ILPP/443-913/10-2/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2010 r. (data wpływu 16 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT odszkodowania – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 16 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT odszkodowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka P. jest przedsiębiorstwem zajmującym się wytwarzaniem energii elektrycznej z wody oraz specjalizuje się w modernizacji i budowie elektrowni wodnych oraz innych obiektów hydrotechnicznych. Spółka posiada elektrownie wodne na rzekach, oraz X.

Po niemieckiej stronie X podmiot prawa niemieckiego – L. na mocy postanowień organów państwowych Republiki Federalnej Niemiec miał dokonać sanacji zamkniętych kopalni odkrywkowych węgla brunatnego na obszarze B. Celem sanacji było ponowne przywrócenie do użytku terenów wykorzystywanych do celów górniczych.

Dla osiągnięcia tego celu niezbędne było m. in. wypełnienie wodą odpowiednich wyrobisk poeksploatacyjnych i utworzenie sztucznego zbiornika. Aby tego dokonać L. rozpoczęło pobór wody z własnych zasobów, jak również z X. Ogromna ilość stale pobieranej wody z X przez L. doprowadziło do spadku ilości wody płynącej X poniżej ujęcia wody dla jeziora. Skutkiem spadku ilości płynącej rzeką wody, co potwierdziły badania przeprowadzone przez L. wraz z polskimi instytucjami badań studyjnych, było zmniejszenie produkcji energii elektrycznej przez instalacje należące do Spółki. Tym samym zwiększony pobór wody z X przez L. skutkował spadkiem dochodów po stronie Spółki.

W związku z zaistniałą sytuacją, na skutek międzyrządowych uzgodnień, L. zawarł w dniu 25 lutego 2004 r. „Porozumienie o odszkodowaniu z polskimi operatorami elektrowni wodnych” (dalej: Porozumienie), którego stroną była Spółka. W ramach Porozumienia, L. zobowiązał się do wypłaty odszkodowania dla Spółki w momencie spadku lustra wody w rzece poniżej określonego poziomu. Sposób obliczenia odszkodowania określa specjalny wzór umieszczony w Porozumieniu, uwzględniający różnicę w ilości wody w X przed miejscem poboru przez L. oraz za miejscem poboru przez niemiecką spółkę. Wzór ten służy obliczeniu zmniejszenia produkcji, natomiast konkretna kwota odszkodowania wynika z iloczynu zmniejszenia produkcji oraz ceny bazowej, przy czym cena bazowa jest ustalona w drodze rokowań między stronami.

Na mocy porozumienia, L. jest zobowiązana do obliczenia i wypłacenia na rzecz Spółki kwoty odszkodowania, przy czym po obliczeniu kwoty L. przesyła informację w tym zakresie do Spółki, a Spółka wystawia i przesyła fakturę na rzecz L.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie otrzymane od L. za szkody związane ze zmniejszeniem dochodów na skutek obniżenia poziomu wody w X ma charakter odszkodowania (stanowi rekompensatę za utracone korzyści) i nie podlega VAT.

Czynności opodatkowane na gruncie podatku VAT

Katalog czynności opodatkowanych określa art. 5 ustawy o VAT, wskazując iż opodatkowaniu podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,

eksport towarów,

import towarów,

wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,

wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Powyższy zbiór czynności opodatkowanych nie zawiera zdarzenia prawnego, polegającego na przysporzeniu majątkowym podatnika, a skutek poniesienia szkody wyrządzonej przez inny podmiot. Jedynie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT, stanowiący że dostawą towarów jest przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienia z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

W związku z powyższym nie podlega opodatkowaniu VAT uzyskanie odszkodowania, które nie jest połączone z przeniesieniem prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowisko to jest utrwalone w orzecznictwie sądów administracyjnych – por. m. in. orzecznictwo WSA w Warszawie z dnia 4 sierpnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 866/09, orzeczenie WSA w Rzeszowie z dnia 17 lutego 2009 r., sygn. akt I SA/Rz 675/08.

Szeroka definicja świadczenia usług

Ustawodawca szeroko zakreślił katalog czynności opodatkowanych w ustawie o VAT, poprzez wprowadzenie definicji negatywnej świadczenia usług. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, za świadczenie usług należy uznać każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. W dalszej części przepisu, ustawodawca wskazuje przykładowy katalog czynności traktowanych jako świadczenie usług.

Jednak zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podlega świadczenie usług za wynagrodzeniem, które powinno mieć formę przysporzenia (zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta) z tytułu konkretnego świadczenia/czynności, która została wykonana w zamian za to świadczenie. W przypadku odszkodowania, jakie otrzymuje Spółka brak jest zachowania symetrii pomiędzy świadczeniem a wynagrodzeniem. W stanie faktycznym opisanym przez Spółkę mamy do czynienia jedynie z wynagrodzeniem, które stanowi formę zadośćuczynienia. Ze względu na fakt, że odszkodowanie otrzymywane przez Spółkę nie wiąże się bezpośrednio z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony Spółki, tym samym nie jest możliwe ich opodatkowanie podatkiem VAT.

Podsumowując, pomimo tak szerokiej definicji świadczenia usług, aby uznać daną czynność za świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu VAT, musi ona spełniać następujące przesłanki:

świadczenia muszą mieć charakter świadczeń wzajemnych – w przypadku Spółki przysporzenie w formie odszkodowania nie ma żadnego odpowiadającego świadczenia po stronie Spółki,

ekwiwalentność świadczeń – w przypadku Spółki nie można w ogóle mówić o świadczeniu wzajemnym,

usługi, za których wykonanie jest dokonywana zapłata muszą zostać wyodrębnione w ramach stosunku prawnego łączącego strony – Spółka nie jest zobowiązana do żadnego świadczenia.

W stanie faktycznym zaprezentowanym przez Spółkę, otrzymane odszkodowanie nie wypełnia żadnej z przesłanek wymienionych powyżej, których spełnienie jest konieczne do uznania danej czynności za świadczenie usług. Nie ulega wątpliwości, że świadczenia nie mają charakteru świadczeń wzajemnych, albowiem L. nie jest beneficjentem żadnej usługi świadczonej przez Spółkę.

Ponadto, zawarte porozumienie jest wynikiem międzyrządowych uzgodnień, a nie bezpośrednim wynikiem działań czy też woli Spółki, co dodatkowo wskazuje, że odszkodowanie otrzymane przez Spółkę powinno pozostawać poza opodatkowaniem VAT.

Orzecznictwo sądów administracyjnych

Kwestia opodatkowania odszkodowania podatkiem od towarów i usług stanowiła przedmiot wielu rozstrzygnięć sądów administracyjnych. W jednym z orzeczeń, Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 kwietnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 2166/07 stwierdził, iż „Mając na uwadze ustawową definicję świadczenia usług nie można zatem uznać, iż zapłata przez kontrahenta na rzecz strony odszkodowania stanowi wynagrodzenie za świadczoną przez nią usługę. Jak wskazano powyżej, przez pojęcie odszkodowania należy bowiem rozumieć rekompensatę, zadośćuczynienie. Istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie. A zatem otrzymanie odszkodowania nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. (...) Zapłata ta stanowi dla podatnika pewnego rodzaju zadośćuczynienie za utracone zyski, które mógłby uzyskać poprzez dalsze świadczenie usług na rzecz kontrahenta.” Podobne zdanie odnośnie związku zapłaty ze świadczeniem wyraził WSA w Białymstoku w wyroku z dnia 23 sierpnia 2006 r., sygn. akt I SA/Bk 193/06, czy WSA w Krakowie w wyroku z dnia 22 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 388/10.

Dotychczasowe stanowiska organów podatkowych

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 14 grudnia 2009 r. (znak ILPP2/443-1402/09-2/MR): Gmina wypłacając kwotę rekompensaty dla Spółki w związku z poniesioną przez nią stratą z tytułu realizacji usług przewozowych o charakterze użyteczności publicznej, nie jest jednocześnie beneficjentem tej usługi. Beneficjentem usług realizowanych przez Spółkę są mieszkańcy, którzy wykupują usługę przewozową poprzez nabycie określonego biletu, bądź z mocy prawa należne są im usługi bezpłatne. Tym samym, opłacenie usługi przez mieszkańców stanowi dostawę usług w rozumieniu przepisów o VAT, a otrzymana kwota z tytułu ich sprzedaży stanowi obrót w rozumieniu art. 29 ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast otrzymana przez Spółkę rekompensata nie stanowi wynagrodzenia za zrealizowane usługi, jest jedynie formą zrekompensowania straty jaką Spółka osiągnie w związku z obowiązkiem realizowania przez nią przewozów o charakterze użyteczności publicznej.”

W stanie faktycznym prezentowanym przez Spółkę rzeczywistym beneficjentem działalności Spółki są odbiorcy energii elektrycznej, a nie L. Spółka nie świadczy żadnej usługi na rzecz L., a jedynie odnotowuje stratę spowodowaną działalnością L. Zatem mamy tutaj do czynienia z jednostronnym działaniem L. na Spółkę, skutkującym po stronie Spółki obniżeniem mocy produkcyjnych energii elektrycznej.

Opisana powyżej konieczność istnienia świadczenia wzajemnego została potwierdzona w szeregu interpretacji prawa podatkowego, m. in. w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: w dniu 18 stycznia 2010 r., znak IPPP1-443-1387/09-2/AS i w dniu 23 grudnia 2009 r., znak IPPPI-443-965/09-4/AP oraz w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 6 października 2009 r., znak ILPP1/443-824/09-3/BP.

Z uwagi na fakt, iż brak jest świadczenia wzajemnego po stronie Spółki, jak i świadczenie pieniężne L. na rzecz Spółki P.nie jest ekwiwalentem usługi wyodrębnionej w ramach stosunku prawnego między stronami, nie sposób uznać taką czynność za świadczenie usług. Takie zdarzenie nie stanowi również dostawy towarów. Zatem należy uznać, iż odszkodowanie otrzymane przez Spółkę jest czynnością niepodlegającą przepisom ustawy o VAT, a co za tym idzie odszkodowanie takie nie podlega podatkowi od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

eksport towarów;

import towarów;

wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów – stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast przez świadczenie usług, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl art. 8 ust. 3 ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347/1). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Definicja usługi zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług ma szerszy zakres od definicji usługi zawartej w klasyfikacjach statystycznych. Przy definiowaniu „świadczenia” należy odwołać się do przepisów prawa cywilnego. W myśl art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) lub na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji).

Co do zasady każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu lub na zaniechaniu stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Odszkodowanie jest pojęciem niezdefiniowanym w ustawie o podatku od towarów i usług. Natomiast w świetle uregulowań zawartych w Kodeksie cywilnym jest zapłatą za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty. Z przepisów Kodeksu cywilnego (art. 361 k.c.) wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikała szkoda. Naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Mając na uwadze ustawową definicję świadczenia usług nie można zatem uznać, że zapłata przez kontrahenta na rzecz strony odszkodowania stanowi wynagrodzenie za świadczoną przez nią usługę. Przez pojęcie odszkodowania należy bowiem rozumieć rekompensatę, zadośćuczynienie. Istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie. A zatem otrzymanie odszkodowania nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wynika najczęściej z niewykonania umowy. Zapłata ta stanowi dla podatnika pewnego rodzaju zadośćuczynienie za utracone zyski, które mógłby uzyskać poprzez dalsze świadczenie usług na rzecz kontrahenta.

Ponadto, co do zasady, aby mówić o opodatkowaniu dostawy towaru czy też usługi muszą one być odpłatne, bowiem odpłatność jest elementem koniecznym dla powstania obowiązku w podatku od towarów i usług. W takim przypadku dla prawidłowego rozpoznania obowiązku podatkowego konieczne jest zdefiniowanie, co oznacza odpłatność. Na gruncie podatku od towarów i usług elementem wyróżniającym odpłatność jest wynagrodzenie z tytułu dokonanej transakcji, zasadniczo z pominięciem jego formy. Tym samym należy podkreślić konieczny bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymaniem wynagrodzenia.

A zatem opodatkowaniu podlegają dostawa towarów i świadczenie usług za wynagrodzeniem, które powinno mieć formę przysporzenia (zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta) z tytułu konkretnego świadczenia. W sytuacji kar, odszkodowań czy rekompensat brak jest zachowania symetrii pomiędzy świadczeniem a wynagrodzeniem. W takich przypadkach mamy do czynienia jedynie z wynagrodzeniem, które zwykle stanowi formę zadośćuczynienia, a zatem nie ma zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta. Źródła takiego zadośćuczynienia mogą być zróżnicowane, począwszy od czynów niedozwolonych, wyrządzonych szkód czy niewypełnieniu obowiązków wynikających z umowy. Zasadniczo kwalifikacja taka powinna być dokonywana zgodnie z regułami ogólnymi Kodeksu cywilnego, np. z art. 471 (dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi) i tak też została zakwalifikowana przez podatnika.

Analizując powyższą kwestię należy się posiłkować także orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Trybunał w zakresie opodatkowania odszkodowania wyraził swoje stanowisko w sprawie C-384/95 Landboden – Agrardienste Gmbh Co.Kg v Finanzamt Calau. W cytowanym wyroku Trybunał wskazał, iż jeśli zredukowanie produkcji nie przyczyni się do uzyskania korzyści ani przez podmioty, które dokonują wypłaty odszkodowania ani przez inne znane (ustalone) osoby, czynność taka nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu art. 6(1). Nie można, bowiem mówić o świadczeniu usług bez ustalenia usługobiorcy, tj. podmiotu będącego beneficjentem danej usługi.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem zajmującym się wytwarzaniem energii elektrycznej z wody oraz specjalizuje się w modernizacji i budowie elektrowni wodnych i innych obiektów hydrotechnicznych. Spółka posiada elektrownie wodne na rzekach oraz X. Po niemieckiej stronie X podmiot prawa niemieckiego – L. na mocy postanowień organów państwowych Republiki Federalnej Niemiec miał dokonać sanacji zamkniętych kopalni odkrywkowych węgla brunatnego na obszarze B. Celem sanacji było ponowne przywrócenie do użytku terenów wykorzystywanych do celów górniczych. Dla osiągnięcia tego celu niezbędne było m. in. wypełnienie wodą odpowiednich wyrobisk poeksploatacyjnych i utworzenie sztucznego zbiornika. Aby tego dokonać L. rozpoczęło pobór wody z własnych zasobów, jak również z X. Ogromna ilość stale pobieranej wody z X przez L doprowadziło do spadku ilości wody płynącej X poniżej ujęcia wody dla jeziora. Skutkiem spadku ilości płynącej rzeką wody, było zmniejszenie produkcji energii elektrycznej przez instalacje należące do Spółki. Tym samym zwiększony pobór wody z X. przez L. skutkował spadkiem dochodów po stronie Spółki. W związku z zaistniałą sytuacją, L. zawarł w dniu 25 lutego 2004 r. „Porozumienie o odszkodowaniu z polskimi operatorami elektrowni wodnych” (dalej: Porozumienie), którego stroną była Spółka. W ramach Porozumienia, L. zobowiązał się do wypłaty odszkodowania dla Wnioskodawcy w momencie spadku lustra wody w rzece poniżej określonego poziomu. Sposób obliczenia odszkodowania określa specjalny wzór umieszczony w Porozumieniu, uwzględniający różnicę w ilości wody w X przed miejscem poboru przez L. oraz za miejscem poboru przez niemiecką spółkę.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opisany stan faktyczny wskazać należy, iż otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Powyższe wynika z faktu, iż wypłacona Zainteresowanemu świadczenie pieniężne związane ze stratą jaka powstała na skutek obniżenia poziomu wody w rzece X, co przełożyło się na zmniejszenie produkcji energii elektrycznej przez instalacje Wnioskodawcy jest de facto odszkodowaniem za spadek dochodów Wnioskodawcy. Jest ono zapłatą za poniesioną przez Wnioskodawcę stratę wynikającą ze zmniejszenia dochodów powstałych ze zmniejszenia produkcji energii. Bezsprzecznie zatem wynagrodzenie pokrywa utracone zyski, które mógłby uzyskać Wnioskodawca poprzez dalsze świadczenie usług na rzecz kontrahentów. Ponadto wskazać należy, iż wypłata wynagrodzenia za poniesioną stratę nie jest zapłatą za świadczenie usług, bowiem – co potwierdza powołane wyżej orzeczenie ETS – nie można mówić o świadczeniu usług w sytuacji gdy nie można ustalić usługobiorcy, tj. podmiotu będącego beneficjentem danej usługi. Nabywcami usług Wnioskodawcy są odbiorcy energii elektrycznej, zatem wypłata Zainteresowanemu świadczenia pieniężnego za niedostarczenie energii elektrycznej konsumentom energii, nie może być uznane za odpłatne świadczenie usług. W konsekwencji odszkodowanie takie nie jest czynnością określoną w art. 8 ust. 1 ustawy oraz nie spełnia przesłanek do uznania jej za czynność podlegającą opodatkowaniu, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Reasumując, otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Niniejszą interpretacją został załatwiony wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT odszkodowania w przedstawionym stanie faktycznym. Rozstrzygnięcie w zakresie opodatkowania podatkiem VAT odszkodowania o cechach zdarzenia przyszłego zostało zawarte w interpretacji nr ILPP1/443-913/10-3/MK z dnia 12 listopada 2010 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.