PO 4/AK-722-602/95

Odpowiadając na pisma z 22.5.1995 r., Nr 70/SCS/95 oraz z 4.7.1995 r., Nr 79/SCS/95 uprzejmie wyjaśniam:

Przepisy ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 ze zm.), podobnie jak przepisy ustawy z 16.12.1972 r. o podatku dochodowym (Dz.U. z 1989 r. Nr 27, poz. 147 ze zm.) określały, że osoby zagraniczne nie mające miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają opodatkowaniu od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jednocześnie przepisy § 10 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 23.5.1977 r. w sprawie opodatkowania zagranicznych osób fizycznych i osób prawnych (Dz.U. Nr 18, poz. 71 ze zm.), zmienionego rozporządzeniem Ministra Finansów z 13.2.1982 r. w sprawie zasad opodatkowania niektórych zagranicznych osób fizycznych i prawnych (Dz.U. Nr 6, poz. 46 ze zm.), określały stawkę opodatkowania podmiotów zagranicznych posiadających siedzibę lub zarząd na terytorium krajów, z którymi Polska nie zawarła umów o unikaniu podwójnego opodatkowania od dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także nakładały obowiązek poboru podatku w formie ryczałtu przez jednostki gospodarki uspołecznionej wypłacające należności m.in. z tytułu odsetek od kredytów przy każdej wypłacie tych odsetek. Podobne rozwiązania obowiązują od 1992 r. na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z 3.4.1992 r. w sprawie podatku dochodowego od niektórych rodzajów dochodów zagranicznych osób fizycznych i prawnych (Dz.U. Nr 32, poz. 137, zm. Nr 42, poz. 195), z tym, że stawka podatku została obniżona z 30% do 20%, a do poboru podatku obowiązane są wszystkie podmioty wypłacające należności osobom zagranicznym, bez względu na formy własności polskiego podmiotu.

Nie można zatem podzielić stanowiska Spółki, iż opodatkowanie dochodów zagranicznych osób fizycznych i prawnych nie posiadających siedziby lub zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zostało wprowadzone wyżej wspomnianym rozporządzeniem Ministra Finansów z 3.4.1992 r. Tak więc od początku realizacji umowy zawartej z "B." ten był podatnikiem podatku dochodowego od dochodu uzyskanego w Polsce, a "H." płatnikiem tego podatku.

W mojej opinii "H." zawierając umowę z bankiem argentyńskim, prawdopodobnie w sposób niewystarczający informował ten Bank o obowiązujących w Polsce przepisach podatkowych, w szczególności zaś dotyczących opodatkowania przepływów kapitałowych, gdy między Polską a Argentyną brak stosownej umowy o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Przedstawiając powyższe pragnę poinformować, iż nie znalazłem podstaw do uwzględnienia wniosku Spółki o zaniechanie poboru podatku dochodowego od dochodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez "B."