II SA/Wa 1381/12

Uzasadnienie

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] maja 2012 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268 a Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. nr 52. poz. 525 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania J. A. od decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] cofającej pozwolenie na broń palną myśliwską do celów łowieckich, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu decyzji podano, iż [...] Komendant Wojewódzki Policji cofnął J. A. pozwolenie na broń palną myśliwską na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 2, bowiem uzyskał orzeczenie lekarskie stwierdzające, że wymieniony nie posiada zdolności fizycznej i psychicznej do dysponowania bronią w myśl art. 15 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji.

Od tej decyzji pełnomocnik strony wniósł odwołanie do Komendanta Głównego Policji, zarzucając organowi I instancji obrazę art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, § 8 pkt 9 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń, poprzez nieuzasadnione cofnięcie jego mandantowi pozwolenia na broń palną, jak również niewyjaśnienie w prawem przewidziany sposób stanu faktycznego sprawy, a tym samym obrazę art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1 i art. 78 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. W ocenie pełnomocnika, organ Policji w sposób nieuprawniony zmarginalizował okoliczność, iż w dniu [...] września 2011 r. zostało wydane stronie pozytywne orzeczenie lekarskie, które jest wiążące, natomiast organ ten uznał za prawidłowe negatywne orzeczenie lekarskie z tego samego dnia stwierdzające, że strona nie posiada zdolności do dysponowania bronią palną. Pełnomocnik stwierdził, iż negatywne dla strony orzeczenie wydane przez [...] nie może stanowić przesłanki do cofnięcia jego mocodawcy pozwolenia na broń palną, bowiem de facto stanowi ono prywatną opinię lekarzy, którzy wcześniej wydali i doręczyli stronie orzeczenie lekarskie stwierdzające, iż brak jest przeciwwskazań do dysponowania przez nią bronią palną. Dodał, iż co prawda uprawniony organ - wojewoda przeprowadził kontrolę w tym zakresie, jednak w jego ocenie sprawa nie została wyjaśniona, co wynika z dokumentów sporządzonych na okoliczność tej kontroli. Powołując się na powyższe argumenty, a także wskazując na judykaturę, pełnomocnik strony wniósł o uchylenie decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania lub przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia temu organowi.

Komendant Główny Policji, utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję wskazał, że zgodnie z regulacją art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano należy do osób, o których mowa miedzy innymi w art. 15 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

Przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 ma charakter obligatoryjny co oznacza, że organy Policji są zobowiązane do cofnięcia pozwolenia na broń, gdyż to ustawodawca sam przyznał w takich przypadkach bezwzględne pierwszeństwo interesowi społecznemu przed słusznym interesem strony w posiadaniu tego prawa.

Jak wynika z akt sprawy do organu I instancji w dniu [...] sierpnia 2011 r. wpłynęło negatywne dla strony orzeczenie lekarskie nr [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. wydane w postępowaniu pierwszoinstancyjnym przez lekarza upoważnionego do badań lekarskich osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń, w którym stwierdzono, że J. A. nie posiada zdolności fizycznej i psychicznej do dysponowania bronią w myśl art. 15 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji. Strona od przedmiotowego orzeczenia wniosła odwołanie.

W trybie odwoławczym zostały wydane w dniu [...] września 2011 r. (taką noszą datę) dwa orzeczenia lekarskie o identycznym numerze ([...]). Jedno z nich - pozytywne, zostało podpisane przez trzech lekarzy (specjalistę chorób wewnętrznych, uprawnionego do badań lekarskich osób kierujących pojazdami oraz upoważnionego do badań lekarskich osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń), natomiast drugie - negatywne zostało wydane przez dwóch lekarzy upoważnionych do badań lekarskich osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń.

Na skutek wniosku strony z dnia [...] listopada 2011 r. Wojewoda [...] przeprowadził kontrolę w przedmiocie prawidłowości wykonania i dokumentowania badania lekarskiego strony oraz wydanego jej w trybie odwoławczym orzeczenia lekarskiego przez [...]. Z protokołu przedmiotowej kontroli z dnia [...] stycznia 2012 r., wyjaśnień orzecznika oraz [...] z dnia [...] listopada 2011 r. wynika, iż dr n. med. [...] w dniu [...] września 2011 r. przeprowadziła badanie odwoławcze J. A., które wykazało, iż wymieniony obciążony jest wieloma schorzeniami internistycznymi o znacznym stopniu zaawansowania, które bezspornie stanowią przeciwwskazania zdrowotne do posiadania przez niego broni. Jednak z uwagi na to, iż w tym samym dniu orzecznik przeprowadzała również badania w trybie odwoławczym kierowców, omyłkowo potraktowała stronę jak kierowcę i wydała dla niej pozytywne orzeczenie lekarskie. W momencie gdy zorientowała się, że popełniła błąd, wydała w tym samym dniu (przy tym na prawidłowym druku, nie zawierającym dodatkowej adnotacji o terminowości badania) adekwatne do stanu zdrowia strony orzeczenie. Organ podkreślił, iż zarówno dr n. med. [...], jak i dr n. med. [...] w wyjaśnieniach z dnia [...] listopada 2011 r. jednoznacznie stwierdzili, iż wydanie tych dwóch przedmiotowych orzeczeń lekarskich wynikło po prostu z błędu ludzkiego.

Wyjaśnienie to jest wiarygodne i znajduje potwierdzenie w materiale dowodowym. Pozytywne dla strony orzeczenie lekarskie, którego nieuprawnione zmarginalizowanie przez organ I instancji zarzuca pełnomocnik strony w odwołaniu, zostało bowiem wydane na druku niezgodnym ze wzorem stanowiącym załącznik nr 1 część B do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń (Dz. U. nr 79, poz. 898 ze zm.). Znajduje się w nim informacja o terminie badania kontrolnego, którego nie przewiduje przedmiotowy akt, a ponadto pieczęcie dwóch lekarzy, którzy sygnowali to orzeczenie są niezgodne ze wzorem pieczęci stanowiącym załącznik nr 5 wskazanego rozporządzenia. Zatem, wbrew stanowisku pełnomocnika, to orzeczenie, jako ewidentnie nieprawidłowe, nie jest wiążące w niniejszej sprawie.

Organ odwoławczy zauważył, iż prawodawca nie uznał za zasadne przyznanie organom Policji kompetencji do weryfikacji pracy orzeczników - lekarzy i psychologów, bowiem w obowiązującym stanie prawnym dokumentacja pozostająca w dyspozycji orzeczników podlega, podobnie jak ich praca, kontroli i nadzorowi właściwego wojewody (§ 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń - Dz. U. nr 79, poz. 898 ze zm.). Zatem zobowiązane są one respektować taką właśnie formę weryfikacji dokumentów dotyczących zdolności bądź jej braku do dysponowania bronią palną.

Mając powyższe na uwadze, jak również znajdujące się w aktach dokumenty, w tym przede wszystkim z kontroli przeprowadzonej przez wojewodę, na terenie działania którego znajduje się placówka, w której strona poddała się badaniom odwoławczym i gdzie uzyskała omawiane orzeczenia, stwierdził, iż w ocenie organu odwoławczego jest to wystarczające do merytorycznego załatwienia sprawy. Zatem przeprowadzenie wnioskowanych przez pełnomocnika dowodów jest zbędne.

Reasumując wskazał, iż wydane w II instancji negatywne dla strony orzeczenie lekarskie wiąże organy Policji co do ustalenia istnienia przesłanki art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji. Jak bowiem wskazano w orzecznictwie sądów administracyjnych, ostateczne orzeczenia lekarskie wydawane w trybie § 8 rozporządzenia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń (...) nie podlegają weryfikacji przez organy Policji w prowadzonych przez nie postępowaniach o wydanie lub cofnięcie pozwolenia na broń (np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 marca 2005 r., sygn. akt OSK 1273/04, LEX nr 189224). Podobnie wskazany przez pełnomocnika wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 657/07.

Ponieważ ostateczne orzeczenie lekarskie nr [...] z dnia [...] września 2011 r. stwierdza, że J. A. nie posiada zdolności fizycznej i psychicznej do dysponowania bronią, w myśl art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, organy Policji zobowiązane są do cofnięcia mu pozwolenia na broń palną. Wolą ustawodawcy jest bowiem, by taką bronią nie mogły dysponować osoby, które nie posiadają do tego zdolności w myśl przepisów prawa materialnego, w związku z czym przepisom tym nadany został walor obligatoryjności. Oznacza to, że organom Policji nie pozostawiono żadnego marginesu swobody w wyborze sposobu rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej w przypadku ustalenia, w drodze prawem nakazanej, braku zdolności psychofizycznej danej osoby do dysponowania bronią.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie J. A. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji Komendanta Głównego Policji oraz decyzji organu I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. nr 53, poz. 549 ze zm.), poprzez ich zastosowanie, mimo że w niniejszej sprawie nie zachodzą obligatoryjne przesłanki do cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską J. A., albowiem orzeczenie datowane na dzień [...] września 2011 r. [...] w [...] sporządzone przez [...] i [...], z którego wynika, że J. A. nie posiada zdolności fizycznej i psychicznej do dysponowania bronią, w myśl art. 15 cyt wyżej ustawy nie jest dla [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] wiążące,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. § 8 pkt 9 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń (Dz. U. nr 79 poz. 898), poprzez jego niezastosowanie, polegające na wydaniu decyzji o cofnięciu pozwolenia na broń palną myśliwską J. A., mimo iż [...] Komendant Wojewódzki Policji związany był ostatecznym orzeczeniem [...] w [...] z dnia [...] września 2011 r., z którego wynika, że J. A. nie należy do osób wymienionych w art. 15 ust 1 pkt 2-4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji,

3. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 k.p.a., poprzez niepodjęcie wszelkich kroków niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy,

4. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy tj. art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 78 § 1 k.p.a., poprzez niedopuszczenie i nieuwzględnienie dowodu w postaci:

– zeznań [...] na okoliczności związane z wprowadzeniem do obrotu prawnego dwóch sprzecznych ze sobą orzeczeń lekarskich nr [...] w sprawie J. A.,

– dokumentu - kserokopii poświadczonej za zgodność z oryginałem przez osoby uprawnione, w postaci rejestru wydanych orzeczeń przez Komisję Orzeczniczą [...] w zakresie jakim dotyczyła J. A., będącego w posiadaniu [...], celem ustalenia czy sprzeczne ze sobą orzeczenia zostały zarejestrowane, a jeżeli tak to przez kogo i z jaką datą,

– dokumentu - kserokopii poświadczonej za zgodność z oryginałem przez osoby uprawnione, w postaci rejestru otrzymanej korespondencji przez KWP [...], będącego w posiadaniu [...] w [...], celem ustalenia w jakim odstępstwie czasu nadesłane zostały orzeczenia [...] w [...] dot. J. A.,

5. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj. art. 11 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a., poprzez brak ustosunkowania się do podniesionych w odwołaniu zarzutów przez organ odwoławczy, a w konsekwencji niewłaściwe sporządzenie uzasadnienia decyzji.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie i podtrzymał w całości swoją dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne sprawują więc kontrolę aktów i czynności z zakresu administracji publicznej pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słusznościowych.

Ponadto Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Rozpatrując skargę z punktu widzenia powyższych kryteriów Sąd stwierdził, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja Komendanta Głównego Policji oraz utrzymana nią w mocy decyzja [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] marca 201r r. nie naruszają prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na prawidłowość wydanego rozstrzygnięcia.

W ocenie Sądu, poczynione przez organ zarówno I, jak i II instancji ustalenia wynikają z zebranego w sprawie materiału dowodowego, zaś dokonana przez ten organ ocena tego materiału w kontekście zastosowanych przepisów ustawy nie budzi zastrzeżeń.

Zgodnie z obowiązującymi w dacie wszczęcia postępowania w sprawie cofnięcia J. A. pozwolenia na broń przepisami ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 576), zarówno osoby ubiegające się o wydanie pozwolenia na posiadanie broni, jak i osoby posiadające pozwolenie na broń, z uwagi na jej reglamentacyjny charakter, spełniać musiały określone przepisami prawa warunki, w tym zobowiązane były do legitymowania się odpowiednim stanem zdrowia do dysponowania bronią. I tak stosownie do treści art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, pozwolenia na broń nie wydaje się m. in. osobom o znacznie ograniczonej sprawności psychofizycznej.

Przepis ten ma odpowiednie zastosowanie także do osób posiadających pozwolenie na broń, albowiem w przypadku, gdy posiadacz broni należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy, właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń (art. 18 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy).

Zakres badań lekarskich i psychologicznych, którym jest obowiązana poddać się osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń lub posiadająca pozwolenie na broń określają przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń (Dz. U. nr 79, poz. 898 ze zm.), które wydane zostało w oparciu o delegację ustawową zawartą w art. 15 ust. 7 ustawy o broni i amunicji.

Przepis § 8 tego rozporządzenia w ust. 1-9 określa tryb wnoszenia odwołań od orzeczeń lekarskich i psychologicznych wydawanych na podstawie § 2 i § 3 rozporządzenia przez upoważnionych do ich wydawania lekarzy i psychologów. Z kolei ust. 9 tego paragrafu stanowi, że orzeczenie lekarskie lub psychologiczne wydane w trybie odwołania jest ostateczne.

W przedmiotowej sprawie, orzeczeniem lekarskim nr [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. lekarz upoważniony do przeprowadzania badań i wydawania orzeczeń lekarskich stwierdzających istnienie lub brak przeciwwskazań do dysponowania bronią – [...] – stwierdził, iż J. A. nie posiada zdolności fizycznej i psychicznej do dysponowania bronią w myśl art. 15 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji.

W wyniku wniesionego przez J. A. odwołania orzeczeniem lekarskim nr [...] z dnia [...] września 2011 r. lekarze [...]: dr n. med. [...] i dr n. med. [...] – lekarze upoważnieni do badań lekarskich osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń, w wyniku powtórnego badania odwołującego się stwierdzili, że nie posiada on zdolności fizycznej i psychicznej do dysponowania bronią w myśl art.15 ustawy o broni i amunicji.

Organy Policji, wydając decyzje zarówno w I, jak II instancji, wskazywały na wiążącą moc powyższego orzeczenia lekarskiego i tym samym brak możliwości weryfikowania stanu zdrowia skarżącego w ramach prowadzonego postępowania o cofnięcie pozwolenia na broń.

W ocenie Sądu, powyższe stanowisko organów Policji należy uznać za prawidłowe. Orzeczenie lekarskie wydane w trybie odwołania jest ostateczne, o czym mówi wprost § 8 ust. 9 rozporządzenia Ministra Zdrowia, a więc jest ono niepodważalne. To zaś oznacza, że organy Policji, będąc związane ostatecznym orzeczeniem lekarskim lub psychologicznym, nie mogą dokonywać ich oceny.

Zarówno [...] Komendant Wojewódzki Policji, jak i Komendant Główny Policji nie byli zatem upoważnieni do kontrolowania prawidłowości wydania powyższego orzeczenia lekarskiego, a tym samym prowadzenia postępowania dowodowego na okoliczności związane z "wprowadzeniem do obrotu prawnego dwóch sprzecznych ze sobą orzeczeń lekarskich nr [...]".

Przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie badań lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń wskazują jednoznacznie kto sprawuje kontrolę nad pracą uprawnionych lekarzy i psychologów. Paragraf 9 ust. 1 powyższego rozporządzenia stwierdza, że kontrolę wykonywania i dokumentowania badań lekarskich i psychologicznych oraz wydawania orzeczeń lekarskich i psychologicznych przeprowadza wojewoda właściwy ze względu na miejsce wydania orzeczenia lekarskiego lub psychologicznego i taka kontrola w niniejszej sprawie została przeprowadzona.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 marca 2005 r., sygn. akt OSK 1273/04, LEX nr 189224, wypowiadając się na temat charakteru i mocy wiążącej orzeczeń lekarskich i psychologicznych wydawanych w oparciu o § 8 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. stwierdził natomiast, iż "Analiza obowiązujących aktualnie przepisów ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, a także przepisów wykonawczych do tej ustawy wskazuje, iż dokonywanie oceny stanu zdrowia fizycznego i psychicznego osób ubiegających się o pozwolenie na broń lub posiadających takie pozwolenie zostało przekazane upoważnionym do tego lekarzom i psychologom. Zakres i sposób przeprowadzania badań poprzedzających wydanie stosownego orzeczenia został ściśle określony w przepisach ww. rozporządzenia. Przewidziany tam został swoistego rodzaju tryb postępowania, który - jak to już wyżej wspomniano - przewiduje możliwość składania przez osobę podlegającą badaniom a także organ Policji odwołań od orzeczeń lekarskich i psychologicznych. Tego rodzaju regulacja dotycząca czynności specjalistycznych jakimi są niewątpliwie badania lekarskie stanowi procedurę odrębną od procedury administracyjnej. Ostateczne orzeczenia lekarskie wydawane w trybie § 8 cyt. rozporządzenia nie podlegają więc weryfikacji przez organy Policji w prowadzonych przez nie postępowaniach o wydanie lub cofnięcie pozwolenia na broń. Związanie organów Policji ostatecznym orzeczeniem lekarskim i psychologicznym wydanym na podstawie art. 8 cyt. rozporządzenia wyklucza zatem możliwość przeprowadzenia w postępowaniu o wydanie lub cofnięcie pozwolenia na broń dowodu z opinii biegłego na okoliczności objęte treścią tych orzeczeń."

W świetle powyższego orzeczenia brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów strony skarżącej odnośnie naruszenia § 8 pkt 9 powołanego rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się lub posiadających pozwolenie na broń i zaniechanie przeprowadzenia dowodu z zeznań [...] na okoliczności związane z wprowadzeniem do obrotu prawnego dwóch sprzecznych ze sobą orzeczeń lekarskich nr [...] dotyczących J. A.

Istotnie, jak wynika z akt postępowania administracyjnego, w postępowaniu odwoławczym zostały wydane dwa orzeczenia lekarskie o identycznym numerze [...] datowane na dzień [...] września 2011 r., sprzeczne w swojej treści, również co do skutków, jakie wywołują w sferze uprawnień zainteresowanego. Niemniej jednak kwestia tej rozbieżności została we właściwy sposób wyjaśniona, które to okoliczności organy Policji musiały wziąć pod uwagę, jako że nie są legitymowane do tego, by kwestionować prawidłowość wydanych orzeczeń lekarskich. W wyniku kontroli przeprowadzonej przez Wojewodę [...] w przedmiocie prawidłowości wykonywania i dokumentowania badania lekarskiego J. A. oraz wydanego na jego podstawie w trybie odwoławczym orzeczenia lekarskiego przez [...] wyjaśniono, iż wydanie dwóch sprzecznych w swojej treści orzeczeń lekarskich wynikało z błędu ludzkiego oraz wskazano jednoznacznie, że J. A. nie posiada zdolności fizycznej i psychicznej do dysponowania bronią w myśl art. 15 ustawy o broni i amunicji (k. 88 i 92 akt administracyjnych). Powyższe było dla organu Policji miarodajne i wystarczające by przyjąć, że zaistniała sytuacja jest wynikiem błędu oraz że miarodajne jest orzeczenie stwierdzające niezdolność skarżącego do dysponowania bronią.

Reasumując, wskazać należy, że organ prawidłowo ocenił zaistniały w sprawie stan faktyczny i wydane na jego podstawie orzeczenie nie narusza prawa.

Dlatego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), orzekł jak w wyroku.