PO HH/3889/95/100

Odpowiadając na pismo w sprawie zawyżonych odpisów amortyzacyjnych za 1992 r., stwierdzonych przez Urząd Kontroli Skarbowej w P., Ministerstwo Finansów uprzejmie wyjaśnia:

Dla celów ustalenia podatku dochodowego kosztem uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne, dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 15 ust. 5 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 ze zm.). A zatem, zasadniczo odpisy amortyzacyjne dokonane w 1992 r., przekraczające kwoty wynikające z zastosowania przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z 27.3.1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji wyceny środków trwałych (Dz.U. z 1994 r., Nr 104, poz. 508), nie są kosztem uzyskania przychodów. Jednakże przepisy wymienionego rozporządzenia w § 7 ust. 4 zawierają szczególną regulację dotyczącą korekt odpisów amortyzacyjnych, naliczonych w nieprawidłowej wysokości. Zgodnie z tym przepisem podatnik dokonuje korekty kwot odpisów amortyzacyjnych w roku obrotowym (podatkowym), w którym taki przypadek ujawniono. A zatem, ujawnienie nieprawidłowości odpisów amortyzacyjnych w trakcie kontroli przeprowadzonej przez UKS w 1994 r. zobowiązuje podatnika do korekty ich wysokości w 1994 r. i dotyczy odpisów amortyzacyjnych naliczonych tylko za 1994 r.

Oznacza to, że skutki korekty (obniżenie kosztów uzyskania o zawyżone odpisy) będą rzutowały na wysokość podatku dochodowego tylko w jednym roku podatkowym, to jest w roku wykrycia nieprawidłowości. W tym przypadku nie dokonuje się przypisu podatku z tytułu zawyżenia kosztów uzyskania przychodów o odpisy amortyzacyjne, dokonane w nieprawidłowej wysokości za lata poprzedzające rok ujawnienia nieprawidłowości, oraz nie nalicza się za ten okres odsetek za zwłokę.