VII SA/Wa 1224/13

Uzasadnienie

[...] Sp. z o. o. z siedzibą w [...] zwróciła się do [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z wnioskiem z dnia [...] października 2012 r. o wyrażenie zgody na zastosowanie wyłącznie sztucznego oświetlenia w pomieszczeniu sprzedaży Galerii [...], przewidzianym jako pomieszczenie stałej pracy, zlokalizowanym w Centrum Handlowym [...], przy ul. [...] w [...], na podstawie § 58 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).

Stosownie do postanowień przepisów § 58 ust. 2 ww. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r., [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wystąpił do Okręgowego Inspektora Pracy w [...] o zajęcie stanowiska w sprawie przedmiotowego wniosku.

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2012 r. (znak: [...]) Okręgowy Inspektor Pracy w [...] wyraził negatywną opinię o wniosku.

Główny Inspektor Pracy postanowieniem z dnia [...] stycznia 2013 r. (znak: [...]) uchylił zaskarżone postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy w [...] z dnia [...] listopada 2012 r. oraz wyraził opinię, że nie zostały spełnione przesłanki do prowadzenia postępowania w sprawie wyrażenia zgody na zastosowanie oświetlenia wyłącznie elektrycznego w pomieszczeniu sprzedaży Galerii [...], zlokalizowanej w Centrum Handlowym [...] w [...].

[...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. (znak: [...]) nie wyraził zgody na zastosowanie wyłącznie sztucznego oświetlenia w pomieszczeniu sprzedaży ww. Galerii [...], zgodnie z § 58 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Od powyższej decyzji odwołała się [...] sp. z o.o. w [...] .

Główny Inspektor Sanitarny decyzją z dnia [...] marca 2013 r znak: [...] uchylił zaskarżoną decyzję i umorzył postępowanie pierwszej instancji.

Organ odwoławczy stwierdził, że przepis § 58 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. nie daje państwowemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu uprawnienia do wyrażania zgody na zastosowanie wyłącznie światła sztucznego w odniesieniu do pomieszczeń stałej pracy, w rozumieniu ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, innych niż produkcyjne, w tym do pomieszczeń usługowych. Organ II instancji stwierdził, że państwowy wojewódzki inspektor sanitarny nie ma podstawy prawnej do prowadzenia postępowania dotyczącego pomieszczeń usługowych (sprzedaż alkoholi).

Zadaniem ww. organu, [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny, po otrzymaniu stanowiska Głównego Inspektora Pracy, powinien był umorzyć postępowanie pierwszej instancji w przedmiocie wyrażenia zgody na zastosowanie wyłącznie sztucznego oświetlenia w pomieszczeniu sprzedaży Galerii [...], zlokalizowanej w CH [...] w [...], jako bezprzedmiotowe z uwagi na brak podstawy prawnej do zajmowania stanowiska.

Organ odwoławczy zauważył dodatkowo, iż [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny naruszył przepisy art. 9 Kpa, stanowiący, iż organ administracji publicznej ma obowiązek należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego.

Wyjaśnił, że z uwagi na brak podstawy prawnej do zajmowania stanowiska, przed wydaniem decyzji z dnia [...] stycznia 2013 r. (znak: [...]),[...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny powinien poinformować stronę, iż zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki ich usytuowanie, przy nadbudowie, rozbudowie, przebudowie i zmianie sposobu użytkowania budynków przepisy dopuszczają aby wymagania, o których mowa w § 1 w/w rozporządzenia, były spełnione w sposób inny niż określony w rozporządzeniu, stosownie do wskazań ekspertyzy technicznej właściwej jednostki badawczo-rozwojowej albo rzeczoznawcy budowlanego oraz do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych, uzgodnionych z właściwym komendantem wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej lub państwowym wojewódzkim inspektorem sanitarnym, odpowiednio do przedmiotu tej ekspertyzy.

Organ II instancji wskazał, że [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny uczynił to dopiero w momencie wydania decyzji z dnia [...] stycznia 2013 r. Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła [...] sp. z o.o. w [...]. Skarżąca spółka zaskarżyła decyzję z dnia [...] marca 2013 r. w części dotyczącej umorzenia postępowania w pierwszej instancji wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w tej części.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła:

a) nieprawidłową wykładnię § 58 ust 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), co miało istotny wpływ na treść decyzji,

b) nieprawidłowe zastosowanie § 25 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr z 2003 r. nr 169, poz. 1650 ze zm.), co miało istotny wpływ na treść decyzji,

c) uchybienie treści art. 77 KPA oraz art. 80 KPA w zw. z art. 7 KPA - poprzez niedopełnienie przez organ prowadzący postępowanie obowiązku w postaci niezebrania w sposób wyczerpujący materiału dowodowego w sprawie, a w konsekwencji niewzięcie pod uwagę całokształtu materiału dowodowego przy ocenie okoliczności faktycznych,

d) uchybienie treści art. 81 KPA - poprzez uznanie okoliczności faktycznych za udowodnione, z pominięciem obowiązku umożliwienia stronie wypowiedzenia się co do przeprowadzonych dowodów,

e) uchybienie treści art. 106 § 2 KPA - poprzez niewykonanie obowiązku zawiadomienia strony o zwróceniu się do innego organu o zajęcie stanowiska,

f) uchybienie treści art. 107 § 3 KPA - poprzez niewskazanie w uzasadnieniu decyzji faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których oparł rozstrzygnięcie, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, a także niewyjaśnienie podstawy prawnej decyzji.

g) art. 124 § 2 KPA oraz art. 107 § 3 KPA w zw. z art. 126 KPA a także art. 6 KPA - poprzez niedopełnienie przez organ prowadzący postępowanie obowiązków w postaci braku ustalenia podstawy prawnej dla przedmiotowego rozstrzygnięcia,

h) art. 77 KPA w zw. z art. 7 KPA - poprzez niedopełnienie przez organ prowadzący postępowanie obowiązków w postaci nierozpoznania w sposób wyczerpujący materiału dowodowego zebranego w sprawie.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje :

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej jedynie pod względem zgodności z prawem, a więc prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w prowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. Nr 270, zwana dalej p.p.s.a.).

W rozpoznawanej sprawie tego rodzaju wady i uchybienia nie wystąpiły, wobec czego skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2013 r. Główny Inspektor Sanitarny działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kpa. uchylił decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] stycznia 2013 r. i umorzył postępowanie pierwszej instancji.

Istota sprawy sprowadza się do rozstrzygnięcia czy Główny Inspektor Sanitarny w sposób uprawniony uchylił decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] stycznia 2013 r. i na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. umorzył postępowanie organu pierwszej instancji w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na zastosowanie wyłącznie sztucznego oświetlenia w pomieszczeniu sprzedaży Galerii [...], zlokalizowanym w Centrum Handlowym [...] w [...].

Stosownie do przepisu art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a organ odwoławczy uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy albo uchylając tę decyzję - umarza postępowanie pierwszej instancji w całości albo w części. Jakkolwiek przepis art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. nie precyzuje wyraźnie przyczyn umorzenia w postępowaniu odwoławczym postępowania organu pierwszej instancji to oczywistym jest, że - umarzając to postępowanie, - organ odwoławczy kieruje się przesłankami określonymi w art. 105 § 1 k.p.a., czyli spowodowaną jakimikolwiek przyczynami - bezprzedmiotowością postępowania.

Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego to brak przedmiotu postępowania. Tym przedmiotem jest zaś konkretna sprawa, w której organ administracji państwowej jest władny i jednocześnie zobowiązany rozstrzygnąć na podstawie przepisów prawa materialnego o uprawnieniach lub obowiązkach indywidualnego podmiotu (wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2003 r., III SA 2225/01, Biul. Skarb. 2003, nr 6, s. 25). Bezprzedmiotowość może wynikać z przyczyn podmiotowych lub przedmiotowych, ale zawsze oznacza brak przedmiotu postępowania. Podkreślić należy, że decyzja o umorzeniu postępowania nie rozstrzyga o materialnoprawnych uprawnieniach i obowiązkach strony, wywiera bowiem inny skutek, polegający na przerwaniu stosunku procesowego pomiędzy stroną a organem.

Przedmiotem postępowania odwoławczego była decyzja [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] stycznia 2013 r. którą organ odmówił wyrażenia zgody na zastosowanie wyłącznie sztucznego oświetlenia w pomieszczeniu sprzedaży Galerii [...] zlokalizowanym w Centrum Handlowym [...] w [...].

Podstawę odmowy wyrażenia zgody na zastosowanie wyłącznie sztucznego oświetlenia w pomieszczeniu sprzedaży Galerii [...], zlokalizowanym w Centrum Handlowym [...] w [...] stanowił § 58 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).

Stosownie do treści § 58 ust. 1 ww. rozporządzenia dopuszcza się oświetlenie pomieszczenia przeznaczonego na pobyt ludzi wyłącznie światłem sztucznym, jeżeli:

1) oświetlenie dzienne nie jest konieczne lub nie jest wskazane ze względów technologicznych,

2) jest uzasadnione celowością funkcjonalną zlokalizowania tego pomieszczenia w obiekcie podziemnym lub w części budynku pozbawionej oświetlenia dziennego.

W przypadku gdy pomieszczenie, o którym mowa w § 58 ust. 1, jest pomieszczeniem stałej pracy w rozumieniu ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, dla zastosowania wyłącznie oświetlenia światłem sztucznym, w tym elektrycznym, jest wymagane uzyskanie zgody właściwego państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego, wydanej w porozumieniu z właściwym okręgowym inspektorem pracy.

Z treści § 58 ust. 2 rozporządzenia wynika, że obowiązek uzyskania zgody na zastosowanie oświetlenia wyłącznie światłem sztucznym istnieje wyłącznie w odniesieniu do pomieszczeń stałej pracy w rozumieniu ogólnych przepisów BHP. Przepisy te zostały zawarte w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy ( Dz. U. Nr. 169, poz. 1650 ze zm. ).

W myśl § 2 pkt. 4 ww. rozporządzenia przez pomieszczenie "stałej pracy" - rozumie się pomieszczenie pracy, w którym łączny czas przebywania tego samego pracownika w ciągu jednej doby przekracza 4 godziny.

Ze złożonego w sprawie wniosku o wyrażenie zgody na zastosowanie wyłącznie oświetlenia sztucznego w pomieszczeniu przeznaczonym na pobyt ludzi wynika, że lokal znajdujący się w [...]w [...] będzie pomieszczeniem stałej pracy. W lokalu tym prowadzona ma być działalność w zakresie handlu – sprzedaż detaliczna napojów alkoholowych i artykułów spożywczych, gdzie zatrudnionych będzie 4 pracowników, a średni czas przebywania tego samego pracownika w pomieszczeniu nienormatywnie oświetlonym światłem dziennym wynosić będzie 8 godzin w ciągu doby.

Wskazać należy, że kwestie związane z oświetleniem takich pomieszczeń zostały uregulowane w § 25 rozporządzenia w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Stanowi on, że w pomieszczeniach stałej pracy należy zapewnić oświetlenie dzienne chyba, że jest to niemożliwe lub niewskazane ze względu na technologię produkcji, a na stosowanie oświetlenia wyłącznie elektrycznego pracodawca uzyskał zgodę właściwego państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego wydaną w porozumieniu z okręgowym inspektorem pracy.

Cytowany przepis § 25 ww. rozporządzenia znajduje pełne zastosowanie w sprawie, a to z mocy § 58 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r., który w kwestii oświetlenia pomieszczeń stałej pracy światłem sztucznym odsyła do ogólnych przepisów BHP.

Jak słusznie stwierdził organ, przepis § 58 rozporządzenia nie stanowi jednak samodzielnej podstawy prawnej do wydania zgody o jakiej w nim mowa. Ma zastosowanie tylko w sytuacjach, które zgodnie z ogólnymi przepisami BHP wymagają uzyskania zgody inspektora pracy. Oznacza to, że § 58 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. dotyczy obowiązku uzyskania zgody właściwych organów Inspekcji Pracy, gdy pomieszczenie w którym ma być zastosowane wyłącznie sztuczne oświetlenie spełnia wymogi określone w § 25 rozporządzenia w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy w zw. z jego § 2 pkt. 4 tzn. jest pomieszczeniem stałej pracy, w którym prowadzona jest działalność produkcyjna.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że w lokalu, którego dotyczył wniosek nie będzie prowadzona działalność produkcyjna, tylko działalność usługowa, co zwalniało inspektora pracy z obowiązku prowadzenia postępowania w przedmiocie wyrażenia zgody na zastosowanie sztucznego oświetlenia.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 września 2009 r. (sygn. akt I OSK 814/08) dokonując wykładni przepisu § 25 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. wskazał, iż w odniesieniu do pomieszczeń stałej pracy w rozumieniu ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, innych niż produkcyjne, nie mają zastawania przepisy § 58 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Prawidłowo zatem Główny Inspektor Sanitarny uznał, że przepis § 58 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. nie dawał państwowemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu uprawnienia do wyrażania zgody na zastosowanie wyłącznie światła sztucznego w odniesieniu do pomieszczeń stałej pracy, w rozumieniu ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, innych niż produkcyjne, w tym do pomieszczeń usługowych. Sytuacja taka skutkuje natomiast tym, iż nie ma podstawy prawnej do prowadzenia w ww. sprawach postępowań przez państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego. Tym samym zasadnie organ odwoławczy stwierdził, że dalsze prowadzenie postępowania przez organ stało się bezprzedmiotowe z uwagi na brak podstawy prawnej do zajmowania stanowiska.

Przeprowadzona przez Sąd, według wskazanych powyżej zasad, kontrola legalności wykazała, że zaskarżona decyzja odpowiada przepisom prawa. W ocenie Sądu, na podstawie zgromadzonej w sprawie dokumentacji organ dokonał prawidłowych ustaleń i słusznie przyjął, że brak było podstawy prawnej do prowadzenia przez państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego postępowania w zakresie wyrażenia zgody na zastosowanie wyłącznie światła sztucznego w odniesieniu do pomieszczeń stałej pracy, w rozumieniu ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, innych niż produkcyjne, w tym do pomieszczeń usługowych. Tym samym dalsze prowadzenie postępowania przez organ stało się bezprzedmiotowe.

Bezpodstawny jest zarzut skarżącej dotyczący naruszenia przez organ art. 106 § 2 Kpa. poprzez niewykonanie obowiązku zawiadomienia strony o zwróceniu się do innego organu o zajęcie stanowiska, gdyż w zaskarżonej decyzji organ odwoławczy dostrzegł i wskazał na uchybienie [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego polegające na naruszeniu art. 9 kpa.

W ocenie Sądu, organ odwoławczy rozpoznając sprawę przeprowadziły postępowanie wyjaśniające w sposób wyczerpujący, z zachowaniem wymogów określonych przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego. Ustalony stan faktyczny nie budzi wątpliwości, organ wyjaśnił wszystkie istotne dla sprawy okoliczności, zaś uzasadnienie wydanego rozstrzygnięcia jest spójne, jasne, logiczne i mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów.

Z powyższych względów, uznając zarzuty skargi za bezzasadne Sąd uznał, iż zaskarżona decyzja odpowiada przepisom prawa. W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 p.p.s.a skargę oddalono.