VII SA/Wa 2657/12

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2012r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego [...] nr [...] – na podstawie art. 97 § 2 i art. 123 kpa – postanowił podjąć z urzędu postępowanie administracyjne prowadzone w ramach nadzoru budowlanego w spawie dotyczącej samowolnych robót budowlanych wykonanych w prześwicie bramowym budynku przy ul. [...] w [...].

Zażalenie na to postanowienie złożyła [...] Sp. z o.o. w [...]

Postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2012r. nr [...] [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego na podstawie art. 134 w zw. z art. 141 § 1 i art. 144 kpa po rozpoznaniu wyżej wymienionego zażalenia – stwierdził jego niedopuszczalność.

W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z dyspozycją przepisu art. 141 § 1 kpa na wydane w toku postępowania postanowienia służy stronie zażalenie, gdy kodeks tak stanowi. Oznacza to, że zażalenie przysługuje tylko wówczas, gdy z przepisu wyraźnie wynika, że zażalenie jest dopuszczalne.

Chociaż w postanowieniu Nr [...]. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego zawarł błędne pouczenie, to jednak przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie dają podstaw do wniesienia zażalenia na rozstrzygnięcie podejmujące zawieszone postępowanie administracyjne.

Nowelizacja Kodeksu postępowania administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2011 r.

(Dz.U. z 2011 r. Nr 6 poz. 18) wprowadziła w art.101 zmiany w § 1 oraz w § 3. Zgodnie z treścią art. 101 § 3 k.p.a., ustawa przewiduje możliwość zaskarżenia trzech rodzajów postanowień, dotyczących zawieszenia postępowania, a mianowicie: w sprawie zawieszenia postępowania (o zawieszeniu postępowania i o odmowie zawieszenia) i postanowienia o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania.

Organ II instancji stwierdził, że zażalenie służy na postanowienia "w sprawie zawieszenia postępowania", a na postanowienie o podjęciu zawieszonego postępowania zażalenie nie przysługuje.

Brak możliwości zaskarżenia postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania

usprawiedliwia potrzeba zachowania zasady szybkości postępowania i niedopuszczania do jego przewlekłości.

Kontrola prawidłowości podjęcia zawieszonego postępowania będzie możliwa przy

ewentualnym badaniu zasadności podjętego przez organ I instancji rozstrzygnięcia

merytorycznego.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła [...] Sp. z o.o. w [...] .

Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła :

naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. naruszenie przepisu postępowania tj. art. 101 § 3 k.p.a. poprzez jego błędną wykładnię prowadzącą do uznania, iż spółce [...] Sp. z o.o. nie przysługuje zażalenie na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr [...] z dnia [...] czerwca 2012 r. (znak: [...]) o podjęciu postępowania administracyjnego, zawieszonego z urzędu postanowieniem Nr [...] z dnia [...] maja 2012 r., prowadzonego w ramach nadzoru budowlanego w sprawie wykonanych prac konserwacyjnych w prześwicie bramowym w budynku przy ul. [...] w [...], z uwagi na nowelizację wspomnianego przepisu, która weszła w życie dnia 11 kwietnia 2011 r., w sytuacji, gdy art. 101 § 3 k.p.a. w brzmieniu po wspomnianej nowelizacji k.p.a. nie wyłącza możliwości wnoszenia zażalenia na postanowienia w przedmiocie podjęcia z urzędu zawieszonego postępowania.

2. naruszenie przepisu postępowania art. 28 k.p.a. poprzez uznanie za stronę postępowania [...] [...] [...] [...] Sp. z o.o. i doręczenie jej orzeczeń wydawanych w sprawie, mimo iż wymieniona spółka nie jest i nigdy nie była współwłaścicielem nieruchomości przy ul. [...] i nie może posiadać interesu prawnego uprawniającego do uczestnictwa w toczącym się postępowaniu, nawet jeśli postępowanie zostało wszczęte z urzędu na skutek informacji przekazanej przez tę spółkę.

W konkluzji skarżąca spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego i zasadzenia kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymał swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu skarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów

administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne

sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z

prawem zaskarżonego aktu administracyjnego i to z przepisami obowiązującymi w

dacie jego wydania.

Zgodnie z treścią art. 141 § 1 k.p.a. prawo zażalenia na postanowienie przysługuje

tylko w przypadku gdy tak stanowi kodeks postępowania administracyjnego. Ustawa z

3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz

ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U.2011.6.18 ),

która weszła w życie w dniu 11 kwietnia 2011 r. ( a więc obowiązująca w dacie

skarżonego postanowienia ) wprowadziła zmiany dotyczące zaskarżania postanowień

wydanych w przedmiocie zawieszenia postępowania ( art. 101 § 3 kpa ). Przepis ten

przed zmianami brzmiał: - ".Na postanowienie w sprawie zawieszenia postępowania

służy stronie zażalenie." Przyjmowano zatem, iż "w sprawie" oznacza, że zażalenie

przysługuje na postanowienie o zawieszeniu postępowania, odmowie zawieszenia

postępowania, podjęciu zawieszonego postępowania, odmowie podjęcia zawieszonego

postępowania.

Przepis ten obecnie stanowi, że na postanowienie w sprawie zawieszenia postępowania albo odmowy podjęcia zawieszonego postępowania służy stronie zażalenie. Treść art. 101 § 3 k.p.a. należy więc odczytywać w ten sposób, że zażalenie przysługuje na postanowienie o zawieszeniu postępowania ("w sprawie zawieszenia postępowania") oraz na postanowienie o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania ("w sprawie odmowy podjęcia postępowania"). Skoro w przepisie tym użyto określenia postanowienie "w sprawie odmowy podjęcia postępowania" i ustawodawca rozumie przez to jedynie postanowienie negatywne, to tak samo należy przyjąć, że postanowieniem "w sprawie zawieszenia postępowania", na które przysługuje zażalenie jest wyłącznie postanowienie o zawieszeniu postępowania. Za taką interpretacją art. 101 § 3 k.p.a. przemawia również wykładnia celowościowa i systemowa tego przepisu. Istotą nowelizacji art. 101 § 3 k.p.a. było pozostawienie środka zaskarżenia na postanowienia tamujące postępowanie administracyjne i jednocześnie wyłączenie możliwości zaskarżania postanowień, które nie wstrzymują biegu postępowania administracyjnego, a więc postanowienia o odmowie zawieszenia oraz o podjęciu zawieszonego postępowania administracyjnego. Zgodnie z zasadą szybkości postępowania - wynikającą z art. 12 k.p.a. - organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Co do zasady więc postępowanie administracyjne powinno być zakończone w terminach określonych w art. 35 k.p.a. Uzasadnione jest zatem wyłączenie możliwości odrębnego zaskarżania postanowień, które nie tamują biegu postępowania administracyjnego. Strona niezadowolona ze wskazanych rozstrzygnięć nie zostaje pozbawiona jednak możliwości ich kontroli, gdyż - na podstawie art. 142 k.p.a. - może je kwestionować w odwołaniu od decyzji i ewentualnie w skardze do sądu administracyjnego na decyzję organu II instancji. Z uzasadnienia rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wynika, że ustawodawca wprost wykluczył zażalenie na podjęcie zawieszonego postępowania, motywując to możliwością oceny jego zasadności w ramach kontroli podjętego rozstrzygnięcia na skutek odwołania (i skargi do sądu). Nadto, należy zwrócić uwagę na podobne regulacje dotyczące możliwości zaskarżenia postanowień w przedmiocie zawieszenia postępowania zawarte w procedurze sądowoadministracyjnej i cywilnej .

Zatem skoro kodeks postępowania administracyjnego nie przewiduje możliwości

zaskarżenia postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania skargę jako bezzasadną na podstawie art. 151 prawa o postępowaniu przed sądami

administracyjnymi należało oddalić.