II SA/Wa 1192/14
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-07-24Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Olga Żurawska-Matusiak /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Olga Żurawska – Matusiak po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. M. na decyzję Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o zdolności do służby postanawia: odrzucić skargę.
Uzasadnienie
Komendant Miejski Policji w [...] skierował R. M. na badania lekarskie do Centralnego Szpitala Klinicznego CSK MSW w celu ustalenia przydatności funkcjonariusza do służby w Policji lub na zajmowanym stanowisku w związku z długotrwałym przebywaniem na zwolnieniu lekarskim.
Orzeczeniem z [...] lutego 2014 r. nr [...] Wojewódzka Komisja Lekarska Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W., rozpoznała u skarżącego:
1. kardiomiopatię rozstrzeniową nieznanej etiologii w okresie wydolności serca NYHA III,
2. stan po wszczepieniu kardiowertera – defibrylatora dwujamowego ICD-DDD w prewencji pierwotnej NZK,
3. otyłość upośledzającą sprawność BMI=37,5,
4. nadciśnienie tętnicze okresu I/II u osoby otyłej z hiperlipidemią,
5. przewlekłą niewydolność kończyn dolnych okresu C3 CEAP.
Ponadto Komisja orzekła, że skarżący jest częściowo niezdolny do służby w Policji. Uznano, że niniejsze inwalidztwo istnieje czasowo przez okres 3 lat i zakwalifikowano skarżącego do drugiej grupy inwalidzkiej bez związku ze służbą w Policji.
W odwołaniu od orzeczenia skarżący wskazał, że powstałe u niego inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą w Policji.
Zaskarżonym orzeczeniem z [...] kwietnia 2014 r. nr [...] Okręgowa Komisja Lekarska Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. również rozpoznała u R. M. te same jednostki chorobowe, jak w orzeczeniu z [...] lutego 2014 r. Podtrzymała uznanie skarżącego za częściowo niezdolnego do służby w Policji, jednakże stwierdziła, że związek schorzenia ze służbą nie istnieje odnośnie pkt 1,2 i 3 rozpoznania, istnieje natomiast w stosunku do pkt 4 i 5 rozpoznania. W związku z powyższym uchyliła orzeczenie z [...] lutego 2014 r. i wydała własne orzeczenie o częściowej niezdolności do służby, zaliczeniu skarżącego do drugiej grupy inwalidów. I stwierdziła, że inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie R. M. zakwestionował powyższe orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. w części dotyczącej stwierdzenia braku związku rozpoznanego schorzenia z czynną służbą w Policji.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie, wskazał, że zarzuty skarżącego dotyczą ustaleń poczynionych przez Komisję i mają charakter merytoryczny, a ta materia znajduje się poza kontrolą sprawowaną przez sądy administracyjne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 58 § 1 pkt 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako "P.p.s.a."), sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.
Artykuł 1 powyższej ustawy stanowi, że normuje ona postępowanie sądowe w sprawach z zakresu kontroli działalności administracji publicznej oraz w innych sprawach, do których jej przepisy stosuje się z mocy ustaw szczególnych (sprawy sądowoadministracyjne). Z kolei art. 2 P.p.s.a. ustala właściwość w zakresie rozstrzygania spraw sądowoadministracyjnych, wskazując, że do rozpoznawania spraw sądowoadministracyjnych powołane są sądy administracyjne. Oznacza to, że w pierwszej kolejności Sąd obowiązany jest zbadać, czy zaskarżony akt podlega jego kontroli.
Stosownie do treści art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t. j.: Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.), zdolność fizyczną i psychiczną do służby ustalają komisje lekarskie podległe ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.
Ustalenie związku określonych schorzeń ze służbą w Policji jest przedmiotem następujących przepisów: art. 20, art. 21, art. 22 i art. 41 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 667 ze zm.), a także § 6, § 8 i § 11 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 16 stycznia 1995 r. w sprawie zasad orzekania o inwalidztwie funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Więziennej, emerytów i rencistów policyjnych, trybu postępowania i właściwości komisji lekarskich w tych sprawach, sposobu przeprowadzania kontrolnych badań lekarskich oraz wzywania inwalidów na te badania (Dz. U. Nr 8, poz. 41 ze zm.) oraz § 6 i § 14 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 października 2004 r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organu w zakresie zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 239, poz. 2404 ze zm.).
Z powołanych regulacji wynika, że wprawdzie ustalanie chorób lub uszczerbku na zdrowiu oraz ich związku ze służbą w Policji należy do komisji lekarskich podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych, to jednak prawo do świadczeń (oraz ich zakres i wysokość) z powyższych tytułów ustalają inne organy w drodze decyzji administracyjnych, od których przysługuje zainteresowanemu odwołanie do właściwego sądu według zasad określonych w przepisach ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.). Z tych przepisów wynika zatem, że orzeczenia komisji lekarskich MSW dotyczące ustalania określonych schorzeń i ich związku ze służbą nie mają w pełni samodzielnego bytu, podlegają bowiem kontroli sądów powszechnych w postępowaniu o prawo do świadczeń przysługujących z powyższych tytułów, o ich zakres i wysokość. Związek schorzenia ze służbą w Policji staje się więc sprawą z zakresu ubezpieczeń społecznych (sprawą cywilną) podlegającą kognicji sądów powszechnych zgodnie z art. 1 K.p.c. Potwierdza to orzecznictwo Sądu Najwyższego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2 grudnia 2003 r. o sygn. akt II UK 172/03, niepubl.).
Z przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 9 lipca 1991 r. w sprawie właściwości i trybu postępowania komisji lekarskich podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych (Dz. U. Nr 79, poz. 349 ze zm.) wynika, że komisje lekarskie orzekają przede wszystkim o zdolności danej osoby do służby w Policji i o zaliczeniu jej do określonej kategorii tej zdolności, a ponadto orzekają one także o związku schorzeń i ułomności ze służbą, uszczerbku na zdrowiu, inwalidztwie i jego związku ze służbą w Policji.
Analiza powyższych przepisów wykazuje, że orzeczenia komisji lekarskich działających w sprawach funkcjonariuszy Policji, kandydatów do takiej służby oraz emerytów i rencistów dzielą się na dwie odrębne grupy.
Jedna grupa orzeczeń dotyczy zagadnień zdolności do służby w Policji w ramach powołanej ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji. Te orzeczenia komisji lekarskich MSW mają byt w pełni autonomiczny: ostateczne orzeczenie komisji w tym przedmiocie jest wiążące dla innych organów administracyjnych właściwych w sprawach powołania określonej osoby do służby lub zwolnienia ze służby, przy czym powołanie do służby w Policji lub zwolnienie z tej służby następuje w trybie administracyjnym przez wydanie decyzji administracyjnej, podlegającej zaskarżeniu do sądu administracyjnego.
Druga grupa orzeczeń komisji lekarskich MSW to orzeczenia ustalające schorzenia (stan zdrowia) danej osoby, ich związek ze służbą do celów odszkodowawczych lub rentowych albo zaopatrzenia emerytalnego. Orzeczenia tej grupy nie mają wiążącego charakteru dla sądów powszechnych właściwych do rozpoznania odwołań od decyzji administracyjnych, wydawanych na podstawie orzeczeń tych komisji, ale przez inne organy, właściwe w przedmiocie ustalenia prawa do określonych świadczeń, ich zakresu i wysokości. Orzeczenia komisji z tej grupy poddawane są autonomicznej kontroli przez sądy powszechne w ramach rozpoznawania odwołań od decyzji o świadczeniach odszkodowawczych, rentowych lub z zakresu zaopatrzenia emerytalnego.
Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że od ostatecznych orzeczeń komisji lekarskich MSW, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o Policji, w zakresie dotyczącym oceny stanu zdrowia funkcjonariusza na potrzeby ustalenia zdolności do służby w Policji, przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Natomiast od orzeczeń wspomnianych komisji lekarskich, ale w zakresie dotyczącym oceny stanu zdrowia funkcjonariusza i ustalenia związku stwierdzonych schorzeń ze służbą w Policji do celów odszkodowawczych lub zaopatrzenia emerytalnego, w tym rentowego, skarga do sądu administracyjnego nie przysługuje. Przedstawione stanowisko jest utrwalone w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. postanowienie składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 listopada 2000 r. o sygn. akt OSA 1/00, publ. "Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego" 2001, nr 2, poz. 47; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 sierpnia 2004 r. o sygn. akt OSK 440/04; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 lipca 2010 r. o sygn. akt I OSK 220/10; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 września 2010 r. o sygn. akt I OSK 1430/10; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 grudnia 2011 r. o sygn. akt II OSK 2403/11 – publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Pogląd taki wyraził również Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z 27 października 1999 r. o sygn. akt III ZP 9/99 (publ. "Orzecznictwo Sądu Najwyższego – Izba Pracy" 2000, nr 5, poz. 167).
Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy, należy wskazać, że skarga R. M. dotyczy orzeczenia Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. z [...] kwietnia 2014 r. nr [...], ale wyłącznie w zakresie związku orzeczonych schorzeń ze służbą w Policji. W takiej sytuacji skarga jest zatem niedopuszczalna i podlega odrzuceniu, gdyż sąd administracyjny nie jest w tej sprawie właściwy. Kontrola związku stwierdzonych schorzeń ze służbą w Policji należy bowiem do właściwości sądów powszechnych.
Na marginesie należy zauważyć, że zaskarżone orzeczenie zawierało błędne pouczenie o możliwości jego zaskarżenia do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Powyższa okoliczność nie wpływa jednakże na brak właściwości sądu administracyjnego w niniejszej sprawie i w konsekwencji na ocenę dopuszczalności skargi dokonaną przez Sąd.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 § 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 1 ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji postanowienia.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Olga Żurawska-Matusiak /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Olga Żurawska – Matusiak po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. M. na decyzję Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o zdolności do służby postanawia: odrzucić skargę.
Uzasadnienie
Komendant Miejski Policji w [...] skierował R. M. na badania lekarskie do Centralnego Szpitala Klinicznego CSK MSW w celu ustalenia przydatności funkcjonariusza do służby w Policji lub na zajmowanym stanowisku w związku z długotrwałym przebywaniem na zwolnieniu lekarskim.
Orzeczeniem z [...] lutego 2014 r. nr [...] Wojewódzka Komisja Lekarska Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W., rozpoznała u skarżącego:
1. kardiomiopatię rozstrzeniową nieznanej etiologii w okresie wydolności serca NYHA III,
2. stan po wszczepieniu kardiowertera – defibrylatora dwujamowego ICD-DDD w prewencji pierwotnej NZK,
3. otyłość upośledzającą sprawność BMI=37,5,
4. nadciśnienie tętnicze okresu I/II u osoby otyłej z hiperlipidemią,
5. przewlekłą niewydolność kończyn dolnych okresu C3 CEAP.
Ponadto Komisja orzekła, że skarżący jest częściowo niezdolny do służby w Policji. Uznano, że niniejsze inwalidztwo istnieje czasowo przez okres 3 lat i zakwalifikowano skarżącego do drugiej grupy inwalidzkiej bez związku ze służbą w Policji.
W odwołaniu od orzeczenia skarżący wskazał, że powstałe u niego inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą w Policji.
Zaskarżonym orzeczeniem z [...] kwietnia 2014 r. nr [...] Okręgowa Komisja Lekarska Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. również rozpoznała u R. M. te same jednostki chorobowe, jak w orzeczeniu z [...] lutego 2014 r. Podtrzymała uznanie skarżącego za częściowo niezdolnego do służby w Policji, jednakże stwierdziła, że związek schorzenia ze służbą nie istnieje odnośnie pkt 1,2 i 3 rozpoznania, istnieje natomiast w stosunku do pkt 4 i 5 rozpoznania. W związku z powyższym uchyliła orzeczenie z [...] lutego 2014 r. i wydała własne orzeczenie o częściowej niezdolności do służby, zaliczeniu skarżącego do drugiej grupy inwalidów. I stwierdziła, że inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie R. M. zakwestionował powyższe orzeczenie Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. w części dotyczącej stwierdzenia braku związku rozpoznanego schorzenia z czynną służbą w Policji.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie, wskazał, że zarzuty skarżącego dotyczą ustaleń poczynionych przez Komisję i mają charakter merytoryczny, a ta materia znajduje się poza kontrolą sprawowaną przez sądy administracyjne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 58 § 1 pkt 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j.: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako "P.p.s.a."), sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.
Artykuł 1 powyższej ustawy stanowi, że normuje ona postępowanie sądowe w sprawach z zakresu kontroli działalności administracji publicznej oraz w innych sprawach, do których jej przepisy stosuje się z mocy ustaw szczególnych (sprawy sądowoadministracyjne). Z kolei art. 2 P.p.s.a. ustala właściwość w zakresie rozstrzygania spraw sądowoadministracyjnych, wskazując, że do rozpoznawania spraw sądowoadministracyjnych powołane są sądy administracyjne. Oznacza to, że w pierwszej kolejności Sąd obowiązany jest zbadać, czy zaskarżony akt podlega jego kontroli.
Stosownie do treści art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t. j.: Dz. U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.), zdolność fizyczną i psychiczną do służby ustalają komisje lekarskie podległe ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.
Ustalenie związku określonych schorzeń ze służbą w Policji jest przedmiotem następujących przepisów: art. 20, art. 21, art. 22 i art. 41 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 667 ze zm.), a także § 6, § 8 i § 11 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 16 stycznia 1995 r. w sprawie zasad orzekania o inwalidztwie funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Więziennej, emerytów i rencistów policyjnych, trybu postępowania i właściwości komisji lekarskich w tych sprawach, sposobu przeprowadzania kontrolnych badań lekarskich oraz wzywania inwalidów na te badania (Dz. U. Nr 8, poz. 41 ze zm.) oraz § 6 i § 14 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 października 2004 r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organu w zakresie zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 239, poz. 2404 ze zm.).
Z powołanych regulacji wynika, że wprawdzie ustalanie chorób lub uszczerbku na zdrowiu oraz ich związku ze służbą w Policji należy do komisji lekarskich podległych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych, to jednak prawo do świadczeń (oraz ich zakres i wysokość) z powyższych tytułów ustalają inne organy w drodze decyzji administracyjnych, od których przysługuje zainteresowanemu odwołanie do właściwego sądu według zasad określonych w przepisach ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.). Z tych przepisów wynika zatem, że orzeczenia komisji lekarskich MSW dotyczące ustalania określonych schorzeń i ich związku ze służbą nie mają w pełni samodzielnego bytu, podlegają bowiem kontroli sądów powszechnych w postępowaniu o prawo do świadczeń przysługujących z powyższych tytułów, o ich zakres i wysokość. Związek schorzenia ze służbą w Policji staje się więc sprawą z zakresu ubezpieczeń społecznych (sprawą cywilną) podlegającą kognicji sądów powszechnych zgodnie z art. 1 K.p.c. Potwierdza to orzecznictwo Sądu Najwyższego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2 grudnia 2003 r. o sygn. akt II UK 172/03, niepubl.).
Z przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 9 lipca 1991 r. w sprawie właściwości i trybu postępowania komisji lekarskich podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych (Dz. U. Nr 79, poz. 349 ze zm.) wynika, że komisje lekarskie orzekają przede wszystkim o zdolności danej osoby do służby w Policji i o zaliczeniu jej do określonej kategorii tej zdolności, a ponadto orzekają one także o związku schorzeń i ułomności ze służbą, uszczerbku na zdrowiu, inwalidztwie i jego związku ze służbą w Policji.
Analiza powyższych przepisów wykazuje, że orzeczenia komisji lekarskich działających w sprawach funkcjonariuszy Policji, kandydatów do takiej służby oraz emerytów i rencistów dzielą się na dwie odrębne grupy.
Jedna grupa orzeczeń dotyczy zagadnień zdolności do służby w Policji w ramach powołanej ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji. Te orzeczenia komisji lekarskich MSW mają byt w pełni autonomiczny: ostateczne orzeczenie komisji w tym przedmiocie jest wiążące dla innych organów administracyjnych właściwych w sprawach powołania określonej osoby do służby lub zwolnienia ze służby, przy czym powołanie do służby w Policji lub zwolnienie z tej służby następuje w trybie administracyjnym przez wydanie decyzji administracyjnej, podlegającej zaskarżeniu do sądu administracyjnego.
Druga grupa orzeczeń komisji lekarskich MSW to orzeczenia ustalające schorzenia (stan zdrowia) danej osoby, ich związek ze służbą do celów odszkodowawczych lub rentowych albo zaopatrzenia emerytalnego. Orzeczenia tej grupy nie mają wiążącego charakteru dla sądów powszechnych właściwych do rozpoznania odwołań od decyzji administracyjnych, wydawanych na podstawie orzeczeń tych komisji, ale przez inne organy, właściwe w przedmiocie ustalenia prawa do określonych świadczeń, ich zakresu i wysokości. Orzeczenia komisji z tej grupy poddawane są autonomicznej kontroli przez sądy powszechne w ramach rozpoznawania odwołań od decyzji o świadczeniach odszkodowawczych, rentowych lub z zakresu zaopatrzenia emerytalnego.
Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że od ostatecznych orzeczeń komisji lekarskich MSW, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o Policji, w zakresie dotyczącym oceny stanu zdrowia funkcjonariusza na potrzeby ustalenia zdolności do służby w Policji, przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Natomiast od orzeczeń wspomnianych komisji lekarskich, ale w zakresie dotyczącym oceny stanu zdrowia funkcjonariusza i ustalenia związku stwierdzonych schorzeń ze służbą w Policji do celów odszkodowawczych lub zaopatrzenia emerytalnego, w tym rentowego, skarga do sądu administracyjnego nie przysługuje. Przedstawione stanowisko jest utrwalone w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. postanowienie składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 listopada 2000 r. o sygn. akt OSA 1/00, publ. "Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego" 2001, nr 2, poz. 47; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 sierpnia 2004 r. o sygn. akt OSK 440/04; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 lipca 2010 r. o sygn. akt I OSK 220/10; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 września 2010 r. o sygn. akt I OSK 1430/10; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 grudnia 2011 r. o sygn. akt II OSK 2403/11 – publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Pogląd taki wyraził również Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z 27 października 1999 r. o sygn. akt III ZP 9/99 (publ. "Orzecznictwo Sądu Najwyższego – Izba Pracy" 2000, nr 5, poz. 167).
Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy, należy wskazać, że skarga R. M. dotyczy orzeczenia Okręgowej Komisji Lekarskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. z [...] kwietnia 2014 r. nr [...], ale wyłącznie w zakresie związku orzeczonych schorzeń ze służbą w Policji. W takiej sytuacji skarga jest zatem niedopuszczalna i podlega odrzuceniu, gdyż sąd administracyjny nie jest w tej sprawie właściwy. Kontrola związku stwierdzonych schorzeń ze służbą w Policji należy bowiem do właściwości sądów powszechnych.
Na marginesie należy zauważyć, że zaskarżone orzeczenie zawierało błędne pouczenie o możliwości jego zaskarżenia do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Powyższa okoliczność nie wpływa jednakże na brak właściwości sądu administracyjnego w niniejszej sprawie i w konsekwencji na ocenę dopuszczalności skargi dokonaną przez Sąd.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 § 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 1 ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji postanowienia.
