II SA/Wa 2314/12

Uzasadnienie

Komendant Wojewódzki Policji w [...], działając na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 43 ust. 1 oraz art. 45 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. nr 287, poz. 1687 z późn. zm.), w dniu [...] lipca 2012 r. wydał rozkaz personalny nr [...], którym zwolnił K. S. ze służby w Policji, w związku z orzeczeniem trwałej niezdolności do służby przez komisję lekarską.

Organ w uzasadnieniu rozkazu personalnego podał, że jego rozkaz personalny nr [...] z dnia [...] marca 2012 r. o zwolnieniu ww. ze służby w Policji został rozkazem personalnym nr [...] Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2012 r. uchylony w związku z uchybieniem proceduralnym, tj. podpisaniem tego rozkazu personalnego przez osobę nie upoważnioną.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, organ pierwszej instancji uznał, że skoro K. S. orzeczeniem Komisji Lekarskiej został uznany za całkowicie niezdolnego do służby w Policji, to zaistniała obligatoryjna przesłanka określona w art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o Policji i należało ww. zwolnić ze służby w Policji.

Komendant Główny Policji, działając jako organ odwoławczy, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) w dniu [...] października 2012 r. wydał rozkaz personalny nr [...], którym utrzymał w mocy rozkaz personalny organu pierwszej instancji.

Komendant Główny Policji w uzasadnieniu rozkazu personalnego podał, że służbę w Policji może pełnić tylko osoba, co do której komisja lekarska stwierdziła zdolność do służby, o czym przesądza treść art. 25 i art. 26 ustawy o Policji.

Orzeczeniem Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] czerwca 2011 r., K. S. został uznany za całkowicie niezdolnego do służby w Policji.

Zwolnienie policjanta na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o Policji ma charakter obligatoryjny, co oznacza, że w przypadku zaistnienia przesłanki określonej w tym przepisie organ zobowiązany jest wydać decyzję o zwolnieniu policjanta ze służby.

Zwolnienie policjanta ze służby na podstawie powyżej określonego przepisu nie może naruszać dyspozycji art. 43 ust. 1 ustawy o Policji, który stanowi, że zwolnienie policjanta w trybie wskazanego przepisu nie może nastąpić przed upływem 12 miesięcy od dnia zaprzestania służby z powodu choroby, chyba że policjant zgłosi pisemne wystąpienie ze służby.

Jednocześnie podać należy, że organ pierwszej instancji w sposób nieuprawniony zastosował wobec K. S. okres ochronny, o którym mowa w powyżej określonym przepisie, albowiem ww. w okresie bezpośrednio poprzedzającym orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej MSWiA w [...] nie przedłożył zaświadczenia lekarskiego o czasowej niezdolności do służby z powodu choroby.

Rozkaz personalny Komendanta Głównego Policji stał się przedmiotem skargi wniesionej przez K. S., reprezentowanego przez pełnomocnika, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Pełnomocnik skarżącego zarzucił w skardze, że organ wydając zaskarżony rozkaz personalny naruszył przepisy postępowania, tj.;

1) art. 75 w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 80 Kpa, poprzez nierozpatzrenie całości materiału dowodowego, a w szczególności nieustosunkowanie się do istotnych różnic w opiniach medycznych ujawnionych w toku postępowania, zaniechanie ich skonfrontowania oraz niepoddanie badaniu kontrolnemu skarżącego, co w konsekwencji doprowadziło do nierozpoznania istoty sprawy;

2) art. 84 § 1 w zw. z art. 80 w zw. z art. 7 Kpa, poprzez niedopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu psychiatrii w sytuacji, gdy w aktach sprawy znajduje się kilka sprzecznych ze sobą opinii lekarskich;

3) art. 107 § 3 w zw. art. 8 i art. 11 Kpa, poprzez lakoniczne uzasadnienie i niepodanie przesłanek którymi kierował się organ wydając zaskarżony rozkaz personalny.

Pełnomocnik zarzucił również naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.;

1) art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o Policji, poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że decyzja Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej w [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r. nie jest decyzją czasową, podczas gdy z samej jej treści wynika, że orzeczone wobec skarżącego inwalidztwo ma charakter czasowy i winno być skontrolowane podczas wyznaczonego na kwiecień 2012 r. badania kontrolnego;

2) art. 43 ust. 1 ustawy o Policji, poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że okres pozostawania przez skarżącego na zwolnieniu lekarskim od dnia [...] września 2010 r. do dnia [...] marca 2011 r. poprzedzający decyzję komisji lekarskiej nie wypełnia dyspozycji tego przepisu.

Pełnomocnik skarżącego podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego rozkazu personalnego oraz rozkazu personalnego organu pierwszej instancji i zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania.

Komendant Główny Policji w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego rozkazu personalnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania.

Skarga analizowana pod tym kątem podlega oddaleniu, bowiem zaskarżony rozkaz personalny został wydany zgodnie z prawem.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonego rozkazu personalnego stanowi art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2011 r. nr 287, poz. 1687 ze zm.), zgodnie z którym policjanta zwalnia się ze służby w przypadku orzeczenia trwałej niezdolności do służby przez komisję lekarską. Na marginesie zauważyć należy, że stosownie do treści art. 25 ust. 1 ustawy, służbę w Policji może pełnić obywatel polski posiadający m.in. zdolność fizyczną i psychiczną do służby w formacjach uzbrojonych, zaś ową zdolność ustalają - według brzmienia art. 26 ust. 1 ustawy - komisje lekarskie podległe ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych. Reasumując, osoba ubiegająca się o nawiązanie stosunku służbowego funkcjonariusza Policji, jak i osoba pełniąca już służbę w Policji, musi posiadać, zakreśloną przepisami, zdolność fizyczną i psychiczną do jej pełnienia, zaś przy jej braku i to trwałym, nie może być - odpowiednio - przyjęta na stanowisko służbowe w Policji (art. 25 ust. 1 ustawy), bądź też podlega obligatoryjnemu z niej zwolnieniu, na co wskazuje sformułowanie "zwalnia się" zawarte w treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji stosowanie tego ostatniego przepisu ma charakter związany i nie zostało pozostawione uznaniu administracyjnemu.

Wprawdzie sformułowanie "całkowicie niezdolny" nie odpowiada literalnie ustawowemu brzmieniu "trwale niezdolny", to jednak w utrwalonym już stanowisku judykatury przyjmuje się, że - i co Sąd w niniejszym składzie w pełni potwierdza -całkowita niezdolność do służby wskazuje na brak niezbędnej sprawności zarówno fizycznej, jak i psychicznej do pełnienia służby w tej formacji i to w ogóle, co w konsekwencji oznacza, że na trwałe. Zatem istnieje tu tożsamość pojęciowa owych pojęć (vide np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 kwietnia 2008 r. sygn. akt I OSK 605/07, z dnia 16 kwietnia 2008 r. sygn. akt I OSK 726/07 i z dnia 23 października 2008 r. sygn. akt I OSK 1608/07). Pogląd ów jest tym bardziej zasadny, jeśli zważy się na brzmienie § 14 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 lipca 1991 r. w sprawie właściwości i trybu postępowania komisji lekarskich podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji (Dz. U. nr 79, poz. 349 ze zm.), w którym używa się sformułowania "o trwałej niezdolności do służby", co świadczy o naprzemiennym używaniu tego określenia.

W niniejszej sprawie orzeczeniem Okręgowej Komisji Lekarskiej MSWiA z dnia [...] czerwca 2011 r. skarżący został uznany za całkowicie niezdolnego do służby w Policji i zaliczony do trzeciej grupy inwalidzkiej. Wobec tego prawidłowo uznały organy, że stwierdzenie przez komisję lekarską całkowitej niezdolności do służby stanowi obligatoryjną podstawę do rozwiązania ze skarżącym stosunku służbowego na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o Policji.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 zwolnienie policjanta ze służby na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 1 nie może nastąpić przed upływem 12 miesięcy od dnia zaprzestania służby z powodu choroby, chyba że policjant zgłosi pisemnie wystąpienie ze służby.

W ocenie Sądu, prawidłowe jest stanowisko organu odwoławczego, że w przypadku skarżącego przepis ten nie miał zastosowania z przyczyn podanych w uzasadnieniu zaskarżonego rozkazu personalnego.

Nie ma podstaw do obliczania terminu wskazanego w art. 43 ust. 1 ustawy od jakiejkolwiek innej daty niż od dnia zaprzestania służby z powodu choroby. Przepis art. 43 ust. 1 nie budzi w tym zakresie wątpliwości.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w skardze Sąd uznał je za niezasadne. Organ prowadząc postępowanie zakończone zaskarżonym rozkazem personalnym nie naruszył przepisów postępowania, prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego, a uzasadnienie odpowiada warunkom określonym w art. 107 § 3 Kpa.

Podać również należy, że przedłożone przez skarżącego zaświadczenie lekarskie z dnia [...] kwietnia 2013 r. nie mogło mieć wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Może ono mieć jedynie znaczenie w przypadku gdyby skarżący zamierzał powrócić do służby przechodząc przewidziane prawem procedury.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 w zw. z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), należało orzec jak w sentencji wyroku.