II SA/Gl 1496/13

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] r. A. H. obywatel Niemiec zwrócił się do Starostwa Powiatowego w B. o wydanie prawa jazdy kategorii "B". Do złożonego wniosku dołączył potwierdzenie ukończenia szkolenia i zdania pozytywnie egzaminu, nadto orzeczenie lekarskie oraz zaświadczenie o zarejestrowaniu pobytu na terytorium RP.

Pismem z dnia [...] r. Naczelnik Wydziału Komunikacji i Transportu w Starostwie Powiatowym w B., wezwał A. H. do zgłoszenia się w Wydziale Komunikacji, celem uzupełnienia dokumentów o poświadczenia zameldowania zgodnie z obowiązkiem meldunkowym cudzoziemców oraz złożenia oświadczenia o fakcie przebywania na terytorium RP przez co najmniej 185 dni w każdym roku kalendarzowym, ze względu na swoje więzi osobiste lub zawodowe.

Powyższe wezwania nie zostało odebrane osobiście przez A. H.. W dniu [...]r. jego pełnomocnik S. V. przesłała do Starostwa potwierdzenie zameldowania na pobyt czasowy w B. od [...] r. do [...] r. oraz w R. od [...] r. do [...]r.

W toku dalszych czynności Naczelnik Wydziału Komunikacji uzyskał informację z Komisariatu Policji w S., że A. H. nie przebywa pod adresem zameldowania w R.. Z kolejne informacji Komisariatu Policji wynikało, że w dniu [...] r. nie przebywał w miejscu czasowego meldunku, a właściciel lokalu oświadczył, że nie kontroluje jego pobytu. Nadto organ zwrócił się również o dane do Kraftfahrt-Bundesamt we F. w Niemczech, skąd uzyskał informację, że A. H. ma cofnięte prawo jazdy przez Sąd w S., w związku z rozmyślną jazdą pod wpływem alkoholu, był także karany za niedozwolone oddalenie się z miejsca wypadku oraz naruszenie obowiązku ubezpieczenia. Z informacji tej wynikało, że A. H. do [...] r. mieszkał w S.. Natomiast z kolejnej informacji z dnia [...] r. wynikało, że A. H. nie jest w posiadaniu prawa jazdy, gdyż zostało mu odebrane po jeździe pod wpływem alkoholu dnia [...] r. przez Sąd w S.. Prawo jazdy może być mu zwrócone pod warunkiem, że przedłoży pozytywne orzeczenia psychologiczne i medyczne. W kwestii pobytu organ niemiecki informował, że w miejscu zamieszkania w S. A. H. przebywa dopiero od 50 dni.

Decyzją z dnia [...] r. Starosta [...] odmówił wydania prawa jazdy A. H. wskazując, że wnioskodawca występując o wydanie prawa jazdy podał nieprawdę, co do faktu zatrzymania prawa jazdy. Ponadto nie wskazał jakiego rodzaju więzi osobiste czy zawodowe, wiążą go z Polską. Organ powołał się również na treść art. 11 ust. 4 Dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006r. (Dz. Urz.UE.L.06.403.18) w sprawie praw jazdy, zgodnie z którą państwo członkowskie zobowiązane jest odmówić wydania prawa jazdy osobie, której prawo jazdy podlega ograniczeniu, zawieszeniu lub cofnięciu w innym państwie członkowskim. Wobec nie wniesienia przez stronę odwołania decyzja ta uprawomocniła się.

W dniu [...] r. A. H. osobiście złożył kolejny wniosek o wydanie prawa jazdy.

Starosta [...] postanowieniem z dnia [...] r. odmówił wszczęcia postępowania w tej sprawie, albowiem w jego ocenie skierowane do organu żądanie jednostki o wydanie prawa jazdy dotyczyło sprawy już wcześniej rozstrzygniętej.

W dniu [...] r. pełnomocnik A. H. przedłożył celem dołączenia do akt podpisane przez skarżącego oświadczenie, z treści którego wynikało , że przebywa on na terytorium Polski przez co najmniej 185dni w roku z uwagi na więzi osobiste. Pełnomocnik dołączył ponadto potwierdzenie zameldowania cudzoziemca na pobyt czasowy w R. w okresie od [...] r. do [...] r.

W wyniku wniesionego zażalenia Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. postanowieniem z dnia [...] r. uchyliło zaskarżone postanowienie w całości stwierdzając, że zmianie uległ czas przebywania obywatela Niemiec na terytorium RP, a zatem pojawiła się nowa okoliczność co wyklucza odmowę wszczęcia postępowania w tej sprawie.

W toku kolejnego postępowania Starostwo Powiatowe w B. ponownie uzyskało informacje z Kraftfahrt-Bundesamt we F. z treści której wynikało, że A. H. w Niemczech nie jest w posiadaniu ważnego prawa jazdy, albowiem zostało mu odebrane przez Sąd w S. w dniu [...] r. z powodu jazdy pod wpływem alkoholu. Jednocześnie może on wejść w posiadanie nowego prawa jazdy tylko , jeżeli zda testy medyczne i psychologiczne. Ponadto niemiecki organ wskazał, że A. H. ma nadal miejsce zamieszkania w S., gdzie mieszka wspólnie z żoną i dziećmi od [...] r.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Starosta [...] działając na podstawie art. 104 k.p.a. oraz art.11 ust.1 pkt 5 i art.12 ust.1 pkt 2,3,5 ustawy o kierujących pojazdami, odmówił wydania prawa jazdy A. H.. W uzasadnieniu decyzji Starosta wskazał, że zgodnie z art.12 ust.1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami oraz art.11ust.4 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego, prawo jazdy nie może być wydane osobie: która uzyskała za granicą prawo jazdy, a to prawo jazdy zostało zatrzymane lub uprawnienia do kierowania pojazdami zostały cofnięte- w okresie obowiązywania zatrzymania prawa jazdy lub cofniętego uprawnienia. W takiej sytuacji państwo członkowskie zobowiązane jest odmówić wydania prawa jazdy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł pełnomocnik A. H. zarzucając, że organ błędnie ustalił stan faktyczny dotyczący miejsca zamieszkania skarżącego, w szczególności nie wziął pod uwagę, że dla zachowania więzi osobistej z miejscem zamieszkania możliwe jest przebywanie w różnych miejscach pod warunkiem, że regularnie powraca się do miejsca z którym łączą go więzi osobiste. Nadto zakwestionował ustalenia organu w zakresie zatrzymania niemieckiego prawa jazdy stwierdzając, że skarżący nie posiada ważnego prawa jazdy i ma możliwość uzyskania prawa jazdy jedynie pod warunkiem pozytywnego zaliczenia badań lekarskich i psychologicznych. Wskazał również, że przepisy dyrektywy nie są wiążące dla polskich organów i nie mogą stanowić podstawy wydania decyzji administracyjnej. Stwierdził, że negatywna weryfikacja złożonych przez skarżącego dokumentów, w zakresie spełnienia przesłanek określonych w ustawie koniecznych do wydania prawa jazdy, narusza przepisy Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 31 lipca 2012r. w sprawie wydawania dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami. Zdaniem odwołującego się organ nie przetłumaczył jednego z dokumentów na język polski i odpuścił go jako dowód w sprawie. Błędnie ustalił również czasookres przebywania skarżącego na terytorium RP.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. na mocy art.138 § 1 k.p.a. w zw. z art.11 ust.1 pkt 5 i art.12 ust.1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami i art.7 ust. 1 lit.e, art.7 ust.5 lit.a, art.11ust.4 in fine i art.12 Dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006r. w sprawie praw jazdy w zw. z art. 91 Konstytucji RP, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji SKO odnosząc się do zarzutów odwołania wskazało, że Starosta niezasadnie przyjął, że A. H. pozostaje w okresie obowiązywania zakazu kierowania pojazdami, nadto zdaniem Kolegium, gdyby skarżący zamieszkał w Polsce, to do uzyskania prawa jazdy powinien wykonać badania w oparciu o decyzję wydaną w trybie art.99 ust.1 pkt 2 i 3 ustawy o kierujących pojazdami. W dalszej kolejności Kolegium wskazało, że zgodnie z Konstytucją RP, a konkretnie art. 91, w przypadku kolizji norm prawa wspólnotowego z przepisami krajowymi, to przepisy wspólnotowe muszą stanowić podstawę rozstrzygnięcia. Nadto Kolegium dokonując weryfikacji przedłożonych przez skarżącego dokumentów, uznało za niewiarygodne oświadczenie dotyczące miejsca jego pobytu, bowiem dowody zameldowań w Niemczech i w Polsce są sprzeczne. Nadto obecnie skarżący nie jest zameldowany na terenie Powiatu [...]. Zdaniem Kolegium skarżący nie wykazał, że przebywał w Polsce ponad 185 dni, nie posiadał ponadto na terytorium RP więzi osobistych i nie mieszkał w Polsce w [...] r. w rozumieniu prawa wspólnotowego.

Pismem z dnia 8 sierpnia 2013r. pełnomocnik A. H. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów postępowania a, to:

- art.7 k.p.a., art.77§1 k.p.a., art.80 k.p.a. polegające na nierozważeniu całości materiału dowodowego,

- art.77 § 1 k.p.a. polegające na przyjęciu, że oświadczenie o przebywaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest niewiarygodne.

Nadto naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art.11 ust.1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami, poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że pojęcie "przebywa" jest równoznaczne z pojęciem "miejsce zameldowania".

W uzasadnieniu skargi wskazał ponadto, że ustawodawca nie wymaga zameldowania, a jedynie potwierdzenie przebywania, zatem pokrywanie się meldunków w Niemczech i w Polsce, nie wyklucza przebywania w tym czasie na terytorium RP. Podobnie fakt, że w Niemczech mieszka żona i dzieci skarżącego nie wyklucza, że z Polską łączą go więzi osobiste. Zakwestionował również ustalenia Policji co do faktu nieprzebywania skarżącego w miejscu zameldowania, stwierdzając jednocześnie, że również fakt nieodbierania korespondencji nie potwierdza, że nie przebywa on w miejscu zameldowania. Skarżący powołał się na treść art.12 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006r.w którym zamieszczona została definicja miejsca zamieszkania. Stwierdził, że w Polsce zamierza podjąć działalność gospodarczą. Wskazał, że jeżeli organ miał wątpliwości co do jego więzi osobistych z Polską, powinien wezwać go do złożenia oświadczenia w tym zakresie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona.

Zaskarżona decyzja nie narusza bowiem prawa materialnego, ani też organy administracji nie naruszyły reguł procedury w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, bądź skutkującym wznowieniem postępowania administracyjnego. Tymczasem w świetle art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późń. zm. ), dopiero stwierdzenie tego rodzaju naruszenia prawa uzasadnia uwzględnienie skargi.

W niniejszej sprawie jest poza sporem, że skarżącym ubiegającym się o wydanie prawa jazdy jest obywatel Niemiec, który jest zameldowany na pobyt stały na terenie tego państwa, zaś w pewnym przedziale czasowym zameldowany był na pobyt czasowy również w Polsce.

Tymczasem z mocy art. 11 ust.1 pkt 5 ustawy z dnia 5 stycznia 2011r. o kierujących pojazdami ( Dz. U. nr 30, poz.151, z późń. zm. ), powołanej przez organy obydwu instancji w takim wypadku wymagany jest pobyt na terytorium RP przez co najmniej 185 dni w każdym roku kalendarzowym, ze względu na swoje więzi osobiste lub zawodowe, bądź też przedłożenie zaświadczenia o studiowaniu od co najmniej sześciu miesięcy. Spór w niniejszej sprawie dotyczy przede wszystkim kwestii, czy strona skarżąca wykazała spełnienie warunku określonego w cytowanym wyżej przepisie w zakresie wymaganego okresu pobytu na terytorium RP. Nadto należy mieć również na uwadze w jakiej dacie strona ubiegająca się o wydanie prawa jazdy winna spełnić powyższy wymóg ustawowy, a więc, czy chodzi o okres pobytu w dniu składania wniosku o wydanie prawa jazdy, czy też w dacie orzekania przez organ administracji, a w szczególności wydania decyzji przez organ odwoławczy.

Zdaniem składu orzekającego, prawidłowo uznało Kolegium, że dla spełnienia przesłanki z art. 11 ust.1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami, miarodajny jest stan faktyczny z daty złożenia wniosku. Wszak zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia. Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 31 lipca 2012r.w sprawie wydawania dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami ( Dz. U. z 2012r., poz.1005 ), spełnienie tego warunku deklaruje wnioskodawca w drodze oświadczenia, a cudzoziemiec ponadto dołącza do wniosku kserokopię karty pobytu, wizy lub innego dokumentu potwierdzającego posiadanie prawa pobytu na terytorium RP, albo zaświadczenia, że studiuje co najmniej od sześciu miesięcy ( §8 ust.13 pkt 3) Redakcja tego przepisu nie pozostawia żadnych wątpliwości, że zarówno oświadczenie, jak i kserokopia dokumentu, stanowią elementy formalne wniosku, które następnie podlegają weryfikacji przez organ w trybie § 9 cyt. rozporządzenia. Tymczasem w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości fakt, że skarżący w dacie złożenia wniosku w dniu [...]r., nie spełniał wymogu z art. 11 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami, zaś złożone przez niego oświadczenie, mimo przywołania świadomości o odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań, jest nieprawdziwe i pozostaje w sprzeczności z obiektywnymi dowodami w postaci informacji Komisariatu Policji w S. oraz informacji Kraftfahrt-Bundesamt we F.. Z akt postępowania wynika, że skarżący był zameldowany w B. na pobyt czasowy od dnia [...] r., do dnia [...] r., to znaczy, że już przed zarejestrowaniem pobytu które nastąpiło dopiero w dniu [...] r.(zaświadczenie k.7) oraz pod adresem w R. w dniach od [...] r. do dnia [...] r. oraz od dnia [...] r. do dnia [...] r. Natomiast z informacji Kraftfahrt-Bundesamt we F. z dnia [...] r. wynika, że od 50 dni przebywał pod adresem w S., gdzie zamieszkuje jego żona i dzieci. To oznacza jak słusznie zauważyło SKO, że w momencie złożenia wniosku skarżący nie spełniał wymogu przebywania na terytorium RP przez co najmniej 185 dni.

Taki stan rzeczy, a więc niespełnienie przesłanki z art. 11 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami, obligował organ I instancji do wydania decyzji odmownej i to niezależnie od faktu, czy skarżący posiada ważne prawo jazdy, wydane w Niemczech, które zostało zatrzymane. Aczkolwiek skarżący złożył oświadczenie w tym zakresie, to jednak korespondencja z Kraftfahrt – Bundesamt we F., wydaje się podważać jego oświadczenie, aczkolwiek dokumenty sporządzone w języku niemieckim nie zostały przetłumaczone przez tłumacza przysięgłego, lecz prawdopodobnie przez pracownika organu I instancji, co niewątpliwie stanowi uchybienie proceduralne, lecz kwestia ta jest bez znaczenia na tym etapie postępowania, skoro skarżący nie przebywał w dacie złożenia wniosku przez co najmniej 185 dni na terytorium RP. Nie jest też istotne, w jaki sposób cudzoziemiec winien udokumentować fakt więzi osobistych. Obywatel Unii Europejskiej ma prawo wyboru miejsca zamieszkania, lecz ubiegając się o wydanie uprawnień do kierowania pojazdami, musi spełnić wymogi porządku prawnego, który ma na celu zapobieżenie sytuacji, w której osoba pozbawiona takich uprawnień w jednym kraju, mogłaby bez przeszkód ubiegać się o wydanie prawa jazdy w innym państwie.

Zdaniem sądu administracyjnego, chybione są więc zarzuty skargi, że Kolegium jako organ odwoławczy winno uwzględnić oświadczenie skarżącego, że przebywał na terytorium RP ponad 185 dni, bez względu na pokrywanie się okresów zameldowania w Niemczech i Polsce. Przede wszystkim godzi się zauważyć, że zgodnie z art.11 ust.1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami prawo jazdy może być wydane osobie, która przebywa na terytorium RP, więc rację ma w tym względzie skarżący, że "przebywania" nie można utożsamiać z zameldowaniem określonej osoby pod oznaczonym adresem. Zameldowanie, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r., Nr 139, poz. 993 ze zm.), to jedynie rejestracja faktu pobytu danej osoby. Osoba przebywająca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązana wykonywać obowiązek meldunkowy określony w ustawie (art. 2), a obowiązek ten dotyczy także cudzoziemców, w tym obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej (art. 23). Jeżeli zaś pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej trwa przez okres dłuższy niż 3 miesiące, obywatel Unii Europejskiej obowiązany jest zarejestrować swój pobyt (art. 20 ustawy z dnia 14 lipca 2006 r. o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin – Dz. U. Nr 144, poz. 1043 ze zm.). Zatem ani wykazanie faktu zameldowania pod oznaczonym adresem na pobyt stały lub czasowy przekraczający 185 dni w roku kalendarzowym, ani legitymowanie się przez obywateli Unii Europejskiej zaświadczeniem o zarejestrowaniu pobytu obywatela UE (art. 27 ust. 2 ostatnio powołanej ustawy) nie oznacza jeszcze, że osoba ubiegająca się o wydanie prawa jazdy spełnia warunek, o którym mowa w art. 11 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami. Na marginesie należy zauważyć, że zarówno wymieniony przepis, jak i żaden inny przepis ustawy o kierujących pojazdami lub aktu podustawowego wydanego na podstawie i w celu wykonania tej ustawy nie przewiduje obowiązku przedłożenia przez zainteresowanego wydaniem w Rzeczypospolitej Polskiej prawa jazdy omówionych dokumentów. Wystarczy złożenie właściwemu organowi oświadczenia, które jednakże musi mieć charakter wiarygodny. To na ubiegającym się o wydanie prawa jazdy spoczywa obowiązek wykazania, że spełnia ustawowy warunek przebywania w określonym miejscu przez oznaczony czas z powodów, o których mowa w art. 11 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego naruszenia przez organy postanowień art. 12 Dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy (przekształcenie) – Dz. U. UE. L Nr 403 z dnia 30 grudnia 2006 r., przede wszystkim należy zauważyć, że dyrektywa jako akt prawa wtórnego Unii Europejskiej wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków (art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej). Realizacja dyrektywy polega więc na wydaniu odpowiednich aktów prawnych przez Państwo Członkowskie w określonym w dyrektywie terminie. Skutek bezpośredni może wywierać dyrektywa nadająca jednostce określone uprawnienia, jeżeli w odpowiednim czasie nie została implementowana do porządku prawnego krajowego. W takim wypadku organy władzy publicznej mają obowiązek stosowania dyrektywy pod warunkiem, że jej postanowienia są wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe, a termin wdrożenia dyrektywy upłynął (por. sprawa A. Francovich przeciwko Włochom, wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 listopada 1991 r., nr C-6/90 publ. ECR 1991/9/I-05357, Lex nr 125759).

Ustawa o kierujących pojazdami dokonała w zakresie swojej regulacji wdrożenia dyrektywy nr 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy (przekształcenie) (Dz. Urz. UE L 403 z 30.12.2006, str. 18) oraz częściowo dyrektywy 2003/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie wstępnej kwalifikacji i okresowego szkolenia kierowców niektórych pojazdów drogowych do przewozu rzeczy lub osób, zmieniającej rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 oraz dyrektywę Rady 91/439/EWG i uchylającej dyrektywę Rady 76/914/EWG (Dz. Urz. UE L 226 z 10.09.2003, str. 4, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne rozdz. 7, t. 7, str. 441, z późn. zm.). Stąd postanowienia art. 12 tej Dyrektywy znajdowały zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Do celów niniejszej dyrektywy "miejsce zamieszkania" oznacza miejsce, w którym osoba fizyczna mieszka zwykle, to znaczy przez co najmniej 185 dni w każdym roku kalendarzowym, ze względu na swoje więzi osobiste i zawodowe, lub - w przypadku osoby niezwiązanej z tym miejscem zawodowo - ze względu na więzi osobiste, które wskazują na istnienie ścisłych powiązań między tą osobą a miejscem, w którym mieszka.

Jednak w przypadku osoby związanej zawodowo z miejscem innym niż miejsce z którym łączą ją więzi osobiste i z tego względu mieszkającej kolejno w różnych miejscach w co najmniej dwu państwach członkowskich, za miejsce zamieszkania uważa się miejsce, z którym łączą ją więzi osobiste, pod warunkiem, że regularnie do niego powraca. Ten ostatni warunek nie musi być spełniony, jeśli osoba ta mieszka w państwie członkowskim w celu wypełnienia zadania o określonym czasie trwania. Studia uniwersyteckie lub nauka w szkole nie oznaczają zmiany miejsca zamieszkania. Z kolei art. 7 ust.1 lit.e Dyrektywy stanowi, że prawa jazdy są wydawane tylko tym kandydatom, którzy mają miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego wydającego prawo jazdy lub którzy mogą przedstawić dowód potwierdzający, że uczą się w tym kraju od co najmniej sześciu miesięcy.

Orzekające w sprawie organy administracyjne tak rozumiejąc znaczenie normy prawnej wypływającej z treści art. 11 ust. 1 pkt 5 Prawa o ruchu drogowym, posiłkując się w procesie wykładni brzmieniem art. 12 w zw. z art. 7 ust.1 lit.e Dyrektywy nr 2006/126/WE, nie dopuściły się naruszenia wymienionego na wstępie przepisu przez dokonanie jego błędnej wykładni, na co wskazywał skarżący. W konsekwencji właściwie ukierunkowały postępowanie administracyjne celem ustalenia, czy skarżący spełnia warunek przebywania w deklarowanym przez niego miejscu przez wymagany ustawą okres czasu. Skarżący w obu wnioskach (z [...] r. oraz z dnia [...] r.) zadeklarował, że zamieszkuje najpierw w B., a następnie R. oświadczając przy tym, że jest to jego miejsce zamieszkania zgodnie z art. 11 ust. 1 pkt 5 Prawa o ruchu drogowym. Okoliczność, że oświadczenie to skarżący złożył będąc pouczonym ( nie wiadomo przez kogo) o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań, nie stanowiła przeszkody w prowadzeniu przez organ postępowania mającego ustalić, czy istotnie przebywanie skarżącego, będącego obywatelem Niemiec, pod deklarowanym adresem związane jest ze studiami, pobieraniem nauki, pracą zawodową albo względami osobistymi. Tym bardziej, że skarżący nie złożył dalszych wyjaśnień pomimo, że został w tym celu wezwany do stawiennictwa w siedzibie organu. Zgodnie z tym co rozważono, sam fakt zameldowania skarżącego pod wskazanymi przez niego adresami oraz legitymowanie się zaświadczeniem o zarejestrowaniu pobytu obywatela Unii Europejskiej, nie przesądzał o wiarygodności złożonego oświadczenia. W tej sytuacji nie można czynić organowi zarzutu, że w powyższym zakresie prowadził postępowanie wyjaśniające. Słusznie zwróciły uwagę organy, że podjęta próba uzyskania od skarżącego dalszych wyjaśnień związanych z charakterem pobytu nie przyniosła rezultatu. Jeśli się zaś weźmie pod uwagę treść notatki z przeprowadzonego przez policję wywiadu w miejscu deklarowanego pobytu, to nie można skutecznie podważyć stanowiska organu, że skarżący wykazał jedynie fakt zameldowania pod adresami w B. i R., przez okres ponad 185 dni w roku [...], natomiast nie uwiarygodnił w żaden sposób (w drodze osobistych wyjaśnień, w piśmie lub w innej formie), czy jego przebywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez co najmniej 185 dni w każdym roku kalendarzowym ma miejsce ze względu na swoje więzi osobiste lub zawodowe albo spowodowane jest studiami lub pobieraniem nauki w szkole. Zarzut skarżącego, iż organ nie starał się ustalić tych więzi z miejscem pobytu w B. i R., jest chybiony w świetle ustaleń dokonanych przez organ w oparciu o informację z niemieckiego organu oraz notatek policyjnych. W konsekwencji, prawidłowo Kolegium uznało, że decyzja odmowna jest zgodna z prawem.

Odnosząc się zaś do zarzutu naruszenia art. 77 § 1 kpa z uwagi na wadliwe ustalenia faktyczne organów, polegające na przyjęciu, że skarżący nie zamieszkiwał w R., wskazać przyjdzie, że skarżący nie zaoferowała żadnych dowodów przeciwnych, np. w postaci zeznań świadków. Stąd też nie sposób dopatrzeć się naruszenia przez organ administracji zasady swobodnej oceny dowodów z art. 80 i 81 kpa. Z tych wszystkich powodów zarzuty skarżącego o charakterze procesowym okazały się całkowicie bezzasadne.

Z tych wszystkich względów skarga nie mogła odnieść skutku i jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późń. zm.).