II SA/Wa 885/14
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-07-24Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Olga Żurawska-Matusiak /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Olga Żurawska – Matusiak po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku [...] o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi [...] na postanowienie Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Uzasadnienie
Pismem z 24 września 2013 r. [...] (dalej jako "skarżący") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia. W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.
Uzasadniając powyższy wniosek skarżący podniósł, że wyegzekwowanie grzywny wyrządzi znaczną szkodę w postaci zakłócenia normalnego funkcjonowania organizacji, gdyż pozbawi ją znacznej części środków finansowych, natomiast nie przyczyni się do nadania tytułowi egzekucyjnemu waloru wykonalności. Strona skarżąca wyjaśniła, że jest organizacją społeczną utrzymującą się w głównej mierze ze składek pochodzących od jej członków. Podała, że każda jednostka terenowa dysponuje tylko częścią tych składek. Skarżący wskazał również, że w planie finansowym na ten rok zostały przewidziane środki na prowadzenie postępowań sądowych, jednak nie obejmują one kosztów nieuzasadnionych grzywien. Skarżący stwierdził, że konieczność zapłacenia wysokiej grzywny uniemożliwi zrealizowanie innych, założonych wydatków, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania rodzinnych ogrodów działkowych na terenie [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. dalej jako "P.p.s.a.") po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Wymieniony w powyższym przepisie katalog przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego rozstrzygnięcia jest zamknięty. Ustawodawca szczegółowo i rygorystycznie wyznaczył sądowi orzekającemu w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji przesłanki orzeczenia zgodnego z roszczeniem wnioskującego, uzależniając tę możliwość od wykazania istnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
O wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji sąd administracyjny może orzec tylko, gdy stwierdzi, że wykonanie tej decyzji rodzi niebezpieczeństwo spowodowania szkody (majątkowej, a także niemajątkowej), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, a który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość pieniężna nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu (zob. np. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 grudnia 2004 r. sygn. akt GZ 138/2004.).
Rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, Sąd uwzględnia zarówno argumentację wnioskodawcy, jak również dokonuje w tym zakresie oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie. Oznacza to, że we wniosku należy co najmniej uprawdopodobnić wystąpienie przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a. Konieczna jest spójna argumentacja, poparta faktami oraz ewentualnie odnoszącymi się do nich dowodami, które uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Ogólnikowe twierdzenia wyrażane przez stronę skarżącą, pozbawione szerszego uzasadnienia i stosownych wyliczeń, nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia przez Sąd o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu.
Na podstawie analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd stwierdził brak podstaw do wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Jakkolwiek kwota wymierzonej grzywny jest obiektywnie wysoka, to jednak skarżący nie wyjaśnił w jaki sposób jej uiszczenie doprowadzi do wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W uzasadnieniu wniosku znalazły się wyłącznie ogólnikowe stwierdzenia, iż wyegzekwowanie kwoty grzywny grozi zakłóceniem normalnego funkcjonowania organizacji polegającym na pozbawieniu znacznej części środków finansowych, nie zawarto w nim natomiast żadnych danych pozwalających ocenić kondycje finansową skarżącego. Skarżący nie wskazał także jak duże zobowiązania musiałby zaciągnąć w celu uiszczenia nałożonych na niego opłat, nie przedstawił również żadnych dokumentów (bilansu, sprawozdania finansowego, etc.), z których wynikałoby, że konieczność uiszczenia kwoty 25.000 zł powoduje powstanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody, czy też trudnych do odwrócenia skutków. Sądowi z urzędu nie jest znana sytuacja finansowa skarżącej organizacji, a na podstawie ogólnikowych informacji zawartych we wniosku o wstrzymanie nie jest w stanie ocenić tej sytuacji i stwierdzić, czy rzeczywiście uiszczenie wskazanej grzywny stwarza niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody, której naprawienie może być wręcz nieodwracalne.
Należy przy tym podkreślić, że oczywista dolegliwość związana z wykonaniem obowiązku pieniężnego sama w sobie nie przesądza o wystąpieniu przesłanek z art. 61 § 3 P.p.s.a., gdyż w razie podważenia jej legalności zwrot tej kwoty nastąpi od organu egzekucyjnego, co zasadniczo wyklucza brak możliwości jej odzyskania.
Na marginesie wskazać należy, iż skarżący może uniknąć zapłacenia całej kwoty grzywny, wykonując egzekwowany obowiązek stosownie do art. 125 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.) i art. 126 tej ustawy (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 lipca 2014 r., sygn., akt II OSK 1651/14 publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
W związku z powyższym Sąd uznał, że nie ma podstaw do zastosowania ochrony w postępowaniu sądowoadministracyjnym i na podstawie art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Olga Żurawska-Matusiak /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Olga Żurawska – Matusiak po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku [...] o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi [...] na postanowienie Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Uzasadnienie
Pismem z 24 września 2013 r. [...] (dalej jako "skarżący") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia. W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.
Uzasadniając powyższy wniosek skarżący podniósł, że wyegzekwowanie grzywny wyrządzi znaczną szkodę w postaci zakłócenia normalnego funkcjonowania organizacji, gdyż pozbawi ją znacznej części środków finansowych, natomiast nie przyczyni się do nadania tytułowi egzekucyjnemu waloru wykonalności. Strona skarżąca wyjaśniła, że jest organizacją społeczną utrzymującą się w głównej mierze ze składek pochodzących od jej członków. Podała, że każda jednostka terenowa dysponuje tylko częścią tych składek. Skarżący wskazał również, że w planie finansowym na ten rok zostały przewidziane środki na prowadzenie postępowań sądowych, jednak nie obejmują one kosztów nieuzasadnionych grzywien. Skarżący stwierdził, że konieczność zapłacenia wysokiej grzywny uniemożliwi zrealizowanie innych, założonych wydatków, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania rodzinnych ogrodów działkowych na terenie [...].
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. dalej jako "P.p.s.a.") po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Wymieniony w powyższym przepisie katalog przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego rozstrzygnięcia jest zamknięty. Ustawodawca szczegółowo i rygorystycznie wyznaczył sądowi orzekającemu w przedmiocie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji przesłanki orzeczenia zgodnego z roszczeniem wnioskującego, uzależniając tę możliwość od wykazania istnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
O wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji sąd administracyjny może orzec tylko, gdy stwierdzi, że wykonanie tej decyzji rodzi niebezpieczeństwo spowodowania szkody (majątkowej, a także niemajątkowej), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, a który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość pieniężna nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu (zob. np. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 grudnia 2004 r. sygn. akt GZ 138/2004.).
Rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, Sąd uwzględnia zarówno argumentację wnioskodawcy, jak również dokonuje w tym zakresie oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie. Oznacza to, że we wniosku należy co najmniej uprawdopodobnić wystąpienie przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a. Konieczna jest spójna argumentacja, poparta faktami oraz ewentualnie odnoszącymi się do nich dowodami, które uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Ogólnikowe twierdzenia wyrażane przez stronę skarżącą, pozbawione szerszego uzasadnienia i stosownych wyliczeń, nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia przez Sąd o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu.
Na podstawie analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd stwierdził brak podstaw do wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Jakkolwiek kwota wymierzonej grzywny jest obiektywnie wysoka, to jednak skarżący nie wyjaśnił w jaki sposób jej uiszczenie doprowadzi do wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W uzasadnieniu wniosku znalazły się wyłącznie ogólnikowe stwierdzenia, iż wyegzekwowanie kwoty grzywny grozi zakłóceniem normalnego funkcjonowania organizacji polegającym na pozbawieniu znacznej części środków finansowych, nie zawarto w nim natomiast żadnych danych pozwalających ocenić kondycje finansową skarżącego. Skarżący nie wskazał także jak duże zobowiązania musiałby zaciągnąć w celu uiszczenia nałożonych na niego opłat, nie przedstawił również żadnych dokumentów (bilansu, sprawozdania finansowego, etc.), z których wynikałoby, że konieczność uiszczenia kwoty 25.000 zł powoduje powstanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody, czy też trudnych do odwrócenia skutków. Sądowi z urzędu nie jest znana sytuacja finansowa skarżącej organizacji, a na podstawie ogólnikowych informacji zawartych we wniosku o wstrzymanie nie jest w stanie ocenić tej sytuacji i stwierdzić, czy rzeczywiście uiszczenie wskazanej grzywny stwarza niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody, której naprawienie może być wręcz nieodwracalne.
Należy przy tym podkreślić, że oczywista dolegliwość związana z wykonaniem obowiązku pieniężnego sama w sobie nie przesądza o wystąpieniu przesłanek z art. 61 § 3 P.p.s.a., gdyż w razie podważenia jej legalności zwrot tej kwoty nastąpi od organu egzekucyjnego, co zasadniczo wyklucza brak możliwości jej odzyskania.
Na marginesie wskazać należy, iż skarżący może uniknąć zapłacenia całej kwoty grzywny, wykonując egzekwowany obowiązek stosownie do art. 125 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.) i art. 126 tej ustawy (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 lipca 2014 r., sygn., akt II OSK 1651/14 publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
W związku z powyższym Sąd uznał, że nie ma podstaw do zastosowania ochrony w postępowaniu sądowoadministracyjnym i na podstawie art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.
