IBPBI/1/415-1123/09/ZK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 18 grudnia 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków inwestycyjno-remontowych związanych z zawarciem umowy dzierżawy części budynku – jest nieprawidłowe

Uzasadnienie

W dniu 18 grudnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków inwestycyjno-remontowych związanych z zawarciem umowy dzierżawy części budynku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni zawarła z Burmistrzem Miasta i Gminy umowę dzierżawy części budynku na prowadzenie przedszkola niepublicznego. Umowa dzierżawy została zawarta wskutek wyboru oferty Wnioskodawczyni, sporządzonej zgodnie z warunkami przetargu. Jednym z elementów oferty było zobowiązanie się Wnioskodawczyni do wykonania w przedmiocie dzierżawy zamierzeń inwestycyjno-remontowych zgodnie z programem załączonym do oferty przetargowej, tj. do dokonania:

demontażu stropu betonowego więźby dachowej,

wykonania konstrukcji więźby dachowej,

pokrycia blachą nowej więźby dachowej.

Na realizacje tych robót wydzierżawiający, czyli Burmistrz uzyskał pozwolenie na budowę. Nakłady ze strony Wnioskodawczyni obejmowały wyłącznie wykonanie czynności, natomiast zakup materiałów należał do inwestora, czyli Burmistrza. Wnioskodawczyni zleciła wykonanie prac zewnętrznej firmie budowlanej za kwotę 60.000 zł.

Zgodnie z postanowieniami umowy dzierżawy, dzierżawcy przysługuje zwrot części kosztów poniesionych na inwestycje tylko w przypadku wcześniejszego rozwiązania umowy na wniosek wydzierżawiającego.

Poniesione przez dzierżawcę nakłady nie mogą być przedmiotem zbycia. Wnioskodawczyni nie przysługuje również zwrot poniesionych nakładów w przypadku rozwiązania umowy dzierżawy na jej wniosek lub po zakończeniu umowy dzierżawy.

Wnioskodawczyni podkreśla, że warunkiem koniecznym do udziału w przetargu na dzierżawę budynku w celu prowadzenia w nim niepublicznego przedszkola było zobowiązanie się do wykonania prac remontowo-inwestycyjnych w tym budynku. Zakres prac nie wynikał z potrzeby przystosowania wynajmowanego obiektu do potrzeb prowadzonej działalności. Dotyczył wprawdzie przedmiotu dzierżawy, ale nie był konieczny do prowadzenia przez Wnioskodawczynię niepublicznego przedszkola w tym budynku. Był zobowiązaniem warunkującym przystąpienie do przetargu, określonym w ogłoszeniu przetargowym. Zatem Wnioskodawczyni chcąc, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, uzyskiwać przychody z prowadzenia niepublicznego przedszkola w budynku Gminy, musiała w swojej ofercie wskazać zakres prac, które w ramach zawartej umowy dzierżawy z Gminą wykona.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy poniesione wydatki na wykonanie czynności polegających na demontażu stropu betonowego więźby dachowej, wykonaniu konstrukcji więźby dachowej, pokrycie blachą nowej więźby dachowej, za kwotę 60.000 zł można zakwalifikować na podstawie art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia...

Zdaniem Wnioskodawczyni, poniesione wydatki na prace remontowo-inwestycyjne powinny na podstawie art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowić koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Poniesione nakłady nie powinny stanowić inwestycji w obcym środku trwałym podlegającej amortyzacji, ponieważ:

wynikały z warunków udziału w przetargu narzuconym przez Gminę w ogłoszeniu o przetargu, zatem zostały poniesione w celu zabezpieczenia źródła przychodu,

ich poniesienie nie miało na celu przystosowanie budynku do używania przez Wnioskodawczynię, ponieważ w tym budynku przedszkole funkcjonowało już wcześniej,

ich poniesienie miało na celu zabezpieczenie budynku Gminy przed naturalnym zużyciem wskutek bieżącej eksploatacji,

poniesione nakłady nie stanowią aktywu mającego dla Wnioskodawczyni wartość ekonomiczną,

zobowiązanie się Wnioskodawczyni do ich poniesienia było warunkiem koniecznym do przystąpienia do przetargu na dzierżawę budynku w celu prowadzenia w nim przedszkola niepublicznego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W myśl natomiast art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…).

Natomiast w myśl art. 22g ust. 17 tej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”, zwane także środkami trwałymi.

Przepisy ustawy nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji.

Zgodnie z art. 5a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Z kolei środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości).

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji (np. modernizacja wynajętego lokalu) lub też na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego poprzez „inwestycje w obcych środkach trwałych” należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak wykorzystywany, na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy itp.).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, wynika, iż Wnioskodawczyni zawarła z Burmistrzem Miasta i Gminy umowę dzierżawy części budynku na prowadzenie przedszkola niepublicznego. Warunkiem koniecznym do przystąpienia do przetargu na dzierżawę tego budynku było zobowiązanie się Wnioskodawczyni do wykonania w ww. budynku robót inwestycyjno-remontowych, polegających na demontażu stropu betonowego więźby dachowej, wykonaniu konstrukcji więźby dachowej i pokryciu blachą nowej więźby dachowej. Na realizację tych robót Burmistrz uzyskał pozwolenie na budowę. On też dostarczył materiały, natomiast do Wnioskodawczyni należało wykonanie przedmiotowych robót, które zleciła zewnętrznej firmie budowlanej. Kwota usługi wyniosła 60.000 zł.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, iż poniesione nakłady dotyczące wydzierżawionego budynku (jego części), należy uznać za inwestycję w obcym środku trwałym, o której mowa w art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Zakres przeprowadzonych robót wskazuje, iż Wnioskodawczyni poniosła nakłady o charakterze ulepszającym obcy środek trwały. Zatem poniesione wydatki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia. Wydatki te mogą znaleźć odzwierciedlenie w kosztach wyłącznie poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym.

Jednocześnie zaznaczyć należy, iż jeżeli z zawartej z Gminą umowy wynika, że wskazane we wniosku nakłady, stanowiły formę czynszu za dzierżawioną nieruchomość, wydatki z tytułu poniesionych na nieruchomość nakładów, jako koszt pośredni, rozliczyć należy w okresie na jaki zawarta została umowa dzierżawy nieruchomości (nie stanowią one wówczas inwestycji w obcym środku trwałym, podlegającej zaliczeniu w ciężar kosztów uzyskania przychodów w postaci odpisów amortyzacyjnych).

Wobec powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.