VII SA/Wa 2324/12

Uzasadnienie

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...]sierpnia 2012 r. znak [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zw. dalej k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania K. T., utrzymał w mocy decyzję [...]Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...]kwietnia 2012 r., Nr [...]stwierdzającą z urzędu nieważności decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...]z dnia [...]lutego 2008 r. Nr [...]nakładającej na P. [...] s.c. K. i C. T., obowiązek wykonania robót budowlanych zleconych przez rzeczoznawcę budowlanego mgr inż. K. Z. w sporządzonej przez niego opinii technicznej pt. "Opinia techniczna dotycząca kolejności i sposobu wykonania koniecznych robót naprawczych uszkodzonego budynku gospodarczego zlokalizowanego na działkach nr ew. [...]i [...]przy ulicy [...] w [...], będącego własnością M. i T. K.", tj. zakresu robót opisanych w punktach: 5.2, 5.3, 5.4 tej dokumentacji.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie organ odwoławczy omówił stan faktyczny sprawy wskazując, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] (dalej: PINB) prowadził postępowanie w sprawie zawalenia się ściany budynku gospodarczego usytuowanego na działkach nr ew. [...]i [...]przy ul. [...]w [...], należącego do M. i T. K.. Przyczyną zdarzenia były roboty budowlane (wykopy pod ławy fundamentowe) na sąsiedniej nieruchomości przy ul. [...], stanowiącej działki nr ew. [...]i [...], prowadzone przez K. i C. T., wspólników spółki cywilnej P. [...].

Wobec powyższego decyzją z dnia [...]lutego 2008 r., Nr [...]PINB w [...]nałożył na P. [...] s.c. K. i C. T. obowiązek wykonania określonych robót budowlanych zleconych przez rzeczoznawcę budowlanego mgr inż. K. Z. w sporządzonej przez niego opinii technicznej. Podstawę prawną rozstrzygnięcia organu nadzoru budowlanego I instancji stanowił art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r., Nr 156, poz. 1118, ze zm.).

[...]Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: [...]WINB) decyzją z dnia [...]stycznia 2009 r., Nr [...], stwierdził z urzędu nieważność ww. rozstrzygnięcia PINB w [...].

Następnie decyzją z dnia [...]marca 2009 r. znak: [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: GINB) utrzymał w mocy ww. decyzję [...]WINB z dnia [...]stycznia 2009 r.

Wyrokiem z dnia 22 września 2009 r. sygn. akt: VII SA/Wa 853/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K. T. na decyzję GINB z dnia [...]marca 2009 r.

Wyrokiem z dnia 9 lutego 2011 r., sygn. akt: II OSK 265/10 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił ww. wyrok WSA i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 21 czerwca 2011 r. sygn. akt VII SA/Wa 1020/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję GINB z dnia [...]marca 2009 r. znak: [...].

Decyzją z dnia [...]grudnia 2011 r., znak: [...] GINB uchylił decyzję [...]WINB z dnia [...]stycznia 2009 r., Nr [...]i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez organ pierwszej instancji.

Kolejno, [...]WINB decyzją z dnia [...]kwietnia 2012 r., Nr [...], znak: [...] stwierdził nieważność decyzji PINB w [...] z dnia [...]lutego 2008 r., Nr [...].

Organ I instancji podkreślił, że błędne było zastosowanie przez PINB w [...]trybu naprawczego określonego w art. 50 i 51 ustawy Prawo budowlane, pomimo, iż bezpośrednią przyczyną zawalenia się spornej ściany w budynku gospodarczym usytuowanym na nieruchomości położonej w miejscowości [...]przy ul. [...], działka nr ew. [...]i [...], były prowadzone na działce sąsiedniej przez K. i C. T. roboty budowlane, polegające na wykonywaniu wykopów pod fundamenty budynku handlowego, realizowane na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę pawilonu handlowego. K. i C. T. nie są ani inwestorami, ani właścicielami przedmiotowego obiektu budowlanego, ani również nie posiadają tytułu prawnego do nieruchomości, na której usytuowany jest sporny budynek gospodarczy. Nałożenie więc na nich obowiązku wynikającego z art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane oznacza, iż zostali zobowiązani do wykonania określonych czynności przy obiekcie budowlanym nie stanowiącym ich własności, jak również znajdującego się na nieruchomości należącej do innych osób. Jak wynika zaś z treści ww. przepisów, rozstrzygnięcia w nich zawarte stosuje się wyłącznie do inwestora, w zakresie prowadzonej inwestycji.

Skoro w niniejszej sprawie mamy do czynienia z budynkiem gospodarczym znajdującym się w nieodpowiednim stanie technicznym to w sprawie winien mieć zastosowanie przepis art. 66 ustawy Prawo budowlane (rozdział 6 zatytułowany "Utrzymanie obiektów budowlanych"). Zgodnie z jego brzmieniem w przypadku stwierdzenia, że obiekt budowlany jest użytkowany w sposób zagrażający życiu lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia lub środowisku, właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji, usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, określając termin wykonania tego obowiązku. Nałożenie obowiązków określonych w art. 66 ust. 1 ustawy Prawo budowlane winno być skierowane - stosownie do brzmienia art. 61 ustawy Prawo budowlane - do właściciela lub zarządcy obiektu budowlanego.

Jednocześnie [...]WINB wskazał, iż w niniejszej sprawie doszło do ziszczenia się przesłanki określonej w art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. (tj. uznania, że kontrolowana decyzja skierowana została do osoby nie będącej stroną w sprawie). Z przypadkiem skierowania decyzji do podmiotu, który nie jest stroną postępowania, mamy do czynienia w sytuacji, gdy podmiot ten nie posiada ani interesu prawnego ani obowiązku, o którym zgodnie z prawem należało rozstrzygnąć w decyzji administracyjnej załatwiającej sprawę. Zgodnie z normą wyrażoną w art. 28 k.p.a. stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Interes prawny występuje wtedy gdy konkretne rozstrzygnięcie bezpośrednio lub pośrednio oddziałuje na sytuację prawną danej osoby.

W świetle aktualnie obowiązujących uregulowań prawnych, potwierdzonych nadto ugruntowanym orzecznictwem administracyjnym, za stronę postępowania mogą być uznane jedynie indywidualne osoby fizyczne bądź osoby prawne, które będą w stanie wykazać swój interes prawny lub też występująca w imieniu takich osób organizacja społeczna, która jednak w świetle przepisu art. 31 § 1 k.p.a. może występować w imieniu innej osoby tylko jeżeli jest to uzasadnione celami statutowymi tej organizacji i gdy przemawia za tym interes społeczny.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż spółka cywilna nie posiada przymiotu strony w rozumieniu art. 28 k.p.a., a zatem nie może być adresatem wydanych w toku postępowania przed organem administracji publicznej decyzji administracyjnych. Spółka cywilna nie posiada osobowości prawnej, co tym samym oznacza, że podmiotami praw i obowiązków dotyczących spółki cywilnej są jej wspólnicy. Okoliczność, iż adresatem kontrolowanej decyzji jest spółka cywilna, przy czym jej wspólnicy, tj. K. i C. T. nie dysponują tytułem prawnym do będącego przedmiotem postępowania budynku gospodarczego, przesądza o ziszczeniu się przesłanki stwierdzenia nieważności wyrażonej w pkt 4 art. 156 § 1 k.p.a.

Rozpatrujący odwołanie od powyższej decyzji Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego po przeanalizowaniu sprawy ponownie, w pierwszej kolejności omówił zasady rządzące postępowaniem administracyjnym oraz postępowaniem o stwierdzenie nieważności decyzji i w oparciu o omówione zasady stwierdził, że słusznie wskazuje [...]WINB w decyzji z dnia [...]kwietnia 2012 r., że organ powiatowy w [...]wydając decyzję z dnia [...]lutego 2008 r. zastosował niewłaściwe przepisy prawa materialnego, tj. art. 50 i 51 Prawa budowlanego zamiast art. 66 tejże ustawy. Tryb ten nie mógł mieć zastosowania do uszkodzonego budynku M. i T. K., znajdującego się na sąsiedniej działce w stosunku do działki, na której K. i C. T. prowadzili roboty budowlane w ramach udzielonego pozwolenia na budowę. W przedmiotowej sytuacji zastosowany winien być art. 66 Prawa budowlanego, umożliwiający wszczęcie i prowadzenie postępowania, a następnie wydanie decyzji w stosunku do konkretnego obiektu budowlanego. Skoro przedmiotem postępowania był uszkodzony budynek M. i T. K., który według ustaleń organu powiatowego znajdował się w nieodpowiednim stanie technicznym, to organ ten zobligowany był do wydania decyzji w oparciu o art. 66 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego, nakazującej usunięcie tych nieprawidłowości. Tylko ten przepis może stanowić podstawę do nakazania właścicielom lub zarządcom wykonania określonych prac w celu doprowadzenia do właściwego stanu technicznego obiektu.

Odnosząc się do zarzutu niewłaściwego zastosowania art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a., organ odwoławczy wyjaśnił, że w przypadku gdy jako stronę oznaczono podmiot, który nie był i nie może być stroną postępowania, bowiem postępowanie nie dotyczyło jego interesu prawnego lub obowiązku, to taka decyzja jest obarczona wadą, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. W przypadku zaś wielości stron postępowania, oznaczenie jako strony osoby, która nie jest i nie może być stroną, powoduje kwalifikowaną wadę decyzji także wówczas, gdy pozostałe strony są oznaczone prawidłowo. (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 18.06.2008 r. sygn. akt: II OSK 674/07, Lex nr 467518, wyrok WSA w Warszawie z dnia 16.07.2010 r. sygn. akt: I SA/Wa 780/10, Lex nr 673629 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 19.10.2007 r., sygn. akt: IV SA/Wa 949/07).

Dodatkowo organ podkreślił, że NSA w wyroku z dnia 13.09.1999 r. sygn. akt: IV SA 39/99, Lex nr 47872 wskazał, że "Spółka cywilna nie posiada osobowości prawnej i jako taka nie posiada przymiotu strony w postępowaniu administracyjnym, w rozumieniu art. 28 k.p.a.".

Wyjaśnił również, że [...]WINB sporządził prawidłowe uzasadnienie do decyzji z dnia [...]kwietnia 2012 r. Nr [...]. Uzasadnienie to zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne, organ wskazał treść przepisu, na podstawie którego dokonał rozstrzygnięcia, uzasadnił dlaczego dany przepis ma zastosowanie w przedmiotowej sprawie, a także przedstawił przebieg procesu decyzyjnego oraz zastosowanie przepisów prawa administracyjnego materialnego i procesowego. Organ ocenił stan faktyczny w świetle konkretnych przepisów prawa i wykazał związek między tą oceną, a treścią rozstrzygnięcia. Dodatkowo organ II instancji wskazał, że [...]WINB. wydając skarżoną decyzję z dnia [...]kwietnia 2012 r., obowiązany był uwzględnić rozważania WSA w Warszawie, zawarte w wyroku z dnia 21 czerwca 2011 r. sygn. akt: VII SA/Wa 1020/11. Uznał także, że nie można zgodzić się z zarzutem Skarżącego, że decyzja PINB w [...]z dnia [...]lutego 2008 r. wywołała nieodwracalne skutki prawne, albowiem kwestię tę rozstrzygnął WSA w Warszawie w wyroku z dnia 21 czerwca 2011 r., sygn. akt: VII SA/Wa 1020/11, stwierdzając, że "skutki techniczne, które nastąpiły na nieruchomości, nie oznaczają nieodwracalnych skutków prawnych".

Mając powyższe na uwadze organ odwoławczy stwierdził, że [...]WINB, wydając decyzję z dnia [...]kwietnia 2012 r., Nr [...], prawidłowo orzekł o stwierdzeniu nieważności decyzji PINB w [...]z dnia [...]lutego 2008 r. Nr [...].

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję z dnia [...]sierpnia 2012 r. złożyła K. T. wnosząc o jej uchylenie, uchylenie poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonej decyzji skarżąca zarzuciła naruszenie:

-art. 107 § 3 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji i w konsekwencji przyjęcia, że wydana decyzja odpowiada prawu, w sytuacji gdy w decyzji organu WINB brak jest wyjaśnienia podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem treści przepisów prawa, w sytuacji istnienia takiego obowiązku po stronie organu wydającego decyzję administracyjną;

-art. 8, art. 9, art. 10 § 1, art. 11 oraz art. 77 k.p.a. poprzez niedostateczne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, w konsekwencji nierozpatrzenia całego materiału dowodowego zebranego w postępowaniu;

-art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż decyzja nr [...]została wydana z rażącym naruszeniem prawa, w sytuacji braku podstaw do takiego uznania;

-art. 156 § 1 pkt 4 w zw. z art. 29 k.p.a. poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż decyzja nr [...]nie została skierowana do osoby będącej stroną w sprawie, w sytuacji gdy jedynie dokonano błędnego oznaczenia adresata decyzji;

-art. 156 § 2 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie faktu, iż decyzja nr [...]wywołała nieodwracalne skutki prawne, a w takiej sytuacji nie stwierdza się nieważności decyzji.

-art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji, w sytuacji gdy została ona wydana z naruszeniem przepisów prawa i tym samym winna być uchylona.

Generalnie argumentacja skargi opiera się na nieprawidłowym zastosowaniu przez organy przepisów dotyczących stwierdzenia nieważności decyzji oraz wydaniu decyzji przy braku uwzględnienia szczegółowych wyjaśnień składanych na etapie postępowania administracyjnego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna i prowadzi do uchylenia zaskarżonej decyzji jak i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji jednakże w zasadniczej części z przyczyn innych niż w niej wskazane.

Jak trafnie podkreślił organ administracji zaskarżona decyzja została wydana w jednym z nadzwyczajnych postępowań – postępowaniu nieważnościowym. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego utrwalił się pogląd, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji traktowane jest jako nowe postępowanie w sprawie i toczy się wg przepisów art. 157 k.p.a. Prawidłowo także wyjaśnił organ administracji, że zadaniem organu prowadzącego postępowanie o stwierdzenie nieważności ostatecznego rozstrzygnięcia jest ocena takiej decyzji pod kątem kwalifikowanej niezgodności z prawem, tj. czy wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.) albo spełnienia innych przesłanek określonych w art. 156 § 1 k.p.a. Postępowanie takie – o stwierdzenie nieważności decyzji ma zatem odrębną podstawę prawną i nie może być traktowane tak, jakby chodziło o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej decyzją ostateczną, rozstrzygającą o zastosowaniu przepisów prawa materialnego do danego stosunku administracyjno - prawnego.

Stwierdzić trzeba, iż o rażącym naruszeniu prawa można mówić, gdy zachodzą trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze, czyli skutki. Przy korzystaniu z tej wywołującej najdalej idące konsekwencje instytucji wskazane wyżej przesłanki muszą wystąpić łącznie i nie mogą być dorozumiewane, ale jasno wskazane (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2011 r. sygn. akt II OSK 878/10, LEX nr 992652 oraz z dnia 20 października 2010 r. sygn. akt II OSK 1614/09, LEX nr 746680).

Nie można także mówić o oczywistości naruszenia normy prawnej w przypadku rozbieżności interpretacyjnych przepisów. Nawet zatem uznanie, że inna interpretacja zostanie uznana za lepszą, słuszniejszą albo bardziej racjonalną, nie może być ocenione jako rażące naruszenie prawa (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 września 2011 r. sygn. akt 743/10, LEX nr 965221; z dnia 8 września 2009 r. sygn. akt II GSK 1061/08, LEX nr 596660, z dnia 30 maja 2008 r., LEX nr 505307; z dnia 12 grudnia 2006 r. sygn. akt II OSK 28/06, LEX nr 319171).

W niniejszej sprawie organ prowadzący postępowanie nadzorcze uznał, że kontrolowana decyzja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...]lutego 2008 r. dotknięta jest wadami nieważności wymienionymi w art. 156 § 1 pkt 2 i 4 k.p.a. albowiem po pierwsze - została skierowana do podmiotu, który nie jest stroną w sprawie oraz po drugie – została wydana z rażącym naruszeniem art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. Nr (Dz. U. z 2010 r., Nr 243, poz. 1623, ze zm., dalej: ustawa - Prawo budowlane) wobec przeprowadzenia postępowania naprawczego w niewłaściwym trybie.

Sąd nie podzielił stanowiska organu zaprezentowanego w uzasadnieniu decyzji a przez to uznał, że zasadny jest zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego – art. 156 § 1 pkt 2 i 4 k.p.a.

Podkreślenia wymaga, że jak wynika z akt postępowania administracyjnego kontrolowaną w postępowaniu nieważnościowym decyzją organ – działając w oparciu o art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo budowlane nałożył na "[...]" s.c. K. i C. T. obowiązek wykonania robót budowlanych zleconych przez rzeczoznawcę mgr inż. K. Z. w sporządzonej przez niego opinii technicznej pt: "Opinia techniczna dotycząca kolejności i sposobu wykonania koniecznych robót naprawczych uszkodzonego budynku gospodarczego zlokalizowanego na działkach nr ew. [...]i [...]przy ul. [...] w [...] będącego własnością M. i T. K. tj. zakresu robót opisanych w pkt 5.2, 5.3, 5.4 tej dokumentacji". Prawidłowe i niekwestionowane przez żadną ze stron postępowania ustalenia organów administracji wskazują, że decyzja ta została poprzedzona wydaniem w dniu [...] lutego 2008 r. postanowienia, w oparciu o art. 50 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 ustawy - Prawo budowlane, o wstrzymaniu robót budowlanych, nałożeniu obowiązku zabezpieczenia terenu oraz przedłożenia oceny technicznej rozstrzygającej o czynnościach i robotach koniecznych do naprawy budynku zlokalizowanego przy ul. [...] w [...]. Z uzasadnienia tego rozstrzygnięcia wynika, że jest ono konsekwencją stwierdzonej podczas oględzin, przeprowadzonych w dniu [...] lutego 2008 r., awarii budowlanej polegającej na przewróceniu się podkopanej wzdłuż fundamentów ściany budynku gospodarczego usytuowanego bezpośrednio przy granicy z nieruchomością, na której realizowana była przez P. [...]s.c. K. i C. T. inwestycja, w oparciu o pozwolenie na budowę wydane przez Starostę [...]z dnia [...] listopada 2007 r. Inwestorzy wykonali nałożone na nich zobowiązanie i przedłożyli opinię techniczną sporządzoną przez mgr inż. K. Z.. Ocena ta w pkt. 5.2 - 5.5 zawierała wnioski i zalecenia wskazujące na bezpieczny sposób i kolejność robót zabezpieczających i odtworzeniowych przy odbudowie przewróconego, podłużnego muru konstrukcyjnego budynku gospodarczego. Stan faktyczny ustalony przez organ administracji w sposób jednoznaczny wskazuje, że "awaria budowlana" związana była z przeprowadzanymi przez Spółkę robotami ziemnymi – wykopami pod ławy fundamentowe. W tej sytuacji nieuprawnione są twierdzenia organu, iż doprowadzenie budynku zlokalizowanego na działkach ew. nr [...]i [...]do stanu zgodnego z prawem winno się odbywać poprzez nałożenie na właścicieli tego obiektu obowiązków określonych w art. 66 ustawy - Prawo budowlane. Z oczywistych względów nie kwestionując treści zacytowanego przez organy administracji art. 66 ustawy – Prawo budowlane wskazać należy, że przepis ten nie odnosi się do sytuacji zaistniałej w niniejszej sprawie. Art. 66 został umieszczony w rozdziale 6 ustawy – Prawo budowlane pt.: Utrzymanie obiektów budowlanych. W art. 61 rozpoczynającym ten rozdział ustawodawca określił obowiązki właściciela i zarządcy związane z zapewnieniem użytkowania obiektu budowlanego zgodnie z przeznaczeniem oraz wymogami ochrony środowiska i bezpieczeństwa. Nowelą z dnia [...]maja 2007 r. przepisowi temu nadano nowe brzmienie poprzez skonkretyzowanie obowiązków podmiotów odpowiedzialnych za stan techniczny obiektu i wyszczególnienie sytuacji, którym podmioty te muszą przeciwdziałać. Z treści przepisu wynika, że na podmioty te nakłada się obowiązek zapewnienia i dochowania należytej staranności, bezpiecznego użytkowania obiektu w razie wystąpienia czynników zewnętrznych działających na obiekt takich jak czynniki atmosferyczne (np. wyładowania atmosferyczne, wstrząsy sejsmiczne, wiatry, opady) lub inne czynniki zewnętrzne. W tych ostatnich przykładowo wymienia się osuwiska ziemi, w wyniku których następuje uszkodzenie obiektu budowlanego lub bezpośrednie zagrożenie takim uszkodzeniem. Nałożenie obowiązków wymienionych w art. 66 musi zostać poprzedzone stwierdzeniem, że właściciel (zarządca) obiektu nie wykonał obowiązków wynikających z art. 61 ustawy. Ten przepis wskazuje natomiast, że właściciel (zarządca) ponosi odpowiedzialność, gdy nie "dochowa należytej staranności" w wypełnianiu obowiązków jak wyżej. Tym samym brak jest podstaw do nałożenia, w omawianym trybie, na ww. podmioty jakichkolwiek obowiązków wyszczególnionych w art. 66 omaw. ustawy w sytuacji, gdy wprawdzie obiekt budowlany pozostaje w nienależytym stanie technicznym związanym np. z osunięciem się ściany jednakże stan taki nie wynika z niedopełnienia obowiązków i należytej staranności właściciela zarządcy lecz z innych, niezależnych od nich, nieprzewidzianych nawet przy dołożeniu należytej staranności czynników. Z taką sytuacją, w ocenie Sądu, mamy do czynienia w okolicznościach niniejszej spraw. Brak jest bowiem podstaw do uznania, że M. i T. K. zaniedbali obowiązkom utrzymania budynku gospodarczego w należytym stanie, zgodnie z wymogami wynikającymi z art. 61 pkt 1 i 2 ustawy – Prawo budowlane a w konsekwencji, że winni doprowadzić obiekt do stanu zgodnego z prawem w trybie omawianych przepisów. Tym samym nieuzasadnione jest stanowisko organów prowadzących postępowanie nieważnościowe, że to ten właśnie tryb winien mieć zastosowanie w niniejszej sprawie.

Przedwczesne są także twierdzenia organów co do tego, że skoro ani K. i C. T. (ani spółka cywilna "[...]") nie są inwestorami ani właścicielami budynku gospodarczego, który został uszkodzony to nałożenie na nich obowiązków wynikających z art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo budowlane stanowi rażące naruszenie tego przepisu. Po pierwsze – organ winien był bowiem rozważyć czy skoro zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w uchwale 7 sędziów z dnia 10 stycznia 2011 r., II OPS 2/10 (ONSAiWSA 2011/2/22, Prok.i Pr.-wkł. 2012/5/42, Lex nr 672631) stanowiącym, iż przepis art. 51 ust. 1 pkt 2 nie stanowi podstawy do wydania decyzji nakładającej na inwestora obowiązek złożenia przewidzianego w art. 32 ust. 4 pkt 2 tej ustawy oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, nałożenie tych obowiązków na podmiot, który w sposób bezpośredni przyczynił się do uszkodzenia budynku, stanowi o rażącym naruszeniu prawa. Rozpoznając sprawę organ nie ocenił także czy w okolicznościach niniejszej sprawy nie będzie miał zastosowania art. 47 ustawy – Prawo budowlane stanowiący, że jeżeli do wykonania (...) robót budowlanych jest niezbędne wejście (...) na teren sąsiedniej nieruchomości, inwestor jest obowiązany przed rozpoczęciem robót uzyskać zgodę właściciela sąsiedniej nieruchomości, budynku lub lokalu (najemcy) na wejście oraz uzgodnić z nim przewidywany sposób, zakres i terminy korzystania z tych obiektów, a także ewentualną rekompensatę z tego tytułu. W razie nieuzgodnienia warunków, o których mowa w ust. 1, właściwy organ - na wniosek inwestora - w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, rozstrzyga, w drodze decyzji, o niezbędności wejścia do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji brak jest również rozważań co do tego czy ewentualne naruszenie art. 51 ust. 1 pkt 2 miało charakter rażący gdy weźmie się pod uwagę, co zostało wskazane na wstępie, że dla uznania, iż naruszenie prawa ma charakter rażący niezbędne jest stwierdzenie, że skutki społeczne i gospodarcze, które powstały na skutek wydania takiej decyzji są niemożliwe do zaakceptowania w państwie prawa. O ile – jak trafnie wskazał organ kwestia nieodwracalnych skutków prawnych została oceniana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w warszawie w wyroku z dnia 21 czerwca 2011 r. sygn. akt VII SA/Wa 1020/11 i tą oceną – w oparciu o art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 dalej: p.p.s.a.) związany był organ administracji oraz sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, o tyle, z punktu widzenia skutków społeczno – gospodarczych nie pozostaje bez znaczenia, że decyzja została wykonana (w aktach sprawy znajduje się decyzja z dnia [...]kwietnia 2008 r. jednakże brak jest informacji czy decyzja ta jest ostateczna).

W świetle powyższych rozważań jako co najmniej przedwczesne, a przez to nieuprawnione jest twierdzenie organu jakoby decyzja z dnia [...]lutego 2008 r. dotknięta była wadą rażącego naruszenia prawa z przyczyn wskazanych przez organy administracji.

Niezasadnie organ wskazał także, iż kontrolowana decyzja dotknięta jest wadą nieważności wymienioną w art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. Rację ma wprawdzie organ, iż spółka cywilna – co do zasady, nie może być adresatem decyzji nakładającej obowiązki jednakże w niniejszej sprawie organ określając adresata obowiązków nie tylko wskazał nazwę spółki (P. [...]) lecz również imiona i nazwiska jej wspólników. W konsekwencji nie można zarzucić organowi, że wydał decyzję skierowaną do podmiotów, które w świetle przepisów prawa administracyjnego nie mogą być podmiotem praw i obowiązków. Jeśli natomiast intencją organu było wskazanie, co nie wynika w sposób jednoznaczny z uzasadnienia decyzji, że przesłanka nieważności wymieniona w pkt 4 art. 156 § 1 k.p.a. zaistniała wobec skierowania decyzji do podmiotów, które nie powinny być jej adresatami, albowiem nie dysponowali prawem do nieruchomości na cele budowlane to takie naruszenie prawa mogłoby stanowić co najwyżej o wydaniu decyzji z rażącym naruszeniem prawa a nie o zaistnieniu przesłanki nieważności wymienionej w art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a.

Z tych względów Sąd uznał, że zaskarżona decyzja jak i poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa materialnego – art. 156 § 1 pkt 4 i 2 k.p.a. (w zakresie, w jakim wskazał na rażące naruszenie art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo budowlane) oraz przepisów postępowania – art. 7, 77 § 1 i 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. – a naruszenie to niewątpliwie miało istotny wpływ na wynik sprawy).

Rozpoznając ponownie sprawę organy związane będą wskazaną wyżej oceną prawną. Jednocześnie nie może ujść ich uwadze, że o rażącym naruszeniu prawa ani też o zaistnieniu przesłanki nieważności wymienionej w pkt 5 omawianego przepisu nie stanowi wadliwie sformułowanie decyzji. Treść zobowiązania i analiza uzasadnienia decyzji jednoznacznie wskazują jakie prace należy wykonać w celu zabezpieczenia budynku gospodarczego zlokalizowanego na działkach nr ew. [...]i [...] przy ul. [...] w [...].

Z tych wszystkich względów – w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c oraz art. 135 i 152 p.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji.

Rozstrzygnięcie o kosztach zostało oparte o treść art. 200 i 205 tej ustawy.