ILPP2/443-467/10-2/EWW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24 marca 2010 r. (data wpływu 29 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług „set-up” – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 29 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług „set-up”.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca współpracuje z kontrahentem zagranicznym, posiadającym siedzibę w Szwajcarii. Kontrahent jest zarejestrowany na potrzeby podatku VAT w 24 krajach członkowskich Unii Europejskiej, jednakże w żadnym kraju poza Szwajcarią nie posiada zasobów ludzkich ani infrastruktury technologicznej pozwalającej na uznanie, że posiada tzw. „stałe miejsce prowadzenia działalności”, z wyjątkiem Wielkiej Brytanii (kierownictwo ulokowane na Wyspie Men) oraz Hiszpanii (uznanie miejsca na potrzeby VAT), ale żaden z tych podmiotów nie jest zaangażowany w transakcje ze Spółką. Co więcej, wszelkie decyzje dotyczące działalności kontrahenta są podejmowane w jego siedzibie w Szwajcarii.

Opisana współpraca polega na sprzedaży towarów produkowanych przez Zainteresowanego na rzecz kontrahenta, posługującego się dla potrzeb takich transakcji polskim numerem VAT. Niektóre towary Wnioskodawcy nie opuszczają terytorium kraju, lecz są dostarczane do zakładu produkcyjnego w Polsce, należącego do podmiotu trzeciego. Następnie, zakład produkcyjny wykonuje na dostarczonych do niego towarach, na podstawie odpłatnej umowy z kontrahentem usługi na ruchomym majątku rzeczonym. z uwagi na fakt, iż w wyniku dostawy wykonywanej przez Spółkę towary nie opuszczają Polski, traktuje ona taką dostawę jako dostawę krajową i opodatkowuje ją 22% stawką podatku VAT.

Towary wyprodukowane przez Zainteresowanego są również dostarczane na takich samych zasadach bezpośrednio do zakładów produkcyjnych na Węgrzech, w Niemczech i Wielkiej Brytanii.

Dodatkowo, Wnioskodawca obciąża kontrahenta odrębnie z tytułu wykonania usług tzw. „set up” w postaci przygotowania maszyn, linii produkcyjnych oraz wykonania wszelkich pozostałych czynności niezbędnych do uruchomiania produkcji danego rodzaju towaru zamówionego przez kontrahenta. Obciążenie jest niezależne od dostaw towarów i następuje okresowo, zależnie od ilości wymaganych „set-upów”. Faktury za usługę „set-up” nie są skorelowane z ilością zamówień złożonych przez kontrahenta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy miejscem świadczenia osobno fakturowanych usług „set-up”, polegających na przygotowaniu linii technologicznej do produkcji danego rodzaju towarów, wykonywanych przez Zainteresowanego na rzecz kontrahenta zagranicznego będącego podatnikiem w świetle regulacji art. 28a ustawy o VAT oraz art. 44 Dyrektywy UE 2006/112/EC, jest terytorium kraju, w którym siedzibę posiada usługobiorca...

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone przez niego usługi, jako wykonywane na rzecz podatnika posiadającego siedzibę poza terytorium Polski, nie podlegają opodatkowaniu polskim podatkiem VAT.

Przedstawione stanowisko Zainteresowany opiera na następującej argumentacji.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie natomiast do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów.

W opisanym stanie faktycznym Spółka wykonuje różnego rodzaju czynności, których celem jest dostosowanie linii technologicznych do produkcji towarów o konkretnej specyfice ustalanej przez ich odbiorcę.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT, jeżeli określone działania wykonywane przez podatnika tego podatku w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa nie stanowią dostawy towarów, są one w świetle ustawy o VAT usługą, co do zasady podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem. w konsekwencji, wykonywane przez Zainteresowanego działania, których kosztem obciążany jest kontrahent, w postaci tzw. usługi „set-up”, stanowią w świetle ustawy o VAT usługę podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem.

Stosownie do treści art. 29 ust. 1 przywoływanej ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje natomiast całość świadczenia należnego od nabywcy.

W świetle powyższego, skoro Spółka wykonuje na rzecz kontrahenta dwa odrębne świadczenia (i) usługa „set-up”, (ii) dostawa towarów, na gruncie przepisów polskiej ustawy o VAT, podstawa opodatkowania z tytułu każdego ze świadczeń powinna zostać określona odrębnie. w opinii Wnioskodawcy, z uwagi na różny zakres dokonywanej dostawy towarów oraz usługi „set-up” wykonywanej na rzecz kontrahenta, świadczona usługa nie może zostać uznana za element dokonywanej dostawy towarów. Usługa ta jest bowiem wykonywana jednorazowo i jej koszty są kalkulowane odrębnie, niezależnie od późniejszych zamówień składanych przez kontrahenta na dostawę konkretnych ilości towarów. Przedmiotową usługę należy zatem traktować jako niezależną od dostawy towarów wykonywanej na rzecz kontrahenta, dlatego też Zainteresowany nie może wliczyć wartości tej usługi w podstawę opodatkowania dokonywanej dostawy towarów.

Towary są fakturowane osobno i dostarczane na terenie Polski, do innych krajów członkowskich UE oraz do krajów nie będących członkami UE.

Jak zaznaczono w opisanym powyżej stanie faktycznym, kontrahent Wnioskodawcy jest osobą prawną wykonującą samodzielnie działalność gospodarczą. Dodatkowo, jest on zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w 24 krajach członkowskich UE. Powyższe oznacza, iż kontrahent jest podatnikiem w rozumieniu przepisu art. 28a ustawy o VAT.

Stosownie natomiast do treści art. 28b ust. 1 przywołanej ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania (z wyjątkami nie mającymi zastosowania w opisanym stanie faktycznym).

Jednocześnie, w świetle art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

Zgodnie natomiast z art. 28b ust. 3 cytowanej ustawy, w przypadku braku siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym nabywca zwykle prowadzi działalność.

Pomimo rejestracji na potrzeby podatku od wartości dodanej na terenie UE oraz na potrzeby podatku od towarów i usług w Polsce, kontrahent nie posiada poza Szwajcarią żadnych środków technologicznych oraz personelu pozwalającego zidentyfikować techniczną rejestrację dla potrzeb podatku VAT, jako miejsce stałego prowadzenia działalności. Personel zatrudniony przez kontrahenta w Wielkiej Brytanii (Wyspa Man) oraz Hiszpanii nie jest zaangażowany w transakcje ze Spółką.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzania działalności, natomiast zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości („ETS”) (np. Berkholz 168/84, ARO Lease 190/95), stałe miejsce prowadzenia działalności występuje, gdy spełnia następujące warunki (i) ma pewną minimalną wielkość, (ii) są w nim trwale obecne zarówno ludzkie jak i techniczne środki niezbędne do świadczenia usług. Powyższe potwierdzają również projekty rozporządzeń do Dyrektywy, w których znajdzie się definicja stałego miejsca prowadzenia działalności.

W świetle powyższego, kontrahent Zainteresowanego, który jest zarejestrowany na potrzeby polskiego podatku VAT, nieposiadający w kraju żadnych środków technicznych ani też personelu pozwalającego na prowadzenie przedsiębiorstwa, nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności. w konsekwencji, miejscem świadczenie usług wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz tego kontrahenta będzie kraj, w którym posiada on siedzibę, tj. Szwajcaria. Dlatego też, w opinii Spółki, opisane usługi tzw. „set-up” nie będą podlegały opodatkowaniu polskim podatkiem VAT, zgodnie z art. 28b ustawy o VAT oraz w świetle art. 44 Dyrektywy UE 2006/112/EC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2. eksport towarów;

3. import towarów;

4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z postanowień art. 8 ust. 1 ustawy wynika, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Świadczenie usług na gruncie podatku od towarów i usług ma szersze znaczenie niż świadczenie usług w rozumieniu potocznym. Stosownie do treści powołanych przepisów każde świadczenie na rzecz osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, uznawane jest na gruncie ustawy za usługę. Ta z kolei, w przypadku gdy jest odpłatna, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca współpracuje z kontrahentem zagranicznym, posiadającym siedzibę w Szwajcarii. Współpraca ta polega na wykonywaniu dwóch różnych rodzajów czynności: na sprzedaży towarów produkowanych przez Zainteresowanego na rzecz kontrahenta oraz na świadczeniu przez niego na rzecz tego podmiotu usług tzw. „set-up”. Usługa ta polega na przygotowaniu maszyn, linii produkcyjnych oraz wykonania wszelkich pozostałych czynności niezbędnych do uruchomiania produkcji danego rodzaju towaru zamówionego przez kontrahenta, za które to czynności Spółka odrębnie obciąża kontrahenta szwajcarskiego. Obciążenie jest niezależne od dostaw towarów i następuje okresowo, zależnie od ilości wymaganych „set-upów”. Faktury za usługę „set-up” nie są skorelowane z ilością zamówień złożonych przez kontrahenta.

Powyższe czynności stanowią odrębne transakcje i tym samym, powinny być rozliczane oddzielnie.

Art. 29 ust. 1 ustawy stanowi, iż podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2 22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z ustaleniami stron, przedmiotem usług wykonywanych przez Zainteresowanego są tzw. usługi „set-up”, polegające na przygotowaniu linii technologicznej do produkcji danego rodzaju towarów. z tytułu ich świadczenia, Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawiania faktur VAT, dokumentujących ich wykonanie. Zatem, kwota jaka powinna zostać wykazana na fakturach powinna obejmować wyłącznie wartość tych usług, nie powinna natomiast uwzględniać wartości sprzedanych przez niego towarów.

W niniejszej sprawie wątpliwości Zainteresowanego dotyczą miejsca opodatkowania świadczonych przez niego usług „set-up”.

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że kontrahent Spółki posiada siedzibę na terytorium Szwajcarii. w tym kraju znajduje się faktyczne miejsce prowadzenia działalności przez kontrahenta, tj. m.in.: centralna administracja, miejsce spotkań zarządu oraz kształtowania polityki działania jego przedsiębiorstwa.

Zatem stwierdzić należy, iż usługobiorcą wykonanych przez Zainteresowanego usług jest firma, wykonująca działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy oraz posiadająca status podatnika, w myśl art. 28a ustawy.

W oparciu o art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

W myśl art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., jak i przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności”. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. u. UE l Nr 347, str. 1 ze zm.).

Główna zasada określająca miejsce świadczenia usług zawarta została w art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE. Na mocy tego przepisu, miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Ponadto, w kwestii określenia, co należy uznać za „stałe miejsce prowadzenia działalności” wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości. w wyroku w sprawie C-168/84 Günter Berkholz v. Finanzamt Hamburg-Mitte-Alstadt z dnia 4 lipca 1985 r., ETS stwierdził, iż punktem odniesienia dla ustalania miejsca opodatkowania jest zasada, według której usługa podlega opodatkowaniu tam, gdzie jest siedziba świadczącego. Odniesienie do stałego miejsca prowadzenia działalności następuje dopiero wówczas, gdy pierwsza zasada prowadzi do nieracjonalnych rezultatów lub wywołuje rozbieżności między krajami Unii Europejskiej. w dalszej części orzeczenia ETS określił warunki, które powinny być spełnione przez jednostkę organizacyjną, aby można było uznać, iż w danym miejscu posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności. Zdaniem Trybunału, aby miejsce, w którym podmiot wykonuje czynności można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki:

1. posiadanie przez jednostkę minimalnego rozmiaru działalności;

2. ciągła obecność ludzkich zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki;

3. ciągła obecność technicznych zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki.

Zatem, stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej zarówno ze stałej obecności osób, jak i zaplecza technicznego koniecznych do wykonywania danej usługi. Na tej podstawie można więc domniemywać, że przez stałe miejsce prowadzenia działalności należy rozumieć miejsce, w którym podmiot ma swój personel oraz strukturę cechującą się odpowiednią stałością.

Natomiast, w orzeczeniu C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S v. Finanzamt Flensburg z dnia 2 maja 1996 r. ETS wskazał, iż stałe miejsce prowadzenia działalności to „określona minimalna skala działalności”, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który może samodzielnie świadczyć określone usługi.

Podobnie w wyroku w sprawie C-190/95 ARO Lease BV v. Inspecteur de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam z dnia 17 lipca 1997 r., w której spółka zajmowała się udostępnianiem pojazdów w formie leasingu, ETS orzekł, iż jeżeli spółka leasingowa nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania i w ten sposób umożliwienia niezależnego świadczenia usług, nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Tożsame wnioski można wyciągnąć z orzeczenia w sprawie C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. Planzer Luxemburg Sarl przeciwko Bundeszentralamt für Steuern, gdzie Trybunał powołując się na wyroki w sprawach C-168/84 i C-190/95 wskazał, iż pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. Owa minimalna trwałość oznacza, zdaniem ETS, wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny. w dalszej części orzeczenia Trybunał wskazał, iż stałym przedsiębiorstwem nie jest trwałe urządzenie używane przez danego przedsiębiorcę do działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym, takiej jak rekrutacja pracowników lub zakup środków technicznych koniecznych dla wykonywania działalności przedsiębiorcy.

W oparciu o przywołane powyżej orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazać można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały” to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Dla uznania więc, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Mając na uwadze wskazane orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości należy stwierdzić, iż aby określić, czy na terenie danego kraju znajduje się stałe miejsce prowadzenia działalności danego podatnika, winien on posiadać w tym kraju zarówno personel, jak i zasoby rzeczowe potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności.

Jak wskazał Wnioskodawca, jego kontrahent jest zarejestrowany na potrzeby podatku VAT w 24 krajach członkowskich Unii Europejskiej, jednakże w żadnym kraju poza Szwajcarią nie posiada zasobów ludzkich ani infrastruktury technologicznej pozwalającej na uznanie, że posiada tzw. „stałe miejsce prowadzenia działalności”, z wyjątkiem Wielkiej Brytanii (kierownictwo ulokowane na Wyspie Men) oraz Hiszpanii (uznanie miejsca na potrzeby VAT), ale żaden z tych podmiotów nie jest zaangażowany w transakcje ze Spółką. Wszelkie decyzje dotyczące działalności kontrahenta są podejmowane w jego siedzibie w Szwajcarii.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż kontrahent szwajcarski, zarejestrowany w Polsce dla celów podatku VAT, nie posiada na terenie Polski stałego miejsca prowadzenia działalności.

Po dokonaniu analizy informacji zawartych we wniosku stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie zastrzeżenia wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy nie mają zastosowania, zatem miejsce świadczenia usług będących przedmiotem pytania ustalane jest na podstawie zasady ogólnej wyrażonej w tym przepisie.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że miejscem świadczenia, a tym samym miejscem opodatkowania usług przygotowania maszyn, linii produkcyjnych oraz wykonania wszelkich pozostałych czynności niezbędnych do uruchomiania produkcji danego rodzaju towaru zamówionego przez kontrahenta, świadczonych przez Zainteresowanego, jest terytorium kraju, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę, a więc Szwajcaria.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.