1472/ROP1/420-147-134/05/AJ

Pytanie podatnika:

Czy przyjęte do ewidencji środków trwałych samochody, użytkowane uprzednio przez okres 6-11 miesięcy w celach testowych i demonstracyjnych, uznać - na podst. art. 16j ust. 2 pkt 1 updop - za używane środki trwałe i ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną wynoszącą 30 miesięcy, czy na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 2 zastosować podwyższoną stawkę?

P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie Podatnika przedstawionej w piśmie z dnia 04.05.2005 r. (data wpływu do tut. Urzędu 06.05.2005 r.)

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Podatnika za nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Zgodnie ze stanem faktycznym podanym we wniosku, Podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa nowe samochody demonstracyjne służące klientom do jazd próbnych. Okres użytkowania samochodów demonstracyjnych wynosi od 6 do 11 miesięcy. Po tym okresie samochody są sprzedawane lub przyjmowane do ewidencji środków trwałych i amortyzowane.

Spółka wnosi o wyjaśnienie, czy przyjęte do ewidencji środków trwałych samochody, użytkowane uprzednio przez okres od 6 do 11 miesięcy w celach testowych i demonstracyjnych, uznać należy - na podstawie art. 16j ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - za używane środki trwałe, do amortyzacji których ustalić można indywidualną stawkę wynoszącą 30 miesięcy, czy też na podstawie art. 16i ust. 2 pkt 2 tej ustawy zastosować można podwyższoną stawkę amortyzacyjną o wskaźnik 1,4 (28 %)?

Podatnik stoi na stanowisku, że samochody należy uznać na podstawie art. 16j ust. 2 pkt 1 za używane środki trwałe, do amortyzacji których ustalić można indywidualną stawkę wynoszącą 30 miesięcy (40 %), wynikającą z art. 16j ust. 1 pkt 2.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nie podziela stanowiska Spółki wyrażonego we wniosku.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Nie uważa się jednakże za koszty uzyskania przychodu, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EURO przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych można dokonywać wyłącznie liniową metodą amortyzacji, druga z metod amortyzacji - amortyzacja degresywna - do amortyzowania samochodów osobowych stosowana być nie może. Wynika to wprost z przepisu art. 16k ust. 1 w/w ustawy, który pozwala ją stosować do m.in. środków transportu, z wyjątkiem samochodów osobowych.

Na podstawie art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Określona w Wykazie stawek amortyzacyjnych podstawowa stawka amortyzacyjna, która ma zastosowanie do dokonywania odpisów amortyzacyjnych w przypadku wszystkich samochodów wynosi 20%. Podatnik może jednak dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych według innej stawki w dwóch opisanych poniżej przypadkach.

Po pierwsze, w myśl art. 16i ust. 2 pkt 2 podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla maszyn, urządzeń i środków transportu, z wyjątkiem morskiego taboru pływającego, używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej, przy zastosowaniu w tym okresie współczynników nie wyższych niż 1,4.

Jak wynika z pkt 3 objaśnień do Wykazu stawek amortyzacyjnych, przez środki transportu (w tym samochody osobowe) wymagające szczególnej sprawności technicznej, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 2 ustawy, rozumie się te z nich, które używane są w pracy na trzy zmiany, mimo że nie działają ze swej istoty w ruchu ciągłym, używane w warunkach terenowych, w warunkach leśnych, pod ziemią lub innych, wskazujących na bardziej intensywne zużycie.

Przepisy podatkowe nie precyzują natomiast warunków, w jakich środek trwały może być używany bardziej intensywnie niż w sposób przeciętny, bowiem tego rodzaju okoliczności wynikają z konkretnych (indywidualnych) warunków używania środka trwałego przez podatnika.

Zgodnie z art. 16i ust. 3 w razie wystąpienia lub ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany. Dodać należy, że w myśl art. 16i ust. 6 w przypadku podwyższenia stawek amortyzacyjnych podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników określonych w ust. 2, należy dla poszczególnych środków trwałych stosować jeden wybrany współczynnik, przez który mnoży się stawkę amortyzacyjną właściwą dla danego środka trwałego, przyjętą z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Po drugie, na podstawie art. 16j ust. 1 ustawy dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, możliwe jest ustalanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Stosując to rozwiązanie należy ustalić stawkę w takiej wysokości, aby okres amortyzacji nie był krótszy niż 30 miesięcy (art. 16j ust. 1 pkt 2).

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych samochody uważa się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy, a za ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie, stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.

Ustawodawca umożliwia zatem zastosowanie odmiennych stawek amortyzacyjnych od tych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Podatnik może zastosować podwyższoną lub indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli są spełnione warunki przewidziane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatnik powinien dokonać oceny, czy w danej sytuacji warunki te będą spełnione.

Aby skorzystać z możliwości ustalenia indywidualnej stawki do amortyzacji posiadanych pojazdów, Spółka powinna udowodnić, zgodnie z art. 16j ust. 2 pkt 1, że pojazdy te były wykorzystywane przed ich nabyciem przez okres co najmniej 6 miesięcy.

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, samochody te są używane w okresie od 6 do 11 miesięcy, ale już po ich nabyciu przez Spółkę. Dopiero po tym okresie Spółka zamierza przyjąć te pojazdy do ewidencji środków trwałych.

Tymczasem, jak stanowi art. 16d ust. 2 składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c (środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne), wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

W związku z powyższym, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie nie podziela stanowiska Spółki, że przyjęte do ewidencji środków trwałych samochody, użytkowane poprzednio przez okres od 6 do 11 miesięcy w celach testowych i demonstracyjnych, należy uznać na podstawie art. 16j ust. 2 pkt 1 za używane środki trwałe, do amortyzacji których wynoszącą 30 miesięcy (40 %), wynikającą z art. 16j ust. 1 pkt 2.

Niniejsza interpretacja odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez wnioskodawcę i przytoczonego w treści postanowienia stanu faktycznego i jest ważna w stanie prawnym obowiązującym w dniu wydania postanowienia. Interpretacja jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez pytającego.

Zgodnie z treścią art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej przedmiotowa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14b § 5 w/w ustawy.

Na podstawie art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej na niniejsze postanowienie zawierające interpretację służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w terminie 7 dni od doręczenia postanowienia.