I SA/Lu 1051/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Celnej, po rozpatrzeniu odwołania D. Z. od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego [...] odmawiającej umorzenia odsetek za zwłokę od zaległości w podatku akcyzowym, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji oraz akt sprawy wynika, że w dniu [...] listopada 2007 r. w Oddziale Celnym objęto procedurą dopuszczenia do obrotu sprowadzony ze Szwajcarii samochód osobowy marki BMW.

W związku z pismem Prokuratury Apelacyjnej wskazującym, że eksporter przedmiotowego pojazdu, firma A. nieistnieje Naczelnik Urzędu Celnego, po wszczęciu i przeprowadzeniu postępowania, decyzją z dnia [...] określił niezaksięgowaną kwotę należności wynikających z długu celnego powstałego w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego z dnia [...] listopada 2007 r.

Z uwagi na fakt, że powyższa decyzja spowodowała zmianę podstawy opodatkowania podatkiem akcyzowym oraz podatkiem od towarów i usług z tytułu importu wskazanego samochodu decyzją z dnia [...] Naczelnik Urzędu Celnego określił kwotę podatku akcyzowego w wysokości 10.232 zł oraz kwotę podatku od towarów i usług w wysokości 18.803 zł i wezwał do uiszczenia w/w podatków w łącznej kwocie 26.206 zł jako różnicy pomiędzy kwotą podatków określoną w decyzji, a kwotą uiszczoną według zgłoszenia celnego.

Pismem z dnia [...] lutego 2013 r. D. Z. złożył wniosek o umorzenie odsetek za zwłokę od zaległości w podatku akcyzowym wynikających z decyzji Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...].

Organ celny rozpatrzył powyższy wniosek i decyzją z dnia [...] odmówił umorzenia odsetek.

Dyrektor Izby Celnej w wyniku rozpatrzenia odwołania strony od decyzji odmawiającej umorzenia odsetek podkreślił, że zasadą jest płacenie podatków, nie zaś zwolnienie podatników z tego obowiązku. Umorzenie jest natomiast instytucją nadzwyczajną i nie można z niej czynić powszechnie stosowanego środka. Umorzenia dokonuje się przez pryzmat wypadków odnoszących się do konkretnego, indywidualnego podatnika. W takim przypadku na organie podatkowym spoczywa obowiązek wyważenia interesu publicznego z indywidualnym interesem strony, gdyż ustawodawca pozostawił do uznania organu podatkowego umorzenie zaległości lub odsetek, jak też zakres ewentualnego umorzenia.

Organ odwoławczy zaznaczył, że ustawodawca regulując instytucję umorzenia zaległości podatkowej posłużył się pojęciami niedookreślonych takimi jak "ważny interes podatnika" lub "interes publiczny".

Przez "ważny interes podatnika" należy rozumieć nadzwyczajne względy, które mogłyby zachwiać podstawami egzystencji podatnika. O ważnym interesie podatnika można mówić wówczas, gdy podatnik znalazł się w trudnej sytuacji życiowej, której nie mógł przewidzieć lub nie mógł zapobiec.

Nakaz uwzględnienia "interesu publicznego" oznacza zdaniem organu dyrektywę postępowania, zgodnie z którą należy mieć na względzie respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, takich jak sprawiedliwość, równość, bezpieczeństwo, zaufanie obywateli do organów władzy, sprawność działania aparatu państwowego, a także sytuacje, gdy zapłata zobowiązania podatkowego spowoduje konieczność sięgania przez podatnika do środków pomocy państwa.

Dyrektor Izby Celnej zauważył, że w rozpoznawanej sprawie strona złożyła wniosek o umorzenie odsetek za zwłokę od zaległości w podatku akcyzowym jednak wniosek ten nie został w jakikolwiek sposób uzasadniony. Wobec powyższego organ celny zwrócił się do strony o nadesłanie dokumentów obrazujących aktualna sytuację finansową.

W odpowiedzi na powyższe podatnik przesłał organowi celnemu wypełniony formularz odnoszący się do informacji o sytuacji finansowo - majątkowej osoby fizycznej ubiegającej się o: odroczenie terminu płatności, rozłożenie na raty, umorzenie zaległości podatkowych, zaniechanie poboru podatku.

Z nadesłanej informacji wynika, że podatnik jest osobą pracującą, z dochodem miesięcznym [...] zł brutto. Skarżący miesięcznie ponosi wydatki na telefon – [...] zł, internet – [...] zł, kredyt samochodowy – [...] zł, co łącznie wynosi [...] zł. Nie posiada żadnych osób na utrzymaniu, jest w trakcie rozwodu i nie posiada majątku wspólnego z małżonką (małżonkowie posiadają rozdzielność majątkową). Jako jedyny majątek skarżący wskazał urządzenia domowe: telefon Nokia 800, modem do internetu i laptop Acer oraz samochód osobowy marki Smart.

Organ odwoławczy nadmienił, że informacja o sytuacji finansowo – majątkowej strony jest jedynie jej oświadczeniem, niepotwierdzonym żadnymi innymi dowodami.

Pozostałych dokumentów tj. zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach oraz PIT za rok 2012 podatnika (i ewentualnie małżonki), bądź zaświadczenia o posiadaniu statusu osoby bezrobotnej; zaświadczenia o braku zaległości w Urzędzie Skarbowym, w przypadku rolników zaświadczenie z KRUS (Kasy rolniczego Ubezpieczenia Społecznego); oświadczenia o stałych kosztach i kredytach; oświadczenia o nieruchomościach i prawach majątkowych, które mogą być przedmiotem hipoteki przymusowej i rzeczach ruchomych oraz zbywalnych prawach majątkowych, które mogą być przedmiotem zastawu skarbowego (formularz ORD-HZ), o które zwracał się Naczelnik Urzędu Celnego skarżący nie nadesłał.

Organ odwoławczy zaznaczył, że zasadą w postępowaniach dotyczących przyznania ulgi podatkowej jest, że podatnik składając wniosek o umorzenie zaległości podatkowych powinien odpowiednio uzasadnić ten wniosek podając pełne informacje o stanie majątkowym i obecnej sytuacji finansowej lub wskazać inne dane mogące mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Organ wskazał ponadto, że skarżący nie dowiódł, iż zaległość podatkowa i odsetki za zwłokę powstały w wyniku zdarzeń niezależnych od sposobu jego postępowania, bądź spowodowanych działaniami czynników, na które nie miał wpływu. W przedmiotowej sprawie zaległości powstały wobec określenia przez organ podatkowy zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym powstałego w związku z importem przez skarżącego samochodu osobowego i w następstwie ustalenia, że doszło do zaniżenia przez podatnika podstawy opodatkowania.

Organ odwoławczy stwierdził, że po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy i zestawieniu go z przepisami regulującymi kwestię udzielania ulg podatkowych nie wystąpiły przesłanki ważnego interesu strony lub interesu publicznego, o których mowa w art. 67a Ordynacji podatkowej, zatem nie ma podstaw do udzielenia wnioskowanej ulgi.

Dyrektor Izby Celnej dodatkowo podkreślił, że skarżący zarzucił naruszenie szeregu przepisów Wspólnotowego Kodeksu Celnego oraz błędy w postępowaniu dowodowym nie zwracając uwagi na fakt, że przedmiotem niniejszego postępowania nie jest weryfikacja wysokości uprzednio określonego (w sposób ostateczny) zobowiązania. Postępowanie w niniejszej sprawie dotyczy umorzenia odsetek od zaległości podatkowych i nie można w nim kontrolować postępowania w zakresie wymiaru podatku. Postępowanie w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych lub odsetek od tych zaległości jest całkowicie odrębne od postępowania wymiarowego i bada się w nim wyłącznie zaistnienie przesłanek ważnego interesu strony lub interesu publicznego, o których mowa w art. 67a Ordynacji podatkowej.

Wobec powyższego organ odwoławczy uznał, że stanowisko skarżącego dotyczące wysokości zobowiązania podatkowego nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiocie umorzenia odsetek od zaległości wynikających z tego zobowiązania. Argumenty dotyczące nieprawidłowości proceduralnych i wadliwego zastosowania prawa materialnego przy wymiarze zobowiązania podatkowego mogłyby podlegać rozważeniu w razie skutecznego wszczęcia postępowania w trybach nadzwyczajnych. Są natomiast obojętne z punktu widzenia przedmiotu postępowania w niniejszej sprawie.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie odwoławcze, w ocenie Dyrektora Izby Celnej nie wykazało naruszenia art. 67a Ordynacji podatkowej, a postępowanie organu pierwszej instancji przeprowadzono z poszanowaniem zasad wynikających z w/w ustawy. Dokonując ustaleń stanu faktycznego organ zebrał materiał dowodowy wystarczający dla oceny istnienia lub nieistnienia przesłanek określonych w art. 67a Ordynacji podatkowej.

Nie zgadzając się z decyzją Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] D. Z. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosząc o jej uchylenie.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

- art. 187 Ordynacji podatkowej - poprzez zaniechanie przez organ podatkowy, zebrania i rozpatrzenia całości materiału dowodowego;

- art. 121 § 1 i art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez, błędne, niczym nie uzasadnione z góry określone przyjęcie o objęciu przedmiotowej sprawy postanowieniem o wszczęciu śledztwa;

- art. 187 i 122 Ordynacji podatkowej poprzez dopuszczenie się nieprawidłowości w określaniu ceny towaru, polegającą na porównaniu cen transakcyjnych samochodu

nieuszkodzonego do uszkodzonego;

- art. 191 Ordynacji podatkowej poprzez niedokonanie przez organ oceny uzyskanego dowodu w postaci opinii sporządzonej przez rzeczoznawcę;

- art. 247 §1 ust. 7 Ordynacji podatkowej poprzez oparcie przedmiotowej decyzji na decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa, niewykonalnej w dniu jej wydania, której to niewykonalności nie można usunąć;

- art. 70 § 1 w zw. § 6 Ordynacji podatkowej poprzez swobodne, błędne uznanie, że poinformowanie podatnika o toczącym się postępowaniu przygotowawczym prowadzonym przez prokuraturę, dokonane przez organ podatkowy jest skuteczne i prawidłowe dla wywołania skutków zawieszenia biegu terminu przedawnienia;

- art. 187 Ordynacji podatkowej poprzez nie dołączenie do niniejszej sprawy akt sprawy karnej co nie pozwoliło określić czy zakresem postępowania karnego został objęty samochód marki BMW;

- art. 187 § 3 Ordynacji podatkowej, polegające na kwestionowaniu kraju pochodzenia towaru;

- art. 67a §1 pkt 3 Ordynacji podatkowej poprzez uznanie, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzi "ważny interes podatnika", ani "interes społeczny", w sytuacji gdy należności celne powstały na skutek działania grupy przestępczej, zaś skarżący w tej sprawie jest ofiarą, a nie sprawcą.

W uzasadnieniu skargi skarżący podkreślił, że organy chcąc wykazać istnienie przesłanek z art. 181 a RWKC, powinny dokonać porównania cen transakcyjnych samochodów uszkodzonych przy umowach zawieranych na terenie Szwajcarii z ceną podaną przez skarżącego. Brak takiego porównania powoduje, że organy nie przeprowadziły w tym zakresie postępowania spełniającego wymogi z art. 122 i 187 § 1 Ordynacji podatkowej.

Skarżący dalej argumentował, że organ wszczął postępowanie po upływie 3 letniego terminu przedawnienia, określonego w art. 221 ust.3 Wspólnotowego Kodeksu Celnego. Pomimo pierwotnej niewykonalności decyzji z tytułu przedawnienia, po rozpatrzeniu materiału dowodowego w sprawie, Naczelnik Urzędu Celnego decyzją z dnia [...] określił niezaksięgowaną kwotę wynikającą z długu celnego oraz ustalił wartość celną sprowadzonego pojazdu. Wydanie kolejnej decyzji w oparciu o wadliwą wcześniejszą decyzję organu jest zdaniem skarżącego błędne i bezprzedmiotowe.

Zdaniem skarżącego organ celny zajął stanowisko w oparciu o informacje z prokuratury z których, wynika podejrzenie popełnienia przestępstwa wiążące się z należnościami celnymi, będącymi przedmiotem postępowania w przedmiotowej sprawie. Organy celne z naruszeniem art. 187 Ordynacji podatkowej, nakładającym na nie obowiązek zebrania i w sposób wyczerpujący rozpatrzenia materiału dowodowego, pominęły dołączenie do akt niniejszej sprawy akt sprawy karnej, na którą się powołują, a jedynie arbitralnie stwierdziły, że zakresem sprawy karnej objęta została również niniejsza sprawa. Na poparcie swojej argumentacji skarżący powołał się na wyrok WSA w Lublinie z dnia 14 września 2012 roku, sygn. akt: I SA/Lu 291/12.

Zdaniem skarżącego w rozpoznawanej sprawie organy powinny uwzględnić wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lipca 2012 roku (P 30/11), bowiem wydanie decyzji w sprawie skarżącego narusza zasadę ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, gdyż o zmianie swojej sytuacji faktycznej i prawnej podatnik dowiedział się po tym, jak ta zmiana już nastąpiła. Pomimo, że w wyroku TK jest mowa o zawieszeniu biegu terminu przedawnienia i przepisów ordynacji podatkowej, to zdaniem skarżącego odnosi się on również do wydłużenia 3 letniego terminu do 5 lat na podstawie 221. ust. 4 WKC w zw. z art. 56 ustawy Prawo celne. Zgodnie z treścią orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lipca 2012 r. (sygn. akt P 30/11) ze zdarzeniem, o którym podatnik nie był informowany, ustawodawca nie powinien wiązać niekorzystnych dla niego skutków prawnych, w tym przypadku pod postacią wydłużenia biegu terminu przedawnienia. W przeciwnym razie podatnik, przekonany o tym, że termin przedawnienia upłynął, mógłby podjąć kroki, które byłyby w dużym stopniu dla niego niekorzystne np. zniszczyć dokumentację dotyczącą sprawy i pozbawić się możliwości obrony.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest rozstrzygnięcie kwestii ewentualnego udzielenia podatnikowi ulgi w formie umorzenia odsetek za zwłokę od zaległości w podatku akcyzowym powstałym w związku z importem samochodu osobowego zgodnie ze zgłoszeniem celnym z dnia [...] listopada 2007 r.

Zgodnie z art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może:

1) odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć zapłatę podatku na raty;

2) odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki określone w decyzji, o której mowa w art. 53a;

3) umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.

Należy mieć na uwadze, że zastosowanie ulgi jest instytucją o charakterze wyjątkowym, bowiem zasadą jest terminowe płacenie podatków. Wszelkie ulgi podatkowe są wyjątkiem i istotnym odstępstwem od zasady powszechności i równości opodatkowania. W związku z takim charakterem ulg podatkowych oraz faktem, że udzielanie ulg w spłacie podatków (odsetek za zwłokę) traktowane jest, co do zasady, jako jedna z form pomocy udzielanej przez państwo, pomoc taka dopuszczalna jest w ściśle określonych w przepisach prawa sytuacjach.

W rozpoznawanej sprawie podstawę rozstrzygnięcia stanowi art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym organ podatkowy, na wniosek podatnika z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną. Decyzja w przedmiocie udzielenia ulgi stosownie do powołanego unormowania ma charakter uznaniowy. Organ może, ale nie musi udzielić ulgi, nawet w przypadku spełnienia przesłanek określonych w art. 67a. Organ działa w ramach uznania dopiero na etapie, gdy uzna, że w sprawie istnieje ważny interes podatnika lub interes publiczny, gdyż ocena w tym przedmiocie wykracza poza zakres uznania i jest kategorią obiektywną, wynikającą z ustalonego w sprawie stanu faktycznego. Rozstrzygnięcie organu nie może mieć jednak charakteru dowolnego, lecz musi być wynikiem wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, wszechstronnego zebrania oraz rozpatrzenia w sposób wyczerpujący materiału dowodowego (art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej). Ponadto oceniając zgromadzony materiał dowodowy organy podatkowe muszą kierować się regułami zapisanymi w art. 191 Ordynacji podatkowej.

Jak zaznaczono decyzja w sprawie umorzenia (odmowy umorzenia) odsetek od zaległości podatkowych ma charakter uznaniowy, a Sąd nie może poddawać ocenie, czy dokonany przez organ podatkowy wybór jest słuszny. Sąd nie jest uprawniony do badania merytorycznej zasadności (celowości) decyzji podatkowej, takie rozstrzygnięcie należy wyłącznie do organów administracyjnych.

Sąd administracyjny bada natomiast decyzję uznaniową pod kątem jej zgodności z przepisami proceduralnymi i ocenia czy organ podatkowy prawidłowo zgromadził materiał dowodowy, oraz czy wyciągnięte wnioski w zakresie merytorycznym decyzji o odmowie umorzenia zaległości podatkowych mają swoje uzasadnienie w zebranym w sprawie materiale dowodowym oraz czy dokonana ocena mieści się w ustawowych granicach, zaś wyciągnięte wnioski są logiczne i poprawne (wyrok z dnia 7 lutego 2001 r., sygn. akt I SA/Gd 1507/00).

Z treści art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej wynika, że możliwość udzielenia wnioskowanej ulgi zaistnieje gdy w sprawie mamy do czynienia z "ważnym interesem podatnika" lub "interesem publicznym". Z samego brzmienia wskazanych przesłanek wynika, że są to pojęcia nieostre zatem ich treść powinna być ustalona w indywidualnej sprawie przez organ podatkowy.

Przesłanka "ważnego interesu podatnika" wymaga wykazania konkretnych okoliczności, które są wyjątkowe, niezależne od woli oraz sposobu postępowania podatnika (np. klęski żywiołowe, zdarzenia losowe) i jednocześnie uniemożliwiają mu wywiązanie się z ciążących na nim obowiązków względem Skarbu Państwa i które to w żaden sposób nie mogą zostać zaspokojone bez doraźnej pomocy ze strony organów skarbowych. W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że ważnego interesu podatnika, będącego jedną z przesłanek udzielenia ulgi w postaci umorzenia zaległości podatkowej, o której mowa w art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej nie można utożsamiać z subiektywnym przekonaniem podatnika o potrzebie umorzenia zaległości podatkowej (wyrok NSA z dnia 7 października 2010r., sygn. akt II GSK 1000/09). Przez ważny interes podatnika należy rozumieć nadzwyczajne względy, które mogłyby zachwiać podstawami egzystencji podatnika (wyrok NSA z dnia 19 sierpnia 2010r., sygn. akt II FSK 620/09).

"Interes publiczny" oznacza respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, takich jak sprawiedliwość, równość, bezpieczeństwo, zaufanie obywateli do organów władzy, sprawność działania aparatu państwowego, a także sytuację, gdy zapłata zobowiązania podatkowego spowoduje konieczność sięgania przez podatnika do środków pomocy państwa (wyrok z dnia 22 kwietnia 1999 r., sygn. akt SA/Sz 850/98).

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę uważa, że organ prawidłowo uznał, iż skarżący nie spełnia przesłanek udzielenia ulgi określonych w art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Jak już wyżej wskazano ważny interes podatnika musi charakteryzować się nieprzewidywalnością i niezależnością od sposobu postępowania podatnika. W przypadku skarżącego takie wyjątkowe okoliczności, świadczące o istnieniu ważnego interesu podatnika nie wystąpiły.

Należy bowiem podkreślić, że podatnik składając wniosek o umorzenie zaległości podatkowych powinien odpowiednio uzasadnić ten wniosek podając pełne informacje o stanie majątkowym i obecnej sytuacji finansowej lub wskazać inne dane mogące mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Skarżący powinien współdziałać z organem podatkowym w procesie gromadzenia dowodów ponieważ to w jego interesie leży ujawnienie faktów, czy też dowodów będących w jego posiadaniu, zwłaszcza w przypadku rozstrzygania przez organ o prawie podatnika do ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych (odsetek od zaległości podatkowych).

W niniejszej sprawie organ dwukrotnie zwracał się do skarżącego o nadesłanie dokumentów obrazujących aktualny stan sytuacji finansowej.

Z oświadczenia skarżącego wynika, że jest osobą pracującą, z dochodem miesięcznym [...] zł brutto. Ponosi wydatki miesięczne na telefon – [...] zł, internet – [...] zł, kredyt samochodowy – [...] zł, co łącznie wynosi [...] zł. Nie posiada żadnych osób na utrzymaniu, jest w trakcie rozwodu i nie posiada majątku wspólnego z małżonką. Majątek skarżącego to: telefon Nokia 800, modem do internetu i laptop Acer oraz samochód osobowy marki Smart Fortwo Cabrio, rok produkcji 2008 (który jest współwłasnością Getin Bank).

Skarżący nie przedstawił dokumentów urzeczywistniających jego sytuację majątkową, o które wnioskował organ tj. zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach oraz PIT za rok 2012 (i ewentualnie małżonki), bądź zaświadczenia o posiadaniu statusu osoby bezrobotnej, zaświadczenia o braku zaległości w Urzędzie Skarbowym, oświadczenia o nieruchomościach i prawach majątkowych, które mogą być przedmiotem hipoteki przymusowej i rzeczach ruchomych oraz zbywalnych prawach majątkowych, które mogą być przedmiotem zastawu skarbowego.

Zasadnie zatem organ wskazując na stan majątkowy skarżącego, dysponowanie stałym źródłem dochodu ocenił, że nie zachodzi przesłanka ważnego interesu podatnika. Dla uznania zaistnienia "ważnego interesu podatnika" nie wystarczy bowiem powołanie się na sytuację finansową, ale musi mieć ona charakter wyjątkowy, różniący się od sytuacji innych podatników. Ważny interes podatnika należy rozpatrywać przy uwzględnieniu nie tylko osiąganych dochodów, ale także posiadanego majątku, który może stanowić zabezpieczenie spłaty zobowiązań (hipoteka, zastaw). Przyjęcie odmiennego poglądu prowadziłoby do sytuacji, że każdy podatnik znajdujący się w trudnej sytuacji finansowej bez względu na wielkość posiadanego majątku, spełniałby przesłankę do przyznania ulgi. Takie stanowisko byłoby sprzeczne z zasadą wyrażoną w art. 84 Konstytucji RP, z której wynika, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków (wyrok NSA z dnia 18 kwietnia 2012 r. sygn. akt II FSK 2119/10).

Sąd podziela stanowisko organu, że w sprawie brak jest przesłanki interesu publicznego przemawiającego za umorzeniem odsetek od zaległości podatkowych. Należy zauważyć, że przesłanka interesu publicznego odnosi się do przeznaczenia podatków jako źródła dochodów budżetowych na realizację celów ogólnospołecznych. Udzielenie ulgi prowadzi do rezygnacji z ochrony interesów innych podatników. Regulowanie prywatnych zobowiązań podatnika nie może odbywać się kosztem spłaty wierzytelności budżetowych. Sprzeciwia się temu interes publiczny. Wymaga przy tym zaznaczenia, że podatnik nie podjął współpracy z organem mającej na celu rzetelne przedstawienie swojej sytuacji finansowej. W takiej sytuacji umorzenie wnioskowanej przez skarżącego kwoty odsetek od zaległości podatkowych stanowiłoby odstąpienie od zasady sprawiedliwości, stanowiącej jedną z wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, którą należy uwzględnić oceniając przesłankę interesu publicznego.

Podkreślenia wymaga również fakt, że skarżący formułując zarzuty skargi skoncentrował się w głównej mierze na rozstrzygnięciu nie będącym przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Organ odwoławczy trafnie wskazał, że przedmiotem niniejszego postępowania nie jest weryfikacja wysokości uprzednio określonego zobowiązania podatkowego, ani też weryfikacja wysokości niezaksięgowanej kwoty należności celnych wynikających z długu celnego. Wysokości zobowiązania podatkowego nie można kwestionować i weryfikować w toku postępowania z wniosku o umorzenie odsetek od zaległości podatkowych. Zatem zarzuty dotyczące nieprawidłowości proceduralnych i wadliwego zastosowania prawa materialnego przy prowadzeniu postępowania celnego lub przy wymiarze zobowiązania podatkowego w niniejszym postępowaniu nie mają uzasadnionych podstaw.

Wydając decyzje w niniejszej sprawie organy dokonały prawidłowej wykładni przepisu art. 67a §1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. W toku postępowania w sposób prawidłowy zebrały materiał dowodowy oraz zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów dokonały jego analizy, poddając ocenie racje, na które powoływał się skarżący. Dwukrotne zwrócenie się przez organ do skarżącego o przedłożenie określonych w wezwaniu dokumentów wskazuje, że celem organu było wydanie decyzji w oparciu o kompleksowo ustalony stan faktyczny.

Wobec powyższego na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę.