ILPB2/436-59/10-2/MK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2010 r. (data wpływu 4 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umów pożyczek – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 4 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umów pożyczek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną. Dnia 16 lutego 2010 r. pożyczył od znajomego i Jego małżonki po 20 000 zł (razem 40 000 zł).

Pożyczkodawcy nie są z Zainteresowanym spokrewnieni i pozostają we wspólnocie majątkowej.

Na obie kwoty zostały sporządzone umowy pożyczki, które zgłoszono do miejscowego urzędu skarbowego w celu zapłaty należnego podatku od czynności cywilnoprawnych (PCC-3).

Wnioskodawca zastosował art. 9 pkt 10 lit. d) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w wyniku czego zapłacił 2% podatek od nadwyżki powyżej kwoty 5000 zł, tj. (2x(20 000- 5000)x2%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy jako pożyczkobiorca Zainteresowany powinien zapłacić podatek od nadwyżki powyżej 5000 zł od jednej umowy pożyczki, tj. w przypadku pożyczki od 2 osób po 20 000 zł Wnioskodawca powinien zapłacić 2% podatek od 2 kwot po 15 000 zł...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie art. 9 pkt 10 lit. d) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z tym, iż zawarł On umowę pożyczki z osobami nie zaliczanymi do i grupy podatkowej, ponadto w okresie ostatnich 3 lat nie pożyczał pieniędzy od osób fizycznych, nie spokrewnionych z Nim, zgodnie z brzmieniem powyższego artykułu powinien odprowadzić do urzędu skarbowego 2% podatek od nadwyżki powyżej kwoty 5000 zł, czyli w wyżej wymienionym przypadku (dwóch pożyczek po 20 000 zł każda, udzielonych przez dwie osoby fizyczne pozostające we wspólności majątkowej), należy odprowadzić podatek w wysokości 2% od łącznej kwoty 30 000 zł (2x(20 000- 5000)).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Przepis art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz. u. z 2007 r. Nr 68, poz. 450 ze zm.) stanowi, że podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Zgodnie z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. u. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Stosownie do przepisów art. 3 ust. 1 pkt 1 oraz art. 4 pkt 7 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy pożyczki i spoczywa na biorącym pożyczkę.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, stawka podatku od umowy pożyczki wynosi 2%.

W ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano jednak sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 9 pkt 10 lit. d) ww. ustawy, zwalnia się od podatku pożyczki udzielane na podstawie umowy zawartej między innymi podmiotami niż osoby, o których mowa w lit. b i c (czyli osobami, o których mowa w art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn oraz osobami zaliczonymi do i grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn), do łącznej wysokości nieprzekraczającej kwoty 5.000 zł od jednego podmiotu i 25.000 zł od wielu podmiotów - w okresach 3 kolejnych lat kalendarzowych, począwszy od dnia 1 stycznia 2009 r.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 16 lutego 2010 r. Wnioskodawca pożyczył od znajomego i Jego małżonki, którzy nie są z Nim spokrewnieni po 20 000 zł (razem 40 000 zł).

Na obie kwoty zostały sporządzone umowy pożyczki.

Ponadto Zainteresowany wskazał, iż w okresie ostatnich 3 lat nie pożyczał pieniędzy od osób fizycznych, nie spokrewnionych z Nim.

Zatem kwota zwolnienia wynikająca z art. 9 pkt 10 lit. d) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, a więc do łącznej wysokości nieprzekraczającej kwoty 5 000 zł od jednego podmiotu, przysługuje Wnioskodawcy zarówno od umowy zawartej ze znajomym, jak również od umowy zawartej z żoną znajomego.

W związku z powyższym Zainteresowany powinien zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2 % od nadwyżki ponad kwotę 5.000 zł od każdej umowy pożyczki oddzielnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.