IBPP3/443-890/10/KO

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2010r. (data wpływu 30 sierpnia 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 listopada 2010r. (data wpływu 17 listopada 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie określenia miejsca świadczenia usług inżynierskich w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2010r. - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 30 sierpnia 2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie określenia miejsca świadczenia usług inżynierskich w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2010r.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 listopada 2010r. (data wpływu 17 listopada 2010r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 28 października 2010r. znak IBPP3/443-655/10/KO.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe):

Wnioskodawca jest spółką akcyjną, (dalej: Spółka, Wnioskodawca) prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie produkcji farb i lakierów przemysłowych. Spółka stanowi cześć międzynarodowej struktury (dalej: Grupa), na którą składają się podmioty prowadzące podobną do niej działalność na terenie innych krajów. Część spółek należących do Grupy (w tym Wnioskodawca) posiada własne laboratoria badawczo - rozwojowe, z działalności których korzystają inne podmioty z Grupy. Jeden z podmiotów należących do Grupy, mający siedzibę na terytorium Holandii (dalej: Holding), zajmuje się koordynacją działalności badawczo-rozwojowej dotyczącej farb przemysłowych w obrębie Grupy, w zakresie wyrobów lakierowych stosowanych w przemyśle.

Szczegółowe zasady współpracy podmiotów z Grupy dotyczące koordynowania działalności badawczo - rozwojowej, korzystania z wyników tych działań, jak również reguły alokacji kosztów określone zostały w umowie w sprawie podziału kosztów badań i rozwoju dla jednostki biznesowej Przemysł (dalej: Umowa) zawartej pomiędzy Holdingiem a innymi spółkami z Grupy. Do zakresu usług świadczonych przez Spółkę na mocy powyższej Umowy na rzecz innych podmiotów z Grupy należą:

badania laboratoryjne zmierzające do odkrycia nowej wiedzy,

poszukiwanie zastosowań dla wyników najnowszych badań lub innej wiedzy,

tworzenie koncepcji recepturowanych oraz projektu potencjalnego wyrobu lub wersji procesu,

badanie i prowadzenie oceny wyrobu czy alternatywnych wersji procesu,

modyfikowanie receptury lub projektu wyrobu czy procesu,

projektowanie, opracowywanie i testowanie wyrobów z produkcji próbnej, prototypów i wzorów,

projektowanie narzędzi związanych z nową technologią,

prace inżynieryjne, potrzebne przy opracowywaniu projektu wyrobu, który ma spełniać konkretne funkcjonalne i ekonomiczne wymagania oraz nadawać się do produkcji.

Świadczone przez Spółkę usługi mają zatem charakter usług inżynierskich, realizowanych przez pracowników Wnioskodawcy, posiadających odpowiednie wykształcenie oraz doświadczenie do prowadzenia prac badawczo-rozwojowych.

Rozliczenia w zakresie usług inżynierskich świadczonych na podstawie Umowy odbywają się na poziomie centralnym za pośrednictwem Holdingu. Poszczególne podmioty nie wystawiają faktur za świadczenie usług w zakresie własnego centrum badawczego. Koszty poszczególnych centrów są sumowane, a następnie Holding wystawia odpowiedni dokument na podmioty działające w ramach tego systemu. Jeżeli dany podmiot nie posiada własnego centrum badawczego, a korzysta z usług innych centrów lub też gdy dany podmiot posiada centrum, ale korzysta intensywnie z usług innych centrów w ten sposób, że przypadająca na niego część kosztów przewyższa należność za udostępnianie wyników badań własnego centrum, spółka holenderska wystawia na ten podmiot fakturę. Natomiast w przypadku podmiotów w odwrotnej sytuacji (tj. takich u których należność za udostępnianie wyników badań własnego centrum jest wyższa niż koszt udziału w badaniach prowadzonych przez inny podmiot), wówczas Holding wystawia na takie podmioty notę kredytową, która jest podstawą do otrzymania należności za świadczone usługi. Ta druga sytuacja ma zastosowanie w przypadku Spółki, która w opisanym systemie ma pozycję podmiotu świadczącego usługi i pobierającego z tego tytułu wynagrodzenie.

Podmiot obciążany przez Spółkę opłatami za przedmiotowe usługi jest podatnikiem podatku od wartości dodanej mającym siedzibę w Holandii. Według wiedzy Spółki, podmiot ten nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.

Pismem z dnia 10 listopada 2010r. Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) w następujący sposób:

Usługi świadczone przez Spółkę mają charakter usług inżynierskich. Spółka uważa, że określenie grupowania PKWiU właściwego dla tych usług nie ma istotnego znaczenia dla sprawy. Jak wielokrotnie rozstrzygały sądy administracyjne (przykładowo: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 12 października 2005r., sygn. akt III SA/Wa 2219/05), grupowania statystyczne nie są decydujące dla VAT, zwłaszcza że Dyrektywa 2006/112 określająca zasady ustalania miejsca świadczenia usług nie odwołuje się w żadnym punkcie do regulacji statystycznych. Polskie przepisy podatkowe muszą zaś być zgodne z Dyrektywą.

Spółka świadczy usługi inżynierskie o charakterze badawczo-rozwojowym, które w jej ocenie mieszczą się w katalogu usług wymienionych w przepisach Dyrektywy jako usługi inżynierskie. Prace realizowane są przez pracowników Wnioskodawcy, którzy posiadają odpowiednie wykształcenie (techniczne) oraz doświadczenie do prowadzenia tego rodzaju prac, podobnie jak usługi świadczone przez osoby posiadające tytułu zawodowy inżyniera.

Przypuszczalnie najbliższe charakterowi działalności Spółki w omawianym zakresie byłoby grupowanie PKWiU (1997) 74.20.3 - usługi inżynierskie. Spółka nie dokonywała jednak dokładnej klasyfikacji tych usług, ponieważ nie było to potrzebne do celów podatkowych. Jak wyżej wskazano, klasyfikacje statystyczne nie są relewantne dla ustalania miejsca świadczenia usług, na co wskazuje zarówno brzmienie Dyrektywy, jak i orzecznictwo sądowe, a od 1 grudnia 2008r. - również brzmienie przepisów polskiej ustawy o VAT. Wcześniejsze brzmienie przepisów dotyczących miejsca świadczenia, wiążące reguły ustalania miejsca świadczenia z klasyfikacjami statystycznymi było niezgodne z Dyrektywą (tak również uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w piśmie z 14 grudnia 2009r., sygn. ILPP2/443-1245/09-2/ISN, wydanym w identycznym stanie faktycznym jak w przypadku Spółki).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opisane w stanie faktycznym usługi świadczone przez Spółkę w 2010r. na rzecz podmiotu zarejestrowanego na potrzeby podatku od wartości dodanej w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej podlegają opodatkowaniu VAT na terenie Polski...

Zdaniem Wnioskodawcy, miejscem świadczenia opisanych w stanie faktycznym usług jest miejsce siedziby usługobiorcy. Tym samym przedmiotowe usługi nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce.

Zgodnie z zasadą terytorialności podatku VAT, polskim VAT opodatkowane są wyłącznie te usługi, dla których miejscem świadczenia jest terytorium Polski. Powyższa zasada wynika m.in. z treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z przepisu tego wynika a contrario, że odpłatne świadczenie usług poza terytorium kraju nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce. Tym samym, dla ustalenia traktowania podatkowego planowanej transakcji w świetle podatku VAT w pierwszej kolejności należy określić tzw. miejsce świadczenia usług.

Zgodnie z art. 28b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Przepis ten ustanawia ogólną zasadę dotyczącą określenia miejsca opodatkowania usług transgranicznych świadczonych na rzecz podatników (kraj siedziby usługobiorcy). Reguła ogólna wymieniona w tym przepisie stosowana jest domyślnie, tzn. jeżeli dana usługa nie znajduje się w katalogu wyjątków, zastosowanie znajdzie powyższa reguła. W zakresie określenia miejsca świadczenia usług na rzecz podatników aktualnie obowiązujące przepisy ustawy o VAT przewidują zamknięty katalog wyjątków od reguły ogólnej dla następujących kategorii usług:

usługi związane z nieruchomościami (art. 28e ustawy o VAT),

usługi wstępu na targi i inne imprezy (art. 28g ustawy o VAT),

usługi restauracyjne i cateringowe (art. 28i ustawy o VAT),

usługi transportu pasażerów (art. 28f ustawy o VAT),

usługi krótkoterminowego najmu środków transportu (art. 28j ustawy o VAT),

usługi turystyki (art. 28n ustawy o VAT), oraz

usługi w dziedzinie kultury, sztuki, sportu, nauki, edukacji oraz rozrywki (art. 2 ustawy z 23 października 2009r., nowelizującej ustawę o VAT, obowiązujący w odniesieniu do 2010r.)

Opisane w stanie faktycznym usługi inżynierskie o charakterze badawczo-rozwojowym nie mieszczą się w wymienionym powyżej katalogu wyjątków, jak również nie znajdują do nich zastosowania regulacje z art. 28b ust. 2-4 ustawy o VAT. Tym samym, miejscem świadczenia tych usług będzie miejsce siedziby usługobiorcy.

Reasumując, usługi te nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce.

Na marginesie Wnioskodawca wskazał, iż przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest analogiczny do stanu faktycznego powołanego przez inny podmiot z Grupy mający siedzibę w Polsce we wniosku o interpretację z 21 września 2009r. Stanowisko wyrażone w przywołanym wniosku, zgodnie z którym usługi inżynierskie o charakterze badawczo-rozwojowym (identyczne jak świadczone przez Spółkę) nie podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce zostało potwierdzone Ministra Finansów w interpretacji indywidualnej z 14 grudnia 2009 r., sygn. ILPP2/443-1245/09-2/ISN.

Mając na uwadze treść zaprezentowanego uzasadnienia w ocenie Spółki jej stanowisko należy uznać za prawidłowe. Spółka wnosi o potwierdzenie tej prawidłowości w interpretacji indywidualnej, o którą występuje niniejszym wnioskiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m. in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Ogólna reguła dotycząca miejsca świadczenia usług określona została z dniem 1 stycznia 2010r. w art. 28b ustawy o VAT, wprowadzonym ustawą z dnia 23 października 2009r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 195, poz. 1504).

W myśl art. 28b ust. 1 ww. ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

W przypadku zaś, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności (art. 28b ust. 2 cyt. ustawy o VAT).

Ustęp 3 cyt. artykułu stanowi natomiast, iż w przypadku gdy usługobiorca nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym zwykle prowadzi on działalność lub w którym ma on miejsce zwykłego pobytu.

W tym miejscu wskazać należy, że na potrzeby Rozdziału 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług” ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010r. w art. 28a ustawodawca zawarł definicję podatnika.

W myśl art. 28a na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:

podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy o VAT. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność uznawaną za działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności zajmuje się produkcją farb i lakierów przemysłowych. Wnioskodawca stanowi część międzynarodowej grupy, na którą składają się podmioty prowadzące podobną do niego działalność na terenie innych krajów. Jeden z podmiotów należący do Grupy mający siedzibę na terytorium Holandii zajmuje się koordynacją działalności badawczo-rozwojowej dotyczącej farb przemysłowych w obrębie Grupy, w zakresie wyrobów lakierowych stosowanych w przemyśle. Do zakresu usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz innych podmiotów z Grupy należą:

badania laboratoryjne zmierzające do odkrycia nowej wiedzy,

poszukiwanie zastosowań dla wyników najnowszych badań lub innej wiedzy,

tworzenie koncepcji recepturowanych oraz projektu potencjalnego wyrobu lub wersji procesu,

badanie i prowadzenie oceny wyrobu czy alternatywnych wersji procesu,

modyfikowanie receptury lub projektu wyrobu czy procesu,

projektowanie, opracowywanie i testowanie wyrobów z produkcji próbnej, prototypów i wzorów,

projektowanie narzędzi związanych z nową technologią,

prace inżynieryjne, potrzebne przy opracowywaniu projektu wyrobu, który ma spełniać konkretne funkcjonalne i ekonomiczne wymagania oraz nadawać się do produkcji.

Wnioskodawca wskazał, iż świadczone przez niego usługi mają charakter usług inżynierskich o charakterze badawczo – rozwojowym. Prace realizowane są przez pracowników, którzy posiadają odpowiednie wykształcenie (techniczne) oraz doświadczenie do prowadzenia tego rodzaju prac, podobnie jak usługi świadczone przez osoby posiadające tytuł zawodowy inżyniera. Zdaniem spółki jej działalność odpowiada charakterowi usług grupowanych według PKWiU (z 1997r.) jako usługi inżynierskie.

W związku z powyższym, świadczone przez Spółkę w okresie od 1 stycznia 2010r. usługi, które Wnioskodawca zakwalifikował do usług inżynierskich na rzecz podatnika z innego niż Polska kraju Wspólnoty Europejskiej, nie podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy dotycząca określenia miejsca świadczenia usług inżynierskich w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2009r. zawarta została w odrębnym rozstrzygnięciu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).