II SA/Bk 140/13

Uzasadnienie

II SA/Bk 140/13

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 13 listopada 2012 r. (data wpływu do organu) D. K. zwrócił się do Burmistrza Gminy J. o wydanie zaświadczenia, w którym znalazłyby się następujące informacje: "o działalności rolniczej, czy ją prowadzi", "o płatności podatku rolnego ze wspólnego gospodarstwa rolnego". Wskazał, że domaga się wydania zaświadczenia, zawierającego wymienione we wniosku informacje, celem jego przedłożenia w KRUS w Ł.

Burmistrz J. w dniu [...] listopada 2012 r. wydał wnioskodawcy zaświadczenie nr [...], w którym – na podstawie art. 306 "a" § 1 Ordynacji podatkowej – potwierdził, że: wnioskodawca jest współwłaścicielem w ½ gospodarstwa rolnego położonego w J.: powierzchnia fizyczna 1, 9948 ha, powierzchnia użytków rolnych 1,5248 ha, powierzchnia przeliczeniowa 0,7339 ha; z wymienionego gospodarstwa wnioskodawca wydzierżawił L. G. w dniu 10 października 2012 r. 1,7447 ha powierzchni fizycznej (0,5266 ha powierzchni przeliczeniowej); D. K. oraz H. K. są współwłaścicielami w udziale 4/15 lasu o powierzchni fizycznej 7,66 ha (powierzchni przeliczeniowej 0,0 ha); D. K. i H. K. są podatnikami podatku rolnego, którego wysokość regulowała H. K. Końcowo w zaświadczeniu wskazano, że w oparciu o posiadane dokumenty organ nie ma możliwości potwierdzenia prowadzenia działalności rolniczej przez D. K.

W piśmie z dnia 29 listopada 2012 r. strona ponownie zwróciła się do Burmistrza J. o wydanie zaświadczenia potwierdzającego prowadzenie działalności rolniczej pomimo wydzierżawienia gospodarstwa rolnego. Wskazała, że zaświadczenie służy celom emerytalno – rentowym.

Burmistrz J. w odpowiedzi na powyższy wniosek wydał zaświadczenie (dnia [...] listopada 2012 r.) o treści identycznej jak poprzednie z dnia [...] listopada 2012 r.

W kolejnym piśmie (z dnia 4 grudnia 2012 r.) D. K. ponownie wniósł o wydanie zaświadczenia "czy prowadzi on działalność rolniczą - czy też nie". Wywiódł, że organ posiada wiedzę na ten temat. W jego ocenie poprzednie zaświadczenia nie zawierały uzasadnienia.

Postanowieniem z dnia [...] grudnia 2012 r. znak [...] wydanym na podstawie art. 306 "c" Ordynacji podatkowej oraz art. 219 Kodeksu postępowania administracyjnego Burmistrz J. odmówił wydania zaświadczenia o treści żądanej we wnioskach z dnia 13 listopada 2012 r. i z dnia 29 listopada 2012 r. Organ wywiódł, że z treści wniosków wynikało żądanie potwierdzenia, czy D. K. prowadzi działalność rolniczą czy też jej nie prowadzi. Wydano dwa zaświadczenia, w których potwierdzono dane wynikające z posiadanych przez organ dokumentów tzn. że wnioskodawca jest współwłaścicielem gospodarstwa rolnego, że jest podatnikiem podatku rolnego, że część posiadanych gruntów oddał w dzierżawę. Natomiast organ nie ma ustawowego obowiązku prowadzenia ewidencji rolników faktycznie prowadzących działalność rolniczą. Nie potwierdza prowadzenia takiej działalności fakt płacenia podatku rolnego, bowiem ten jest liczony od liczby ha przeliczeniowych. Wnioskodawca, jak wskazano, nie figuruje również w ewidencji działalności gospodarczej. Stąd też, w ocenie organu, nie było podstaw do wydania zaświadczenia o treści żądanej przez wnioskodawcę.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył D. K. Wyjaśnił, że o konieczności uzyskania zaświadczenia potwierdzającego zaprzestanie prowadzenia działalności rolniczej dowiedział się w KRUS w Ł. Przedstawił negatywną ocenę sposobu, w jaki został potraktowany w Urzędzie Miejskim w J., gdy udał się tam celem złożenia wniosku o zaświadczenie. Zdaniem żalącego się organ powinien był przeprowadzić "postępowanie wyjaśniające, ze względu na interes prawny obywatela". Wniósł do organu odwoławczego o podjęcie odpowiednich kroków celem usunięcia nieprawidłowości, jakie powstały w sprawie.

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2013 r. znak [...] SKO w Ł. utrzymało w mocy postanowienie organu I instancji. W uzasadnieniu przedstawiło zasady wydawania zaświadczeń przez organ podatkowy uregulowane w art. 306 "a" § 1 pkt 1 i 2 oraz art. 306 "b" § 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Wyjaśniono również, że wydanie zaświadczenia polega na przeniesieniu danych ze znajdujących się w posiadaniu organu rejestrów, ewidencji i innych zbiorów do treści zaświadczenia. Zdaniem SKO dane wynikające z posiadanych zbiorów zawarto w zaświadczeniach wydanych D. K. przez organ I instancji. Wyjaśnienie czy wnioskodawca prowadzi działalność rolniczą powinno nastąpić w postępowaniu przed KRUS lub przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Skargę na powyższe postanowienie SKO złożył do sądu administracyjnego D. K. Wniósł o wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 k.p.a. Wskazał również, że w aktach sprawy brak jest niektórych dokumentów, które - jak wyjaśniono mu w SKO – zostały zwrócone organowi I instancji. Wniósł o umożliwienie udziału Prokuratora w sprawie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie wskazując, że brak było podstaw do odmiennego rozstrzygnięcia niż zaskarżone. Wyjaśniono, że ponieważ skarżący złożył dwa zażalenia (bezpośrednio do SKO oraz do organu I instancji), zażalenie złożone do SKO przekazano organowi I instancji. Następnie Burmistrz przesłał je Kolegium wraz z aktami sprawy i zażaleniem złożonym za pośrednictwem organu I instancji. Zażalenie zostało rozpoznane. Jak wskazano, nie było potrzeby przeprowadzenia w sprawie rozprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlegała oddaleniu, bowiem zaskarżone postanowienie nie narusza prawa. Sąd nie stwierdził również innych nieprawidłowości prowadzących do wyeliminowania kwestionowanego rozstrzygnięcia z obrotu prawnego, które miałby obowiązek uwzględnić z urzędu nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a.

Przedmiotem postępowania było wydanie zaświadczenia przez organ podatkowy.

Zgodnie z art. 306 "b" § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), w przypadkach, o których mowa w art. 306 "a" § 2 tej ustawy (gdy urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa, gdy osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego) organ podatkowy jest obowiązany wydać zaświadczenie, jeżeli chodzi o potwierdzenie faktów lub stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów lub innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Zgodnie natomiast z art. 306 "c" Ordynacji podatkowej odmowa wydania zaświadczenia lub zaświadczenia o treści żądanej przez osobę ubiegającą się o nie, następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie.

Niesporne jest w orzecznictwie, że w drodze zaświadczenia organ potwierdza jedynie te informacje, których jest dysponentem. Zaświadczenie jest bowiem aktem wiedzy organu o określonych faktach lub stanie prawnym, dlatego powinno zawierać informacje pewne i prawdziwe. Nie może potwierdzać stanu faktycznego, co do którego istnieją wątpliwości. Inaczej rzecz ujmując tylko taki stan faktyczny może być potwierdzony zaświadczeniem, który nie budzi żadnych wątpliwości (vide wyrok WSA w Gdańsku z dnia 9 kwietnia 2013 r., I SA/Gd 1438/12, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl, powoływanej dalej w skrócie jako CBOSA). Precyzyjnie ujął istotę zaświadczenia NSA w wyroku z dnia 20 października 2011 r. w sprawie II FSK 723/10 (CBOSA), wskazując że"Zaświadczenie zatem tylko potwierdza, a nie stwierdza stan faktyczny na dzień jego wydania".

Powyższe uwagi świadczą, w ocenie sądu, o prawidłowości wydanego przez Burmistrza J. w dniu [...] grudnia 2012 r. postanowienia o odmowie wydania zaświadczenia, utrzymanego w mocy przez SKO zaskarżonym rozstrzygnięciem.

Jak wynika z wniosku inicjującego postępowanie, zamiarem skarżącego było uzyskanie od organu potwierdzenia w formie zaświadczenia, że nie prowadzi on działalności rolniczej oraz potwierdzenia informacji o płaceniu podatku rolnego. Zaświadczenia domagał się celem jego przedłożenia w KRUS w sprawie emerytalno – rentowej.

Zdaniem składu orzekającego organ załatwił wniosek strony w sposób zgodny z przepisami prawa. Co do informacji, które Burmistrz posiadał, a których zażądano we wniosku (w zakresie płatności podatku rolnego) – wydano zaświadczenie potwierdzające dane pozostające w rejestrach organu (vide zaświadczenia z dnia [...] listopada 2012 r. i z dnia [...] listopada 2012 r.). W pozostałym zakresie, a więc co do informacji niebędących w posiadaniu organu, a dotyczących faktycznego prowadzenia przez wnioskodawcę gospodarstwa rolnego – nie mając co do tych okoliczności informacji w posiadanych rejestrach i ewidencjach – na podstawie art. 306 "c" Ordynacji podatkowej wydano postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia o żądanej treści. Jeszcze raz należy podkreślić, że było to działanie zgodne z prawem, skoro organ nie dysponował wnioskowanymi informacjami.

Wbrew temu, co twierdzi skarżący, postanowienie odmowne wyczerpująco uzasadniono wskazując, że organ nie prowadzi ewidencji rolników faktycznie wykonujących działalność rolniczą, że wnioskodawca nie figuruje w ewidencji działalności gospodarczej, a fakt płacenia podatku nie świadczy o prowadzeniu działalności rolniczej.

Opisane działanie organu należy ocenić jako nienaruszające prawa, bowiem brak było podstaw do potwierdzenia w drodze zaświadczenia okoliczności, co do której nie istnieją dane pozostające w dyspozycji organu. Tym samym trafnie zastosowano art. 306 "c" Ordynacji podatkowej wydając postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia.

Wskazać przy tym należy, że w przepisach art. 306 "e" – 306 "i’ Ordynacji podatkowej wskazano, że organ podatkowy wydaje następujące zaświadczenia: o niezaleganiu w podatkach lub stwierdzające stan zaległości, czy w stosunku do wnioskodawcy prowadzone jest postępowanie podatkowe, w tym o przestępstwo lub wykroczenie skarbowe, zaświadczenie o wysokości znanych organowi zobowiązań spadkodawcy wnioskodawcy, o wysokości zaległości podatkowych zbywającego przedsiębiorstwo, o sprawach podatkowych, o wysokości dochodu lub obrotu. Brak jest w tych przepisach podstawy zobowiązującej organ podatkowy do wydania zaświadczenia o faktycznym prowadzeniu przez wnioskodawcę działalności rolniczej.

Bezzasadny jest, w ocenie sądu, zarzut nieprzeprowadzenia postępowania wyjaśniającego mającego na celu ustalenie, czy skarżący prowadzi faktycznie działalność rolniczą. Co prawda zgodnie z art. 306 "b" § 2 Ordynacji podatkowej organ podatkowy, przed wydaniem zaświadczenia, może przeprowadzić w niezbędnym zakresie postępowanie wyjaśniające, jednak przepis ten, wbrew stanowisku skarżącego, nie oznacza obowiązku organu dokonywania wyjaśnień co do okoliczności niewynikających z dostępnych organowi rejestrów czy ewidencji. Norma art. 306 "b" § 2 Ordynacji podatkowej oznacza tylko tyle, że organ ma obowiązek zbadać okoliczności wynikające z posiadanych rejestrów i ewidencji pod kątem możliwości urzędowego potwierdzenia będących w jego dyspozycji danych. Inaczej rzecz ujmując, organ do którego złożono wniosek o wydanie zaświadczenia bada tylko swoje rejestry i ewidencje, natomiast nie gromadzi dowodów w rozumieniu rozdziału 11 działu IV Ordynacji podatkowej zatytułowanego "Dowody". Jak wskazał NSA w cytowanym wyroku w sprawie II FSK 723/10: "wydający zaświadczenie organ nie ma kompetencji do wykorzystywania na potrzeby jego wystawienia danych, które nie znajdują się w dyspozycji tegoż organu". W konsekwencji nie ma obowiązku prowadzenia wszechstronnego postępowania wyjaśniającego na okoliczność potwierdzenia informacji wskazanych przez wnioskodawcę, którymi organ nie dysponuje.

Reasumując stwierdzić trzeba, że w sytuacji gdy dane niezbędne do wydania zaświadczenia nie znajdują się w dyspozycji organu, jak też gdy stwierdzony zostanie brak zgodności między treścią żądania a stanem rzeczy wynikającym z ewidencji, rejestrów lub innych danych znajdujących się w jego posiadaniu, organ powinien odmówić wydania zaświadczenia na podstawie art. 306 "c" Ordynacji podatkowej. Tak też uczyniono, a postępowanie to jest zgodne z prawem.

Na marginesie wskazać należy, że fakt prowadzenia lub zaprzestania prowadzenia działalności rolniczej, który ma znaczenie w sprawie o przyznanie świadczeń emerytalno – rentowych, można wykazywać w postępowaniu przed KRUS lub też w postępowaniu sądowym z odwołania od decyzji KRUS – także innymi dowodami, niekoniecznie zaświadczeniem organu podatkowego, jak trafnie wskazał skarżącemu organ II instancji (por. również wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 3 października 2012 r., III AUa 46/12, CBOSA).

Skład orzekający nie stwierdził również, aby doszło do naruszenia przepisów regulujących postępowanie wywołane wniesieniem zażalenia (na jego etapie międzyinstancyjnym związanym z przekazaniem zażalenia organowi II instancji). Z akt wynika, że strona złożyła dwa identyczne zażalenia: do Urzędu Miejskiego w J. w dniu 13 grudnia 2012 r. (a więc zgodnie z art. 223 § 1 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej za pośrednictwem organu I instancji) oraz w dniu 17 grudnia 2012 r. bezpośrednio do SKO w Ł. Środek zaskarżenia złożony bezpośrednio do SKO został prawidłowo przesłany organowi I instancji jako temu, za pośrednictwem którego zażalenie powinno było zostać złożone. Dopiero po zapoznaniu się z treścią tego zażalenia przez organ I instancji (a w zasadzie po zapoznaniu się z treścią dwóch identycznych zażaleń) i niestwierdzeniu podstaw do zmiany własnego postanowienia na podstawie art. 239 i art. 226 Ordynacji podatkowej) przesłał on zażalenia wraz z aktami sprawy organowi odwoławczemu (vide pismo z dnia 19 grudnia 2012 r.), co było działaniem prawidłowym. Powyżej opisane postępowanie nie budzi zastrzeżeń składu orzekającego z punktu widzenia jego zgodności z prawem.

Bezzasadny jest zarzut skarżącego o niepowiadomieniu go o terminie rozprawy. Taka bowiem nie została przeprowadzona. SKO rozpoznało zażalenie na posiedzeniu niejawnym, o którym strony nie są zawiadamiane. Również skarżący nie wnosił o przeprowadzenie rozprawy.

W nawiązaniu do zarzutów skargi zawierających wniosek o wznowienie przez sąd postępowania administracyjnego wskazać trzeba, że sąd administracyjny jest władny oceniać wystąpienie przesłanek wznowienia postępowania administracyjnego tylko i wyłącznie w kontekście istnienia podstaw do uchylenia zaskarżonego aktu. Zgodnie bowiem z art. 145 § 1 pkt 1 lit. "b" p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla je w całości lub w części jeśli stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania. Skład orzekający w sprawie niniejszej takich podstaw nie stwierdził. Natomiast jeśli chodzi o zarzucane w skardze poświadczenie przez funkcjonariusza publicznego nieprawdy w dokumentach (art. 271 § 1 Kodeksu karnego), którego skarżący upatruje w postępowaniu organów prowadzących postępowanie w sprawie niniejszej – należy wskazać, że kwestia popełnienia czynu zabronionego pozostaje we właściwości organów ścigania, a nie sądu administracyjnego.

Sąd nie stwierdził również podstaw do powiadomienia Prokuratora o toczącym się postępowaniu, a sam Prokurator takowego udziału nie zgłosił, do czego jest uprawniony na podstawie art. 8 § 1 p.p.s.a. (gdy według jego oceny wymaga tego ochrona praworządności lub praw człowieka i obywatela).

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji.