ITPP2/443-1015/08/09-S/PS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 20 października 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 439/09 (data wpływu 28 grudnia 2009 r.) – po ponownej analizie stanu faktycznego stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2008 r. (data wpływu 24 listopada 2008 r.), uzupełnionym w dniu 16 lutego 2009 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie czynności, za które otrzymano premię pieniężną - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 24 listopada został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 16 lutego 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie czynności, za które otrzymano premię pieniężną.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest wyłącznym dystrybutorem na Polskę, Białoruś i Ukrainę, pieców i wkładów kominkowych produkowanych przez A. (spółkę prawa norweskiego, posiadającą 100% udział w kapitale zakładowym Wnioskodawcy). W ramach wzajemnej współpracy między tymi podmiotami została zawarta umowa na promocję określonych typów pieców, której jedno z postanowień zakładało, że w przypadku osiągnięcia przez Spółkę pewnego minimalnego poziomu sprzedaży pieców objętych promocją, zakupionych od spółki matki (w odniesieniu do każdego rodzaju zakupionego asortymentu z osobna), Spółka będzie uprawniona do otrzymania od spółki matki premii pieniężnej uzależnionej od ilości pieców sprzedanych w okresach promocyjnych, określonych w umowie. Wysokość tej premii była ściśle powiązana z aktualnymi cenami zakupu pieców i stanowiła sumę iloczynów określonego procentu aktualnej ceny zakupu pojedynczego pieca oraz ilości sprzedanego w okresie promocyjnym towaru. W związku z zakończeniem okresu promocyjnego, trwającego od 15 maja 2008 r. do 15 lipca 2008 r., w trakcie którego Spółka zrealizowała wymagany poziom sprzedaży, w miesiącu sierpniu 2008 r. spółka norweska wystawiła dokument księgowy-credit note, w którym uznała swój dług względem Spółki z tytułu udzielonej premii. Nota ta nie była powiązana z konkretną dostawą towaru, ponieważ produkty sprzedawane w okresach promocyjnych znajdowały się na magazynach przed zawarciem umowy i pochodziły z wielu różnych dostaw.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy udzielenie Spółce premii za osiągnięcie określonego minimalnego poziomu sprzedaży promocyjnych towarów stanowi zdarzenie podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, powodując zarazem obowiązek wystawienia przez Wnioskodawcę dla spółki matki faktury VAT z 22% stawką podatku...

Zdaniem Spółki, przyznanie przez sprzedawcę premii za zrealizowanie określonego poziomu sprzedaży zakupionego uprzednio u niego asortymentu stanowi zdarzenie niepodlegające przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu, musi ona stanowić odpłatną dostawę towarów albo odpłatne świadczenie usług. Przekazanie premii z definicji nie można uznać za dostawę towaru, ponieważ jej przedmiotem jest pieniądz, który nie stanowi towaru w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W ocenie Spółki przekazania premii nie można uznać również za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. W świetle tego przepisu usługą jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej, które nie stanowi dostawy towarów, przy czym chodzi tu jedynie o te świadczenia, które są realizowane za wynagrodzeniem. Ponieważ ustawodawca nie zdefiniował użytego w tym przepisie pojęcia świadczenia, przy interpretacji tego pojęcia należy odwołać się do stosownych przepisów prawa cywilnego. Udzielenia Spółce przez spółkę matkę premii pieniężnej w związku ze zrealizowaniem określonego poziomu sprzedaży towarów nie można uznać za wynagrodzenie za wykonane na jego rzecz świadczenie w cywilistycznym rozumieniu tego słowa. W tym przypadku poza transakcją sprzedaży pomiędzy sprzedającym i kupującymi nie doszło do rzeczywistego i odrębnego od tej transakcji świadczenia nabywcy na rzecz sprzedającego towary. Brak jest przy tym dostatecznie jednoznacznego i bezpośredniego powiązania pomiędzy otrzymywanymi premiami, a określonymi (dobrowolnymi i autonomicznymi) zachowaniami Spółki, które pozwalałoby uznać, że premia jest wynagrodzeniem za określone zachowanie tego podmiotu. Tym samym brak jest również podstaw do uznania faktu udzielenia takiej premii za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Należy dodać, że aby uznać daną czynność za odpłatną usługę (a tylko taka podlega zgodnie z art. 5 ust. 1 opodatkowaniu), pomiędzy zachowaniem się stron powinna zachodzić ekwiwalentność świadczeń. Tymczasem z tytułu otrzymania premii nabywca usługi nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia na rzecz sprzedawcy (udzielającego premii). W związku z tym nie można uznać, że stosunek prawny, pozostający w związku z premią pieniężną ma w tym przypadku charakter ekwiwalentny. Premia zatem nie stanowi odpłatności za wykonanie (zrealizowanie) określonego wolumenu sprzedaży. Taki też pogląd - na gruncie spraw dotyczących premii za osiągnięcie określonego poziomu obrotów (zbliżonej swym charakterem do premii wypłacanej Spółce w niniejszej sprawie) - wyrażają polskie sądy administracyjne (wyrok WSA z dnia 6 lutego 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 1967/07, NSA w Warszawie z 6 lipca 2007 r. sygn. akt I FSK 94/06, wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 maja 2007 r. sygn. akt. III SA/Wa 4080/06) oraz przedstawiciele doktryny prawa podatkowego (np. A. Bartosiewicz -Komentarz do art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, Lex 2007).

W interpretacji indywidualnej z dnia 17 lutego 2009 r. znak ITPP2/443-1015/08/PS uznano stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Nie zgadzając się w treścią wydanej interpretacji Spółka, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, złożyła skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2009 r. przedmiotowej skargi – zaznaczając, iż na podstawie art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zaskarżona interpretacja nie może być wykonana – uchylił będącą przedmiotem skargi interpretację w oparciu o art. 146 powołanej ustawy.

W wyniku ponownej analizy przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, w związku z przepisem art. 153 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, stanowiącym, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 cytowanej ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Także art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L. 347 ze zm.) wskazuje, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Uwzględniając powołane wyżej przepisy art. 5 i art. 8 cyt. ustawy, wskazać należy, iż każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu mieści się w definicji usługi. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 powołanej ustawy. Usługa w rozumieniu ust. 1 powołanego wyżej artykułu oraz art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, to transakcja gospodarcza, co oznacza, iż stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Podatnicy podejmują różnorodne działania w zakresie intensyfikacji sprzedaży towarów, w efekcie których wypłacane są tzw. premie pieniężne nabywcom. Skutki podatkowe dotyczące wypłacania premii pieniężnych nabywcom uzależnione są od wielu czynników, m.in. od ustalenia, za co faktycznie premie te zostały wypłacone, tzn. czy podatnik otrzymuje je w związku z zachowaniem stanowiącym usługę w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że na podstawie zawartej umów o współpracy Spółka otrzymała premię pieniężną od spółki matki za dokonanie w okresie promocyjnym zakupów od niej towarów handlowych (pieców) o określonej wartości. Wysokość tej premii była ściśle powiązana z aktualnymi cenami zakupu pieców i stanowiła sumę iloczynów określonego procentu aktualnej ceny zakupu pojedynczego pieca oraz ilości sprzedanego w okresie promocyjnym towaru.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że opisana we wniosku premia pieniężna nie była w żaden sposób związana ze świadczeniem wzajemnym Spółki, gdyż za takie świadczenie nie można uznać osiągnięcia pewnego minimalnego poziomu sprzedaży pieców objętych promocją, zakupionych od spółki matki. Niezrealizowanie przez nabywcę określonego pułapu obrotów nie było obwarowane żadną sankcją, czy jakąkolwiek odpowiedzialnością. Tym samym należy uznać, iż w tym konkretnym przypadku, otrzymujący premię nie świadczył usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem czynność ta nie podlegała opodatkowaniu i nie powinna być dokumentowana fakturą VAT.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).