I SA/Gd 697/14
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
2014-07-01Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Alicja Stępień /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Dnia 1 lipca 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Alicja Stępień po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2014 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J.P. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 17 marca 2014 r., nr [...] w przedmiocie zawiadomienia o nierozpatrzeniu odwołania i wyznaczenia terminu załatwienia sprawy postanawia: odrzucić skargę
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 17 marca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej zawiadomił J.P., że jego odwołanie od decyzji Dyrektora Urzędu kontroli Skarbowej z dnia 25 sierpnia 2009 r. w sprawie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2004, nie zostanie rozpatrzone w terminie; jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej wyznaczył nowy termin załatwienia sprawy.
Po wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa J.P. wniósł na powyższe postanowienie skargę do sądu administracyjnego. W uzasadnieniu skargi wskazał, że Dyrektor Izby Skarbowej w sposób wadliwy określił termin załatwienia sprawy poprzez brak wskazania konkretnej daty, kiedy odwołanie zostanie rozpatrzone.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270) - dalej zwana p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej. Sądy te orzekają w sprawach skarg na podejmowane przez organy administracji publicznej postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty (art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a.).
Z powyższego wynika, że nie wszystkie postanowienia wydawane w postępowaniu podatkowym, będącym administracyjnym postępowaniem szczególnym, zostały poddane kontroli sądu administracyjnego.
Przedmiotem skargi w niniejsze sprawie jest postanowienie wydane na podstawie art. 140 oraz art. 216 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm) - dalej zwana Ordynacją podatkową, w przedmiocie wyznaczenia nowego terminu załatwienia sprawy.
Wskazać należy, że postanowienia wydawane w toku postępowania podatkowego, o których mowa w art. 216 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, dotyczą poszczególnych kwestii wynikających w toku postępowania podatkowego, nie rozstrzygają jednakże o istocie sprawy, z wyjątkiem sytuacji wyraźnie określonych w ustawie. Zgodnie z art. 140 Ordynacji podatkowej o każdym przypadku niezałatwienia sprawy we właściwym terminie organ podatkowy obowiązany jest zawiadomić stronę, podając przyczyny niedotrzymania terminu i wskazując nowy termin załatwienia sprawy. Ten sam obowiązek ciąży na organie podatkowym również w przypadku, gdy niedotrzymanie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od organu (§ 2). Przywołany powyższej art. 140 Ordynacji podatkowej ma charakter porządkowy i dyscyplinujący organy podatkowe. Nie zawiera natomiast norm przewidujących wniesienie zażalenia (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 stycznia 2006r. sygn. akt VI SA/Wa 2043/05 dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Zgodnie z art. 236 § 1 Ordynacji podatkowej na wydane w toku postępowania postanowienia służy zażalenie, jedynie wówczas, gdy ustawa tak stanowi. W odniesieniu zaś do pozostałych postanowień zapadłych w toku postępowania, strona może je zaskarżyć tylko w odwołaniu od decyzji (art. 237 Ordynacji podatkowej). Zatem zaskarżone w niniejszym postępowaniu postanowienie nie mieści się w dyspozycji art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a., albowiem nie kończy postępowania, ani nie rozstrzyga sprawy co do istoty. Nie przysługuje na nie również zażalenie.
W ocenie Sądu zaskarżone postanowienie nie mieści się także w dyspozycji art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ukształtował się pogląd, że przez akty lub inną czynność w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. należy rozumieć głównie działania materialno-techniczne wywołujące określone skutki prawne. Nadto, aby akty lub czynności podlegały kontroli sądów administracyjnych, muszą zostać spełnione następujące warunki: nie mogą mieć one charakteru decyzji czy postanowienia wydanego w postępowaniu jurysdykcyjnym, egzekucyjnym lub zabezpieczającym, winny mieć charakter publicznoprawny, być skierowane do indywidualnego podmiotu oraz dotyczyć jego uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Przy czym ten ostatnio wymieniony warunek oznacza, że musi istnieć ścisły związek między przepisem prawa, który określa uprawnienie lub obowiązek, a aktem lub czynnością, która dotyczy takiego uprawnienia lub obowiązku (por. postanowienie NSA z dnia 4 lipca 2012r. sygn. akt I OSK 1501/12, postanowienia NSA z dnia 11 grudnia 2007r., sygn. akt II GSK 265/07, dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Natomiast czynność z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. to taka, która dotyczy uprawnienia lub obowiązku, wywołując skutki materialnoprawne. Występuje ona poza tokiem sformalizowanego postępowania administracyjnego, gdyż podejmowana jest na podstawie procedur uregulowanych szczątkowo lub w sprawach w ogóle niemających uregulowanej procedury (por. postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 20 grudnia 2011r. II SA/Bk 756/11 dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl).
W związku z powyższym do kategorii aktów lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. nie można zaliczyć zaskarżonego w niniejszej sprawie postanowienia, albowiem wywołuje ono wyłącznie skutki procesowe. Nie rozstrzyga o jakichkolwiek uprawnieniach materialnych strony związanych z prowadzoną sprawą. Inaczej rzecz ujmując postanowienie to jest wyłącznie pochodną pozostającego w toku postępowania podatkowego, którego celem jest skonkretyzowanie uprawnień lub obowiązków o charakterze materialnoprawnym.
W tym stanie rzeczy skarga, z uwagi na brak właściwości sądu administracyjnego, podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 w zw. z art. 58 § 3 p.p.s.a.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Alicja Stępień /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Dnia 1 lipca 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Alicja Stępień po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2014 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J.P. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 17 marca 2014 r., nr [...] w przedmiocie zawiadomienia o nierozpatrzeniu odwołania i wyznaczenia terminu załatwienia sprawy postanawia: odrzucić skargę
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 17 marca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej zawiadomił J.P., że jego odwołanie od decyzji Dyrektora Urzędu kontroli Skarbowej z dnia 25 sierpnia 2009 r. w sprawie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2004, nie zostanie rozpatrzone w terminie; jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej wyznaczył nowy termin załatwienia sprawy.
Po wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa J.P. wniósł na powyższe postanowienie skargę do sądu administracyjnego. W uzasadnieniu skargi wskazał, że Dyrektor Izby Skarbowej w sposób wadliwy określił termin załatwienia sprawy poprzez brak wskazania konkretnej daty, kiedy odwołanie zostanie rozpatrzone.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270) - dalej zwana p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej. Sądy te orzekają w sprawach skarg na podejmowane przez organy administracji publicznej postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty (art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a.).
Z powyższego wynika, że nie wszystkie postanowienia wydawane w postępowaniu podatkowym, będącym administracyjnym postępowaniem szczególnym, zostały poddane kontroli sądu administracyjnego.
Przedmiotem skargi w niniejsze sprawie jest postanowienie wydane na podstawie art. 140 oraz art. 216 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm) - dalej zwana Ordynacją podatkową, w przedmiocie wyznaczenia nowego terminu załatwienia sprawy.
Wskazać należy, że postanowienia wydawane w toku postępowania podatkowego, o których mowa w art. 216 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, dotyczą poszczególnych kwestii wynikających w toku postępowania podatkowego, nie rozstrzygają jednakże o istocie sprawy, z wyjątkiem sytuacji wyraźnie określonych w ustawie. Zgodnie z art. 140 Ordynacji podatkowej o każdym przypadku niezałatwienia sprawy we właściwym terminie organ podatkowy obowiązany jest zawiadomić stronę, podając przyczyny niedotrzymania terminu i wskazując nowy termin załatwienia sprawy. Ten sam obowiązek ciąży na organie podatkowym również w przypadku, gdy niedotrzymanie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od organu (§ 2). Przywołany powyższej art. 140 Ordynacji podatkowej ma charakter porządkowy i dyscyplinujący organy podatkowe. Nie zawiera natomiast norm przewidujących wniesienie zażalenia (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 stycznia 2006r. sygn. akt VI SA/Wa 2043/05 dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Zgodnie z art. 236 § 1 Ordynacji podatkowej na wydane w toku postępowania postanowienia służy zażalenie, jedynie wówczas, gdy ustawa tak stanowi. W odniesieniu zaś do pozostałych postanowień zapadłych w toku postępowania, strona może je zaskarżyć tylko w odwołaniu od decyzji (art. 237 Ordynacji podatkowej). Zatem zaskarżone w niniejszym postępowaniu postanowienie nie mieści się w dyspozycji art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a., albowiem nie kończy postępowania, ani nie rozstrzyga sprawy co do istoty. Nie przysługuje na nie również zażalenie.
W ocenie Sądu zaskarżone postanowienie nie mieści się także w dyspozycji art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ukształtował się pogląd, że przez akty lub inną czynność w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. należy rozumieć głównie działania materialno-techniczne wywołujące określone skutki prawne. Nadto, aby akty lub czynności podlegały kontroli sądów administracyjnych, muszą zostać spełnione następujące warunki: nie mogą mieć one charakteru decyzji czy postanowienia wydanego w postępowaniu jurysdykcyjnym, egzekucyjnym lub zabezpieczającym, winny mieć charakter publicznoprawny, być skierowane do indywidualnego podmiotu oraz dotyczyć jego uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Przy czym ten ostatnio wymieniony warunek oznacza, że musi istnieć ścisły związek między przepisem prawa, który określa uprawnienie lub obowiązek, a aktem lub czynnością, która dotyczy takiego uprawnienia lub obowiązku (por. postanowienie NSA z dnia 4 lipca 2012r. sygn. akt I OSK 1501/12, postanowienia NSA z dnia 11 grudnia 2007r., sygn. akt II GSK 265/07, dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Natomiast czynność z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. to taka, która dotyczy uprawnienia lub obowiązku, wywołując skutki materialnoprawne. Występuje ona poza tokiem sformalizowanego postępowania administracyjnego, gdyż podejmowana jest na podstawie procedur uregulowanych szczątkowo lub w sprawach w ogóle niemających uregulowanej procedury (por. postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 20 grudnia 2011r. II SA/Bk 756/11 dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl).
W związku z powyższym do kategorii aktów lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. nie można zaliczyć zaskarżonego w niniejszej sprawie postanowienia, albowiem wywołuje ono wyłącznie skutki procesowe. Nie rozstrzyga o jakichkolwiek uprawnieniach materialnych strony związanych z prowadzoną sprawą. Inaczej rzecz ujmując postanowienie to jest wyłącznie pochodną pozostającego w toku postępowania podatkowego, którego celem jest skonkretyzowanie uprawnień lub obowiązków o charakterze materialnoprawnym.
W tym stanie rzeczy skarga, z uwagi na brak właściwości sądu administracyjnego, podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 w zw. z art. 58 § 3 p.p.s.a.
