II SA/Bk 489/14
Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
2014-07-17Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Andrzej Melezini /sprawozdawca/
Jacek Pruszyński
Mieczysław Markowski /przewodniczący/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Mieczysław Markowski, Sędziowie sędzia WSA Andrzej Melezini (spr.),, sędzia WSA Jacek Pruszyński, Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 lipca 2014 r. sprawy ze skargi S. "D." w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] maja 2012 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w zakresie oceny oddziaływania inwestycji na środowisko 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] marca 2012 r., nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżone decyzje nie mogą być wykonane w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.
Uzasadnienie
Wnioskiem z dnia [...] stycznia 2012 r. S. "D." z siedzibą w S. (dalej przywoływane jako: "Stowarzyszenie"), zwróciło się o wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Burmistrza W. z dnia [...] czerwca 2009 r. znak: [...] o stwierdzeniu braku potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięcia polegającego na budowie C. I.j G. O. na działce nr [...] w S. z wniosku P.P.H.U. C. spółka z o.o. w B.
W ocenie Stowarzyszenia Burmistrz W. nie wystąpił do Starosty Powiatu B. o wydanie opinii odnośnie potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko i ewentualnego określenia zakresu raportu o oddziaływaniu na środowisko.
Stowarzyszenie wystąpiło również o dopuszczenie do postępowania na prawach strony z uwagi na to, że jest organizacją społeczną, wpisane jest do ewidencji stowarzyszeń zwykłych prowadzonej przez Starostę Powiatu B.pod pozycją [...] i zgodnie z Regulaminem Stowarzyszenia prowadzi ono działalność związaną z ochroną praw i reprezentowaniem mieszkańców, wspieraniem inicjatyw lokalnych.
Wniosek został podpisany przez przedstawiciela Stowarzyszenia W. D.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. postanowieniem z dnia [...] lutego 2012 r. dopuściło Stowarzyszenie do postępowania na prawach strony, zainicjowanego następnie w wyniku wszczętego postępowania i rozpoznania wniosku, które zakończone zostało decyzją z dnia [...] marca 2012 r., znak: [...], którą Kolegium odmówiło stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji uznając, że brak jest ku temu podstaw.
W kolejnym wniosku z dnia [...] kwietnia 2012 r., potraktowanym przez Kolegium jako wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, Stowarzyszenie, wskazując na tożsame okoliczności, jak w pierwotnym wniosku, zażądało stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza W. z dnia [...] czerwca 2009 r. na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1235 ze zm.; dalej powoływana jako: "u.i.ś.o."), twierdząc, że przedmiotowa decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa.
Wniosek został ponownie podpisany przez przedstawiciela Stowarzyszenia W. D.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. w dniu [...] maja 2012 r. wydało decyzję, znak: [...], utrzymującą w mocy zaskarżoną decyzję.
Jak podkreśliło Kolegium z akt sprawy wynikało, że planowana inwestycja położona jest w granicach obszaru specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 "P. K.", a zatem ze względu na fakt, iż planowane przedsięwzięcie mogło znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000 Starosta nie był organem właściwym do opiniowania i uzgadniania warunków realizacji przedsięwzięcia w sprawie będącej przedmiotem kwestionowanego rozstrzygnięcia, gdyż kompetencje w tej materii posiadał jedynie regionalny dyrektor ochrony środowiska.
W ocenie Kolegium organ l instancji nie naruszył też przepisów art. 7 i 77 § 1 k.p.a., gdyż materiał dowodowy został zebrany w sposób wyczerpujący, zgodny przepisami ustawy i wszechstronnie rozpatrzony, mając w szczególności na uwadze uwarunkowania kwalifikujące przedsięwzięcie do przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko oraz opinie innych organów. Stanowisko organu zostało zawarte w uzasadnieniu decyzji, które odpowiadało wymogom art. 107 k.p.a.
Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. wniosło Stowarzyszenie, uznając, że zgodnie z art. 156 u.i.ś.o. w okresie przejściowym tj. rok od dnia wejścia w życie ustawy, tj. do 15 listopada 2009 r.) Starostowie wykonywali zadania Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w zakresie opinii w sprawie potrzeby oceny oddziaływania na środowisko.
Poza tym w przypadku przedsięwzięć powiązanych technologicznie niedopuszczalne było "dzielenie" ich na części i sporządzanie cząstkowych raportów oceny oddziaływania na środowisko dla poszczególnych elementów przedsięwzięcia, które znajdują się na obszarze właściwości jednego organu administracji właściwego do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
W ocenie Stowarzyszenia przy rozpatrywaniu wniosku pominięty został również art. 33 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (t. j. z 2013 r. Dz. U. poz. 627 ze zm.; dalej powoływana jako: "u.o.p."). Prawidłowo przeprowadzone postępowanie w zakresie oceny oddziaływania na środowisko powinno zdaniem Stowarzyszenia wykazać całościowy wpływ przedsięwzięcia na środowisko.
Organ I instancji nie wyjaśnił też w sposób wyczerpujący wszystkich okoliczności sprawy, czym naruszył również art. 7 i 77 § 1 k.p.a.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B., podtrzymując swoje stanowisko co do zasadności przeprowadzonego postępowania i jego zupełności wniósł o oddalenie skargi.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w imieniu Stowarzyszenia podpisał W. D.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:
Przed przystąpieniem do merytorycznego rozstrzygnięcia, Sąd z urzędu wziął pod uwagę postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego, z dnia 8 kwietnia 2014 r., sygn. akt II OSK 2687/12 (dostępne na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl), wydane w sprawie, którego stroną było Stowarzyszenie.
Skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego podzielił w przytoczonym postanowieniu stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 14 grudnia 2012 r., sygn. akt I CSK 234/12 (Lex nr 1307997), że ze względu na nieprzysługiwanie stowarzyszeniom zwykłym osobowości prawnej i niestosowanie do nich przepisów o osobach prawnych, podmiotem praw i obowiązków w stosunkach cywilnoprawnych związanych z działalnością stowarzyszeń zwykłych, nie mogą być same te stowarzyszenia, lecz tylko ich członkowie. Zatem tylko wszyscy członkowie stowarzyszenia zwykłego mogą stać się podmiotami określonych praw i obowiązków w razie dokonania czynności prawnej przez nich wszystkich lub przez ustanowionego przez nich przedstawiciela, działającego w granicach umocowania. "Podobnie w zakresie stosunków cywilnoprawnych wynikających z innych zdarzeń niż czynności prawne wszyscy członkowie stowarzyszenia zwykłego mogą stać się podmiotami określonych praw i obowiązków, jeżeli dane zdarzenie pozostaje w związku z akceptowaną przez wszystkich członków działalnością stowarzyszenia i w odniesieniu do nich wszystkich spełnione są przesłanki odpowiedzialności za skutki tego zdarzenia."
W ocenie NSA stowarzyszenie zwykłe nie ma osobowości prawnej, a w postępowaniu sądowoadministracyjnym, legitymację procesową posiadają wszyscy członkowie tego stowarzyszenia, jako podmioty praw i obowiązków. Konieczne jest przy tym jednoznaczne zweryfikowanie przez sąd, w oparciu o przedłożone dokumenty, że wszystkie osoby podpisane pod skargą były założycielami czy też są członkami stowarzyszenia, uprawnionymi do złożenia skargi. Źródłem legitymacji nie można natomiast uznać regulaminu, jako dokumentu statuującego li tylko powstanie stowarzyszenia zwykłego.
Zdaniem NSA, z normy art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855 ze zm.) nie wynika, aby przedstawiciel reprezentujący stowarzyszenie mógł zaciągać zobowiązania ze skutkiem dla stowarzyszenia. Jednak skoro stowarzyszenie zwykłe stanowi grupa osób, oznacza to, że zaciągać zobowiązania majątkowe mogą członkowie osobiście lub działając przez pełnomocnika na zasadach i w sposób określony w przepisach Kodeksu cywilnego o pełnomocnictwie (por. postanowienie SN z dnia 11 października 2001 r., sygn. I ACa 214/01, OSA 2003, z. 1, poz. 1).
Sąd w pełni podzielając poglądy NSA, w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia [...] czerwca 2014 r. (k. [...]) wezwał Stowarzyszenie do usunięcia w terminie 7 dni braków formalnych skargi przez podpisanie skargi przez wszystkich członków Stowarzyszenia.
Brak formalny został prawidłowo uzupełniony, pismem Stowarzyszenia z dnia [...] czerwca 2014 r. (k. [...]).
Jednak Sąd stwierdzając, że co prawda w postępowaniu sądowym Stowarzyszenie uzupełniło brak formalny w postaci podpisania skargi przez wszystkich członków Stowarzyszenia, to jednak w toku postępowania administracyjnego przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym w B., Stowarzyszenie było reprezentowane w sposób niezgodny z prawem, wyłącznie przez przedstawiciela Stowarzyszenia W. D., który nie był umocowany do reprezentowania Stowarzyszenia w sprawie i do indywidualnego wnioskowania o wszczęcie postępowania na zasadach art. 31 k.p.a.
W aktach sprawy administracyjnej brak jest również pełnomocnictwa do reprezentowania Stowarzyszenia podpisanego przez wszystkich członków Stowarzyszenia.
Sąd nie przesądzając o rozstrzygnięciu sprawy postanowił uchylić oba rozstrzygnięcia Kolegium i sprawę przekazać do ponownego rozpatrzenia, w którym to postępowaniu organ zobowiązany jest przede wszystkim do zweryfikowania prawidłowości legitymacji Stowarzyszenia do bycia stroną przedmiotowego postępowania administracyjnego i ewentualnego uzupełnienia braku formalnego w powyższym zakresie.
Wobec stwierdzenia powyższego naruszenia, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku, stosując przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). W oparciu o art. 152 ww. ustawy Sąd orzekł, że zaskarżona decyzja, jak tez poprzedzająca jej wydanie decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B., nie podlegają wykonaniu
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Andrzej Melezini /sprawozdawca/Jacek Pruszyński
Mieczysław Markowski /przewodniczący/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Mieczysław Markowski, Sędziowie sędzia WSA Andrzej Melezini (spr.),, sędzia WSA Jacek Pruszyński, Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 lipca 2014 r. sprawy ze skargi S. "D." w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] maja 2012 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w zakresie oceny oddziaływania inwestycji na środowisko 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] marca 2012 r., nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżone decyzje nie mogą być wykonane w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.
Uzasadnienie
Wnioskiem z dnia [...] stycznia 2012 r. S. "D." z siedzibą w S. (dalej przywoływane jako: "Stowarzyszenie"), zwróciło się o wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Burmistrza W. z dnia [...] czerwca 2009 r. znak: [...] o stwierdzeniu braku potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięcia polegającego na budowie C. I.j G. O. na działce nr [...] w S. z wniosku P.P.H.U. C. spółka z o.o. w B.
W ocenie Stowarzyszenia Burmistrz W. nie wystąpił do Starosty Powiatu B. o wydanie opinii odnośnie potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko i ewentualnego określenia zakresu raportu o oddziaływaniu na środowisko.
Stowarzyszenie wystąpiło również o dopuszczenie do postępowania na prawach strony z uwagi na to, że jest organizacją społeczną, wpisane jest do ewidencji stowarzyszeń zwykłych prowadzonej przez Starostę Powiatu B.pod pozycją [...] i zgodnie z Regulaminem Stowarzyszenia prowadzi ono działalność związaną z ochroną praw i reprezentowaniem mieszkańców, wspieraniem inicjatyw lokalnych.
Wniosek został podpisany przez przedstawiciela Stowarzyszenia W. D.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. postanowieniem z dnia [...] lutego 2012 r. dopuściło Stowarzyszenie do postępowania na prawach strony, zainicjowanego następnie w wyniku wszczętego postępowania i rozpoznania wniosku, które zakończone zostało decyzją z dnia [...] marca 2012 r., znak: [...], którą Kolegium odmówiło stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji uznając, że brak jest ku temu podstaw.
W kolejnym wniosku z dnia [...] kwietnia 2012 r., potraktowanym przez Kolegium jako wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, Stowarzyszenie, wskazując na tożsame okoliczności, jak w pierwotnym wniosku, zażądało stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza W. z dnia [...] czerwca 2009 r. na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1235 ze zm.; dalej powoływana jako: "u.i.ś.o."), twierdząc, że przedmiotowa decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa.
Wniosek został ponownie podpisany przez przedstawiciela Stowarzyszenia W. D.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. w dniu [...] maja 2012 r. wydało decyzję, znak: [...], utrzymującą w mocy zaskarżoną decyzję.
Jak podkreśliło Kolegium z akt sprawy wynikało, że planowana inwestycja położona jest w granicach obszaru specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 "P. K.", a zatem ze względu na fakt, iż planowane przedsięwzięcie mogło znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000 Starosta nie był organem właściwym do opiniowania i uzgadniania warunków realizacji przedsięwzięcia w sprawie będącej przedmiotem kwestionowanego rozstrzygnięcia, gdyż kompetencje w tej materii posiadał jedynie regionalny dyrektor ochrony środowiska.
W ocenie Kolegium organ l instancji nie naruszył też przepisów art. 7 i 77 § 1 k.p.a., gdyż materiał dowodowy został zebrany w sposób wyczerpujący, zgodny przepisami ustawy i wszechstronnie rozpatrzony, mając w szczególności na uwadze uwarunkowania kwalifikujące przedsięwzięcie do przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko oraz opinie innych organów. Stanowisko organu zostało zawarte w uzasadnieniu decyzji, które odpowiadało wymogom art. 107 k.p.a.
Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. wniosło Stowarzyszenie, uznając, że zgodnie z art. 156 u.i.ś.o. w okresie przejściowym tj. rok od dnia wejścia w życie ustawy, tj. do 15 listopada 2009 r.) Starostowie wykonywali zadania Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w zakresie opinii w sprawie potrzeby oceny oddziaływania na środowisko.
Poza tym w przypadku przedsięwzięć powiązanych technologicznie niedopuszczalne było "dzielenie" ich na części i sporządzanie cząstkowych raportów oceny oddziaływania na środowisko dla poszczególnych elementów przedsięwzięcia, które znajdują się na obszarze właściwości jednego organu administracji właściwego do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
W ocenie Stowarzyszenia przy rozpatrywaniu wniosku pominięty został również art. 33 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (t. j. z 2013 r. Dz. U. poz. 627 ze zm.; dalej powoływana jako: "u.o.p."). Prawidłowo przeprowadzone postępowanie w zakresie oceny oddziaływania na środowisko powinno zdaniem Stowarzyszenia wykazać całościowy wpływ przedsięwzięcia na środowisko.
Organ I instancji nie wyjaśnił też w sposób wyczerpujący wszystkich okoliczności sprawy, czym naruszył również art. 7 i 77 § 1 k.p.a.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B., podtrzymując swoje stanowisko co do zasadności przeprowadzonego postępowania i jego zupełności wniósł o oddalenie skargi.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w imieniu Stowarzyszenia podpisał W. D.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:
Przed przystąpieniem do merytorycznego rozstrzygnięcia, Sąd z urzędu wziął pod uwagę postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego, z dnia 8 kwietnia 2014 r., sygn. akt II OSK 2687/12 (dostępne na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl), wydane w sprawie, którego stroną było Stowarzyszenie.
Skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego podzielił w przytoczonym postanowieniu stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 14 grudnia 2012 r., sygn. akt I CSK 234/12 (Lex nr 1307997), że ze względu na nieprzysługiwanie stowarzyszeniom zwykłym osobowości prawnej i niestosowanie do nich przepisów o osobach prawnych, podmiotem praw i obowiązków w stosunkach cywilnoprawnych związanych z działalnością stowarzyszeń zwykłych, nie mogą być same te stowarzyszenia, lecz tylko ich członkowie. Zatem tylko wszyscy członkowie stowarzyszenia zwykłego mogą stać się podmiotami określonych praw i obowiązków w razie dokonania czynności prawnej przez nich wszystkich lub przez ustanowionego przez nich przedstawiciela, działającego w granicach umocowania. "Podobnie w zakresie stosunków cywilnoprawnych wynikających z innych zdarzeń niż czynności prawne wszyscy członkowie stowarzyszenia zwykłego mogą stać się podmiotami określonych praw i obowiązków, jeżeli dane zdarzenie pozostaje w związku z akceptowaną przez wszystkich członków działalnością stowarzyszenia i w odniesieniu do nich wszystkich spełnione są przesłanki odpowiedzialności za skutki tego zdarzenia."
W ocenie NSA stowarzyszenie zwykłe nie ma osobowości prawnej, a w postępowaniu sądowoadministracyjnym, legitymację procesową posiadają wszyscy członkowie tego stowarzyszenia, jako podmioty praw i obowiązków. Konieczne jest przy tym jednoznaczne zweryfikowanie przez sąd, w oparciu o przedłożone dokumenty, że wszystkie osoby podpisane pod skargą były założycielami czy też są członkami stowarzyszenia, uprawnionymi do złożenia skargi. Źródłem legitymacji nie można natomiast uznać regulaminu, jako dokumentu statuującego li tylko powstanie stowarzyszenia zwykłego.
Zdaniem NSA, z normy art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855 ze zm.) nie wynika, aby przedstawiciel reprezentujący stowarzyszenie mógł zaciągać zobowiązania ze skutkiem dla stowarzyszenia. Jednak skoro stowarzyszenie zwykłe stanowi grupa osób, oznacza to, że zaciągać zobowiązania majątkowe mogą członkowie osobiście lub działając przez pełnomocnika na zasadach i w sposób określony w przepisach Kodeksu cywilnego o pełnomocnictwie (por. postanowienie SN z dnia 11 października 2001 r., sygn. I ACa 214/01, OSA 2003, z. 1, poz. 1).
Sąd w pełni podzielając poglądy NSA, w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącego Wydziału z dnia [...] czerwca 2014 r. (k. [...]) wezwał Stowarzyszenie do usunięcia w terminie 7 dni braków formalnych skargi przez podpisanie skargi przez wszystkich członków Stowarzyszenia.
Brak formalny został prawidłowo uzupełniony, pismem Stowarzyszenia z dnia [...] czerwca 2014 r. (k. [...]).
Jednak Sąd stwierdzając, że co prawda w postępowaniu sądowym Stowarzyszenie uzupełniło brak formalny w postaci podpisania skargi przez wszystkich członków Stowarzyszenia, to jednak w toku postępowania administracyjnego przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym w B., Stowarzyszenie było reprezentowane w sposób niezgodny z prawem, wyłącznie przez przedstawiciela Stowarzyszenia W. D., który nie był umocowany do reprezentowania Stowarzyszenia w sprawie i do indywidualnego wnioskowania o wszczęcie postępowania na zasadach art. 31 k.p.a.
W aktach sprawy administracyjnej brak jest również pełnomocnictwa do reprezentowania Stowarzyszenia podpisanego przez wszystkich członków Stowarzyszenia.
Sąd nie przesądzając o rozstrzygnięciu sprawy postanowił uchylić oba rozstrzygnięcia Kolegium i sprawę przekazać do ponownego rozpatrzenia, w którym to postępowaniu organ zobowiązany jest przede wszystkim do zweryfikowania prawidłowości legitymacji Stowarzyszenia do bycia stroną przedmiotowego postępowania administracyjnego i ewentualnego uzupełnienia braku formalnego w powyższym zakresie.
Wobec stwierdzenia powyższego naruszenia, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku, stosując przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). W oparciu o art. 152 ww. ustawy Sąd orzekł, że zaskarżona decyzja, jak tez poprzedzająca jej wydanie decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B., nie podlegają wykonaniu
