II SA/Op 417/13

Uzasadnienie

Przedmiot zaskarżenia w niniejszej sprawie sądowoadministracyjnej stanowi decyzja Wojewody Opolskiego z dnia 5 sierpnia 2013 r., nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Starosty Nyskiego z dnia 5 czerwca 2013 r., wnoszącą sprzeciw w sprawie zamiaru przystąpienia do wykonania ogrodzenia z płyt betonowych prefabrykowanych o wysokości 2 m, od strony drogi, na nieruchomości położonej w miejscowości [...], na działce oznaczonej numerem ewidencyjnym gruntów A..

Wydanie zaskarżonej decyzji nastąpiło w następującym stanie faktycznym.

Pismem z dnia 15 maja 2013 r. [...] Sp. z o.o., z siedzibą w [...], zgłosiła zamiar wykonania ogrodzenia z płyt betonowych prefabrykowanych ze słupkami o wysokości 2 m, przęsła o szerokości 2,50 m i długości 300 m, na nieruchomości usytuowanej w [...], na działce oznaczonej nr ewidencyjnym gruntów A..

Starosta Nyski decyzją z dnia 5 czerwca 2013 r., nr [...], na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. nr 243, poz. 1623 ze zm.) oraz art. 104 K.p.a., wniósł sprzeciw na wykonanie ww. inwestycji. W uzasadnieniu, po przedstawieniu stanu faktycznego sprawy wskazał, iż zgodnie z § 2 pkt 11 uchwały Rady Miejskiej w Korfantowie z dnia 28 stycznia 2004 r., nr XVI/123/04 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Korfantów (ogłoszonej w Dz. Urz. Woj. Opolskiego z 2004 r. nr 13 poz. 239, ze zmianą opublikowaną w Dz. Urz. Woj. Opolskiego z 2012 r. poz. 647 – dalej zwanej planem) teren, na którym zlokalizowana jest działka nr A. stanowi teren rolny bez prawa zabudowy oznaczony symbolem "RP" (...). Nadto zaznaczył, że zgodnie z § 4 planu, tereny oznaczone symbolami 5RP, 6RP przeznacza się pod użytki rolne – uprawy polowe, dla których ustala się następujące warunki ich użytkowania: 1) utrzymuje się istniejące zagospodarowanie polno-łąkowe, 2) utrzymuje się istniejące drogi transportu rolnego; dopuszcza się ich modernizację i przebudowę oraz budowę nowych dróg, 3) utrzymuje się istniejące tereny zieleni w formie remiz śródpolnych, pasów wiatrochronnych i zieleni porastającej brzegi cieków wodnych; dopuszcza się wprowadzenie dodatkowych pasów wiatrochronnych, 4) utrzymuje się istniejące na terenach rolnych wody (płynące i stojące), 5) dopuszcza się ograniczone prowadzenie sieci infrastruktury technicznej z zaleceniem prowadzenia sieci jako podziemnych, 6) istniejące nieużytki przeznacza się do rekultywacji w kierunku rolnym. Następnie wskazując na przepis art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego podał, że ogrodzenie służące wydzielaniu nieruchomości od otoczenia stanowić będzie samodzielny obiekt budowlany. Jednocześnie zaakcentował, że zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego dokonanie zgłoszenia właściwemu organowi wymaga budowa ogrodzeń od strony dróg, ulic, placów, torów kolejowych i innych miejsc publicznych oraz ogrodzeń o wysokości powyżej 2,20 m, jeśli nie narusza ustaleń miejscowego planu przestrzennego.

W odwołaniu od powyższej decyzji Spółka [...] Sp. z o. o. po przekształceniu - [...] L. Spółka Komandytowo – Akcyjna (zwana dalej Spółką), wnosząc o jej uchylenie, zarzuciła błędy w ustaleniach faktycznych polegające na przyjęciu, że objęty zgłoszeniem zamiar inwestycyjny stanowi samodzielny obiekt budowlany w rozumieniu art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego i na tej podstawie uznanie, iż narusza on ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla wskazanego w zgłoszeniu terenu. W uzasadnieniu opisała, iż w skład nieruchomości objętej księgą wieczystą nr [...] oprócz wskazanej we wniosku działki o nr A. wchodzi jeszcze działka o nr B.. Argumentowała, że obie te działki stanowią całość gospodarczą wraz z prowadzonym na przedmiotowej nieruchomości gospodarstwem rolnym. Z tego też względu zamierzona inwestycja na działce A. immanentnie związana jest z działką nr B., na której aktualnie istnieje ogrodzenie. Zdaniem Spółki, projektowane ogrodzenie stanowić będzie urządzenie budowlane towarzyszące zabudowie prowadzonej na działce nr B., zgodnie z postanowieniami pozwolenia na budowę z dnia 9 czerwca 2010 r. Kwalifikowanie zatem zgłoszonego ogrodzenia jako samodzielnego obiektu budowlanego w oderwaniu od istniejącego na nieruchomości odwołującego się gospodarstwa rolnego pozostaje w sprzeczności z istniejącym stanem faktycznym. Z wymienionych wyżej powodów, w ocenie Spółki, planowanej inwestycji nie należy traktować jako obiektu budowlanego w rozumieniu art. 3 ust. 1, ale jako urządzenie budowlane towarzyszące zabudowie działki nr B..

Dalej Spółka podniosła, iż postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Korfantów nie wprowadzają w stosunku do ogrodzenia nieruchomości żadnych ograniczeń, dlatego niewłaściwie organ przyjął, iż plan zakazuje realizacji zgłoszonego zamierzenia. W tym zakresie zauważyła, że najczęściej organy planistyczne wprost przewidują w postanowieniach planów miejscowych zakaz budowy ogrodzeń lub ograniczają tę możliwość do określonego typu ogrodzenia. W przypadku, natomiast kiedy organ planistyczny pomija tą kwestię, a tak zdaniem Spółki jest w niniejszej sprawie, należy uznać, iż plan nie wyłącza takiego prawa zabudowy dla nieruchomości objętych postanowieniami planu.

W wyniku rozpatrzenia odwołania Wojewoda Opolski decyzją z dnia 5 sierpnia 2013 r., nr [...], utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie w całości.

W uzasadnieniu decyzji przedstawił stan faktyczny i przywołał treść § 2 i 4 planu. Stwierdził, że Rada Miejska w Korfantowie uchwalając plan wprowadziła ograniczenia odnoszące się do prawa zabudowy nieruchomości znajdujących się na obszarze RP jakie przysługują właścicielom nieruchomości gruntowych. Odnosząc się do zarzutu Spółki, co do braku zakazu budowy ogrodzenia na terenie objętym zgłoszeniem, organ argumentował, że skoro zakaz sformułowany został w planie w zakresie zabudowy, to odnosi się on do każdej zabudowy jaka miałaby być realizowana na tym terenie. We wprowadzonym przez plan zakazie nie ma bowiem mowy o zakazie budowy budynków, obiektów kubaturowych, czy innych obiektów budowlanych, bądź urządzeń budowlanych. W ocenie organu, jeśli wprowadzony zakaz nie został zawężony do konkretnych przedsięwzięć, to nie można tym samym stwierdzić, jak sugeruje Spółka, że nie rozciąga się on na ogrodzenia. Nadto organ zauważył, że przedmiotowy plan w ustaleniach dotyczących innych terenów (np. MM, UP, ZC, UPk) precyzyjnie wskazuje rodzaje ogrodzeń jakie można tam realizować, co w jego ocenie, należy interpretować jako ograniczenie praw właścicielskich, polegające na tym, że nie każde ogrodzenie może zostać wykonane na danym terenie. Następnie organ powołując się na treść art. 30 ust 1 pkt 3 Prawa budowlanego wskazał, że jedynie ogrodzenia usytuowane od strony dróg, ulic, placów, torów kolejowych i innych miejsc publicznych oraz o wysokości powyżej 2,20 m podlegają zgłoszeniu właściwemu organowi, wobec czego organ I instancji orzekł w zaskarżonej decyzji tylko w części dotyczącej ogrodzenia zaprojektowanego od strony drogi. Brak wypowiedzenia się przez organ I instancji, co do pozostałej części ogrodzenia, zaprojektowanej wzdłuż granicy z działkami sąsiednimi i w poprzek działki inwestora nie oznacza zaś, że inwestor uzyskał prawo do wykonania ogrodzenia w tym zakresie. Zaznaczył, że powyższe byłoby jedynie możliwe zgodnie z brzmieniem art. 4 Prawa budowlanego, gdyby nie sprzeciwiały się temu inne przepisy, w tym także przepisy prawa miejscowego jakimi są ustalenia obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W skardze Spółka, wnosząc o uchylenie decyzji zarzuciła naruszenie prawa materialnego tj. art. 3 ust. 1 Prawa budowlanego oraz art. 65 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647 ze zm. – zwanej dalej u.p.z.p.)

W uzasadnieniu powtórzono argumentację zawartą w odwołaniu. Ponadto, zdaniem skarżącej w sprawie, doszło do naruszenia art. 65 ust. 1 i 2 u.p.z.p. Skarżąca wywodziła, iż na gruncie powyższego przepisu ustawodawca dopuszcza współistnienie, jako podstawę procesu inwestycyjnego, decyzji i planu wtedy, gdy warunki i zasady zagospodarowania terenu wynikające z decyzji nie są sprzeczne z tymi, które wynikają z planu. Nadto twierdziła, że wygaśnięcie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu ze względu na jej sprzeczność z planem jest wyjątkiem względem zasady utrzymania w mocy decyzji wydanych na podstawie stanu prawnego obowiązującego w dniu jej wydania. Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka argumentowała, że w przedmiotowym stanie faktycznym nie występuje sprzeczność, która przesądzałaby o utracie mocy prawnej wydanej decyzji o pozwoleniu na zabudowę. Skoro bowiem sprzeczność pomiędzy ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i decyzją o warunkach zabudowy nie występuje, to należy uznać, że proces inwestycyjny zainicjowany przez Spółkę, nie jest sprzeczny z prawem miejscowym.

Nadto Spółka, analizując przedstawiony stan faktyczny i prawny, powołując się przy tym na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 sierpnia 2011 r., sygn. akt II OSK 2314/10 skonstatowała, że ogrodzenie, o które chodzi w przedmiotowej sprawie, jest urządzeniem budowlanym, a - co za tym idzie - nie mieści się w pojęciu obiektu budowlanego, ani też budowy czy robót budowlanych, co wyklucza wykorzystanie przez Starostę Nyskiego kompetencji wskazanych w art. 30 ust 6 pkt. 2 Prawa Budowlanego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Nadto, odnosząc się do twierdzeń skarżącej, iż przedmiotowe ogrodzenie nie mieści się w pojęciu obiektu budowlanego, ani też budowy, czy robót budowlanych wskazał, że powyższe oznaczałoby, że do zamierzonej inwestycji nie stosuje się przepisów Prawa budowlanego, a w konsekwencji, że nie podlega ona zgłoszeniu. Jednocześnie wyjaśnił, że sugerowane w skardze "przesunięcie ogrodzenia" polega w istocie na ogrodzeniu działki A., przylegającej do działki B., na której prowadzone jest gospodarstwo hodowlane powstałe w oparciu o pozwolenie na budowę z dnia 29 maja 2002 r. i przeniesione na Spółkę decyzją z dnia 9 czerwca 2010 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) Sąd sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem działalności administracji publicznej. Przedmiotem dokonywanej przez niego kontroli jest zbadanie, czy organy administracji w toku rozpoznania sprawy nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Sąd czyni to wedle stanu prawnego i na podstawie akt sprawy, istniejących w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Po myśli zaś art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Uchylenie decyzji administracyjnej przez Sąd następuje tylko w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 ust. 1 lit. a) P.p.s.a.), naruszenia prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b) i naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c).

Badając pod tym kątem zaskarżoną decyzję Sąd uznał, że skarga [...] L. Spółka Komandytowo – Akcyjna, z siedzibą w [...], zwana dalej także Spółką, nie zasługuje na uwzględnienie bowiem nie doszło do naruszenia prawa dające podstawę do jej uchylenia.

Materialnoprawną podstawą zaskarżonego rozstrzygnięcia są przepisy art. 30 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. nr 243, poz. 1623 ze zm.), zwanej dalej Prawem budowlanym, w którym uregulowana została instytucja zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych.

Należy wpierw zaznaczyć, że zasadą jest - w myśl art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego - że roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31. Wyjątki od tej zasady zostały określone m.in. w art. 29 Prawa budowlanego, w którym wymieniono enumeratywnie "budowy" (ust. 1) oraz "roboty budowlane" (ust. 2) niewymagające pozwolenia na budowę. Z kolei w przepisie art. 30 Prawa budowlanego określono w jakich przypadkach wykonywanie robót budowlanych nie wymaga co prawda uzyskania pozwolenia na budowę, ale konieczne jest zgłoszenie określonych w tym przepisie robót budowlanych właściwemu organowi.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego zgłoszenia właściwemu organowi wymaga budowa ogrodzeń od strony dróg, ulic, placów, torów kolejowych i innych miejsc publicznych oraz ogrodzeń o wysokości powyżej 2,20 m. Powyższy przepis znajduje zastosowanie w rozpatrywanej sprawie, bowiem w dniu 16 maja 2013 r. do Starostwa Nyskiego wpłynęło zgłoszenie Spółki dotyczące robót budowlanych polegających na wykonaniu ogrodzenia z płyt betonowych prefabrykowanych ze słupkami o wysokości 2 m, przęsła o szerokości 2,50 m i długości 300 m, na nieruchomości usytuowanej w [...], na działce oznaczonej nr ewidencyjnym gruntów A..

Zgodnie z art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowanego, który stał się podstawą wniesienia sprzeciwu w niniejszej sprawie, właściwy organ wnosi sprzeciw, jeżeli budowa lub wykonywanie robót budowlanych objętych zgłoszeniem narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub inne przepisy.

W ocenie Sądu, wniesienie sprzeciwu wobec ww. zgłoszenia było prawidłowe, bowiem roboty te są niezgodne z zapisami uchwały Rady Miejskiej w Korfantowie z dnia 28 stycznia 2004 r., nr XVI/123/04 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Korfantów (ogłoszonej w Dz. Urz. Woj. Opolskiego z 2004 r. nr 13 poz. 239, ze zmianą opublikowaną w Dz. Urz. Woj. Opolskiego z 2012 r. poz. 647 – dalej zwanej planem).

Jak wynika bowiem z § 2 ust. 11 planu dla terenów rolnych oznaczonych symbolem "RP", a więc dla terenu gdzie położona jest zgłoszona we wniosku należąca do Spółki działka nr A., wprowadzony został zakaz zabudowy – "tereny rolne bez prawa zabudowy oznaczone symbolem RP (...)".

Z legendy i rysunku planu wynika, że teren na którym znajduje się działka skarżącej oznaczony został symbolem 5RP.

Z kolei w myśl § 4 planu, tereny oznaczone symbolami 5RP, 6RP przeznacza się pod użytki rolne – uprawy polowe, dla których ustala się następujące warunki ich użytkowania:

1) utrzymuje się istniejące zagospodarowanie polno-łąkowe,

2) utrzymuje się istniejące drogi transportu rolnego; dopuszcza się ich modernizację i przebudowę oraz budowę nowych dróg,

3) utrzymuje się istniejące tereny zieleni w formie remiz śródpolnych, pasów wiatrochronnych i zieleni porastającej brzegi cieków wodnych; dopuszcza się wprowadzenie dodatkowych pasów wiatrochronnych,

4) utrzymuje się istniejące na terenach rolnych wody (płynące i stojące),

5) dopuszcza się ograniczone prowadzenie sieci infrastruktury technicznej z zaleceniem prowadzenia sieci jako podziemnych,

6) istniejące nieużytki przeznacza się do rekultywacji w kierunku rolnym.

Z powyższych zapisów planu wynika, że na terenie rolnym oznaczonym symbolem "RP" istnieje zakaz zabudowy.

Sformułowany w planie zakaz zabudowy, zdaniem Sądu, należy rozumieć jako zakaz realizacji zamierzenia budowlanego. Zgodnie bowiem z art. 4 Prawa budowlanego każdy ma prawo do zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami.

Zgodność ta odnosi się, w oczywisty sposób, także do przepisów prawa miejscowego, jakim jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

W dalszej kolejności przyjdzie zauważyć, że budowlą są tylko takie obiekty wyliczone w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, które są wynikiem procesu budowlanego, gdyż to właśnie taki sposób powstania tych obiektów jest wspólnym mianownikiem, który łączy wszystkie obiekty wskazane w tym przepisie. Określony w art. 1 Prawa budowlanego kontekst, w jakim winno być rozumiane pojęcie budowli, prowadzić musi do wniosku, iż prawo budowlane odnosi się do urządzeń technicznych jedynie w takim zakresie, w jakim są one efektem procesu budowlanego (zob. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 9 czerwca 20110 r., sygn. akt II SA/Wr 155/10, publ. LEX nr 643843).

Zaliczenie ogrodzenia do urządzeń budowlanych nie wyklucza, że ogrodzenie jest również obiektem budowlanym (budowlą), co wynika z brzmienia art. 29 ust. 1 pkt 23 w związku z art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego. O ogrodzeniu jako urządzeniu budowlanym można mówić wtedy, kiedy jego budowa jest objęta pozwoleniem na budowę dotyczącym, np. domu jednorodzinnego lub kiedy chodzi o budowę ogrodzenia innego niż te, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego. Natomiast jeżeli sprawa dotyczy wyłącznie ogrodzenia, należy traktować je jako obiekt budowlany wymagający zgłoszenia (zob. wyrok NSA z dnia 4 sierpnia 2011 r., sygn. akt II OSK 2314/10, publ. LEX nr 1069056).

Za powyższym stanowiskiem Sądu przemawiają także przepisy art. 3 Prawa budowlanego. I tak w pkt 1 tego artykułu wskazano, że ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć: a) budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, b) budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami, c) obiekt małej architektury.

Przez "budowlę" należy natomiast rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową (art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego).

Z kolei urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki to "urządzenia budowlane" (art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego).

W kontekście definicji obiektu budowlanego należy uznać, że urządzenia budowlane stanowią, obok budynku albo budowli, część określonego obiektu budowlanego. Istotną cechą związania urządzeń budowlanych z obiektem budowlanym nie jest fakt połączenia fizycznego, ale związek funkcjonalny. Urządzenia budowlane mają zapewniać możliwość użytkowania określonych obiektów zgodnie z ich przeznaczeniem. Nie do zaakceptowania jest jednak pogląd przyjmujący, że związek ten polegać musi na tym, że brak określonego urządzenia uniemożliwi korzystanie z obiektu budowlanego zgodnie z przeznaczeniem. Skonstruowana w powyższy sposób definicja "urządzeń budowlanych" mogłaby sugerować, iż przykładowo wszelkie ogrodzenia czy place postojowe należy traktować jako urządzenia budowlane związane z innymi obiektami. Z poglądem, iż każde ogrodzenie stanowi urządzenie budowlane, nie sposób się zgodzić. Możliwe jest bowiem również przyjęcie, że ogrodzenie służy wydzieleniu nieruchomości od otoczenia i stanowi samodzielny obiekt budowlany, nie będąc urządzeniem związanym z jakimkolwiek innym obiektem budowlanym (zob. wyrok NSA z 30 kwietnia 1999 r., IV SA 1851/96).

W zależności od konkretnego stanu faktycznego, ogrodzenia mogą stanowić urządzenia budowlane związane z innymi obiektami jako część obiektu budowlanego, ale również mogą występować jako wyodrębnione obiekty budowlane (Prawo budowlane. Komentarz pod red. prof. Z. Niewiadomskiego, C.H. Beck, wyd. 5, 2013, Legalis).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, zauważyć należy, że ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż objęte zgłoszeniem planowane ogrodzenie dotyczy działki nr A., która bezpośrednio graniczy z ogrodzoną i zabudowaną, w postaci gospodarstwa hodowlanego, działką nr B., stanowiące własność skarżącej Spółki, dla których Sąd Rejonowy w Nysie prowadzi księgę wieczystą o nr [...]. Nadto stwierdzenia wymaga, że poza planowanym ogrodzeniem na działce nr A. nie jest prowadzona ani zrealizowana żadna inna inwestycja. Działka jest niezabudowana. Wskazać też należy, iż wykonanie ogrodzenia na działce nr A. nie stanowi kontynuacji zakończonej inwestycji prowadzonej na działce nr B.. Sąd zauważa, iż wydane decyzją Burmistrza Korfantowa z dnia 29 maja 2002 r. pozwolenie na budowę dla inwestycji polegającej na budowie gospodarstwa hodowlanego, następnie przeniesione decyzją Starosty Nyskiego z dnia 9 czerwca 2010 r. na Spółkę [...] Sp. z o.o., z siedzibą w [...], obejmowało jedynie teren działki nr B.. Stąd wydane pozwolenie na budowę ww. gospodarstwa położonego na terenie działki nr B., która w wyniku udzielonego pozwolenia na budowę została także ogrodzona, nie dotyczy budowy zamierzonego ogrodzenia na działce o nr ewidencyjnym A.. Wydane pozwolenie na budowę zakończonej inwestycji na terenie działki nr B. nie może zatem rozciągać się na teren działki nr A..

Z powyższych przyczyn planowana na działce o nr ewidencyjnym A. inwestycja wykonania ogrodzenia nie stanowi urządzenia budowlanego towarzyszącego zabudowie działki nr B.. Rozpoznawana przez organ sprawa dotyczy wyłącznie ogrodzenia działki nr A., stąd należy traktować je jako samodzielny obiekt budowlany wymagający zgłoszenia. Słusznie zatem organ zakwalifikował zgłoszone ogrodzenie jako obiekt budowlany (budowlę), którego budowy na terenie rolnym oznaczonym symbolem "RP" nie przewidują zapisy powołanego wyżej planu miejscowego.

Wbrew twierdzeniom skarżącej, nie ma także znaczenia fakt objęcia obu tych działek jedną księgą wieczystą o nr [...]. Jak bowiem wynika z powyższego, wydane pozwolenie na budowę udzielone zostało na budowę gospodarstwa hodowlanego na terenie działki nr B., a nie na terenie całej nieruchomość objętej ww. księga wieczystą, składającą się z działek o nr B. oraz nr A.. Objęcie powyższych działek jedną księgą wieczystą nie oznacza zatem, że stanowią one jedną całość gospodarczą, a zamierzona budowa ogrodzenia na działce nr A. immanentnie związane jest z działką nr B..

Odnosząc się natomiast do zarzucanego przez skarżącą naruszenia art. 65 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.) wskazać należy, iż skarżąca nie może wywodzić zgodności lub niezgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, z faktu niezakwestionowania przez organ wydanej w innej sprawie aniżeli rozpoznawana decyzji o warunkach zabudowy. Podkreślić jeszcze raz należy, iż wydane dla terenu działki nr B. pozwolenie na budowę w żaden sposób nie dotyczy terenu działki nr A., objętej zgłoszeniem zamierzenia inwestycyjnego. Dlatego bez znaczenia dla przedmiotowej sprawy jest zarzut dotyczący braku sprzeczności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z wydaną dla działki nr B. decyzją o warunkach zabudowy i pozwoleniem na budowę.

Uwzględniając powyższe, Sąd doszedł do przekonania, że podjęcie w niniejszej sprawie decyzji na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowlanego o wniesieniu sprzeciwu wobec zgłoszenia wykonywania robót budowlanych, jako naruszające ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, było prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdzając, że zaskarżona decyzja wydana została zgodnie z prawem, skargę oddalił na podstawie art. 151 P.p.s.a.