia mikrobiologicznego oraz ruchu pracowników między strefami, nie gwarantują w ocenie organu, że produkcja w tak zaprojektowanym oraz wykonanym zakładzie będzie prowadzona w warunkach higienicznych, gwarantujących właściwą jakość produkowanego w zakładzie środka spożywczego - mięsa świeżego.

Powołano przepis art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego ( Dz. U. z 2006 r. Nr 17 poz. 127 z późn. zm.), zgodnie z którym Powiatowy lekarz Weterynarii zatwierdza, w drodze decyzji administracyjnej, projekt technologiczny zakładu, jeżeli odpowiada on wymaganiom określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 5 (...)". W ust.5 art. 19 powołanej ustawy zawarto delegacje dla ministra właściwego do spraw rolnictwa do określenia w drodze rozporządzenia wymagań, jakie powinien spełniać projekt technologiczny zakładu, co znalazło odzwierciedlenie w powoływanym w niniejszej decyzji Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 29 marca 2006 r. w sprawie wymagań jakim powinien odpowiadać projekt technologiczny zakładu, w którym ma być prowadzona działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego.

Od powyższej decyzji odwołanie w ustawowym terminie złożyła J .M. , która wskazując na naruszenie art. 7, art. 8, art. 77, art. 80 k.p.a. wnosiła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez zatwierdzenie projektu technologicznego lub ewentualnie o jej uchylenie i przekazanie sprawy Powiatowemu Lekarzowi Weterynarii w O.

Podniosła, że w zaskarżonej decyzji w dalszym ciągu brak wyczerpującego odniesienia się do wymagań określonych w przepisach rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. Nr 98, poz. 630) oraz rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w określonych zakładach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. Nr 98, poz. 629).

Podniosła także, że "w latach 2006-2009 organ I instancji nie żądał wprowadzania do projektu poprawek (protokoły pokontrolne zakładu). Dla zakładu istniejącego jest sporządzony projekt 2006 r. oraz z 2008. Nadmienić należy, iż do dnia dzisiejszego strona nie otrzymała decyzji zamykającej zakład istniejący już 20 lat, w którym to okresie nie było żadnej sytuacji mogącej stwarzać jakiekolwiek zagrożenie sanitarne dla produktów zakładu jak i dla innych osób. ..."

Wojewódzki Lekarz Weterynarii decyzją z dnia [...] lipca 2012 r., znak: [...] , działając na podstawie art. art.138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (tekst jednolity Dz. U. z 2010r. Nr 112, poz. 744, z późn. zm.) w zw. z art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2006r. Nr 17, poz. 127, z późn. zm.), utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Powiatowego Lekarza Weterynarii w O. z dnia [...] stycznia 2012 r. znak: [...].W uzasadnieniu przytoczono przepisy stanowiące podstawę merytoryczną decyzji.

Podano, że z analizy materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie przez organ I instancji, dodatkowo uzupełnionego przez organ odwoławczy w trybie art. 136 k.p.a. wynika, że wnioskiem z dnia 22 września 2010 r., zmodyfikowanym przez J.M. pismem noszącym datę 17 lutego 2011 r., J.M. wystąpiła o akceptację projektu technologicznego zakładu uboju bydła i trzody oraz rozbioru mięsa, znajdującego się w B. przy ul. [...] i jednocześnie wystąpiła o rejestrację tego zakładu zgodnie z rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. Nr 98, poz. 630 z 2010 r.).

Organ wyjaśnił, że stosownie do treści art. 4 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz. Urz. UE L 139 z 30.04.2004, str. 55, z późn. zm.) prowadzenie działalności polegającej na uboju zwierząt rzeźnych i rozbiorze mięsa wymaga uprzedniego zatwierdzenia. Z kolei, aby zakład uzyskał takie zatwierdzenie podmiot zamierzający prowadzić działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego powinien sporządzić, a następnie przesłać projekt technologiczny zakładu, z wnioskiem o jego zatwierdzenie, do powiatowego lekarza weterynarii, właściwego ze względu na planowane miejsce prowadzenia tej działalności, który w terminie 30 dni od dnia złożenia projektu wydaje odpowiednią decyzję. Dopiero po uzyskaniu decyzji zatwierdzającej projekt technologiczny zakładu i zrealizowaniu inwestycji zgodnie z zatwierdzonym projektem technologicznym, zamiar rozpoczęcia produkcji należy zgłosić w terminie 30 dni do powiatowego lekarza weterynarii, który dokonuje kontroli zakładu i w przypadku zgodności wykonania inwestycji z zatwierdzonym projektem oraz po spełnieniu wymagań weterynaryjnych określonych dla produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w takim rodzaju zakładów, w którym dany podmiot zamierza prowadzić działalność, powiatowy lekarz weterynarii, dokonuje zatwierdzenia takiego zakładu w drodze decyzji administracyjnej oraz wpisuje go na prowadzoną listę zakładów zatwierdzonych.

Organ wskazał, że z treści przedłożonych dokumentów wynika, że J.M. planuje rozpoczęcie produkcji w ramach zakładu uboju bydła i trzody oraz rozbioru mięsa o małej zdolności produkcyjnej. Przedstawiony do zatwierdzenia projekt technologiczny powinien zatem spełniać wymogi przepisów rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 29 marca 2006r. w sprawie wymagań jakim powinien odpowiadać projekt technologiczny zakładu, w którym ma być prowadzona działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. Nr 59, poz. 415, z późn. zm.), a ponadto winien uwzględniać regulacje rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. Nr 98, poz. 630) oraz rozporządzenia z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w określonych zakładach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. Nr 98, poz. 629).

Wyjaśniono dalej, że przepisy rozporządzenia z dnia 29 marca 2006 r. w sprawie wymagań jakim powinien odpowiadać projekt technologiczny zakładu, w którym ma być prowadzona działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego szczegółowo precyzują zawartość poszczególnych części projektu. Zaznaczono, że przepisy tego rozporządzenia w § 2-3 różnicują jedynie szczegółowość projektów w zależności od prowadzonej działalności w zakresie:

1) dostaw o charakterze marginalnym, lokalnym i ograniczonym,

2) produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego, przeznaczonych do sprzedaży bezpośredniej w ramach działalności określonej w art. 1 ust. 3 lit. d)rozporządzenia (WE) nr 853/2004,

3) produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego o tradycyjnym charakterze, dla których są przewidziane odstępstwa od wymagań dotyczących struktury zakładu.

Dla zakładów zakwalifikowanych na rynek krajowy o małej zdolności produkcyjnej ww. rozporządzenie nie przewiduje odstępstw w zakresie zawartości poszczególnych części projektu.

Z dokonanej przez Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii w świetle powyższych uregulowań analizy zebranego materiału dowodowego wynika, że projekt technologiczny zakładu przedstawiony przez J.M. do zatwierdzenia z uwzględnieniem wprowadzonych przez stronę poprawek i korekt nadal nie odpowiada wymogom obowiązujących przepisów. Wojewódzki Lekarz Weterynarii w pełni podzielił ustalenia faktyczne i prawne organu I instancji dotyczące braków w projekcie technologicznym szczegółowo opisanych przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w O. w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wskazano, że przy ocenie przedmiotowego projektu technologicznego uwzględnić należy wielkość i rodzaj produkcji jaką J.M. zamierzała prowadzić w tym zakładzie oraz wynikające z niej wymagania weterynaryjne niezbędne do spełnienia na poszczególnych etapach tej produkcji, uregulowane w rozporządzeniach Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 9 maja 2010 r.

Odnosząc się natomiast do poszczególnych kwestii i argumentów odwołania wskazujących, że przepisy rozporządzeń z dnia 19 maja 2010 r. przewidują pewne rozwiązania - ułatwienia dla przedsiębiorstw o ograniczonej zdolności produkcyjnej, Wojewódzki Lekarz Weterynarii podkreślił, że wskazane rozporządzenia zostały wydane na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2006 r. Nr 17, poz. 127, z późn. zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze rozporządzenia, wymagania weterynaryjne, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego lub przez produkty pochodzenia zwierzęcego wprowadzane na rynek, w zakresie nieuregulowanym w przepisach rozporządzenia nr 852/2004 i rozporządzenia nr 853/2004 oraz w przepisach Unii Europejskiej wydanych w trybie tych rozporządzeń lub w zakresie, w jakim te przepisy upoważniają państwo członkowskie Unii Europejskiej do wydania odrębnych regulacji prawnych, biorąc pod uwagę wielkość produkcji, w tym specyfikę zakładów o małej zdolności produkcyjnej, oraz ochronę zdrowia publicznego, w tym potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa produktów pochodzenia zwierzęcego.

Podkreślono również, że rozporządzenia Unii Europejskiej są normatywnymi aktami generalnymi i abstrakcyjnymi o ponadnarodowym charakterze, w całości powszechnie obowiązują i podlegają bezpośredniemu stosowaniu - bez potrzeby ich inkorporowania czy transponowania. Ich adresatami są nie tylko państwa członkowskie, ale także jednostki.

Rozporządzenie wydane przez ministra właściwego do spraw rolnictwa w ramach upoważnienia zawartego w art. 11 ust. 2 ustawy o produktach pochodzenia zwierzęcego reguluje zatem tylko te wymagania weterynaryjne które nie są określone w przepisach wskazanych rozporządzeń Unii Europejskiej oraz reguluje w odniesieniu do zakładów o małej zdolności produkcyjnej niektóre wymagania weterynaryjne w sposób odrębny od uregulowań zawartych w przepisach powołanych rozporządzeń, w takim przypadku, gdy z upoważnienia przepisów "unijnych", jest to możliwe z uwagi na specyfikę tychże zakładów oraz ochronę zdrowia publicznego i zapewnienie bezpieczeństwa produktów.

Zdaniem organu z powyższego wynika, że w pozostałym zakresie, nie objętym regulacjami zawartymi w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej zdolności produkcyjnej (DZ. U. Nr 98, poz. 630) oraz rozporządzeniu z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w określonych zakładach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. Nr 98, poz. 629), przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej zdolności produkcyjnej lub określonych zakładach o małej zdolności produkcyjnej powinny być spełnione wymagania weterynaryjne wynikające z rozporządzeń (WE) nr 852/2004 i nr 853/2004.

[...] Wojewódzki Lekarz Weterynarii ponadto podniósł, że w celu realizacji zadań wynikających z przepisów rozporządzenia (WE) nr 853/2004 powiatowy lekarz weterynarii może wydać decyzję administracyjną w sprawie udzielenia zgody na zwolnienie przedsiębiorstwa sektora spożywczego z obowiązku, o którym mowa w załączniku III w sekcji I w rozdziale II w ust. 6, to jest obowiązku wydzielenia miejsca z odpowiednimi urządzeniami do celów czyszczenia, mycia i dezynfekcji środków transportu zwierząt gospodarskich. Niemniej jednak, zakłady nie muszą posiadać tych miejsc i urządzeń, jeżeli zezwoli na to właściwy organ, a w pobliżu znajdują się takie miejsca i urządzenia, które zostały urzędowo zatwierdzone oraz z obowiązku, o którym mowa w załączniku III sekcji II w rozdziale II w ust. 6 w lit. b, to jest obowiązku posiadania wydzielonego miejsca z odpowiednimi urządzeniami do celów czyszczenia, mycia i dezynfekcji urządzeń służących do transportu i środków transportu. Miejsca i urządzenia te nie są obowiązkowe, jeżeli w pobliżu znajdują się takie zatwierdzone miejsca i urządzenia.".

Decyzję taką powiatowy lekarz weterynarii wydaje w oparciu o § 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 9 października 2006 r. w sprawie określenia spraw rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych przez powiatowego lekarza weterynarii albo urzędowego lekarza weterynarii z upoważnienia powiatowego lekarza weterynarii (Dz.U.2006.193.1425), na wniosek przedsiębiorcy sektora spożywczego (§ 12 ust. 1 przywołanego rozporządzenia). Zatem uzyskanie odstępstw od wymogów weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej zdolności produkcyjnej czy też w określonych zakładach o małej zdolności produkcyjnej jest możliwe w tym przypadku jedynie na wniosek przedsiębiorcy sektora spożywczego i przy spełnieniu określonych warunków.

Odnosząc się do dalszych kwestii podnoszonych w odwołaniu za całkowicie chybiony uznano argument o braku wymogu w przypadku małego zakładu, pomieszczenia do ogłuszania i wykrwawiania zwierząt. Art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (j. t. Dz. U. z 2003r. , Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.) wyraźnie bowiem stanowi, że w ubojni wyodrębnia się pomieszczenie do przetrzymywania zwierząt oraz pomieszczenie do ogłuszania i wykrwawiania zwierząt. Przepisy nie przewidują w tym zakresie odstępstw dla małych zakładów.

Odnośnie kolejki napowietrznej wyjaśniono, że zarówno część opisowa jak i graficzna przedłożonego projektu technologicznego nie uwzględniają instalacji, jaką jest kolejka do transportu tusz (półtusz). Z opisu nie wynika też, w jaki sposób ten transport będzie się odbywał tak, aby był spełniony wymóg wynikający z Zał. III- Wymogi szczególne, Rozdz. II- Wymogi dotyczące rzeźni - pkt 2 lit. d rozporządzenia (WE) nr 853/2004, stanowiący, że zakład musi posiadać instalacje zapobiegające styczności mięsa z podłogami, ścianami i osprzętem. Wysokość linii technologicznej wprawdzie nie jest określona przepisem prawnym, jednakże wynika ona pośrednio z treści przywołanego wymogu i w oparciu o ten wymóg powinna być ustalona, tak, by nie dochodziło do styczności mięsa z podłogami, ścianami i osprzętem.

Zauważono również, że pomieszczenie socjalne oznaczone w przedłożonym projekcie jako N.3 nie jest uwzględnione w oznaczonych ciągach usuwania ścieków.

W projekcie technologicznym nie wyjaśniono także przeznaczenia kontenerów. W ocenie organu nie można bowiem uznać za sprawę oczywistą, tak jak to sugeruje strona odwołująca się, że skoro kontenery są przeznaczone do gromadzenia odpadów, to tym samym oczywistym jest, że służą one do gromadzenia ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego. Nie w każdym bowiem kontenerze do gromadzenia odpadów można gromadzić uboczne produkty zwierzęce, ale tylko w takim, który jest nieprzepuszczalny, odpowiednio zamykany i opisany.

Dalej wskazano, że w części opisowej brak też szczegółowych informacji na temat drogi usuwania ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego, natomiast w części graficznej oznaczono jedynie drogę ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego do magazynu materiału szczególnego ryzyka (SRM) i pomieszczenia barwienia materiału szczególnego ryzyka ( SRM).

Przedłożony projekt technologiczny nie przewiduje też magazynu do przechowywania mięsa po rozbiorze. Zgodnie z rozporządzeniem (WE) Nr 853/2004 - Zał. III- Wymogi szczególne, Sekcja I - Mięso zwierząt gospodarskich kopytnych, Rozdz. VII - Przechowywanie i transport - ust. 2: mięso musi osiągnąć temperaturę nie wyższą niż 3 °C dla podrobów i 7 °C dla pozostałego mięsa i pozostawać w tej temperaturze podczas przechowywania (łańcuch chłodniczy). Dodatkowo, w myśl ust. 5 powołanego przepisu mięso niepakowane przechowuje się i transportuje oddzielnie od mięsa pakowanego, chyba że jest ono przechowywane i transportowane w różnym czasie, oraz tak, aby opakowania oraz sposób przechowywania i transportu nie stanowiły źródła zanieczyszczenia mięsa. W sytuacji przechowywania mięsa w elementach po rozbiorze w magazynie poubojowym wymóg ten byłby niedopełniony.

Mając na względzie powyższe i oceniając w tym aspekcie przedłożony przez J.M. do zatwierdzenia projekt technologiczny zakładu uboju bydła i trzody oraz rozbioru mięsa, znajdującego się w B. przy ul. [...], uznano, że nie spełnia on wymagań wynikających z powołanych wyżej przepisów.

W odniesieniu natomiast do argumentu strony odwołującej się, jakoby wielokrotnie składała już wcześniej wniosek o zatwierdzenie zakładu, a nie projektu, Wojewódzki Lekarz Weterynarii podniósł, że ze zgromadzonego materiału dowodowego, dodatkowo uzupełnionego przez organ odwoławczy wynika, iż w okresie od roku 2006 do roku 2009, nie było takiej sytuacji, w której zakład J. M. mógł być zatwierdzony i brak jest wniosku w dokumentacji zgromadzonej przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w O. ponieważ w tym czasie ówczesny zakład J.M. , prowadzący produkcję w zakresie uboju bydła i trzody chlewnej, korzystał z okresu dostosowawczego, upływającego z dniem 31 grudnia 2009 r. i przez ten okres J.M. nie wykonała żadnych inwestycji poprawiających stan techniczny i strukturalny tego zakładu, na tyle, żeby możliwe było dokonanie jego zatwierdzenia zgodnie z prawem weterynaryjnym.

Wyjaśniono, że w latach 2006-2009 działalność podlegającą zatwierdzeniu regulowały przepisy rozporządzenia (WE) 853/2004. Aby możliwe było zatwierdzenie zakładu, konieczne było wcześniejsze zatwierdzenie projektu zakładu, co jak wynika z analizy zgromadzonych dokumentów, w przypadku zakładu J.M. nigdy nie nastąpiło.

Nadmieniono, że z dokumentów zgromadzonych przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w O. wynika, że w latach 2008-2009 prowadzone były przez J.M. prace koncepcyjne nad projektem technologicznym modernizacji zakładu uboju, który miał być przedłożony do zatwierdzenia, jednakże zakończyły się one na etapie konsultacji koncepcji tego projektu, opracowywanych na zlecenie J.M. przez projektanta.

Nieprawdziwy też jest zarzut, jakoby strona odwołująca się nie otrzymała decyzji zamykającej zakład istniejący od 20 lat. Świadczy o tym decyzja nr [...] znak: [...] wydana przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w O. w dniu 31.12.2009r., którą postanowił zamknąć z dniem 1 stycznia 2010r. zakład mięsny prowadzący ubój trzody chlewnej oraz bydła o nazwie "[...] J.M. " [...] , do czasu spełnienia przez zakład wymagań weterynaryjnych obowiązujących dla zakładów zatwierdzonych. Ponadto decyzją nr [...] znak: [...] z dnia [...].02.2010 r. Powiatowy Lekarz Weterynarii w O. stwierdził wygaśnięcie swojej decyzji administracyjnej nr [...] z dnia 11.05.2004r. dopuszczającej zakład do prowadzenia produkcji w zakresie uboju trzody chlewnej i bydła wyłącznie na rynek krajowy. Obydwie decyzje doręczono J.M.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze, że przedłożony do zatwierdzenia przez Panią J.M. projekt technologiczny zakładu uboju bydła i trzody oraz rozbioru mięsa, znajdującego się w B. przy ul. [...] nie spełnia wymagań wynikających z przywołanych wyżej przepisów, zasadnym było utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji odmawiającej jego zatwierdzenia.

Jednocześnie [...]Wojewódzki Lekarz Weterynarii zauważył, że jakkolwiek Powiatowy Lekarz Weterynarii w O. prawidłowo wydał zaskarżoną decyzję na podstawie wskazanego wyżej przepisu art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2005r. o produktach pochodzenia zwierzęcego, to jednak została ona nieprawidłowo nazwana decyzją w sprawie zaopiniowania projektu technologicznego. Przepisy ustawy z dnia 16 grudnia 2005r. o produktach pochodzenia zwierzęcego przewidują bowiem po stronie powiatowych lekarzy weterynarii jedynie kompetencję polegającą na "zatwierdzaniu" projektu technologicznego zakładu, a nie na jego "zaopiniowaniu". W ocenie [...]Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii wskazane wyżej uchybienie w nazwie zaskarżonej decyzji Powiatowego Lekarza Weterynarii w O. nie ma jednak istotnego wpływu na jej rozstrzygniecie co do istoty i na jej właściwą kwalifikację. O istocie rozpatrywanej w niniejszym postępowaniu zaskarżonej decyzji, przesądza jej treść - rozstrzygnięcie, a nie użyta nazwa aktu prawnego.

Równocześnie organ odwoławczy wskazał na inne uchybienie popełnione przez Powiatowego Lekarza Weterynarii w O. , polegające na ponownym wszczęciu postępowania przy wydawaniu zaskarżonej decyzji. Ponowne zawiadomienie o wszczęciu postępowania przez organ I instancji było w tym przypadku zbędne, aczkolwiek błąd ten nie miał żadnego wpływu na wynik sprawy (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 13 sierpnia 2010r. , sygn.. akt II SA/Po 352/10, LEX nr 754380). Wyjaśniono, że po uchyleniu i przekazaniu sprawy do ponownego rozpatrzenia brak jest podstawy do ponownego wszczynania postępowania jednakże, w przedmiotowej sprawie nie zostało wszczęte nowe postępowanie, lecz kontynuowano to samo, pierwotne postępowanie.

Skargę na powyższą decyzję Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii z dnia [...] lipca 2012 r., znak: [...] złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie J.M. Zakwestionowanej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, w szczególności art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. oraz naruszenie przepisów Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. Nr 98, poz. 630) oraz Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2010r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w określonych zakładach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. Nr 98, poz. 629). Podnosząc powyższe wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie od organu administracji na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania.

W szczególności skarżąca podniosła, że rozwiązania proponowane w powołanych wyżej przepisach Rozporządzeń Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi: z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. Nr 98, poz. 630) oraz z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w określonych zakładach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. Nr 98, poz. 629) w powiązaniu z przepisami wspólnotowymi UE (powołanymi w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji) skierowane są do małych przedsiębiorców, którzy produkują określonego rodzaju produkty, o specyficznych cechach, na które istnieje zapotrzebowanie głównie na rynku lokalnym. Rozwiązania te wpisują się w strategię wspierania produkcji żywności na poziomie lokalnym oraz wprowadzania ułatwień dla przedsiębiorstw o ograniczonej zdolności produkcyjnej.

Wskazane przepisy umożliwiają m.in. takie rozwiązania, jak brak konieczności posiadania wydzielonego miejsca do mycia i odkażania środków transportu zwierząt (gdyż do zakładów o małej zdolności ubojowej będą dostarczane zwierzęta bezpośrednio z gospodarstwa, w którym były omywane, a to z kolei zapewni możliwość mycia i odkażania środka sportu w gospodarstwie rolnika), przyjęcie założenia, że transport zwierząt małych zakładów będzie się odbywać z nieodległych miejscowości, w sposób istotny zminimalizuje ryzyko wystąpienia zagrożeń epizootycznych, brak konieczności budowania magazynów żywca, brak konieczności wyposażenia rzeźni w oddzielny system odprowadzania ścieków od zwierząt chorych lub podejrzanych o chorobę zakaźną etc.

Dalej podniesiono, odnosząc się do stwierdzeń organu I instancji, że mapa w skali 1:500 jest zgodna z planem zagospodarowania przestrzennego i jej modyfikacja nie jest zależna od strony. W przypadku małego zakładu nie jest wymagane pomieszczenie do ogłuszania i wykrwawiania, a tylko wyznaczone miejsce. Kolejka napowietrzna jest ujęta w wykazie instalacji w przedłożonym projekcie, a podawanie jej wysokości nie jest wymagane przepisami.

W projekcie jest zaznaczona osobna droga usuwania ścieków z pomieszczeń socjalnych i "wyjście" poza zakład produktu żywnościowego i odpadów nie odbywa się tą samą drogą. Skarżąca wskazała, że w kontenerach magazynowane są odpady, a sam wywóz odpadów odbywa się zgodnie harmonogramem określonym w przepisach.

Skarżąca podniosła, że projekt technologiczny ma być zgodny z wymogami określonymi przepisami rozporządzenia i organ I instancji nie może określać dodatkowych zaleceń nie wynikających z przepisów prawa, gdyż w rozporządzeniu nie określono jak ma wyglądać projekt dla zakładu małej zdolności produkcyjnej. Wskazano, że we wcześniejszych zaleceniach Powiatowego Weterynarii nie było mowy o natężeniu prądu, zaś wymagany sprzęt do elektronarkozy jest oryginalny.

Zalecenie dotyczące magazynu na mięso pochodzące z rozbioru wydaje się być bezprzedmiotowe skoro z projektu wynika, że mięso pochodzące z rozbioru nie będzie magazynowane. Z kolei w kwestii myjni wskazano, że na terenie powiatu[...] , wbrew twierdzeniom organów, istnieje specjalistyczna myjnia.

Nadmieniono, że skarżąca prowadzi zakład od 2006 r. i wówczas nie zostały wniesione poprawki i zastrzeżenia do projektu aż do roku 2009. Strona wykazując dobrą wolę chciała dokonać poprawy projektu, ale nie uzyskała akceptacji ani ewentualnych jasno sprecyzowanych zaleceń i zastrzeżeń.

Na koniec skarżąca przytoczyła działania organów administracji publicznej, które w orzecznictwie sądowym uznano za naruszające zasadę zaufania obywateli do organów Państwa:

- zmienność poglądów prawnych wyrażonych w decyzjach organów administracji w odniesieniu do tego samego adresata, wydanych na tle takich samych stanów faktycznych, ze wskazaniem tej samej podstawy prawnej decyzji i bez bliższego uzasadnienia takiej zmiany,

- udzielenie obywatelowi przez organy informacji o treści mającej zapaść decyzji administracyjnej, od której zależy podjęcie przez niego określonej działalności powodującej zaangażowanie jego majątku, a następnie, gdy taką działalność podejmie, wydanie decyzji o treści innej,

- nieustosunkowanie się do twierdzeń uważanych przez stronę za istotne dla sposobu załatwienia sprawy,

- różne traktowanie w poszczególnych rejonach kraju podmiotów gospodarczych sprzedających w tym samym okresie takie same towary.

Skarżąca zwróciła uwagę na fakt, że wniosek zatwierdzenie zakładu (nie projektu) składała wielokrotnie wcześniej wykonując stosowne poprawki, po czym otrzymywała kolejne pisma wzywające do usunięcia kolejnych braków. W latach 2006-2009 organ I instancji nie żądał wprowadzania do projektu poprawek (protokoły pokontrolne zakładu). Dla istniejącego zakładu sporządzony jest projekt z roku 2006 oraz z roku 2008.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Lekarz Weterynarii w K. wniósł o jej oddalenie w pełni podtrzymując swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zakwestionowanej decyzji.

Dodatkowo podniesiono, że rozporządzenia dotyczące tzw. "rynku krajowego", tj. rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. Nr 98, poz. 630) oraz rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w określonych zakładach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. Nr 98, poz. 629) określają wymogi dla podmiotów produkujących na mniejszą skalę. Przepisy tych rozporządzeń zawierają też w swej treści odstępstwa od tych wymogów, z których takie zakłady mogą skorzystać. Jednakże, aby dany podmiot mógł skorzystać z takiego odstępstwa od wymogów, powinien o to wystąpić do właściwego organu Inspekcji Weterynaryjnej (Powiatowego Lekarza Weterynarii) w celu uzyskania zgody na odstępstwo w danym zakresie.

I tak - w przypadku braku myjni środków transportu żywca - wymagana jest zgoda właściwego powiatowego lekarza weterynarii, zarówno w sytuacji, gdy podmiot będzie korzystał z myjni zewnętrznej, znajdującej się na terenie powiatu, jak i w sytuacji korzystania z odstępstwa, które określa rozporządzenie. Zaznaczono także, że możliwy jest brak magazynu żywca, brak oddzielnego systemu odprowadzania ścieków dla zwierząt chorych lub podejrzanych o chorobę, pod warunkiem, że ubój odbywa się bezpośrednio po przybyciu zwierząt do zakładu, transport zwierząt do rzeźni odbywa się do 50 km, zapewniona jest właściwa organizacja uboju, a system odprowadzania ścieków wyklucza możliwość zakażenia zdrowych zwierząt. Stosowanie tego odstępstwa wymaga jednak uprzedniej zgody powiatowego lekarza weterynarii.

Odnosząc się natomiast do stwierdzeń strony skarżącej, według których sam wywóz odpadów odbywa się zgodnie z harmonogramem określonym w przepisach, [...] Wojewódzki Lekarz Weterynarii podkreślił, że żaden przepis prawny nie określa harmonogramu wywozu odpadów, a jedynie podmiot, w ramach własnych procedur, ustala zasady funkcjonujące w tym zakresie w zakładzie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Podstawowa zasada polskiego sądownictwa administracyjnego została określona w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. nr 153, poz. 1269), zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Zasada, iż sądy administracyjne dokonują wyłącznie kontroli działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, została również wyartykułowana w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.). Z istoty kontroli wynika, że zasadność zaskarżonego aktu podlega ocenie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania tego rozstrzygnięcia.

W świetle art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd nie ma obowiązku, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, do badania tych zarzutów i wniosków, które nie mają znaczenia dla oceny legalności zaskarżonego aktu (tak NSA w wyroku z dnia 11 października 2005 r., sygn. akt: FSK 2326/04).

W ocenie Sądu zaskarżona decyzja nie narusza prawa. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę stwierdza, że argumenty przedstawione przez organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji w pełni zasługują na aprobatę i w związku z tym zostały obszernie przytoczone w części historycznej uzasadnienia.

Przedłożony przez skarżącą wraz z wnioskiem z dnia 22 września 2010 r., zmodyfikowany pismem z dnia 17 lutego 2011 r. projekt technologiczny ubojni zwierząt – jak wynika z jego punktu 2.3. - dotyczy rzeźni o małej zdolności produkcyjnej w rozumieniu § 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej zdolności produkcyjnej. Zaskarżona decyzja została wydana w sprawie zatwierdzenia projektu technologicznego zakładu na podstawie art. 19 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. z 2006 r., nr 17, poz. 127 ze zm.), tym samym nie dotyczy tej części wniosku skarżącej, w której zwracała się ona o "rejestrację zakładu", a który podlega rozpoznaniu w odrębnym postępowaniu. Zgodnie z cyt. przepisem "powiatowy lekarz weterynarii zatwierdza, w drodze decyzji administracyjnej, projekt technologiczny zakładu, jeżeli odpowiada on wymaganiom określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 5, w terminie 30 dni od dnia wszczęcia postępowania w tej sprawie".

Zasadnie przyjęto w zaskarżonej decyzji, że w sprawie mają zastosowanie przepisy:

- ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz.U. z 2006 r., nr 17, poz. 127 ze zm.),

- rozporządzenia (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (Dz.U.UE.L.2004.139.1 ze zm.),

- rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiające szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego

- rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 29 marca 2006 r. w sprawie wymagań jakim powinien odpowiadać projekt technologiczny zakładu, w którym ma być prowadzona działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. Nr 59, poz. 415 ze zm.),

- rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. Nr 98, poz. 630) oraz

- rozporządzenia z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w określonych zakładach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. Nr 98, poz. 629).

Trafnie też organ stanął na stanowisku, że wydane na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2006 r. Nr 17, poz. 127 ze zm.) rozporządzenia wykonawcze nie wyłączają regulacji powyższych rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady, co wynika zarówno z istoty rozporządzeń unijnych będących powszechnie obowiązującymi normatywnymi aktami generalnymi i abstrakcyjnymi o ponadnarodowym charakterze i podlegających bezpośredniemu stosowaniu, jak i z treści art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego, zgodnie z którym "minister właściwy do spraw rolnictwa może określić, w drodze rozporządzenia, wymagania weterynaryjne, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego lub przez produkty pochodzenia zwierzęcego wprowadzane na rynek, w zakresie nieuregulowanym w przepisach rozporządzenia nr 852/2004 i rozporządzenia nr 853/2004 oraz w przepisach Unii Europejskiej wydanych w trybie tych rozporządzeń lub w zakresie, w jakim te przepisy upoważniają państwo członkowskie Unii Europejskiej do wydania odrębnych regulacji prawnych, biorąc pod uwagę wielkość produkcji, w tym specyfikę zakładów o małej zdolności produkcyjnej, oraz ochronę zdrowia publicznego, w tym potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa produktów pochodzenia zwierzęcego".

Analiza treści rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 29 marca 2006 r. w sprawie wymagań, jakim powinien odpowiadać projekt technologiczny zakładu, w którym ma być prowadzona działalność w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego prowadzi do wniosku, że dla zakładów (rzeźni) o małej zdolności produkcyjnej, takich jakie zostały scharakteryzowane w przedłożonym przez skarżącą projekcie technologicznym akt ten nie przewiduje odstępstw w zakresie zawartości poszczególnych części projektu. Oznacza to, że projekt technologiczny ubojni powinien odpowiadać podstawowym wymogom przewidzianym w tym rozporządzeniu, a ewentualne odstępstwa sygnalizowane przez skarżąca mogą wynikać z decyzji administracyjnej wydanej na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o produktach pochodzenia zwierzęcego stanowiącego, że "powiatowy lekarz weterynarii albo urzędowy lekarz weterynarii z upoważnienia powiatowego lekarza weterynarii wydają decyzje administracyjne lub wykonują czynności w celu realizacji zadań wynikających z przepisów rozporządzenia nr 853/2004, rozporządzenia nr 854/2004 i rozporządzenia nr 882/2004 lub z przepisów Unii Europejskiej wydanych w trybie tych rozporządzeń" oraz w zakresie wskazanym w art. 7 ust. 4 tej ustawy, zgodnie z którym "minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia, sprawy rozstrzygane w drodze decyzji administracyjnych przez powiatowego lekarza weterynarii albo urzędowego lekarza weterynarii z upoważnienia powiatowego lekarza weterynarii, wskazując, jakie decyzje są wydawane z urzędu, a jakie na wniosek, w tym treść tych wniosków, mając na względzie zapewnienie przeprowadzania urzędowych kontroli produktów pochodzenia zwierzęcego w jednolity sposób na obszarze całego kraju oraz realizację celów określonych w przepisach, o których mowa w ust. 1".

Na podstawie art. 7 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego minister rolnictwa i rozwoju wsi wydał rozporządzenie z dnia 9 października 2006 r. w sprawie określenia spraw rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych przez powiatowego lekarza weterynarii albo urzędowego lekarza weterynarii z upoważnienia powiatowego lekarza weterynarii.

Przepis § 1 pkt 6 tego rozporządzenia stanowi, że powiatowy lekarz weterynarii, w celu realizacji zadań wynikających z przepisów rozporządzenia (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczególne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego, wydaje decyzje administracyjne w sprawie udzielenia zgody na zwolnienie przedsiębiorstwa sektora spożywczego z obowiązku, o którym mowa w załączniku III w: a) sekcji I w rozdziale II w ust. 6, b) sekcji II w rozdziale II w ust. 6 w lit. b. Oznacza to, że zgoda wydana w drodze decyzji wymagana jest na odstępstwo od obowiązku posiadania przez zakład wydzielonego miejsca z odpowiednimi urządzeniami do celów czyszczenia, mycia i dezynfekcji środków transportu zwierząt gospodarskich, a w pobliżu znajdują się takie miejsca i urządzenia, które zostały urzędowo zatwierdzone. Decyzje w tej sprawie wydaje się na wniosek przedsiębiorcy sektora spożywczego (§ 12 ust. 1 cyt. rozporządzenia).

W świetle powyższych regulacji zasadnie przyjęto, że również w przypadku małego zakładu istnieje wymóg pomieszczenia do ogłuszania i wykrwawiania zwierząt, zwłaszcza, że art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (j. t. Dz. U. z 2003 r. , Nr 106, poz. 1002 ze zm.) przyjęto regułę, że w ubojni wyodrębnia się pomieszczenie do przetrzymywania zwierząt oraz pomieszczenie do ogłuszania i wykrwawiania zwierząt, nie wprowadzając wyjątków od tego rodzaju obowiązku.

Trafnie wskazuje organ odwoławczy, że rozporządzenie (WE) nr 853/2004 przewiduje w załączniku III, rozdziale II, punkcie 2 lit. d wymóg posiadania przez przedsiębiorstwo sektora spożywczego "instalacje zapobiegające styczności mięsa z podłogami, ścianami i osprzętem". Przedłożony projekt technologiczny nie zawiera informacji pozwalających stwierdzić spełnienie tego wymogu, zwłaszcza w ramach transportu tusz (półtusz). W projekcie tym nie wyjaśniono także przeznaczenia kontenerów, a z faktu przeznaczenia ich do gromadzenia odpadów nie można wysnuć jednoznacznego wniosku, że służą one do gromadzenia ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego. Trafnie podnosi organ odwoławczy, że nie każdy kontener do gromadzenia odpadów nadaje się do gromadzenia ubocznych produktów zwierzęcych, lecz tylko taki, który jest nieprzepuszczalny, odpowiednio zamykany i opisany.

W części graficznej projektu oznaczono wprawdzie drogę ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego do magazynu materiału szczególnego ryzyka (SRM) i pomieszczenia barwienia materiału szczególnego ryzyka ( SRM), brakuje jednak ustaleń w zakresie drogi usuwania ubocznych produktów pochodzenia zwierzęcego. Projekt technologiczny nie przewiduje też magazynu do przechowywania mięsa po rozbiorze, tym samym nie można stwierdzić, czy spełnione są wymogi określone w załączniku III, sekcji I, rozdziale VII, ust. 2 i 5 rozporządzenia (WE) Nr 853/2004, zgodnie z którym mięso musi osiągnąć temperaturę nie wyższą niż 3 °C dla podrobów i 7 °C dla pozostałego mięsa i pozostawać w tej temperaturze podczas przechowywania (łańcuch chłodniczy), a mięso niepakowane przechowuje się i transportuje oddzielnie od mięsa pakowanego, chyba że jest ono przechowywane i transportowane w różnym czasie, oraz tak, aby opakowania oraz sposób przechowywania i transportu nie stanowiły źródła zanieczyszczenia mięsa. Trafnie podnosi organ odwoławczy, że w sytuacji przechowywania mięsa w elementach po rozbiorze w magazynie poubojowym wymóg ten byłby niedopełniony.

W odniesieniu do zarzutów skargi należy podkreślić, że stanowią one w istocie powielenie bardzo ogólnych stwierdzeń zawartych we wcześniejszych pismach skarżącej składanych w toku postępowania administracyjnego, w tym w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji. Odpowiedzi na te zarzutu udzielił już organ odwoławczy i stanowisko to Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela. Wskazywanie przy tym ogólnie na niezgodność zaskarżonego rozstrzygnięcia z wymienionymi w skardze rozporządzeniami wykonawczymi nie pozwala na szczegółową analizę stanowiska skarżącej. Również przytaczane poglądy orzecznictwa nie zostały przez skarżącą odniesione do jej indywidualnej sprawy, a Sąd nie dostrzegł z urzędu uchybień, o jakich mowa w tych poglądach. Okoliczności wskazywane w skardze dotyczące możliwości niewypełnienia niektórych wymogów prawnych wymagają – jak wyżej wskazywano – uprzedniej zgody właściwego organu, co skarżąca pomija w swojej argumentacji mimo zwracania na ten fakt uwagi przez organ administracji. Wymóg uzyskania zgody dotyczy zarówno myjni środków transportu żywca (nawet jeżeli znajduje się w pobliżu myjnia zewnętrzna), jak i zwolnienia z obowiązku posiadania magazynu żywca i oddzielnego systemu odprowadzania ścieków, niezależnie od deklaracji skarżącej o niemagazynowaniu mięsa pochodzącego z rozbioru. Nie ma wpływu na te regulacje okoliczność, że wywóz odpadów odbywa się zgodnie z harmonogramem ustalanym w ramach funkcjonowania zakładu.

Należy wreszcie podkreślić, że w toku postępowania organy sygnalizowały dostrzeżone nieprawidłowości i wzywały skarżącą do ich usunięcia (pismo z dnia 2 marca 2011 r. – k. [...] pismo z dnia 22 marca 2011 r. – k. [...] ), czego jednak skarżąca nie uczyniła. Udzielano również należytych wyjaśnień i pouczeń (pismo z dnia 9 maja 2011 r. – k. [...] ).

W tym stanie rzeczy nie stwierdzając niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji, skargę należało oddalić jako nieuzasadnioną, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.