IPPB5/423-201/10-5/PS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25.03.2010r. (data wpływu 06.04.2010r.) uzupełnionego pismem z dnia 07.06.2010 r. (data wpływu 07.06.2010 r. oraz 08.06.2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 25.05.2010 r. Nr IPPB5/423-201/10-2/PS (data nadania 25.05.2010 r., data doręczenia 01.06.2010 r.) w zakresie zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) oraz art. 12 Umowy dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2005 r., Nr 12 poz. 90, zwana dalej: umowa polsko – niemiecka) - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 06.04.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 12 umowy polsko – niemieckiej oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zajmuje się świadczeniem usług dźwigowych i transportowych, jak również wykonywaniem specjalistycznych robót budowlanych na terenie Europy. Posiadany sprzęt - dźwigi samochodowe, samochody ciężarowe, naczepy i przyczepy G. użytkuje na zasadzie umów leasingu bądź umów najmu z opcją kupna lub stanowi on własność Wnioskodawcy. Spółka jest podatnikiem zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Wnioskodawca otrzymuje zlecenie od zleceniodawcy mającego siedzibę na terenie Polski na wykonanie konkretnej usługi np: podwieszenie balkonów lub podniesienie pieca i usługę tę wykonuje przy pomocy posiadanego sprzętu i własnego personelu.

G. otrzymuje od polskich przedsiębiorców zlecenia na wykonanie konkretnego przedsięwzięcia budowlanego, np. podniesienie pieca. Zlecenie obejmuje, w zależności od rodzaju, wykonanie różnych usług: dźwigowych, transportowych, montażowych czy też specjalistycznych robót budowlanych. G. przygotowuje koncepcję wykonania zlecenia przy pomocy posiadanego sprzętu i własnego personelu, kalkuluje cenę i przedstawia zleceniodawcy do weryfikacji. Jeżeli zleceniodawca zaakceptuje ofertę, G. realizuje zlecenia, po czym wystawia fakturę za wykonane usługi.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 25 maja 2010 r. nr IPPB5/423-201/10-2/PS Wnioskodawca poinformował w piśmie z dnia 07 czerwca 2010 r., iż wykorzystywany przez G. do wykonywania usług na terenie Polski sprzęt stanowi własność G, bądź jest używany na podstawie umów leasingowych (niem. Leasingvertrag), bądź na podstawie umów najmu z opcją kupna (niem. Mietkaufvertrag), które można porównać do polskich umów leasingu kapitałowego, gdyż zawarte są na czas określony, cena opisana w ww. umowach jest płacona przez G. w formie miesięcznych rat najmu i odpisów amortyzacyjnych dokonuje G. Leasingodawcy oraz przedsiębiorstwa udostępniające G sprzętu na podstawie umów najmu z opcją kupna są przedsiębiorstwami niemieckimi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy należności za wykonaną przez Wnioskodawcę usługę stanowią „należności licencyjne” w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz.U. Z 2000 r. Nr. 54, poz. 654 ze zm.) i art. 12 umowy między RP a Republiką Federalną Niemiec ws. unikania podwójnego opodatkowania (dz. U. Z 2005r. Nr 12, poz. 90)...

Zdaniem Wnioskodawcy wykonane na rzecz polskich zleceniodawców usługi nie stanowią „naIeżności licencyjnych” w rozumieniu art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) i art. 12 umowy między RP a Republiką Federalną Niemiec ws. Unikania podwójnego opodatkowania (Dz. U. z 2005r. Nr 12, poz. 90), gdyż Wnioskodawca nie wynajmuje sprzętu polskim zleceniodawcom, ale wykonuje dla nich kompleksową usługę przy pomocy posiadanego sprzętu i personelu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654) ze zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – ograniczony obowiązek podatkowy.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy podlegający ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, uzyskujący na terytorium Polski przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w wysokości 20% od tych przychodów. Wskazany przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska (art. 21 ust. 2 ustawy).

Z art. 12 ust. 1 umowy polsko - niemieckiej wynika, że należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, mogą być opodatkowane w Niemczech. Jednakże takie należności mogą być opodatkowane także w Polsce tj. w państwie, w którym powstają i zgodnie z polskim ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę Niemczech, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 umowy polsko – niemieckiej).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy polsko – niemieckiej określenie „należności licencyjne”(…) oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie należy traktować jako wyłącznie obowiązujących Polskę norm międzynarodowego prawa publicznego, gdyż z uwagi na ich szczególny charakter, są one przede wszystkim powszechnie obowiązującymi normami naszego wewnętrznego ustawodawstwa podatkowego, których prawidłowe stosowanie wymaga również odniesienia do ustalonych w międzynarodowej pragmatyce zasad, wyrażonych w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD.

Państwa, które nie zgadzają się z tezami postawionymi w Komentarzu, mogą złożyć zastrzeżenie do artykułu lub uwagi do Komentarza, w których zastrzegają sobie prawo odmiennego stosowania danego artykułu. W celu uniknięcia ewentualnych wątpliwości Polska złożyła zastrzeżenie, zgodnie z którym zastrzega sobie prawo dodania do art. 12 ust. 2 słów „za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych” (zob. pkt 40 Komentarza OECD do art. 12) .

Wskazane zastrzeżenie dowodzi intencjom, jakimi kierowała się strona polska przy zawieraniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, a mianowicie objęcie pojęciem należności licencyjne również dochodów z tytułu użytkowania lub prawo do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych.

Pokreślić należy, iż zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jak również postanowienia umowy nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego.

Zatem aby wyjaśnić sens tego pojęcia należy sięgnąć do języka potocznego wyrażonego w określeniach słownikowych (por. uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6.12.1996 r., sygn. akt III SA 1091-1092/94, publ. LEX nr 27418, Glosa 1998, nr 9, s. 31, Monitor Prawniczy 1998, nr 6, s. 237). I tak, według „Słownika Języka Polskiego” (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe. Przymiotnik „przemysłowy” oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1995 r.).

W świetle zaprezentowanego rozumienia omawianego terminu uzasadniony jest pogląd, że zarówno dźwig samochodowy, jak też samochód ciężarowy oraz naczepa i przyczepa, należy zaliczyć do urządzeń przemysłowych, o których mowa w art. 12 umowy oraz w art. 21 ust.1 pkt 1 updop.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka świadczy na terytorium RP na rzecz polskich kontrahentów usługi dźwigowe, transportowe oraz montażowe, jak również wykonuje specjalistyczne roboty budowlane. Powyższe usługi Spółka realizuje przy pomocy będącego w jej dyspozycji sprzętu (dźwigi samochodowe, samochody ciężarowe, naczepy i przyczepy) i własnego personelu. Spółka nie udostępnia do użytkowania polskim kontrahentom posiadanego sprzętu.

W rezultacie należy jednoznacznie stwierdzić, iż płatności dokonywane przez podmioty polskie na rzecz Wnioskodawcy nie będą stanowić należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy polsko – niemieckiej.

Tym samym stanowisko Spółki zaprezentowane we wniosku z dnia 25.03.2010 r. (w zakresie określonym pytaniem) jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.