VI SAB/Wa 6/13

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] grudnia 2012 r. S. S.A. z siedzibą w W.(dalej zwana też "Spółką, skarżącą"), za pośrednictwem Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (w skrócie "Prezes UKE"), wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność tego organu w sprawie postępowania wszczętego jej wnioskiem z dnia [...] czerwca 2010 r. (data wpływu do organu – [...] czerwca 2010 r.) o wydanie pozwolenia radiowego na używanie urządzenia pracującego w stacji bazowej w systemie ETSI/HSPA+ w paśmie [...] MHz w P.przy ul. W.

Skarżąca zarzuciła Prezesowi UKE rażące naruszenie art. 7, 8, 10, 12, 36 i 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), dalej: "k.p.a." Wniosła o:

- stwierdzenie, stosownie do art. 149 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. ), dalej: "p.p.s.a." bezczynności Prezesa UKE lub ewentualnie, w razie wykazania przez Prezesa UKE, że podejmował jakiekolwiek czynności w sprawie, stwierdzenia przewlekłego prowadzenia postępowania przez Prezesa UKE oraz zobowiązanie organu do załatwienia sprawy w terminie 7 dni od dnia doręczenia organowi prawomocnego odpisu wyroku w niniejszej sprawie,

- stwierdzenie, stosownie do art. 149 § 1 p.p.s.a., że bezczynność Prezesa UKE stanowi rażące naruszenie prawa lub ewentualnie, w razie wykazania przez organ, że podejmował jakiekolwiek czynności w sprawie, że przewlekłe prowadzenie postępowania przezeń stanowi rażące naruszenie prawa,

- zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania.

Spółka wskazała, że pismem z dnia [...] listopada 2012 r., które złożyła w tym samym dniu w organie, wezwała Prezesa UKE do usunięcia naruszenia prawa poprzez załatwienie niniejszej sprawy w terminie 7 dni od doręczenia wezwania.

Organ nie odpowiedział na wezwanie skarżącej do chwili wniesienia skargi do WSA czyli do dnia [...] grudnia 2012 r.

W odpowiedzi na skargę Prezes UKE wniósł o jej oddalenie. Przyznał, że w dniu [...] czerwca 2010 r. skarżąca złożyła wniosek o wydanie 8 pozwoleń radiowych na używanie urządzeń nadawczo – odbiorczych pracujących w stacjach bazowych szerokopasmowego cyfrowego systemu radiokomunikacyjnego standardu telekomunikacyjnego ETSI/HSPA+, w poziomie [...] MHz. W załączeniu wskazano lokalizacje stacji, m.in. w P. przy ul. W.

Organ powołał się na przesłane skarżącej zawiadomienie o wszczęciu postępowania z dnia [...] sierpnia 2010 r., Wskazał w nim, że z nadal obowiązujących decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty i Prezesa UKE w zakresie [...] – [...] MHz, przydzielonych częstotliwości do nadawania przez stacje bazowe oraz [...] – [...] MHz, przydzielonych do nadawania przez stacje abonenckie, które mogą być wykorzystywane dla potrzeb radiowego dostępu abonenckiego w publicznych sieciach telekomunikacyjnych na obszarze RP pracujących w systemie z rozproszonym widmem CDMA, wynika, że nie ma możliwości wydania pozwoleń radiowych umożliwiających komercyjne świadczenie usług telekomunikacyjnych zgodnie z wnioskiem w systemie HSPA+, tj. technologii innej aniżeli CDMA. Rozwiązanie HSPA+ jest wdrażane w sieciach telefonii ruchomej pracujących zgodnie ze standardem telekomunikacyjnym UMTS na bazie istniejącego interfejsu WCDMA w specyfikacji 3GPP. W piśmie tym wyjaśnił także, że wydanie pozwoleń radiowych zgodnie z wnioskiem skarżącej prowadziłoby do powstania zaburzeń pomiędzy stacjami bazowymi Spółki ze stacjami GSM-R. Jednocześnie wskazał, że stanowisko co do braku możliwości wydania oczekiwanych przez Spółkę pozwoleń radiowych znajduje oparcie w dwóch opracowaniach I.Sp. z o.o. z kwietnia i listopada 2010 r.

Prezes UKE wyjaśnił, że pismem z dnia [...] grudnia 2012 r. odpowiedział na wezwanie Spółki do usunięcia naruszenia prawa oraz poinformował stronę, że sprawa zostanie rozstrzygnięta w terminie do dnia [...] grudnia 2012 r. Z kolei pismem z dnia [...] stycznia 2013 r. organ zawiadomił skarżącą, że z uwagi na potrzebę dokonania dodatkowych analiz prawnych sprawa zostanie rozstrzygnięta do dnia [...] stycznia 2013 r.

W piśmie procesowym z dnia [...] kwietnia 2013 r., stanowiącym replikę na odpowiedź na skargę S. S.A. podtrzymała swoje stanowisko.

Na rozprawie przed WSA w dniu 24 kwietnia 2013 r. skarżąca oświadczyła, że do chwili rozprawy Prezes UKE nie wydał decyzji w sprawie. Przedstawiła graficzny schemat przebiegu postępowania na okoliczność całkowitej trwającej ponad 27 miesięcy bezczynności organu oraz czynności pozornych od dnia [...] grudnia 2012 r. czyli od daty wniesienia skargi do WSA. Podkreśliła, że organ nie wydaje decyzji w sprawie, mimo że już w piśmie z dnia [...] sierpnia 2010 r. sugerował, że Spółka pozwoleń nie otrzyma. (protokół rozprawy, k. – 179 180 akt sądowych).

Pełnomocnik organu na rozprawie podniósł, że Prezesowi UKE nie można zarzucić bezczynności ze względu na podejmowane w sprawie czynności. Pełnomocnik organu złożył na tę okoliczność kopie zawiadomień o przedłużeniu terminu rozpoznania sprawy z dnia: [...] stycznia 2013 r. (w piśmie tym powiadomiono także o włączeniu do akt wymienionych w nim materiałów dowodowych), [...] lutego 2013 r. i [...] marca 2013 r., notatkę służbową z dnia [...] kwietnia 2013 r., z dowodami potwierdzającymi informowanie o nich skarżącej. Złożył także dokumenty otrzymane bezpośrednio przed rozprawą: kopię wezwania do usunięcia braków formalnych opatrzoną datą [...] kwietnia 2013 r., oraz kopie dokumentów koordynacyjnych.

Pełnomocnik Prezesa UKE na rozprawie przyznał, że wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku zostało wysłane dopiero w kwietniu 2013r. na skutek niedopatrzenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Kontrola ta, w myśl art. 3 § 1 p.p.s.a. obejmuje działalność administracji publicznej i sądy stosują środki określone w ustawie. Przepis art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. - w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2011 r. Nr 6, poz. 18; dalej: "ustawa zmieniająca"), który obowiązuje od dnia od 11 kwietnia 2011 r. stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a, tj. które winny być zakończone decyzjami administracyjnymi, postanowieniami wydanymi w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowieniami rozstrzygającymi sprawę co do istoty, postanowieniami wydanymi w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, innymi niż określone w pkt 1-3 aktami lub czynnościami z zakresu administracji publicznej dotyczącymi uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, pisemnymi interpretacjami przepisów prawa podatkowego wydawanymi w indywidualnych sprawach.

Należy zauważyć, że ustawa zmieniająca nadała nowe brzmienie nie tylko art. 3 § 2 pkt 8, ale i art. 32, art. 51, art. 54, art. 57, art. 87 § 3, art. 149, art. 153, art. 154 § 1, art. 200, art. 239 p.p.s.a. Zostały bowiem znowelizowane przepisy dotyczące skarg na nieprawidłowe działania organów administracji publicznej. Ponadto kolejnej zmianie uległy także przepisy art. 54 § 3, art. 149, art. 154 § 2 p.p.s.a na mocy art. 14 pkt 1, 2, 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2011 r. o odpowiedzialności majątkowej funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie prawa (Dz. U. Nr 34, poz. 173), dalej: "ustawa z 20.01.2011 r.", obowiązującej od dnia 17 maja 2011 r., a potem jeszcze zmianie – art. 149, 229 § 1, 239 pkt 1 p.p.s.a. na mocy art. 1 ustawy z dnia 25 marca 2011 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 76, poz. 409), dalej: "ustawa z 25.03.2011 r.", obowiązującej od dnia 12 lipca 2011 r.

Ustawa zmieniająca oraz ustawa z 25.03.2011 r. nie zawierały przepisów przejściowych, czyli ich uregulowania obowiązują od daty wejścia tych aktów w życie. Ustawa z 20.01.2011 r. natomiast w art. 16 wprowadziła wyraźną zasadę, że jej przepisy stosuje się do działań i zaniechań funkcjonariuszy publicznych, które nastąpiły od dnia wejścia w życie tej ustawy.

W tej sytuacji, skoro zarzut podstawowy skarżącej – bezczynności organu (i ewentualny – przewlekłego prowadzenia postępowania) z rażącym naruszeniem prawa obejmuje zarówno okres sprzed wejścia wspomnianych trzech ustaw nowelizujących ustawy: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i Kodeks postępowania administracyjnego w życie, jak i okres, kiedy już te akty obowiązywały, bo wyrok wydano w dniu 24 kwietnia 2013 r., to należało dokonać oceny zarzutów skarżącej z uwzględnieniem przepisów ustawy: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i Kodeks postępowania administracyjnego w nowym brzmieniu.

Przede wszystkim należało rozważyć czy skarga była dopuszczalna.

W myśl art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia, zgodnie z art. 52 § 2 p.p.s.a. należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie. W przypadku innych aktów, według art. 52 § 4 p.p.s.a., jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi i nie stanowi inaczej, należy również przed wniesieniem skargi do sądu wezwać na piśmie właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa.

Z powołanym przepisem koresponduje art. 37 k.p.a., w myśl którego na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. (§ 1 ). Organ wymieniony w § 1, uznając zażalenie za uzasadnione, wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby także podjęcie środków zapobiegających naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości. Organ stwierdza jednocześnie, czy niezałatwienie sprawy w terminie miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa (§ 2 art. 37k.p.a.).

Prezes UKE jako organ regulacyjny w dziedzinie rynku usług telekomunikacyjnych i pocztowych jest centralnym organem administracji rządowej, co wynika wprost z art. 190 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800 z późn. zm.), dalej: "p.t.". Znajduje się więc w kręgu wskazanych w art. 5 § 2 pkt 3 k.p.a. organów administracji publicznej - z zastrzeżeniem wynikającym z pkt 4 tego artykułu stanowiącego, że ilekroć jest mowa w przepisach k.p.a. o ministrach rozumie się przez to również m.in. kierowników centralnych urzędów administracji rządowej. Przepis art. 17 k.p.a. nie ustanawia nad ministrami, a więc również kierownikami centralnych urzędów administracji rządowej organu wyższego stopnia.

Wobec tego, przed wniesieniem do WSA skargi na bezczynność należało wezwać Prezesa UKE do usunięcia naruszenia prawa. Skarżąca uczyniła to pismem z dnia [...] listopada 2012 r.

Spółka nie musiała oczekiwać na odpowiedź organu, a Prezes UKE nie miał obowiązku zajęcia stanowiska w związku z pismem z dnia [...] listopada 2012 r., co też uczynił. Przepis art. 37 § 2 k.p.a. dotyczy obowiązku organu, do którego wniesiono zażalenie w trybie art. 37 § 1 k.p.a. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nie jest instytucją postępowania administracyjnego (nie jest środkiem zaskarżenia), lecz formalnym wymogiem wniesienia skargi. Nie stanowi zatem realizacji zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. Jego istotą i celem jest stworzenie dodatkowych możliwości autorewizji własnego działania organu administracji publicznej, który podjął akt lub dokonał kwestionowanej czynności i to tylko i wyłącznie w związku z zagrożeniem wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Organ wezwany do usunięcia naruszenia prawa może albo odpowiedzieć na to wezwanie (pozytywnie bądź negatywnie dla strony) albo zachować milczenie. Milczenie organu nie stanowi dla strony przeszkody do wniesienia skargi (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 sierpnia 2010 r., sygn. akt I OSK 806/10, Lex 737511).

Mając powyższe na uwadze należało przyjąć, że skarga została wniesiona z zachowaniem warunków formalnych czyli była dopuszczalna.

Przechodząc do merytorycznej oceny skargi wskazać należy, że podstawą żądania skarżącej wydania pozwoleń radiowych w systemie ETSI/HSPA+ [...] MHz był art. 143 p.t. W dacie złożenia wniosku przepis ten stanowił:

"Art. 143. 1. Z zastrzeżeniem art. 144, używanie urządzenia radiowego wymaga posiadania pozwolenia radiowego, zwanego dalej "pozwoleniem".

2. Pozwolenie wydaje Prezes UKE w drodze decyzji.

3. Postępowanie w sprawie wydania pozwolenia wszczyna się na pisemny wniosek zainteresowanego podmiotu.

4. Podmiot posiadający rezerwację częstotliwości może żądać wydania pozwolenia radiowego wykorzystującego zasób częstotliwości objęty rezerwacją częstotliwości w okresie jej obowiązywania.

5. Minister właściwy do spraw łączności może określić, w drodze rozporządzenia, wzór i tryb składania wniosku o wydanie pozwolenia oraz rodzaje dołączanych dokumentów niezbędnych do rozstrzygnięcia sprawy, uwzględniając specyfikę służb radiokomunikacyjnych, sieci telekomunikacyjnych lub usług telekomunikacyjnych, w których będą wykorzystywane urządzenia radiowe.

6. W przypadku częstotliwości radiowych, których przeznaczenie określono w Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości lub ustalono w planie zagospodarowania częstotliwości, decyzja powinna być podjęta w terminie 6 tygodni od dnia złożenia wniosku.

7. Przepisu ust. 6 nie stosuje się w przypadkach wymagających uzgodnień międzynarodowych lub wynikających z umów międzynarodowych wiążących Rzeczpospolitą Polską dotyczących użytkowania częstotliwości radiowych lub pozycji orbitalnych.".

Nie zostało wydane rozporządzenie w oparciu o art. 143 ust. 5 p.t.

Należy zauważyć, że według art. 206 ust. 1 p.t. postępowanie przed Prezesem UKE toczy się na podstawie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego ze zmianami wynikającymi z niniejszej ustawy oraz ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych. Zatem w kwestiach nieuregulowanych w Prawie telekomunikacyjnym dotyczących postępowania przed organem należy stosować wprost przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Przepis art. 143 ust. 6 p.t. przewiduje szczególny termin dla wydania decyzji w przedmiocie pozwolenia radiowego w przypadku, gdy wniosek dotyczy korzystania z częstotliwości określonych w Krajowej Tablicy Przeznaczeń Częstotliwości, o której mowa w art. 111 ust. 3 p.t. bądź w planie zagospodarowania częstotliwości, którego regulację zawiera art. 112 p.t. W takim przypadku decyzja powinna być wydana przez Prezesa UKE w terminie 6 tygodni od dnia złożenia wniosku, z wyjątkiem zamieszczonym w ust. 7. W tym ostatnim przypadku nie został określony termin do wydania decyzji w przedmiocie pozwolenia radiowego. Termin z ust. 6 obliczać należy według przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego (zgodnie z regułą z art. 206 ust. 1 p.t.) i ma charakter instrukcyjny. Niezachowanie tego terminu nie wywołuje ujemnych skutków w razie wydania decyzji po jego upływie (vide: K. Kawałek, Komentarz do art. 143 Prawa telekomunikacyjnego, Lex). W przypadku zaś wystąpienia sytuacji z art. 143 ust. 7 p.t. należy stosować przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego regulujące terminy załatwiania spraw, w tym art. 35 k.p.a. Przepis ten po zmianie ustawa zmieniającą ma brzmienie:

"Art. 35 § 1. Organy administracji publicznej obowiązane są załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki.

§ 2. Niezwłocznie powinny być załatwiane sprawy, które mogą być rozpatrzone w oparciu o dowody przedstawione przez stronę łącznie z żądaniem wszczęcia postępowania lub w oparciu o fakty i dowody powszechnie znane albo znane z urzędu organowi, przed którym toczy się postępowanie, bądź możliwe do ustalenia na podstawie danych, którymi rozporządza ten organ.

§ 3. Załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej - nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania, zaś w postępowaniu odwoławczym - w ciągu miesiąca od dnia otrzymania odwołania.

§ 4. Przepisy szczególne mogą określać inne terminy niż określone w § 3.

§ 5. Do terminów określonych w przepisach poprzedzających nie wlicza się terminów przewidzianych w przepisach prawa dla dokonania określonych czynności, okresów zawieszenia postępowania oraz okresów opóźnień spowodowanych z winy strony albo z przyczyn niezależnych od organu.".

Zgodnie z art. 36 § 1 k.p.a. w przypadku przekroczenia terminu do wydania decyzji, czy tego – wynikającego z art. 143 ust. 6 p.t., czy też – zakreślonego przez art. 35 k.p.a., na organie, tj. Prezesie UKE, spoczywa obowiązek zawiadomienia podmiotu składającego wniosek o przyczynach zwłoki ze wskazaniem nowego terminu załatwienia sprawy. Ten sam obowiązek ciąży na organie administracji publicznej również w przypadku zwłoki w załatwieniu sprawy z przyczyn niezależnych od organu, w myśl art. 36 § 2 k.p.a.

W niniejszej sprawie pismo z dnia [...] czerwca 2010 r. stanowiące wniosek Spółki o wydanie wskazanych pozwoleń radiowych wpłynęło do Prezesa UKE w dniu [...] czerwca 2010 r. Zatem w tym dniu zostało wszczęte postępowanie administracyjne, zgodnie z zasada wynikającą z art. 61 § 3 k.p.a. (Datą wszczęcia postępowania na żądanie strony jest dzień doręczenia żądania organowi administracji publicznej.). Nie można przyjmować, że datą wszczęcia postępowania był [...] sierpnia 2010 r., kiedy sporządzono zawiadomienie o wszczęciu postępowania i doręczono je Spółce. To pismo organu stanowiło realizację obowiązku wynikającą z art. 61 § 4 k.p.a., że o wszczęciu postępowania z urzędu lub na żądanie jednej ze stron należy zawiadomić wszystkie osoby będące stronami w sprawie.

Wobec tego od dnia [...] czerwca 2010 r. biegły dla organu terminy do załatwienia sprawy. Pismo z dnia [...] sierpnia 2010 r. zostało doręczone skarżącej po upływie terminu z art. 143 ust. 6 p.t. i pod koniec terminu przewidzianego przez art. 35 § 3 k.p.a.

W zawiadomieniu z dnia [...] sierpnia 2010 r. Prezes UKE zasygnalizował prawdopodobną treść rozstrzygnięcia wniosku, jednocześnie zwrócił się do skarżącej, aby zajęła stanowisko w terminie 7 dni, wskazując, że brak stanowiska strony po upływie zakreślonego terminu nie będzie przeszkodą do wydania decyzji. Zatem już w tej dacie organ widział możliwość merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Bezspornym jest, że Spółka nie odpowiedziała na powyższe zawiadomienie organu.

Prezes UKE zaś do chwili wniesienia przez S. S.A. skargi na bezczynność do WSA – czyli do dnia [...] grudnia 2012 r. nie podjął jakichkolwiek czynności w niniejszej sprawie. Nie informował również o przyczynach przedłużania postępowania, czego wymaga art. 36 k.p.a. Dopiero w dniu [...] grudnia 2012 r. powiadomił skarżącą, iż wyznacza termin załatwienia sprawy do dnia [...] grudnia 2012 r. Odniósł się również do stanowiska strony i uznał, że art. 37 k.p.a. nie ma w tej sprawie zastosowania. Następnym pismem z dnia [...] stycznia 2013 r. organ wyznaczył kolejny termin załatwienia sprawy do dnia [...] stycznia 2013 r. Kolejnymi pismami, doręczanymi skarżącej, z dnia: [...] stycznia 2013 r. (k. - 54 akt sądowych), [...] lutego 2013 r. (k. - 153 akt sądowych), [...] marca 2013 r. (k. - 155 akt sądowych) Prezes UKE wyznaczał nowe terminy rozpatrzenia wniosku (ostatnim pismem wskazał termin [...] kwietnia 2013 r.), uznając w dwóch ostatnich, że sprawa ma skomplikowany charakter. Natomiast pismem z dnia [...] stycznia 2013 r. poinformował, że do akt sprawy włączono materiały dowodowe (w tym dwie prace wykonane przez zespół konsultantów I. Sp. z o.o. w P. z kwietnia 2010 r. i listopada 2010 r., dołączone już wcześniej do materiału dowodowego) i wyjaśnił, że zachodzi potrzeba dodatkowej analizy materiału dowodowego (k. – 54 akt sądowych).

Nie ma znaczenia dla wykazania merytorycznych działań organu notatka służbowa z [...] kwietnia 2013 r. dotycząca przeglądania akt sprawy przez przedstawiciela skarżącej.

Natomiast złożone pozostałe dokumenty, oznaczające działania podjęte [...] kwietnia 2013 r., w całokształcie wyżej wskazanych działań organu – należy ocenić jako działania pozorowane.

Upadła bowiem dotychczasowa argumentacja organu, uniemożliwiająca rozpoznanie wniosku w terminie - wskazująca na "skomplikowany charakter sprawy", a działania te w żaden sposób nie mogły być zweryfikowane przez skarżącą, bowiem dowiedziała się o nich dopiero na rozprawie.

Nadto w dniu [...] kwietnia 2013 r. Prezes UKE wezwał Spółkę do uzupełnienia wniosku w trybie art. 64 § 2 k.p.a. w zw. z art. 148 ust. 1 pkt 4 p.t. Wskazał, że nieusunięcie przez Spółkę braków formalnych spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania. Oznaczało to, że organ przez blisko 3 lata tak naprawdę nie zapoznał się z wnioskiem, mimo że deklarował gotowość do wydania decyzji odmownej w dniu [...] sierpnia 2010 r. – co wynikało z zawiadomienia opatrzonego tą datą, a następnie wyznaczał kolejne terminy załatwienia sprawy.

Powyższe oznacza, że po okresie 27 miesięcy braku działania organu (liczonych od dnia [...] sierpnia 2010 r.) i mimo zapowiedzi wydania decyzji odmownej – także już po wezwaniu Prezesa UKE do usunięcia naruszenia prawa – dokonywane "czynności" są niespójne i nieczytelne i zmierzają do pozorowania działania organu. Mimo upływu prawie 32 miesięcy od daty wpływu wniosku, organ do tej pory nie załatwił sprawy. Trudno w omawianej sytuacji uznać jako usprawiedliwione informacje organu o przedłużeniu terminu do wydania decyzji.

Wystąpiły więc przesłanki warunkujące powstanie stanu bezczynności w postępowaniu administracyjnym: niezałatwienie sprawy i upływ terminu do jej załatwienia.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że w niniejszej sprawie Prezes UKE naruszył w szczególności art. 12 k.p.a. mówiący o zasadzie szybkości postępowania, a także art. 35 §1-4 w zw. z art. 143 ust. 6 Pt. i 36 k.p.a. Oznacza to, że Prezes UKE pozostawał w bezczynności albowiem nie podjął żadnych konkretnych działań w niniejszej sprawie, a także skutecznych prób zakończenia postępowania i zignorował wszelkie terminy załatwienia sprawy.

Opisaną bezczynność należało uznać jako mającą miejsce z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 149 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 6 pkt 6 ustawy z 20.01.2011 r. (Przez stwierdzenie rażącego naruszenia prawa należy rozumieć stwierdzenie rażącego naruszenia prawa na podstawie art. 37 § 2 k.p.a.), choćby z tego powodu, że wynosi 32 miesiące.

Należy podkreślić, że po złożeniu podania na organ przechodzi obowiązek dążenia do załatwienia sprawy według zasad przewidzianych przez Kodeks postępowania administracyjnego. W myśl art. 12 § 1 k.p.a. organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Zasada ta jest współzależna z zasadą prawdy obiektywnej sformułowaną w art. 7 k.p.a., stanowiącą, iż w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Oznacza to obowiązek podjęcia nie jakichkolwiek działań, lecz działań celowych, zmierzających do rozpatrzenia wniosku strony. Ponadto organ ma dążyć do rozpatrzenia wniosku, uwzględniając terminy załatwienia sprawy, określone w art. 35 – 37 k.p.a. Nawet w przypadku sprawy szczególnie skomplikowanej organ ma dążyć do załatwienia sprawy bez zbędnej zwłoki, z mocy art. 35 § 1 k.p.a. W niniejszej sprawie trudno mówić o staranności organu, skoro przez okres od sierpnia 2010 r. do grudnia 2012 r. nie podjął jakichkolwiek czynności, choć uznał sprawę za skomplikowaną (co sugerowałoby, że przystąpił do merytorycznego załatwienia sprawy), następnie do połowy kwietnia w zasadzie ograniczał się do informowania skarżącej o przedłużeniu terminu do załatwienia sprawy, by następnie w dniu [...] kwietnia 2013 r. wrócić do etapu wstępnego badania wniosku Spółki pod kątem braków formalnych, a równocześnie podjęcia działań mających na celu merytoryczne załatwienie sprawy.

Z powyższego wynika jasno, że przez okres blisko 32 miesięcy organ nie podjął żadnych działań w sprawie, zmierzających do wydania decyzji. Przez tak długi okres nie realizował zasady ogólnej postępowania administracyjnego i Prawa telekomunikacyjnego, tj. szybkiego i racjonalnego postępowania, zagwarantowanej przepisami określającymi terminy załatwienia sprawy.

Skoro sprawa byłaby, jak początkowo twierdził organ, skomplikowana to - działając posiłkowo według art. 36 k.p.a. wystosowałby do strony pisma zawiadamiające o przedłużeniu terminu załatwienia sprawy informując jednocześnie o przyczynach zwłoki i wskazując nowy termin załatwienia sprawy. Działania takie organ wprawdzie czynił po złożeniu skargi na bezczynność, ale należało je ocenić jako pozorowane, skoro w dniu [...] kwietnia 2013 r. - po blisko 3 latach podjął czynności ze sobą sprzeczne, mające jedynie dowodzić, że nie doszło do bezczynności lub przewlekłości postępowania.

Jest jednak poza sporem, że do chwili wydania wyroku w niniejszej sprawie Prezes UKE nie wydał stosownej decyzji, której wydanie zapowiedział pismem z dnia [...] sierpnia 2010 r.

Aktualnie zatem postępowanie administracyjne nie jest zakończone a termin załatwienia sprawy zawiadomieniem z [...] marca 2013 r. został wprawdzie ustalony do dnia [...] kwietnia 2013 r., ale w dniu [...] kwietnia 2013 r. – co wyżej ustalono - organ dopatrzył się braków formalnych wniosku.

Okoliczność powyższa ma znaczenie dla niniejszego rozstrzygnięcia, ponieważ w sprawie ze skargi na bezczynność organów administracji sąd administracyjny orzeka według stanu prawnego i faktycznego istniejącego w dacie orzekania i nie może uwzględnić skargi, jeżeli przed dniem orzekania organ administracji publicznej wydałby decyzję choćby z przekroczeniem ustawowych terminów. Sytuacja taka nie ma miejsca w niniejszej sprawie. Natomiast charakter i kierunek podejmowanych przed rozprawą czynności potwierdza zasadność skargi.

Ponadto organ nie dopełnił obowiązku wyznaczenia możliwie najkrótszego terminu załatwienia sprawy i nie wykorzystywał efektywnie czasu, jakim dysponował. Oceniając zasadność przedłużania kolejnych terminów załatwienia sprawy – w sytuacji braków formalnych wniosku - należało mieć także na względzie, że omawianym rodzajem spraw zajmuje się organ wyspecjalizowany, który z założenia dobiera kadrę urzędniczą również wysoce kwalifikowaną, co niewątpliwie wpływa na ocenę możliwości uporania się z problematyką w sprawach z zakresu telekomunikacji. Przy tym z przebiegu czynności organu wynikało, że niezałatwienie sprawy w terminie nie było następstwem zdarzeń niezależnych od organu lub powstałych z przyczyn zawinionych przez Spółkę, skoro pismem z dnia [...] sierpnia 2010 r. Prezes UKE zwrócił się do strony o wyrażanie stanowiska i wskazał, że brak odpowiedzi wnioskodawcy spowoduje wydanie decyzji.

Na marginesie należy zauważyć, że wyrażenie stanowiska przez organ w piśmie z dnia [...] sierpnia 2010 r. należy odczytywać jako realizację zasady wynikającej z art. 9 k.p.a.

Skarżąca miała możliwość zaprezentowania dalszej argumentacji i wskazania dowodów na poparcie swego stanowiska, z czego nie skorzystała. Nie można takiej postawy skarżącej traktować jako utrudniającej postępowanie, gdyż Prezes UKE w omawianym zawiadomieniu poinformował, w jaki sposób potraktuje brak reakcji strony.

Z tych względów, zdaniem Sądu, bezczynność w niniejszej sprawie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, z uwagi na niepodjęcie żadnych, konkretnych, realnych i skutecznych prób zakończenia postępowania w sprawie i zignorowanie wszelkich terminów załatwienia sprawy, określonych w powołanych wyżej przepisach.

W myśl art. 149 § 1 p.p.s.a. Sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie Sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Zgodnie z treścią wyżej przywołanego przepisu Sąd zobowiązał organ do rozstrzygnięcia sprawy w terminie 1 miesiąca od dnia zwrotu organowi akt sprawy.

Sąd nie uznał za celowe wymierzenie grzywny, o której mowa w art. 149 § 2 p.p.s.a. Strona nie złożyła wniosku z takim żądaniem.

Mając na uwadze powyższe, działając na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a. Sąd orzekł jak w pkt 1 i 2 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania rozstrzygnął na podstawie art. 200 p.p.s.a.