ILPP4/443-13/11-2/ISN

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani , przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2010 r. (data wpływu 14 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dostawy towarów – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 14 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 10 lutego 2010 r. firma z Białorusi działająca pod nazwą x zawarła z Wnioskodawczynią umowę o świadczenie usług, polegających na tankowaniu olejem napędowym i odczynnikiem samochodów białoruskiej firmy. w zakres usług wchodzi też wpisywanie kierowcom tej firmy, w kartach drogowych ilości zatankowanego paliwa i wskazania stosownej daty dokonania usługi. w przyszłości Zainteresowana zamierza wprowadzić udogodnienie w świadczeniu usługi, polegające na wydawaniu kierowcom białoruskiego partnera odpowiednich kart (karnetów), które uprościłyby świadczenie usługi i jej rozliczenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane czynności tankowania oleju napędowego i odczynnika w świetle ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług można uznać za świadczenie usługi, czy też należy czynności te traktować jako sprzedaż towaru...

Zdaniem Wnioskodawczyni, opisane czynności stanowią usługę a nie sprzedaż towaru. Zainteresowana podała klasyfikację czynności będących przedmiotem wniosku wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług – 23.20.15.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawczyni przedstawiła następujące argumenty:

Obsługa stacji paliw tankuje olej napędowy i odczynniki bezpośrednio do baków (zbiorników) pojazdów białoruskiego kontrahenta. Nie ma tu miejsca sytuacja taka jak np. napełnianie kanistra przez kupującego (kierowca nie otrzymuje żadnego towaru „do ręki” – rozliczenie następuje po upływie określonego terminu z białoruską firmą);

Usługa Zainteresowanej podobna jest do innych podobnych do tego rodzaju usług serwisowych, gdzie zakład serwisujący dokonuje wymiany części zespołów i różnych elementów nie dokonując ich sprzedaży, lecz obciąża klienta za usługę;

Usługa Wnioskodawczyni podobna jest do innych tego rodzaju usług jak np. usługa wymiany oleju w warsztacie. Warsztat w cenę usługi wlicza wartość oleju i absolutnie nie ma w tym wypadku mowy o sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

eksport towarów;

import towarów;

wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Wskazać należy, iż na potrzeby podatku od towarów i usług dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Istotnymi elementami konstrukcji tej definicji są:

prawo do rozporządzania,

przeniesienie tego prawa,

możność rozporządzania towarem jak właściciel po stronie otrzymującego to prawo.

Z ekonomicznego aspektu transakcji ważne jest zatem, czy w wyniku danego zdarzenia gospodarczego (dostawy towarów) dochodzi do przeniesienia na rzecz kontrahenta możliwości (prawa) dysponowania rzeczą w zakresie, jaki charakterystyczny jest dla właściciela. Jeśli możliwość korzystania z przedmiotu transakcji ma charakter trwały w momencie jej zawarcia, to uznać należy, że nastąpiła dostawa towaru. Warunek ten ujęto w sformułowaniu „przeniesienie”, które rozumieć należy jako przekazanie uprawnień właścicielskich między dotychczasowym posiadaczem towaru a jego kontrahentem.

Z przekazaniem praw do dysponowania towarem jak właściciel musi wiązać się odpłatność w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym. Dostawę towarów musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Wynagrodzenie musi być wyrażone w pieniądzu, co jednak nie oznacza, że musi ono mieć postać pieniężną, gdyż wynagrodzenie (odpłatność) jako świadczenie może przybrać również postać rzeczową (zapłatą za dostawę towarów może być inny towar lub usługa). Innymi słowy musi istnieć możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towarów. Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zidentyfikowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru oraz świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Z kolei w myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów, polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania, stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby określona czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług.

Jak już wcześniej wskazano, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, za usługę może być uznane każde niebędące dostawą towarów świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, to jednak z cywilistycznej istoty pojęcia „świadczenia” wynika, że musi ono polegać na działaniu albo na zaniechaniu podmiotu zobowiązanego do spełnienia świadczenia. Dodatkowo, aby możliwe było uznanie jakiegoś zdarzenia za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu ww. przepisu, musi występować stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli obie strony muszą się zobowiązać do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonej czynności. Zdarzenie to nie może być również uznane za świadczenie usług dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług, w przypadku niemożliwości ustalenia konsumenta usługi, czyli podmiotu będącego jej beneficjentem.

Usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119 (art. 8 ust. 3 ustawy).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni zawarła z firmą z Białorusi umowę na tankowanie samochodów tej firmy, olejem napędowym i odczynnikiem. Dla czynności będących przedmiotem wniosku Zainteresowana podała klasyfikację statystyczną: 23.20.15.

Podkreślić należy, iż na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. u. Nr 207, poz. 1293 ze zm.), do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2010 r. stosowało się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. u. Nr 42, poz. 264 ze zm.).

Na mocy cyt. powyżej rozporządzenia, w grupie PKWiU 23.2 wymieniona została m.in. kategoria o symbolu PKWiU 23.20.15 – „Oleje napędowe”.

Natomiast x jest to nazwa handlowa 32,5% wysokiej czystości wodnego roztworu mocznika. x znalazło zastosowanie w systemach xxx w przemyśle motoryzacyjnym w związku z nowymi legislacjami unijnymi regulującymi normy emisji spalin w silnikach xxx.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż przedmiotem czynności wykonywanych przez Wnioskodawczynię jest dostawa towarów. Bowiem zarówno olej napędowy, jak i odczynnik x spełniają definicję towaru, o której mowa w art. 2 pkt 6 ustawy. Co znalazło również potwierdzenie w podanej przez Zainteresowaną klasyfikacji statystycznej.

Wnioskodawczyni wskazała także, że w zakres dokonywanych przez nią czynności wchodzi też wpisywanie kierowcom firmy białoruskiej w kartach drogowych ilości zatankowanego paliwa i wskazanie stosownej daty dokonania tej czynności.

Tut. Organ wyjaśnia, iż świadczeniami złożonymi zajmowały się już wielokrotnie zarówno polskie sądy administracyjne jak i Europejski Trybunał Sprawiedliwości. z orzecznictwa tego wynika, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. w przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki podatku.

W opinii tut. Organu, w przedmiotowej sprawie świadczeniem zasadniczym jest sprzedaż towarów w postaci oleju napędowego i odczynnika AdBlue, natomiast wpisywanie kierowcom kontrahenta do kart drogowych daty oraz ilości sprzedanego paliwa jest tylko elementem pomocniczym, ułatwiającym Wnioskodawczyni późniejsze rozliczenie dokonanej sprzedaży.

Mając powyższe na uwadze, tut. Organ uznał argumentację Zainteresowanej za nieuzasadnioną, bowiem w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia ze świadczeniem usług lecz z dostawą towarów.

Reasumując, opisane czynności tankowania oleju napędowego i odczynnika w świetle ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, należy traktować jako sprzedaż towarów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Na mocy art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Wobec powyższego tut. Organ zwraca uwagę na fakt, iż wydana interpretacja dotyczy tylko indywidualnej sprawy Zainteresowanej. Zatem w jej uzasadnieniu nie odniesiono się do przedstawionych w stanowisku własnym, sytuacji prawnopodatkowych innych podmiotów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.