II SA/Łd 938/13
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2013-11-21Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Barbara Rymaszewska /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Dnia 21 listopada 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Rymaszewska po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2013 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku R. B. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia pełnomocnika z urzędu w sprawie ze skargi R. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia: 1. umorzyć postępowanie w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych; 2. przyznać skarżącemu prawo pomocy w zakresie dotyczącym zastępstwa prawnego poprzez ustanowienie adwokata. A. P.
Uzasadnienie
Skargą z dnia 2 sierpnia 2013r. R. B. zaskarżył do sądu administracyjnego decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...], nr [...], w przedmiocie zasiłku celowego. Razem ze skargą skarżący wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika.
Zarządzeniem z dnia [...] referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi pozostawił wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania, z uwagi na nienadesłanie wniosku na urzędowym formularzu PPF we wskazanym terminie.
Pismem z dnia 6 listopada 2013r. R. B. wniósł sprzeciw od powyższego zarządzenia referendarza sądowego z dnia [...]. W uzasadnieniu sprzeciwu skarżący podniósł, iż w dniu 22 września 2013r. składając wypełniony urzędowy formularz PPF do sprawy o sygn. akt [...], miał przygotowane formularze PPF także do pozostałych sprawy, w tym także do sprawy o sygn. akt [...]. Jednakże z informacji, którą uzyskał w biurze podawczym wynikało, iż wystarczy, że złoży jeden formularz do wszystkich spraw, co też uczynił. Wobec tego ww. błąd nie powstał z jego winy.
Do sprzeciwu skarżący dołączył wypełniony formularz PPF, z którego wynikało, iż skarżący prowadzi gospodarstwo domowe wraz z żoną. Rodzina utrzymuje się z zasiłku z pomocy społecznej skarżącego w kwocie 150 zł i emerytury żony skarżącego w wysokości 620 zł. Skarżący wskazał ponadto, iż wraz z żoną mieszka w mieszkaniu czynszowym, będącym własnością gminy, o powierzchni użytkowej 50 mkw, w którym mieszka jeszcze jedna rodzina. Skarżący nie wykazał żadnego majątku. Oświadczył również, że nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z adwokatem i radcą prawnym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm., w skrócie p.p.s.a.) prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania.
W pierwszej kolejności wskazać należy, iż stosownie do art. 252 § 1 P.p.s.a. wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien zawierać oświadczenie strony obejmujące dokładne dane o stanie majątkowym i dochodach, a jeżeli wniosek składa osoba fizyczna, ponadto dokładne dane o stanie rodzinnym oraz oświadczenie strony o niezatrudnieniu lub niepozostawaniu w innym stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym. Wniosek składa się na urzędowym formularzu według ustalonego wzoru (§ 2). Wniosek o przyznanie prawa pomocy, który nie został złożony na urzędowym formularzu lub którego braków strona nie uzupełniła w zakreślonym terminie, pozostawia się bez rozpoznania (art. 257 P.p.s.a.).
Jak wynika z akt sprawy skarżący bezsprzecznie nie złożył wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakreślonym terminie, co obligowało referendarza sądowego do pozostawienia tego wniosku bez rozpoznania na podstawie art. 257 P.p.s.a. Nie mniej jednak w sprzeciwie od zarządzenia referendarza sądowego z dnia [...] skarżący w sposób dostateczny wyjaśnił powody swojego zaniedbania, a nadto złożył wypełniony urzędowy formularz PPF, co pozwalało na merytoryczne rozpoznanie wniosku o przyznanie prawa pomocy przez Sąd.
W myśl art. 245 § 1 P.p.s.a. prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego, natomiast prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 2 i 3 P.p.s.a.). Jednocześnie ustawodawca w art. 246 § 1 p.p.s.a. uzależnił przyznanie prawa pomocy od wykazania przez stronę, że nie ma ona środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania (przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym) lub że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym).
W tym miejscu należy zwrócić uwagę na to, że zwolnienie od kosztów sądowych na wniosek strony nie może mieć miejsca w sytuacji, gdy strona jest zwolniona od kosztów sądowych z mocy ustawy. Krąg podmiotów podlegających zwolnieniu od kosztów sądowych z mocy ustawy określony został w art. 239 P.p.s.a. Zgodnie z pkt 1 lit. a) powołanego przepisu, strona skarżąca działanie lub bezczynność organu w sprawach z zakresu pomocy społecznej nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Niewątpliwie przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest zasiłek celowy, a zatem skarżący z mocy ustawy korzysta już ze zwolnienia od konieczności poniesienia kosztów sądowych. Z tego też względu postępowanie w tym zakresie podlega umorzeniu jako bezprzedmiotowe na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a.
Należało natomiast rozpoznać wniosek skarżącego w części ustanowienia pełnomocnika z urzędu, bowiem zgodnie z art. 262 P.p.s.a. przepisy o przyznaniu prawa pomocy, w zakresie dotyczącym zastępstwa prawnego na zasadach prawa pomocy, mają odpowiednie zastosowanie do stron korzystających z ustawowego zwolnienia od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Wskazana przez skarżącego w oświadczeniu o stanie rodzinny, majątku i dochodach jego sytuacja materialna uzasadnia przyznanie wnioskodawcy prawa pomocy w części poprzez ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, stosownie do art. 245 § 3 P.p.s.a. Strona w sposób dostateczny wykazała bowiem, że zostały spełnione przesłanki, o których mowa w art. 246 § 1 pkt 1 i 2 P.p.s.a.
Wobec powyższego Sąd, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. w zw. z art. 239 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. orzekł, jak w pkt 1 postanowienia.
O przyznaniu skarżącemu pełnomocnika z urzędu orzeczono w pkt 2 postanowienia, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 i 2 w zw. z art. 245 § 3 i art. 262 oraz art. 260 P.p.s.a.
A. P.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Barbara Rymaszewska /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Dnia 21 listopada 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Rymaszewska po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2013 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku R. B. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia pełnomocnika z urzędu w sprawie ze skargi R. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego postanawia: 1. umorzyć postępowanie w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych; 2. przyznać skarżącemu prawo pomocy w zakresie dotyczącym zastępstwa prawnego poprzez ustanowienie adwokata. A. P.
Uzasadnienie
Skargą z dnia 2 sierpnia 2013r. R. B. zaskarżył do sądu administracyjnego decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...], nr [...], w przedmiocie zasiłku celowego. Razem ze skargą skarżący wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika.
Zarządzeniem z dnia [...] referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi pozostawił wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania, z uwagi na nienadesłanie wniosku na urzędowym formularzu PPF we wskazanym terminie.
Pismem z dnia 6 listopada 2013r. R. B. wniósł sprzeciw od powyższego zarządzenia referendarza sądowego z dnia [...]. W uzasadnieniu sprzeciwu skarżący podniósł, iż w dniu 22 września 2013r. składając wypełniony urzędowy formularz PPF do sprawy o sygn. akt [...], miał przygotowane formularze PPF także do pozostałych sprawy, w tym także do sprawy o sygn. akt [...]. Jednakże z informacji, którą uzyskał w biurze podawczym wynikało, iż wystarczy, że złoży jeden formularz do wszystkich spraw, co też uczynił. Wobec tego ww. błąd nie powstał z jego winy.
Do sprzeciwu skarżący dołączył wypełniony formularz PPF, z którego wynikało, iż skarżący prowadzi gospodarstwo domowe wraz z żoną. Rodzina utrzymuje się z zasiłku z pomocy społecznej skarżącego w kwocie 150 zł i emerytury żony skarżącego w wysokości 620 zł. Skarżący wskazał ponadto, iż wraz z żoną mieszka w mieszkaniu czynszowym, będącym własnością gminy, o powierzchni użytkowej 50 mkw, w którym mieszka jeszcze jedna rodzina. Skarżący nie wykazał żadnego majątku. Oświadczył również, że nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z adwokatem i radcą prawnym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm., w skrócie p.p.s.a.) prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania.
W pierwszej kolejności wskazać należy, iż stosownie do art. 252 § 1 P.p.s.a. wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien zawierać oświadczenie strony obejmujące dokładne dane o stanie majątkowym i dochodach, a jeżeli wniosek składa osoba fizyczna, ponadto dokładne dane o stanie rodzinnym oraz oświadczenie strony o niezatrudnieniu lub niepozostawaniu w innym stosunku prawnym z adwokatem, radcą prawnym, doradcą podatkowym lub rzecznikiem patentowym. Wniosek składa się na urzędowym formularzu według ustalonego wzoru (§ 2). Wniosek o przyznanie prawa pomocy, który nie został złożony na urzędowym formularzu lub którego braków strona nie uzupełniła w zakreślonym terminie, pozostawia się bez rozpoznania (art. 257 P.p.s.a.).
Jak wynika z akt sprawy skarżący bezsprzecznie nie złożył wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakreślonym terminie, co obligowało referendarza sądowego do pozostawienia tego wniosku bez rozpoznania na podstawie art. 257 P.p.s.a. Nie mniej jednak w sprzeciwie od zarządzenia referendarza sądowego z dnia [...] skarżący w sposób dostateczny wyjaśnił powody swojego zaniedbania, a nadto złożył wypełniony urzędowy formularz PPF, co pozwalało na merytoryczne rozpoznanie wniosku o przyznanie prawa pomocy przez Sąd.
W myśl art. 245 § 1 P.p.s.a. prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego, natomiast prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 2 i 3 P.p.s.a.). Jednocześnie ustawodawca w art. 246 § 1 p.p.s.a. uzależnił przyznanie prawa pomocy od wykazania przez stronę, że nie ma ona środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania (przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym) lub że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym).
W tym miejscu należy zwrócić uwagę na to, że zwolnienie od kosztów sądowych na wniosek strony nie może mieć miejsca w sytuacji, gdy strona jest zwolniona od kosztów sądowych z mocy ustawy. Krąg podmiotów podlegających zwolnieniu od kosztów sądowych z mocy ustawy określony został w art. 239 P.p.s.a. Zgodnie z pkt 1 lit. a) powołanego przepisu, strona skarżąca działanie lub bezczynność organu w sprawach z zakresu pomocy społecznej nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Niewątpliwie przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest zasiłek celowy, a zatem skarżący z mocy ustawy korzysta już ze zwolnienia od konieczności poniesienia kosztów sądowych. Z tego też względu postępowanie w tym zakresie podlega umorzeniu jako bezprzedmiotowe na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a.
Należało natomiast rozpoznać wniosek skarżącego w części ustanowienia pełnomocnika z urzędu, bowiem zgodnie z art. 262 P.p.s.a. przepisy o przyznaniu prawa pomocy, w zakresie dotyczącym zastępstwa prawnego na zasadach prawa pomocy, mają odpowiednie zastosowanie do stron korzystających z ustawowego zwolnienia od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Wskazana przez skarżącego w oświadczeniu o stanie rodzinny, majątku i dochodach jego sytuacja materialna uzasadnia przyznanie wnioskodawcy prawa pomocy w części poprzez ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, stosownie do art. 245 § 3 P.p.s.a. Strona w sposób dostateczny wykazała bowiem, że zostały spełnione przesłanki, o których mowa w art. 246 § 1 pkt 1 i 2 P.p.s.a.
Wobec powyższego Sąd, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. w zw. z art. 239 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. orzekł, jak w pkt 1 postanowienia.
O przyznaniu skarżącemu pełnomocnika z urzędu orzeczono w pkt 2 postanowienia, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 i 2 w zw. z art. 245 § 3 i art. 262 oraz art. 260 P.p.s.a.
A. P.
