ITPB2/436-178/09/TJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zmianami) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2009 r. (data wpływu 5 listopada 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 5 listopada 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 26 września 2009 r. zawarła Pani z obywatelem Niemiec umowę pożyczki na kwotę 270 000 zł. Umowa została zawarta w miejscu zamieszkania pożyczkodawcy – w Niemczech. W dniu zawarcia umowy przedmiot umowy znajdował się na lokacie w banku pożyczkodawcy w Niemczech. Strony uzgodniły, że kwota pożyczki zostanie przelana na konto pożyczkobiorcy w dwóch ratach: pierwsza w wysokości 160 000 zł w październiku i druga, w wysokości 110 000 zł do 23 listopada. W dniu 5 października pożyczkodawca założył w Polsce konto walutowe i konto złotówkowe, a także dokonał wpłaty gotówki w euro, przewalutowania na złotówki i w dniu 16 września 2009 r. przelewu pierwszej raty na Pani konto. Druga rata zostanie przekazana w ten sam sposób do 23 listopada. Podaje Pani również, że posiada kserokopię dokumentu, iż w chwili zawarcia umowy jej przedmiot znajdował się na terenie Niemiec, a także kserokopie dowodów założenia obu kont oraz potwierdzenia poszczególnych wpłat.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy opisana umowa pożyczki podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a jeżeli tak to na jakiej podstawie i kiedy powstał obowiązek podatkowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Umowa ta została zawarta poza granicami Polski i w momencie jej zawarcia przedmiot umowy znajdował się poza granicami Polski. Skoro więc obowiązek podatkowy powstaje w momencie dokonania czynności cywilnoprawnej, czyli z chwilą zawarcia umowy, to sposób przekazania przedmiotu umowy w późniejszym, ustalonym w umowie, terminie nie ma znaczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2007 r. nr 68, poz. 450 ze zmianami) zawiera zamknięty katalog czynności objętych opodatkowaniem. Oznacza to, że podatkowi temu podlegają wyłącznie czynności enumeratywnie wskazane w art. 1 ust. 1, w tym wymieniona w pkt 1 lit. b) tego artykułu, w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 października 2009 r., umowa pożyczki.

Stosownie do art. 1 ust. 4 ww. ustawy czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle powyższego przepisu opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlega umowa pożyczki, której przedmiot w chwili zawarcia umowy znajduje się na terytorium Polski. W przypadku gdy przedmiotem pożyczki są rzeczy, w tym pieniądze, znajdujące się za granicą, umowa pożyczki podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych o ile pożyczkobiorca ma siedzibę na terytorium Polski i umowę zawarto na terytorium Polski. Konstrukcja tego przepisu wskazuje, że oba ww. warunki muszą być spełnione kumulatywnie. Nie wystąpienie jednego z nich powoduje, że czynność taka nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W myśl art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zmianami) Kodeks cywilny przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

O zawarciu przedmiotowej umowy, a tym samym, co wynika z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, o chwili powstania obowiązku podatkowego decyduje chwila złożenia zgodnego oświadczenia woli stron. Z tego też względu ani wydanie przedmiotu pożyczki, ani prawo dochodzenia jego wydania nie zmienia konsensualnego charakteru czynności. Umowa pożyczki jest ważna i podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych niezależnie od wydania pieniędzy. Obowiązek uiszczenia należnego od takiej umowy podatku powstaje z mocy samego prawa już z chwilą zawarcia umowy. W związku z powyższym, dla opodatkowania danej czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych warunki określone w art. 1 ust. 4 ww. ustawy spełnione być powinny już chwili zawarcia umowy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 26 września 2009 r. zawarła Pani umowę pożyczki z obywatelem Niemiec. Przedmiot umowy – pieniądze – w chwili jej zawarcia znajdowały się za granicą, pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa została zawarta na terytorium Niemiec. Taki stan sprawia, że czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z uwagi na niespełnienie przesłanek określonych w art. 1 ust. 4 pkt 2, a późniejsze przekazanie środków pieniężnych nie ma znaczenia dla powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.