IBPP1/443-810/10/AZb

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2010r. (data wpływu 24 sierpnia 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 listopada 2010r. (data wpływu 10 listopada 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, czy od sumy stanowiącej odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość należy odprowadzić podatek VAT - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 24 sierpnia 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stwierdzenia, czy od sumy stanowiącej odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość należy odprowadzić podatek VAT.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 2 listopada 2010r. (data wpływu 10 listopada 2010r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. organu z dnia 26 października 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na podstawie art. 73 ust. 2 pkt 2, ust. 4 i 5 ustawy z dnia 13 października 1998r. – Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. z 1998r. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.) oraz art. 129 ust. 5, art. 130 ust. 2, art. 132 ust. 1a, 2, 3 i 5, art. 133 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz.U. z 2004r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) i art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) - Starosta w dniu 19 marca 2010r. wydał decyzję. W przedmiotowej decyzji Starosta orzekł o ustaleniu na rzecz Wnioskodawcy i jego żony (wspólność majątkowa) odszkodowania w wysokości 4049,00 zł za nieruchomość oznaczoną nr 560/4 położoną w obrębie O. i zajętą pod drogę powiatową. Decyzja Starosty została poprzedzona Decyzją Wojewody, w której Wojewoda stwierdził, że operatem pomiarowym nieruchomość oznaczona jako działka nr 560/1 położona w obrębie O. podzieliła się na działki nr 560/3 i nr 560/4, która została zajęta pod drogę powiatową i z dniem 1 stycznia 1999r. z mocy prawa stała się własnością Powiatu.

Działkę nr 560/1 Wnioskodawca nabył w 1975r. i wybudował na niej dom. Nie zamierza jej sprzedawać.

Wnioskodawca zaznacza, że w dniu 14 lipca 2003r. dokonał sprzedaży działki o pow. około 0,5 ha, którą przejął od rodziców w 1973r. i w tym samym dniu (tj. 14 lipca 2003r.) nabył działkę o pow. 0,60 ha. Powodem tej transakcji był między innymi problem z dojazdem do sprzedanej działki a nabytą działkę wykorzystuje na potrzeby własne. Wnioskodawca nie miał ani nie ma zamiaru odprzedaży działek. Używa je na potrzeby własne a w przyszłości chce je przekazać dzieciom. Głównym źródłem utrzymania Wnioskodawcy i jego żony jest emerytura. Ponadto Wnioskodawca posiada gospodarstwo rolne o łącznej powierzchni 1.06 ha. Wnioskodawca ani jego żona nie prowadzi innej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Przyczyną zakupu działki 560/1 w 1975r. było wybudowanie na niej własnego domu jednorodzinnego w celu zamieszkania w nim z żoną i dziećmi.

Dom wybudowany na działce nr 560/1 jest domem mieszkalnym, jego integralną częścią jest garaż o powierzchni około 20 m2. Garaż ten mieści się w budynku. Oprócz bramy wjazdowej garaż posiada drzwi usytuowane w ścianie działowej prowadzące z tego garażu do pozostałej części domu. W przedmiotowym garażu syn Wnioskodawcy pozostający z Wnioskodawcą we wspólnym gospodarstwie domowym prowadził działalność gospodarczą od 28 czerwca 2003r. do 9 lutego 2004r. jako mechanik samochodowy. Z garażu korzystał nieodpłatnie. Wnioskodawca nadmienia, że syn podmiotowo zwolniony był z podatku.

Działka nr 560/1 została zakupiona w celu wybudowania na niej domu na własny użytek. Z chwilą zakupu część działki znajdowała się w pasie przeznaczonym pod zabudowę. Część przeznaczona pod zabudowę obejmowała całą szerokość działki tj. 24 m a długość około 150 m od drogi powiatowej. Pas przeznaczony pod zabudowę do dnia sporządzenia uzupełnienia wniosku nie uległ zmianie. Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań w celu przekwalifikowania pozostałej części działki na grunt o przeznaczeniu budowlanym.

Z informacji zawartej w decyzji Starosty o przyznaniu odszkodowania z dnia 19 marca 2010r. wynika, że działka nr 506/1 operatem pomiarowym podzieliła się na działki nr 560/3 i 560/4 (zajętą pod drogę). W wyniku zmiany numerów działek Wnioskodawca stał się właścicielem działki nr 560/5. W 2007 roku Wnioskodawca dokonał podziału działki nr 560/5 na działkę nr 560/6 i 560/7.

Działkę nr 560/6 o powierzchni 0,0672 ha wraz z budynkiem mieszkalnym w formie darowizny Wnioskodawca przekazał aktem notarialnym córce zastrzegając sobie razem z żoną prawo dożywotniego użytkowania połowy wspomnianego domu.

Wnioskodawca wraz z małżonką pozostaje nadal właścicielem działki nr 560/7.

Na działce nr 560/7 za pisemną zgodą Wnioskodawcy i żony, syn wybudował warsztat samochodowy a następnie poddasze tego warsztatu adaptował na część mieszkalną, uzyskując stosowne pozwolenia Starostwa na budowę warsztatu, a następnie na adaptację poddasza. Od lutego 2004r. syn Wnioskodawcy kontynuuje działalność w wybudowanym warsztacie oznaczonym jako budynek nr A. Wnioskodawca nadmienia, że syn przez cały czas prowadzenia działalności jest zwolniony podmiotowo z podatku VAT. Pozostaje nadal z Wnioskodawcą i jego żoną we wspólnym gospodarstwie domowym.

Na działce nr 560/7 Wnioskodawca postawił jeszcze budynek gospodarczy o pow. 35 m2, który użytkuje. Wnioskodawca nadmienia, że nie ma zamiaru odprzedaży działki nr 560/7, natomiast zamierza ją w całości przekazać synowi.

Powierzchnia wywłaszczonej działki nr 560/4 wynosi 0,0054 ha (wartość odszkodowania - 4049,00 zł). Działka nr 560/4 nie była zabudowana.

Za moment transakcji Wnioskodawca przyjął datę 1 stycznia 1999r. opierając się na decyzji Wojewody z dnia 5 maja 2008r. w której to Wojewoda stwierdził, że działka 560/4 z mocy prawa stała się własnością Powiatu. Ponadto w uzasadnieniu tejże decyzji stwierdza, że 31 grudnia 1998r. właścicielami działki był Wnioskodawca i jego żona na zasadzie współwłasności majątkowej. Natomiast operat pomiarowy dokonany był w 1983 roku, w którym działka w tym czasie oznaczona jeszcze nr 560/1 podzieliła się na działki nr 560/3 i 560/4. Z tego wynika, że co najmniej od 1983r. działka była użytkowana przez Zarząd Dróg mimo, że nie stanowiła jego własności do dnia 1 stycznia 1999r. Wnioskodawca przypuszcza, że już w 1983r. w chwili wyodrębnienia działki 560/4 działka ta przeznaczona była pod budowę drogi. Natomiast w chwili zakupu w 1975r. działka nr 560/1 obejmowała obszar, który później został wyodrębniony jako działka 560/4.

Wywłaszczona działka nr 560/4 nie była wykorzystana do prowadzenia działalności podlegającej opodatkowaniu VAT.

Wywłaszczona działka wchodziła w skład gospodarstwa rolnego, jak wszystkie grunty stanowiące własność Wnioskodawcy. Nie była ona jednak wykorzystana do produkcji rolnej w rozumieniu ustawy o podatku VAT. Wnioskodawca nie dokonuje sprzedaży produktów z własnej działalności rolniczej. Wykorzystuje je we własnym zakresie.

Wywłaszczona działka nie była nigdy przedmiotem dzierżawy ani najmu.

Wnioskodawca nie dokonywał żadnych nakładów inwestycyjnych ani nie dokonywał czynności, które zmierzałyby do uatrakcyjnienie tej działki.

Wnioskodawca nie posiada żadnych nieruchomości rolnych, które przeznaczyłby w przyszłości do sprzedaży.

Z tytułu wcześniejszej sprzedaży działki Wnioskodawca nie odprowadzał podatku VAT ani nie składał deklaracji VAT-7 ani zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R. Wnioskodawcy wiadomo, że o sprzedaży działki Notariusz powiadamiał Urząd Skarbowy, lecz nie wie dokładnie w jakiej to formie czynił.

Wnioskodawca przypuszcza, że decyzja ustalająca lokalizację drogi a raczej jej poszerzenie zapadła w 1983r. albo 1 stycznia 1999r. Natomiast decyzja o przyznaniu odszkodowania uprawomocniła się 4 marca 2010r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od sumy 4049 zł stanowiącej odszkodowanie należy odprowadzić podatek VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ odszkodowanie wynika z faktu, którego nie można uznać za działalność gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

W myśl postanowień art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Z przywołanego przepisu wynika, iż przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów (nieruchomości) w zamian za odszkodowanie jest objęte podatkiem od towarów i usług (a więc także wówczas, gdy nie jest ono następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa).

W takiej sytuacji uznać należy, że ma miejsce dostawa towarów w zamian za odszkodowanie, zaś odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną – objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,

2. braku opodatkowania,

3. zakłócenia konkurencji.

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,

2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,

3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda bowiem czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje dostawy ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowych, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, iż wywłaszczenie przedmiotowej działki nr 560/4 z majątku osobistego, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż czynność ta została wykonana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie było czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru.

Dostawę wywłaszczonej działki uznać należy za transakcję okazjonalną, czyli taką, która nie była czyniona z zamiarem nadania jej stałego charakteru. Tym samym w przedstawionym stanie faktycznym, nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ustawy o VAT, gdyż nic nie wskazuje, aby dokonując incydentalnej sprzedaży działki działał on w takim charakterze, zwłaszcza, że wywłaszczona działka nie była w żaden sposób wykorzystywana w celach zarobkowych. Działka nie była przez Wnioskodawcę wykorzystywana do prowadzenia działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Wprawdzie wywłaszczona działka wchodziła w skład gospodarstwa rolnego, jak wszystkie grunty stanowiące własność Wnioskodawcy, jednak zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy, nie była ona wykorzystana do produkcji rolnej w rozumieniu ustawy o podatku VAT. Wnioskodawca nie dokonuje sprzedaży produktów z własnej działalności rolniczej. Wykorzystuje je we własnym zakresie. Wnioskodawca nie jest też podatnikiem podatku VAT. Ponadto działka nie była przedmiotem umowy najmu ani dzierżawy, Wnioskodawca nie dokonywał też żadnych nakładów inwestycyjnych w celu uatrakcyjnienia działki.

Należy również podkreślić, iż przyczyną nabycia działki nr 560/1 w 1975r. (w wyniku dokonania operatu pomiarowego w 1983 roku działka w tym czasie oznaczona jeszcze nr 560/1 podzieliła się na działki nr 560/3 i 560/4) było wybudowanie własnego domu jednorodzinnego, zaś sama dostawa wywłaszczonej działki nr 560/4 została spowodowana wystąpieniem okoliczności niezależnych od Wnioskodawcy (przeznaczeniem pod drogę powiatową).

Mając powyższe na względzie, dokonując dostawy przedmiotowej niezabudowanej działki Wnioskodawca będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie będzie wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Podsumowując, w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że dostawa przedmiotowej działki nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że „odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT” należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy podkreślić, iż zgodnie z treścią art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Należy zatem stwierdzić, iż wydana interpretacja indywidualna została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę i stanowi rozstrzygnięcie wyłącznie dla Wnioskodawcy w odniesieniu do kwoty odszkodowania w części przypadającej na Wnioskodawcę. Natomiast, jeżeli małżonka Wnioskodawcy zainteresowana jest otrzymaniem interpretacji indywidualnej odnośnie opodatkowania kwoty odszkodowania w części przypadającej na małżonkę, obowiązana jest do złożenia odrębnego wniosku i przedstawienia odpowiedniego dla niej stanu faktycznego, zapytania i własnego stanowiska w sprawie oraz uiszczenia odrębnej opłaty.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.