ILPP2/443-916/10-2/JKa

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2010 r. (data wpływu 21 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usług – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 21 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji i dystrybucji produktów leczniczych. Ma on siedzibę w Polsce, posiada jednak przedstawicielstwa w różnych krajach, zarówno na terenie Unii Europejskiej jak i poza nią, według wykazu:

1. przedstawicielstwo w Bułgarii zatrudnia 9 osób,

2. przedstawicielstwo na Węgrzech zatrudnia 2 osoby,

3. przedstawicielstwo w Rosji zatrudnia 46 osób,

4. przedstawicielstwo na Ukrainie zatrudnia 16 osób.

Przedstawicielstwa nie posiadają osobowości prawnej.

Zadaniem przedstawicielstw jest prowadzenie działalności marketingowej i reklamowej produktów Spółki na rynkach zagranicznych, w tym poprzez działania przedstawicieli medycznych i handlowych zatrudnionych w przedstawicielstwach. Przedstawicielstwa nie zajmują się działalnością w zakresie dystrybucji produktów leczniczych.

W miejscach swojego położenia nabywają one od dostawców lokalnych (przedsiębiorców) na potrzeby własnej działalności szereg usług, m.in.:

1. sprzedaży praw lub udzielania licencji i sublicencji, przeniesienia lub cesji praw autorskich, patentów, praw do znaków fabrycznych, handlowych, oddania do używania wspólnego znaku towarowego albo wspólnego znaku towarowego gwarancyjnego, albo innych pokrewnych praw;

2. reklamy;

3. doradczych, inżynierskich, prawniczych, księgowych oraz podobnych usług, w tym w szczególności usług:

1. doradztwa w zakresie sprzętu komputerowego (PKWU 72.1),

2. doradztwa w zakresie oprogramowania (PKWU 72.2),

3. prawniczych, rachunkowo-księgowych, badania rynków i opinii publicznej, doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKWiU 74.1),

4. architektonicznych i inżynierskich (PKWU 74.2) - z zastrzeżeniem art. 28e,

5. w zakresie badań i analiz technicznych (PKWiU 74.3);

4. przetwarzania danych, dostarczania informacji oraz usług tłumaczeń;

5. bankowych, finansowych, ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, z wyjątkiem wynajmu sejfów przez banki;

6. dostarczania (oddelegowania) personelu;

7. wynajmu, dzierżawy lub innych o podobnym charakterze, których przedmiotem są rzeczy ruchome, z wyjątkiem środków transportu, za które uznaje się również przyczepy i naczepy oraz wagony kolejowe;

8. telekomunikacyjnych;

9. nadawczych radiowych i telewizyjnych;

10. elektronicznych;

11. polegających na zapewnieniu dostępu do systemów gazowych lub elektroenergetycznych;

12. usługi najmu/leasingu samochodów i inne usługi związane z funkcjonowaniem biura.

Nabywane usługi służą wyłącznie działalności prowadzonej przez przedstawicielstwa w poszczególnych krajach - nie są wykorzystywane przez Zainteresowanego na potrzeby jego działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce. Nabywane usługi nie są faktycznie wykonywane na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, nie obejmują również usług związanych z nieruchomościami położonymi na terenie Rzeczpospolitej Polskiej. Przedmiotem niniejszego zapytania nie są usługi, o których mowa w art. 28d - 28j ustawy o podatku od towarów i usług.

Podmioty świadczące usługi na rzecz przedstawicielstw opodatkowują świadczone usługi w kraju siedziby przedstawicielstwa, według stawek VAT danego kraju (w którym działa dane przedstawicielstwo).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy usługi świadczone na rzecz zagranicznych przedstawicielstw Wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce...

Zdaniem Wnioskodawcy, w okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego, usługi świadczone na rzecz jego zagranicznych przedstawicielstw nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Uzasadnienie

Zgodnie z obowiązującą od dnia 1 stycznia 2010 r. ogólną zasadą dotyczącą określania miejsca świadczenia usług, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania (art. 28b ust. 1 ustawy o VAT).

Z kolei zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług wykonywanych na rzecz podatnika w przypadku gdy usługi te świadczone są na rzecz stałego miejsce prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub miejsce zamieszkania, jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

W ocenie Spółki, jej zagraniczne przedstawicielstwa stanowią stałe miejsca prowadzenia działalności i z tego względu miejscem świadczenia wymienionych usług jest kraj, w którym położone jest przedstawicielstwo, na rzecz którego usługi są nabywane.

Zainteresowany wskazał, że definicja stałego miejsca prowadzenia działalności nie została zawarta w ustawie o VAT lub przepisach wykonawczych do niej, ani w obecnie obowiązujących wspólnotowych przepisach z zakresu VAT.

Definicja tego pojęcia została jednak opracowana przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości (dalej: ETS), który analizując przepisy Dyrektywy 2006/112 stwierdził, iż można mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności „gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia usług” (orzeczenie w sprawie Günter Berkholz z dnia 4 lipca 1985 r.(168/84). Podobnie ETS w sprawie Faaborg Gelting Linien A/S z dnia 2 maja 1996 r. (C-231/94), oraz w sprawie ARO Lease BV z dnia 17 lipca 1997 r. (C-190/95) i Lease Plan Luxembourg SA z dnia 7 maja 1998 r. (C-390/96).

Wnioskodawca podkreślił, że definicja stałego miejsca prowadzenia działalności oparta na dotychczasowym dorobku orzeczniczym Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości znalazła się w projekcie zmiany rozporządzenia Rady 1777/2005 (dalej: Projekt). Projekt zawiera wskazówki interpretacyjne do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Projekt został opublikowany na stronie: http://ec.europa.eu/taxation customs/taxation/vat/key documents/legislation proposed/index en.htm.

Posługiwanie się projektem jest o tyle uzasadnione, że jego zapisy odzwierciedlają dotychczasowy dorobek doktryny w zakresie VAT.

Zgodnie z proponowanym brzmieniem art. 15 rozporządzenia, stałym miejscem prowadzenia działalności jest jakakolwiek placówka o minimalnym rozmiarze odznaczająca się stałą obecnością zasobów ludzkich i technicznych, pozwalających na:

* nabywanie i wykorzystywanie usług, których dotyczy art. 44 Dyrektywy 2006/112 (polski odpowiednik - art. 28b ustawy o VAT),

* świadczenia usług w przypadkach wskazanych w art. 45 Dyrektywy 2006/112 (polski odpowiednik art. 28c ust. 2 ustawy o VAT).

Usługi wskazane powyżej odnoszą się do świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, wykonywanych ze stałego miejsca prowadzenia działalności. W takim przypadku miejscem ich świadczenia jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

Zatem, zgodnie z definicją zawartą w Projekcie, stałe miejsce prowadzenia działalności odznaczać się musi posiadaniem zasobów ludzkich oraz technicznych o charakterze stałym, które pozwalają na bycie odbiorcą usług świadczonych przez innych podatników oraz na świadczenie usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami.

Obie przesłanki wskazane powyżej mają charakter potencjalny, tj. chodzi o posiadanie przez placówkę potencjału pozwalającego na odbiór i świadczenie usług, nie jest wobec tego konieczne aby czynności te były faktycznie wykonywane.

W ocenie Spółki powyższe kryteria spełnione są w odniesieniu do każdego z jej zagranicznych przedstawicielstw. Zatem, zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług nabywanych przez przedstawicielstwa na potrzeby ich działalności jest kraj, w którym dane przedstawicielstwo jest położone.

Zainteresowany zaznaczył, że wszystkie usługi nabywane przez przedstawicielstwa służą wyłącznie działalności tych konkretnych placówek. W żadnym przypadku beneficjentem usług nabywanych za granicą nie jest on sam.

Skoro zatem, w ocenie Wnioskodawcy, usługi nabywane są tylko na potrzeby działalności przedstawicielstw i prowadzonej przez nie działalności oraz miejscem ich świadczenia jest za każdym razem miejsce, w którym zlokalizowane jest przedstawicielstwo, w takim przypadku, usługi te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji nie ma on obowiązku rozpoznawać tzw. importu usług w prowadzonej w Polsce ewidencji VAT.

Z uwagi na powyższe Spółka wnosi o potwierdzenie jej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przy określaniu miejsca świadczenia usług, usługi są identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych, jeżeli dla tych usług przepisy ustawy oraz przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne (art. 8 ust. 4 ustawy).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji i dystrybucji produktów leczniczych. Ma on siedzibę w Polsce, posiada jednak przedstawicielstwa w różnych krajach, zarówno na terenie Unii Europejskiej jak i poza nią, które zatrudniają pracowników. Przedstawicielstwa te nie posiadają osobowości prawnej.

Ich zadaniem jest prowadzenie działalności marketingowej i reklamowej produktów Spółki na rynkach zagranicznych, w tym poprzez działania przedstawicieli medycznych i handlowych zatrudnionych w przedstawicielstwach. Nie zajmują się one działalnością w zakresie dystrybucji produktów leczniczych. W miejscach swojego położenia, nabywają od dostawców lokalnych (przedsiębiorców) na potrzeby własnej działalności szereg usług, które służą wyłącznie działalności prowadzonej przez przedstawicielstwa w poszczególnych krajach i nie są wykorzystywane przez Zainteresowanego na potrzeby jego działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce. Nabywane usługi nie są faktycznie wykonywane na terenie kraju, nie obejmują również usług związanych z nieruchomościami położonymi na terenie Polski. Przedmiotem niniejszego zapytania nie są usługi, o których mowa w art. 28d - 28j ustawy.

Podmioty świadczące usługi na rzecz przedstawicielstw opodatkowują świadczone usługi w kraju siedziby przedstawicielstwa, według stawek VAT danego kraju (w którym działa dane przedstawicielstwo).

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Z opisu sprawy wynika, że Zainteresowany spełnia powyższą definicję podatnika.

Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności (art. 28b ust. 2 ustawy).

Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności”. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.).

Główna zasada określająca miejsce świadczenia usług zawarta została w art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE. Na mocy tego przepisu, miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Ponadto, w kwestii określenia, co należy uznać za „stałe miejsce prowadzenia działalności” wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości. W wyroku w sprawie C-168/84 Günter Berkholz v. Finanzamt Hamburg-Mitte-Alstadt z dnia 4 lipca 1985 r., ETS stwierdził, iż punktem odniesienia dla ustalania miejsca opodatkowania jest zasada, według której usługa podlega opodatkowaniu tam, gdzie jest siedziba świadczącego. Odniesienie do stałego miejsca prowadzenia działalności następuje dopiero wówczas, gdy pierwsza zasada prowadzi do nieracjonalnych rezultatów lub wywołuje rozbieżności między krajami Unii Europejskiej. W dalszej części orzeczenia ETS określił warunki, które powinny być spełnione przez jednostkę organizacyjną, aby można było uznać, iż w danym miejscu posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności. Zdaniem Trybunału, aby miejsce, w którym podmiot wykonuje czynności można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki:

1. posiadanie przez jednostkę minimalnego rozmiaru działalności;

2. ciągła obecność ludzkich zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki;

3. ciągła obecność technicznych zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki.

Zatem, stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej zarówno ze stałej obecności osób, jak i zaplecza technicznego koniecznych do wykonywania danej usługi. Na tej podstawie można więc domniemywać, że przez stałe miejsce prowadzenia działalności należy rozumieć miejsce, w którym podmiot ma swój personel oraz strukturę cechującą się odpowiednią stałością.

Natomiast, w orzeczeniu C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S v. Finanzamt Flensburg z dnia 2 maja 1996 r. ETS wskazał, iż stałe miejsce prowadzenia działalności to „określona minimalna skala działalności”, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który może samodzielnie świadczyć określone usługi.

Podobnie w wyroku w sprawie C-190/95 ARO Lease BV v. Inspecteur de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam z dnia 17 lipca 1997 r., w której spółka zajmowała się udostępnianiem pojazdów w formie leasingu, ETS orzekł, iż jeżeli spółka leasingowa nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania i w ten sposób umożliwienia niezależnego świadczenia usług, nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Tożsame wnioski można wyciągnąć z orzeczenia w sprawie C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. Planzer Luxemburg Sarl przeciwko Bundeszentralamt für Steuern, gdzie Trybunał powołując się na wyroki w sprawach C-168/84 i C-190/95 wskazał, iż pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. Owa minimalna trwałość oznacza, zdaniem ETS, wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny. W dalszej części orzeczenia Trybunał wskazał, iż stałym przedsiębiorstwem nie jest trwałe urządzenie używane przez danego przedsiębiorcę do działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym, takiej jak rekrutacja pracowników lub zakup środków technicznych koniecznych dla wykonywania działalności przedsiębiorcy.

W oparciu o przywołane powyżej orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazać można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały” to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Dla uznania więc, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Mając na uwadze wskazane orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości należy stwierdzić, iż aby określić, czy na terenie danego kraju znajduje się stałe miejsce prowadzenia działalności danego podatnika, winien on posiadać w tym kraju zarówno personel, jak i zasoby rzeczowe potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności.

Wnioskodawca poinformował, iż jego przedstawicielstwa znajdujące się w Bułgarii, na Węgrzech, w Rosji oraz na Ukrainie stanowią jego stałe miejsce prowadzenia działalności.

Zatem, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz przedstawione regulacje stwierdzić należy, iż miejscem świadczenia usług będących przedmiotem wniosku, świadczonych na rzecz zagranicznych przedstawicielstw Spółki, jest terytorium kraju, na którym położone jest dane przedstawicielstwo, zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy, spełniające definicję stałego miejsca prowadzenia działalności, o której mowa w tym przepisie.

Reasumując, wskazane przez Zainteresowanego usługi, świadczone na rzecz jego przedstawicielstw znajdujących się poza granicami kraju, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.