ILPP2/443-160/10-2/MN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2010 r. (data wpływu 2 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za podatnika VAT osoby dokonującej sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 2 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za podatnika VAT osoby dokonującej sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Mąż Wnioskodawczyni nabył w roku 1969 nieruchomość rolną w wieczystą dzierżawę na potrzeby ogrodnictwa. Działalność tą prowadził do roku 1989. Zainteresowana pracowała zawodowo.

Na przełomie lat 1987/88 miało miejsce wymrożenie całej produkcji. Małżonkowie znaleźli się na skraju bankructwa. Nie mieli pieniędzy na zakup sadzonek oraz na naprawę urządzeń grzewczych w szklarniach (popękały rury, a nawet szkło). w związku z tym, nie mogli oni nadal prowadzić prawidłowo ww. działalności. Zaczęli stopniową transformację szklarni na magazyny. Działalność p.t. „wynajem magazynów” prowadzili od roku 1990 do kwietnia 2004 r., płacąc m.in. podatek VAT.

Uchwałą Rady Miejskiej, wskazana nieruchomość (i okoliczne) została przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową i aktywność gospodarczą. Wnioskodawczyni dodała ponadto, że od dnia 1 stycznia 2009 r. z mocy prawa wszystkie działki rolne na terenie Wrocławia stały się budowlane.

Zmiana przeznaczenia gruntu umożliwiła małżonkom sprzedaż trzech szklarni o pow. 1010m2 z gruntem o pow. 2258m2 wiosną 2004 r. Zmuszeni oni byli do tego faktem, że mąż Zainteresowanej w roku 2001 przeszedł trzy udary mózgu. Po trzecim został częściowo sparaliżowany i niezdolny do jakiejkolwiek pracy. Pieniądze z tej transakcji zostały przeznaczone na leczenie i rehabilitację męża Wnioskodawczyni oraz na częściowy remont budynku, w którym mieszkają.

Jak wskazała Zainteresowana, pozostali razem z mężem współwłaścicielami działki o pow. 4443m2, która została podzielona na dwie: działkę o pow. 2164m2, tj. działkę z budynkiem mieszkalnym i siedliskiem oraz działkę o pow. 2279m2, która po zburzeniu szklarni w roku 2004 pozostała do dzisiaj niezagospodarowana. Działkę tą, w dniu 20 stycznia 2010 r., małżonkowie sprzedali Spółce oraz Panu XY – po połowie.

Mąż Wnioskodawczyni ma 79 lat, a ona od dwóch lat pozostaje na emeryturze. Potrzebują finansowego wsparcia – stąd potrzeba zbycia ww. działki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle powyższego i ustawy o podatku VAT małżonkowie stali się podatnikami VAT...

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie stali się oni podatnikami VAT i podatku VAT nie zapłacili, bowiem:

* nieruchomość ta została nabyta tylko i wyłącznie w celu prowadzenia działalności ogrodniczej, a nie w celu odsprzedaży, czego dowodem jest prowadzenie ogrodnictwa przez 20 lat (ten zamiar ujawnił się już w momencie nabycia, a nie sprzedaży);

* późniejsza, 13-letnia działalność wynajmu nie ma nic wspólnego z handlem nieruchomościami;

* działka, która jest przedmiotem sprzedaży, pozostaje od 6-ciu lat niezagospodarowana, zatem sprzedaż tej działki odbywa się poza działalnością rolniczą, której małżonkowie nie prowadzą od 20 lat i w ogóle żadnej od 6-ciu lat, w szczególności zorganizowanego handlu (obrotu) nieruchomościami;

* z mocy uchwały Rady Miejskiej nastąpiło przekwalifikowanie gruntu rolnego na cele nierolnicze, a z mocy prawa od dnia 1 stycznia 2009 r. wszystkie grunty rolne w Mieście stały się budowlane – to grunt ten nie wchodzi już w zakres definicji gospodarstwa rolnego w rozumieniu przepisów o podatku rolnym i staje się majątkiem prywatnym (vide: wyrok NSA z dnia 3 lipca 2008 r., sygn. akt III SA/Wa/392 /08);

* Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 sierpnia 2008 r. sygn. akt III SA/Wa podniósł, że prowadzenie w przeszłości na gruntach działalności rolniczej nie może być uznane za równoznaczne z dalszym działaniem jako rolnik i płatnik podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Z opisu sprawy wynika, iż mąż Wnioskodawczyni nabył w roku 1969 nieruchomość rolną w wieczystą dzierżawę na potrzeby ogrodnictwa. Działalność tą prowadził do roku 1989. Zainteresowana pracowała zawodowo. Na przełomie lat 1987/88 nastąpiło wymrożenie całej produkcji. Małżonkowie znaleźli się na skraju bankructwa. Nie mieli pieniędzy na zakup sadzonek oraz na naprawę urządzeń grzewczych w szklarniach (popękały rury, a nawet szkło). w związku z tym nie mogli oni nadal prowadzić prawidłowo ww. działalności. Zaczęli stopniową transformację szklarni na magazyny. Działalność p.t. „wynajem magazynów” prowadzili od roku 1990 do kwietnia 2004 r., płacąc m.in. podatek VAT. Wiosną 2004 r. małżonkowie sprzedali trzy szklarnie wraz z gruntem. Zmusił ich do tego fakt, że mąż Zainteresowanej w roku 2001 przeszedł trzy udary mózgu. Po trzecim został częściowo sparaliżowany i niezdolny do jakiejkolwiek pracy. Pieniądze z tej transakcji zostały przeznaczone na leczenie i rehabilitację męża Wnioskodawczyni oraz na częściowy remont budynku, w którym mieszkają.

Jak wskazała Zainteresowana, pozostali razem z mężem współwłaścicielami działki która została podzielona na dwie: tj. działkę z budynkiem mieszkalnym i siedliskiem oraz działkę, która po zburzeniu szklarni w roku 2004 pozostała do dzisiaj niezagospodarowana. Działkę tą, w roku 2010 małżonkowie sprzedali.

Biorąc pod uwagę fakt, iż Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży ww. nieruchomości wiosną 2004 r. oraz w styczniu 2010 r., w niniejszej interpretacji dokonano analizy przepisów dotyczących podatku od towarów i usług, obowiązujących w dacie zaistnienia przedmiotowych czynności.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. u. Nr 11, poz. 50 ze zm.), obowiązującej do dnia 30 kwietnia 2004 r., opodatkowaniu podlega sprzedaż towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez towary - w myśl art. 4 pkt 1 ww. ustawy - rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności określonych w art. 2, które wymienione są w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Podatnikami, stosownie do art. 5 ust. 1 cyt. ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne:

1. mające siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli wykonują we własnym imieniu i na własny rachunek czynności, o których mowa w art. 2, w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy, nawet jeżeli zostały wykonane jednorazowo, a także wówczas, gdy czynności te polegają na jednorazowej sprzedaży rzeczy w tym celu nabytej, lub

2. wykonujące czynności, o których mowa w art. 16, lub

3. na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie odrębnych przepisów importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone w części lub w całości albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną, lub

1. uprawnione do korzystania z procedury celnej obejmującej uszlachetnianie czynne, odprawę czasową, przetwarzanie pod kontrolą celną, w tym również osoby, na które, zgodnie z odrębnymi przepisami, zostały przeniesione prawa i obowiązki związane z tymi procedurami, lub

4. mające siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu za granicą, jeżeli wykonują czynności, o których mowa w art. 2, osobiście lub przez osobę upoważnioną albo przy pomocy pracowników bądź przy wykorzystaniu zakładu lub urządzenia służącego działalności produkcyjnej, handlowej lub usługowej, lub

5. będące usługobiorcami usług pochodzących z importu.

Jak wynika z powołanego przepisu art. 4 pkt 1 cyt. ustawy, towarami do dnia 30 kwietnia 2004 r. były rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności określonych w art. 2, które wymienione są w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej. Przepis ten nie definiował gruntów jako towarów. Tak więc, w rozumieniu tego przepisu, towarem były budynki szklarni a nie grunt na którym zostały one posadowione.

Z dniem 1 maja 2004 r. weszła w życie ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwana dalej ustawą.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W świetle postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. u. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, najem jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Zatem, oddanie w ramach umowy najmu osobie trzeciej nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie podmiotu dokonującego podnajmu.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem jako usługa wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zainteresowana wskazała, że działalność opodatkowaną podatkiem VAT, której przedmiotem był wynajem magazynów, prowadziła od roku 1990 do kwietnia 2004 r. Wiosną 2004 r. małżonkowie sprzedali trzy szklarnie wraz z gruntem. w roku 2010 ponownie dokonali sprzedaży, której przedmiotem była działka powstała po podziale majątku wykorzystywanego do wykonywania czynności opodatkowanych.

Sprzedaż przedmiotowych nieruchomości przez Wnioskodawczynię nie była sprzedażą majątku osobistego. Ustawa o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, jak również ustawa o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia przedsiębiorstwo, dlatego zasadnym jest przyjęcie uregulowań zawartych w innych aktach prawnych. Przedsiębiorstwo, w rozumieniu art. 551 ustawy Kodeks cywilny, w brzmieniu obowiązującym od dnia 25 września 2003 r., jest zorganizowanym zespołem składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne oraz fakt, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność należy przyjąć, iż sprzedaż nieruchomości wykorzystywanych w działalności gospodarczej (najem) dokonywana była w ramach tej działalności.

Nie można zatem uznać zbywanych przez Zainteresowaną nieruchomości za majątek osobisty, gdyż było to mienie służące w istocie prowadzonej działalności, natomiast sprzedaż ich należy traktować, jako sprzedaż części majątku związanego z prowadzoną w sposób zorganizowany działalnością gospodarczą.

Biorąc pod uwagę powyższe, sprzedaż nieruchomości wykorzystywanych przez Wnioskodawczynię do działalności gospodarczej była dostawą towarów wchodzących w skład przedsiębiorstwa.

Uwzględniając powyższą analizę sprawy oraz wskazane przepisy ustawy:

* o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym obowiązujące do dnia 30 kwietnia 2004 r., stwierdzić należy, że w sytuacji gdy Zainteresowana dokonała sprzedaży szklarni w tym okresie, działała ona dla tych czynności jako podatnik podatku od towarów i usług,

* o podatku od towarów i usług obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r., stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży szklarni wraz z gruntem po dniu 1 maja 2004 r., jak również w związku z dostawą nieruchomości gruntowej w roku 2010, Zainteresowana działała jako podatnik podatku od towarów i usług z tytułu ich sprzedaży.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ podkreśla, że przywołane przez Zainteresowaną wyroki polskich sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami konkretnych spraw podatników, osadzonych w określonych stanach faktycznych i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

W niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w zakresie uznania za podatnika VAT osoby dokonującej sprzedaży nieruchomości. Natomiast w kwestii uznania za podatnika VAT męża Wnioskodawczyni wydano odrębne rozstrzygnięcie z dnia 30 kwietnia 2010 r. nr ILPP2/443-160 /10-3/MN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.