I SA/Op 459/12
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu
2013-02-04Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Marzena Łozowska /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marzena Łozowska po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi "A" spółki z o.o. w N. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Opolu z dnia 26 września 2012 r. Nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym za wrzesień 2009 r. w związku z wnioskiem skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Uzasadnienie
Wnioskiem z dnia 9 stycznia 2013 r. "A" Spółka z o.o. w N. (dalej spółka, skarżąca) zwróciła się o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Celnej w Opolu z dnia 26 września 2012r. w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym za wrzesień 2009r.
Uzasadniając wniosek wskazała, iż mimo złożonej skargi i wniosku o zawieszenie postępowania organ administracji wszczął postępowanie egzekucyjne i podjął czynności zmierzające do ściągnięcia należności będących przedmiotem sporu. Zdaniem skarżącej, z uwagi na podnoszone zarzuty oraz inne okoliczności sprawy, w szczególności fakt, że dochodzone roszczenie jest w świetle aktualnego orzecznictwa wysoce wątpliwe, złożony wniosek jest konieczny i uzasadniony, bowiem prowadzenie egzekucji może spowodować dla firmy nieodwracalne skutki finansowe. Skarżąca, jak wiele firm w Polsce, z uwagi na kryzys finansowy boryka się również z podobnymi problemami. Egzekwowane należności wraz z odsetkami stanowią już poważne kwoty dla firmy i ich zapłata będzie poważnym uszczerbkiem w prowadzonej działalności. Dodatkowo, w piśmie z dnia 21 stycznia 2013 r. skarżąca wskazała, iż ogólna kwota zaległości wynosi ok. 45.000 zł, co powoduje, że wyegzekwowanie tej należności może spowodować utratę płynności finansowej firmy o nieodwracalnych skutkach.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012, poz. 270 t.j.) – dalej jako [p.p.s.a.] po przekazaniu skargi Sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków.
Przytoczony przepis zawiera regulację - stanowiącą odstępstwo od ogólnej zasady, iż ostateczna decyzja administracyjna podlega wykonaniu - dotyczącą tymczasowej ochrony interesów strony skarżącej w toku zawisłego postępowania sądowoadministracyjnego. Ta ochrona uzależniona jest jednak od istnienia, w konkretnej sprawie, wymienionych w powołanym przepisie przesłanek tj.: wystąpienie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Ponadto przepis ten nakłada na wnioskodawcę obowiązek wykazania okoliczności uprawdopodobniających zaistnienie wskazanych przesłanek, przy czym uprawdopodobnienie to nie może z reguły opierać się na samych twierdzeniach strony. Wnioskujący winien więc wskazać konkretne zdarzenia, czy też okoliczności świadczące o tym, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest uzasadnione, czyli, że na skutek wykonania decyzji grozi mu szkoda, której rozmiary przekraczają zwykłe następstwa zapłaty, bądź też, że do odwrócenia skutku jej realizacji nie wystarczy zwrot wyegzekwowanej należności wraz z odsetkami. Wnioskodawca musi zatem wykazać istnienie realnego niebezpieczeństwa, iż wykonanie zaskarżonego aktu przed zbadaniem jego prawidłowości przez Sąd, wywoła nieodwracalne pogorszenie jego sytuacji, którą trudno będzie naprawić nawet po ewentualnym wyeliminowaniu zaskarżonego aktu. Zadaniem Sądu jest natomiast zbadanie, czy argumenty przedstawione przez stronę przemawiają (lub nie) za uwzględnieniem jej wniosku, zaś w razie gdy niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków w sposób niewątpliwy wynika z całości okoliczności sprawy, Sąd powinien te okoliczności wziąć pod uwagę z urzędu (por. postanowienie NSA z dnia 26 marca 2008 r., sygn. I OZ 181/08 publ. internetowa baza orzeczeń NSA i WSA www.nsa.gov.pl, jak i pozostałe powołane poniżej orzeczenia).
Odnosząc powyższe rozważania do rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że skarżąca nie wykazała istnienia określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a. przesłanek, warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Zawarte w uzasadnieniu wniosku lakoniczne twierdzenia skarżącej o bezpodstawności zaskarżonego rozstrzygnięcia, rozmiaru zaległości podatkowej oraz ogólne stwierdzenie, że spowoduje to dla niej nieodwracalne skutki finansowe, w ocenie Sądu są niewystarczające do przyjęcia ponad wszelką wątpliwość, iż wykonanie zaskarżonej decyzji wywoła następstwa wskazane w omawianej regulacji.
Okoliczności przemawiających za zaistnieniem przesłanek warunkujących przyznanie ochrony tymczasowej Sąd nie dopatrzył się również poddając ocenie dokumentację złożoną przez stronę w toku postępowania o przyznanie prawa pomocy, a załączoną zgodnie z zarządzeniem z dnia 21.12.2012r. do akt sprawy I SA/Op 456/12 (pierwsza zarejestrowana sprawa skarżącej). Analiza złożonych w aktach sprawy dokumentów finansowych, zdaniem Sądu, nie daje podstaw do stwierdzenia, iż podjęcie wobec Spółki czynności egzekucyjnych wiązać się będzie z nieodwracalnymi skutkami prawnymi. Wbrew twierdzeniom skarżącej złożone dokumenty nie potwierdzają faktu, że na skutek wykonania zaskarżonej decyzji dojdzie do utraty płynności finansowej spółki.
Z przedłożonego przez skarżącą rachunku zysków i strat, według stanu na dzień 30 listopada 2012 r. wynika, że prowadzi ona działalność gospodarczą znacznych rozmiarów, na co wskazują w szczególności dane dotyczące wysokości przychodów netto ze sprzedaży towarów i materiałów (25.388.433,84 zł) przy kosztach działalności operacyjnej w wysokości 25.369.470,82 zł. Ponadto z bilansu Spółki za ww. okres wynika, że wartość aktywów trwałych na dzień 30.11.2012r. kształtowała się na poziomie 651.401,62 zł. Skarżąca posiadała również należności krótkoterminowe w wysokości 1.199.315,21 zł. O tym, że skarżąca funkcjonując w obrocie prowadzi działalność gospodarczą na szeroką skalę i obraca dużymi sumami pieniężnymi, a zatem utrzymuje pewien poziom płynności finansowej świadczą również przedłożone deklaracje dla potrzeb podatku od towarów i usług (VAT-7) za miesiące wrzesień, październik, listopad 2012 r., w których skarżąca wykazała przychody z tytułu dostawy towarów i usług w wysokości odpowiednio: 2.151.829 zł, 2.258.317 zł, 1.853.941 zł.
W ocenie Sądu, w świetle tak znacznych obrotów, jakie realizuje Spółka, a także wartości jej majątku trwałego i posiadanych należności, trudno podzielić obawy skarżącej, że wykonanie zaskarżonej decyzji, jak i decyzji dotyczących innych okresów rozliczeniowych, zaskarżonych do tut. Sądu, wywoła taki uszczerbek finansowy, który mógłby prowadzić do następstw określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a. Wprawdzie, jak wynika z analizy przedłożonych wyciągów z rachunku bankowego, skarżąca na dzień 30.11.2012 r. posiadała debet w kwocie – 578.999,41 zł (z przyznanego limitu zadłużenia w wysokości 600.000 zł) to nie oznacza to jeszcze, iż spółce grozi ryzyko niewypłacalności, zwłaszcza, że przyrost środków na rachunku w samym listopadzie 2012 r. wyniósł kwotę ponad milion złotych.
Argumentu przemawiającego za uwzględnieniem wniosku nie stanowił również fakt, iż skarżąca na przestrzeni ostatnich lat osiągała negatywny wynik finansowy (strata w 2011 r. wyniosła 338.363,95 zł, a za okres 01.01.- 30.11.2012 r. 9.696,41 zł). Wykazanie w danym roku podatkowym straty nie musi bowiem oznaczać utraty płynności finansowej przez przedsiębiorcę. Spółka w istocie nie wykazała, że boryka się z groźbą niewypłacalności skoro przedłożone dokumenty świadczą o prowadzeniu działalności, z której uzyskiwane są znaczne przychody. Nadto, w przypadku podmiotów prowadzących działalność gospodarczą właściwą dla oceny ich sytuacji finansowej nie jest kategoria "dochodu" (rozumianego jako nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania), lecz "przychodu".
Podkreślić przy tym należy, że obowiązek uregulowania zaległości podatkowych w każdym przypadku, niezależnie od zamożności podatnika, łączy się z obniżeniem jego dochodu. Nie oznacza to jednak automatycznie powstania szkody i to znacznych rozmiarów lub trudnych do odwrócenia skutków. Wyegzekwowanie należności pieniężnych samo w sobie nie może być uznane jako powodujące znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki, bowiem w przypadku uchylenia decyzji określającej zobowiązanie podatkowe, dochodzi do zwrotu spełnionego świadczenia pieniężnego wraz z odsetkami.
Sąd rozpatrujący niniejszą sprawę podziela w pełni pogląd wyrażony w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2010 r. (I FZ 389/10), w którym stwierdzono, iż wywieranie skutków finansowych dla strony jest normalną konsekwencją egzekucji administracyjnej. Nie jest to więc sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowo administracyjnym, bowiem wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie służy zabezpieczeniu strony przed jakimikolwiek skutkami egzekucji, lecz jedynie przed takimi, których ewentualne wygranie sporu sądowego by nie naprawiło.
Podstawy do uwzględnienia wniosku nie może także stanowić główny argument mający przemawiać za celowością wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, a sprowadzający się do wskazywania na merytoryczną wadliwości zaskarżonej decyzji. Wskazać należy, iż kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, a zatem prawidłowości zastosowania przez organy przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni, sąd dokona dopiero na rozprawie. Wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji, jako środek ochrony tymczasowej nie przesądza o zasadności samej skargi i oceniany jest w oderwaniu od postawionych w niej zarzutów. Jak wskazuje B. Dauter w: [B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze 2005 ], środki ochrony tymczasowej nie mogą zastępować orzeczeń zawierających merytoryczną ocenę aktu czy też wpływać na ich treść.
Z przedstawionych zatem powodów Sąd na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Skład sądu
Marzena Łozowska /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marzena Łozowska po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi "A" spółki z o.o. w N. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Opolu z dnia 26 września 2012 r. Nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym za wrzesień 2009 r. w związku z wnioskiem skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Uzasadnienie
Wnioskiem z dnia 9 stycznia 2013 r. "A" Spółka z o.o. w N. (dalej spółka, skarżąca) zwróciła się o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Celnej w Opolu z dnia 26 września 2012r. w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym za wrzesień 2009r.
Uzasadniając wniosek wskazała, iż mimo złożonej skargi i wniosku o zawieszenie postępowania organ administracji wszczął postępowanie egzekucyjne i podjął czynności zmierzające do ściągnięcia należności będących przedmiotem sporu. Zdaniem skarżącej, z uwagi na podnoszone zarzuty oraz inne okoliczności sprawy, w szczególności fakt, że dochodzone roszczenie jest w świetle aktualnego orzecznictwa wysoce wątpliwe, złożony wniosek jest konieczny i uzasadniony, bowiem prowadzenie egzekucji może spowodować dla firmy nieodwracalne skutki finansowe. Skarżąca, jak wiele firm w Polsce, z uwagi na kryzys finansowy boryka się również z podobnymi problemami. Egzekwowane należności wraz z odsetkami stanowią już poważne kwoty dla firmy i ich zapłata będzie poważnym uszczerbkiem w prowadzonej działalności. Dodatkowo, w piśmie z dnia 21 stycznia 2013 r. skarżąca wskazała, iż ogólna kwota zaległości wynosi ok. 45.000 zł, co powoduje, że wyegzekwowanie tej należności może spowodować utratę płynności finansowej firmy o nieodwracalnych skutkach.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012, poz. 270 t.j.) – dalej jako [p.p.s.a.] po przekazaniu skargi Sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków.
Przytoczony przepis zawiera regulację - stanowiącą odstępstwo od ogólnej zasady, iż ostateczna decyzja administracyjna podlega wykonaniu - dotyczącą tymczasowej ochrony interesów strony skarżącej w toku zawisłego postępowania sądowoadministracyjnego. Ta ochrona uzależniona jest jednak od istnienia, w konkretnej sprawie, wymienionych w powołanym przepisie przesłanek tj.: wystąpienie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Ponadto przepis ten nakłada na wnioskodawcę obowiązek wykazania okoliczności uprawdopodobniających zaistnienie wskazanych przesłanek, przy czym uprawdopodobnienie to nie może z reguły opierać się na samych twierdzeniach strony. Wnioskujący winien więc wskazać konkretne zdarzenia, czy też okoliczności świadczące o tym, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest uzasadnione, czyli, że na skutek wykonania decyzji grozi mu szkoda, której rozmiary przekraczają zwykłe następstwa zapłaty, bądź też, że do odwrócenia skutku jej realizacji nie wystarczy zwrot wyegzekwowanej należności wraz z odsetkami. Wnioskodawca musi zatem wykazać istnienie realnego niebezpieczeństwa, iż wykonanie zaskarżonego aktu przed zbadaniem jego prawidłowości przez Sąd, wywoła nieodwracalne pogorszenie jego sytuacji, którą trudno będzie naprawić nawet po ewentualnym wyeliminowaniu zaskarżonego aktu. Zadaniem Sądu jest natomiast zbadanie, czy argumenty przedstawione przez stronę przemawiają (lub nie) za uwzględnieniem jej wniosku, zaś w razie gdy niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków w sposób niewątpliwy wynika z całości okoliczności sprawy, Sąd powinien te okoliczności wziąć pod uwagę z urzędu (por. postanowienie NSA z dnia 26 marca 2008 r., sygn. I OZ 181/08 publ. internetowa baza orzeczeń NSA i WSA www.nsa.gov.pl, jak i pozostałe powołane poniżej orzeczenia).
Odnosząc powyższe rozważania do rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że skarżąca nie wykazała istnienia określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a. przesłanek, warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Zawarte w uzasadnieniu wniosku lakoniczne twierdzenia skarżącej o bezpodstawności zaskarżonego rozstrzygnięcia, rozmiaru zaległości podatkowej oraz ogólne stwierdzenie, że spowoduje to dla niej nieodwracalne skutki finansowe, w ocenie Sądu są niewystarczające do przyjęcia ponad wszelką wątpliwość, iż wykonanie zaskarżonej decyzji wywoła następstwa wskazane w omawianej regulacji.
Okoliczności przemawiających za zaistnieniem przesłanek warunkujących przyznanie ochrony tymczasowej Sąd nie dopatrzył się również poddając ocenie dokumentację złożoną przez stronę w toku postępowania o przyznanie prawa pomocy, a załączoną zgodnie z zarządzeniem z dnia 21.12.2012r. do akt sprawy I SA/Op 456/12 (pierwsza zarejestrowana sprawa skarżącej). Analiza złożonych w aktach sprawy dokumentów finansowych, zdaniem Sądu, nie daje podstaw do stwierdzenia, iż podjęcie wobec Spółki czynności egzekucyjnych wiązać się będzie z nieodwracalnymi skutkami prawnymi. Wbrew twierdzeniom skarżącej złożone dokumenty nie potwierdzają faktu, że na skutek wykonania zaskarżonej decyzji dojdzie do utraty płynności finansowej spółki.
Z przedłożonego przez skarżącą rachunku zysków i strat, według stanu na dzień 30 listopada 2012 r. wynika, że prowadzi ona działalność gospodarczą znacznych rozmiarów, na co wskazują w szczególności dane dotyczące wysokości przychodów netto ze sprzedaży towarów i materiałów (25.388.433,84 zł) przy kosztach działalności operacyjnej w wysokości 25.369.470,82 zł. Ponadto z bilansu Spółki za ww. okres wynika, że wartość aktywów trwałych na dzień 30.11.2012r. kształtowała się na poziomie 651.401,62 zł. Skarżąca posiadała również należności krótkoterminowe w wysokości 1.199.315,21 zł. O tym, że skarżąca funkcjonując w obrocie prowadzi działalność gospodarczą na szeroką skalę i obraca dużymi sumami pieniężnymi, a zatem utrzymuje pewien poziom płynności finansowej świadczą również przedłożone deklaracje dla potrzeb podatku od towarów i usług (VAT-7) za miesiące wrzesień, październik, listopad 2012 r., w których skarżąca wykazała przychody z tytułu dostawy towarów i usług w wysokości odpowiednio: 2.151.829 zł, 2.258.317 zł, 1.853.941 zł.
W ocenie Sądu, w świetle tak znacznych obrotów, jakie realizuje Spółka, a także wartości jej majątku trwałego i posiadanych należności, trudno podzielić obawy skarżącej, że wykonanie zaskarżonej decyzji, jak i decyzji dotyczących innych okresów rozliczeniowych, zaskarżonych do tut. Sądu, wywoła taki uszczerbek finansowy, który mógłby prowadzić do następstw określonych w art. 61 § 3 p.p.s.a. Wprawdzie, jak wynika z analizy przedłożonych wyciągów z rachunku bankowego, skarżąca na dzień 30.11.2012 r. posiadała debet w kwocie – 578.999,41 zł (z przyznanego limitu zadłużenia w wysokości 600.000 zł) to nie oznacza to jeszcze, iż spółce grozi ryzyko niewypłacalności, zwłaszcza, że przyrost środków na rachunku w samym listopadzie 2012 r. wyniósł kwotę ponad milion złotych.
Argumentu przemawiającego za uwzględnieniem wniosku nie stanowił również fakt, iż skarżąca na przestrzeni ostatnich lat osiągała negatywny wynik finansowy (strata w 2011 r. wyniosła 338.363,95 zł, a za okres 01.01.- 30.11.2012 r. 9.696,41 zł). Wykazanie w danym roku podatkowym straty nie musi bowiem oznaczać utraty płynności finansowej przez przedsiębiorcę. Spółka w istocie nie wykazała, że boryka się z groźbą niewypłacalności skoro przedłożone dokumenty świadczą o prowadzeniu działalności, z której uzyskiwane są znaczne przychody. Nadto, w przypadku podmiotów prowadzących działalność gospodarczą właściwą dla oceny ich sytuacji finansowej nie jest kategoria "dochodu" (rozumianego jako nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania), lecz "przychodu".
Podkreślić przy tym należy, że obowiązek uregulowania zaległości podatkowych w każdym przypadku, niezależnie od zamożności podatnika, łączy się z obniżeniem jego dochodu. Nie oznacza to jednak automatycznie powstania szkody i to znacznych rozmiarów lub trudnych do odwrócenia skutków. Wyegzekwowanie należności pieniężnych samo w sobie nie może być uznane jako powodujące znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki, bowiem w przypadku uchylenia decyzji określającej zobowiązanie podatkowe, dochodzi do zwrotu spełnionego świadczenia pieniężnego wraz z odsetkami.
Sąd rozpatrujący niniejszą sprawę podziela w pełni pogląd wyrażony w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2010 r. (I FZ 389/10), w którym stwierdzono, iż wywieranie skutków finansowych dla strony jest normalną konsekwencją egzekucji administracyjnej. Nie jest to więc sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowo administracyjnym, bowiem wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie służy zabezpieczeniu strony przed jakimikolwiek skutkami egzekucji, lecz jedynie przed takimi, których ewentualne wygranie sporu sądowego by nie naprawiło.
Podstawy do uwzględnienia wniosku nie może także stanowić główny argument mający przemawiać za celowością wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, a sprowadzający się do wskazywania na merytoryczną wadliwości zaskarżonej decyzji. Wskazać należy, iż kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, a zatem prawidłowości zastosowania przez organy przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni, sąd dokona dopiero na rozprawie. Wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji, jako środek ochrony tymczasowej nie przesądza o zasadności samej skargi i oceniany jest w oderwaniu od postawionych w niej zarzutów. Jak wskazuje B. Dauter w: [B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze 2005 ], środki ochrony tymczasowej nie mogą zastępować orzeczeń zawierających merytoryczną ocenę aktu czy też wpływać na ich treść.
Z przedstawionych zatem powodów Sąd na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia
