DD3/033/36/KDJ/11/RD-121308/13

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 30 czerwca 2010 r. Nr IPPB2/415-282/10-2/MK wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 1 kwietnia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze sfinansowaniem kosztów indywidualnych i ogólnych związanych z udziałem w spotkaniach związkowych członków organizacji związków zawodowych będących jednocześnie pracownikami Wnioskodawcy, jest:

• nieprawidłowe w zakresie braku przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po stronie członków organizacji związkowych będących jednocześnie pracownikami Spółki z tytułu pokrywania przez Wnioskodawcę tzw. kosztów indywidualnych związanych z udziałem tych osób w spotkaniach związkowych,

• prawidłowe w zakresie braku przychodu ze stosunku pracy po stronie członków organizacji związkowych będących jednocześnie pracownikami Spółki z tytułu pokrywania przez Wnioskodawcę tzw. kosztów indywidualnych i kosztów ogólnych związanych z udziałem tych osób w spotkaniach związkowych i w konsekwencji braku ciążącego na Wnioskodawcy obowiązku poboru i odprowadzania zaliczek na podatek od tych świadczeń.

UZASADNIENIE

Dnia 30 czerwca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając - na podstawie § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na ww. wniosek złożony w dniu 1 kwietnia 2010 r., w którym przedstawiono następujący stan faktyczny.

W Spółce z o.o. (Spółka) działa kilka organizacji związkowych reprezentujących interesy pracowników zatrudnionych w Spółce, emerytów, osób świadczących na rzecz Spółki pracę na podstawie umowy cywilnoprawnej (tzw. kolektorzy fizyczni). Organizacje związkowe funkcjonują w oparciu o przepisy ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854, z późn. zm.). Relacje pomiędzy Spółką a organizacjami związkowymi uregulowane zostały w zawartym na mocy przepisów Działu Jedenastego ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm., zwana dalej „Kp”) Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy (zwany dalej „ZUZP”), w którym wprowadzony został m.in. następujący zapis:

„ § 59. 1. Zarząd zobowiązuje się do pokrycia przez Spółkę kosztów przejazdów i pobytu członków organizacji związkowych, wypełniających zadania statutowe.

2. Koszty przejazdów i pobytu działaczy oddziałowych wg ustalonego preliminarza obciążają Centralę.”.

Spółka ustala rokrocznie kwotę, jaką przeznacza na pokrywanie kosztów funkcjonowania działających u niej organizacji związkowych (tzw. preliminarz). Z kwoty określonej w preliminarzu Spółka dokonuje płatności za zakup towarów i usług, z których faktycznie korzystają organizacje związkowe.

Zdarza się, że członkowie organizacji związkowych będący jednocześnie pracownikami Spółki uczestniczą w spotkaniach związkowych, mających na celu realizację celów statutowych tych organizacji. Z uczestnictwem w tych spotkaniach wiążą się pewne koszty, które można podzielić na tzw. koszty indywidualne udziału członka związku zawodowego w spotkaniu oraz tzw. koszty ogólne organizacji spotkań związkowych. Do kosztów indywidualnych zaliczyć można m.in. koszty podróży (dojazdu), wyżywienia, noclegu, ewentualnie diety przyznane członkowi organizacji związkowej. Z kolei za przykład kosztów ogólnych mogą posłużyć wydatki na wynajem sali, catering i inne tego typu koszty, których nie sposób przypisać do konkretnego uczestnika spotkania związkowego.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

1.

2. Czy pokrywanie przez Spółkę kosztów indywidualnych związanych z udziałem w spotkaniach związkowych członków organizacji związkowych będących jednocześnie pracownikami Spółki może powodować powstanie po stronie tych członków przychodu pracowniczego w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który Spółka jako płatnik powinna uwzględniać przy odprowadzaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych...

3. Czy pokrywanie przez Spółkę kosztów ogólnych związanych z udziałem w spotkaniach związkowych członków organizacji związkowych będących jednocześnie pracownikami Spółki może powodować powstanie po stronie tych członków przychodu pracowniczego w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który Spółka jako płatnik powinna uwzględniać przy odprowadzaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych...

W ocenie Wnioskodawcy:

Ad. 1

Pokrywanie przez Spółkę kosztów indywidualnych związanych z udziałem w spotkaniach związkowych członków organizacji związkowych będących jednocześnie pracownikami Spółki nie powoduje powstania po ich stronie przychodu pracowniczego.

Tym samym Spółka - jako płatnik - nie uwzględnia tych wydatków przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. W celu uzasadnienia prezentowanego stanowiska Wnioskodawca przedstawił następujące argumenty. Spółka pokrywa koszty indywidualne, gdyż ciąży na niej w tym zakresie prawny obowiązek. Wynika to stąd, że na mocy art. 240 § 1 pkt 2 Kp, ZUZP określa wzajemne zobowiązania stron tego układu. Spółka przyjęła na siebie obowiązek pokrywania kosztów przejazdów i pobytu członków organizacji związkowych, wypełniających zadania statutowe”, do których bez wątpienia należą koszty indywidualne wymienione w części wniosku zawierającej opis stanu faktycznego. Realizacja przez Spółkę obowiązku, który ma swoje umocowanie w ustawie i ZUZP nie może prowadzić do powstania przychodu po stronie członków organizacji związkowych. Można w tym miejscu posłużyć się pewną analogią do omawianej sytuacji, jaka występuje przy pokrywaniu przez pracodawcę kosztów badań lekarskich nad pracownikiem, do których ponoszenia zobowiązany jest pracodawca - art. 229 § 6 Kp. Tak jak nie może być wątpliwości, że pokrycie przez pracodawcę kosztów badań lekarskich określonych w art. 229 § 6 Kp nie kreuje przychodu po stronie pracowników objętych tymi badaniami, tak samo pokrywanie przez Spółkę kosztów indywidualnych związanych z uczestnictwem członków organizacji związkowych w spotkaniach związkowych (działalność statutowa) nie może powodować powstania u tych członków przychodu. Ponosząc koszty indywidualne Spółka realizuje tylko spoczywający na niej obowiązek wynikający z art. 240 § 1 pkt 2 Kp w zw. z § 59 ZUZP. Koszty indywidualne nie są ponoszone więc na zasadzie dobrowolności przez Spółkę.

Zwrócić także należy uwagę na fakt, że poniesienie kosztu indywidualnego ma na celu zapewnienie realizacji przez członka organizacji związkowej spoczywających na nim obowiązków statutowych związku zawodowego. Także i z tej perspektywy nie może być mowy o powstaniu u członka organizacji związkowej przychodu.

Stąd też, zdaniem Wnioskodawcy skoro poniesienie przez Spółkę kosztu indywidualnego nie rodzi powstania przychodu po stronie członka organizacji związkowej będącego pracownikiem Spółki, to automatycznie wydatki te nie wpłyną na wysokość zaliczek pobieranych przez Spółkę od wynagrodzenia wypłacanego pracownikom będącym jednocześnie członkami organizacji związkowych.

Dodatkowo, nawet w przypadku gdyby hipotetycznie uznać, że poniesienie przez Spółkę kosztów indywidualnych może przyczynić się do powstania przychodu po stronie członka organizacji związkowej, to bez wątpienia przychód ten nie mógłby zostać zaliczony do źródła pracowniczych przychodów ze stosunku pracy. Wynika to stąd, że członkowie organizacji związkowych pełniąc swoje funkcje statutowe nie działają w charakterze pracowników Spółki, a tylko członków związków zawodowych. Tym samym, wszelkie świadczenia Spółki na rzecz członków organizacji związkowych poniesione tylko i wyłącznie w związku z pełnieniem przez te osoby funkcji związkowych, nie mogą być kwalifikowane jako świadczenie spełnione na rzecz pracowników.

Także więc i w świetle powyższej uwagi, nie będzie podstaw do kwalifikowania przez Spółkę ww. przychodów do kategorii przychodów pracowniczych. Nie powstanie tym samym po stronie Spółki obowiązek doliczania tych przychodów do przychodów pracowniczych, przez co nie wpłyną one na wysokość zaliczek odprowadzanych przez Spółkę działającą w charakterze płatnika od wynagrodzenia pracowników będących jednocześnie członkami zakładowych organizacji związkowych.

Ad. 2

W opinii Spółki pokrywanie przez nią kosztów ogólnych związanych z udziałem w spotkaniach związkowych członków organizacji związkowych będących jednocześnie pracownikami Spółki nie powoduje powstania po ich stronie przychodu pracowniczego. Tym samym Spółka - jako płatnik - nie uwzględnia tych wydatków przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przemawiają za tym następujące argumenty. Przede wszystkim będą miały tutaj odpowiednie zastosowanie uwagi poczynione przy prezentacji stanowiska Spółki dotyczącego odpowiedzi na pierwsze pytanie. Dodatkowo, w ocenie Spółki, omawiana kategoria kosztów charakteryzuje się tym, że nie można ich przyporządkować konkretnemu członkowi organizacji związkowej. Przykładowo, wynajem sali na potrzeby spotkania członków organizacji związkowych przyczynia się do poniesienia przez Spółkę kosztu, którego wysokość jest pewną wartością stałą niezależną od liczby uczestniczących w spotkaniu osób. Dlatego nie można przypisać konkretnej osobie przychodu, a tym samym uwzględnić go przy obliczaniu wysokości zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wniosła o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska przedstawionego we wniosku.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznał za prawidłowe i działając na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpił od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Minister Finansów, po dokonaniu analizy stanowiska Wnioskodawcy przedstawionego we wniosku złożonym w dniu 1 kwietnia 2010 r., uznał je za nieprawidłowe. Z tych też względów dokonał zmiany interpretacji indywidualnej z dnia 30 czerwca 2010 r. Nr IPPB2/415-282/10-2/MK, wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawca pismem złożonym w dniu 21 czerwca 2012 r. wezwał Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa.

Po dokonaniu analizy zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa Minister Finansów odmówił zmiany stanowiska zajętego w zmianie interpretacji indywidualnej z dnia 30 maja 2012 r. Nr DD3/033/36/KDJ/11/PK-119, co przedstawiono w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 4 lipca 2012 r. Nr DD3/033/36/2/KDJ/11/PK-119.

W dniu 1 sierpnia 2012 r. (data stempla pocztowego) Wnioskodawca złożył, za pośrednictwem Ministra Finansów, skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na zmianę interpretacji indywidualnej z dnia 30 maja 2012 r. Nr DD3/033/36/KDJ/11/PK-119 (data wpływu do Ministerstwa Finansów - 6 sierpnia 2012 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 kwietnia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2517/12 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 30 maja 2012 r. Nr DD3/033/36/KDJ/11/PK-119.

Postanowieniem z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie sygn. akt III SA/Wa 2517/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił skargę kasacyjną Ministra Finansów. Wojewódzki Sąd Administracyjny przy piśmie z dnia 8 sierpnia 2013 r. przekazał uprawomocniony tego dnia wyrok z dnia 3 kwietnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 2517/12. W wyroku tym Sąd zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 14c § 2 i art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego Minister Finansów stwierdza co następuje:

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, u Wnioskodawcy działa kilka organizacji związkowych reprezentujących interesy zatrudnionych pracowników, emerytów, osób świadczących na rzecz Wnioskodawcy pracę na podstawie umowy cywilnoprawnej (tzw. kolektorzy fizyczni). Członkowie organizacji związkowych będący jednocześnie pracownikami Wnioskodawcy uczestniczą w spotkaniach związkowych mających na celu realizację celów statutowych tych organizacji.

Stosownie do postanowień obowiązującego u Wnioskodawcy Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy (dalej: ZUZP), koszty przejazdów i pobytu członków organizacji związkowych, wypełniających zadania statutowe pokrywa zarząd. Koszty przejazdów i pobytu działaczy oddziałowych według ustalonego preliminarza obciążają Centralę.

Wnioskodawca dokonał rozróżnienia ponoszonych kosztów związanych z organizacją spotkań związkowców, na koszty indywidualne i koszty ogólne, do kosztów indywidualnych zaliczając m.in. koszty podróży (dojazdu), wyżywienia, noclegu, ewentualnie diety przyznanej członkowi organizacji związkowej. Z kolei do kosztów ogólnych Wnioskodawca zaliczył wydatki na wynajem sali, catering i inne tego typu koszty, których nie sposób przypisać do konkretnego uczestnika spotkania związkowego.

Zatem koszty spotkań członków związków zawodowych, zgodnie z postanowieniami ZUZP, ponosi Wnioskodawca.

Zauważyć należy, iż postanowień ZUZP nie można uznać za normatywne źródło prawa na równi z innymi ustawami, bowiem Konstytucja RP w art. 87 wprost określa źródła powszechnie obowiązującego prawa, wymieniając: Konstytucję, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Zgodnie z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) stanowi, iż ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

A zatem ustawodawca, na potrzeby ustawy Kodeks pracy, stworzył definicję prawa pracy, do którego zaliczył oprócz regulacji Kodeksu pracy oraz przepisów innych ustaw i aktów wykonawczych normujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, również postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Niewątpliwie układ zbiorowy pracy jest aktem o charakterze normatywnym, w przeciwieństwie jednak do ustawy nie jest aktem powszechnie obowiązującym. Nie można zatem traktować na równi obowiązku nałożonego na pracodawcę przepisem art. 229 § 6 Kodeksu pracy z wykonaniem zobowiązania umownego wynikającego z ZUZP. Stąd też Minister Finansów nie podziela zastosowanej przez Wnioskodawcę analogii dla uzasadnienia braku przychodu po stronie członka związku zawodowego.

Jednocześnie warto wskazać, iż zgodnie z art. 33 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854, z późn. zm.) pracodawca, na warunkach określonych w umowie, jest obowiązany udostępnić zakładowej organizacji związkowej pomieszczenia i urządzenia techniczne niezbędne do wykonywania działalności związkowej w zakładzie pracy.

Każdej ze stron umowy, przedmiotem której jest udostępnienie pomieszczeń i środków technicznych, przysługuje prawo wystąpienia do sądu pracy z roszczeniem wynikającym z niewykonania lub nienależytego wykonania takiej umowy (art. 33 ust. 2 ustawy o związkach zawodowych). W przypadku gdy warunki udostępniania pomieszczeń i środków technicznych określają postanowienia układu zbiorowego pracy, z takim roszczeniem może wystąpić, poza pracodawcą, każda organizacja związkowa, której postanowienia takie dotyczą. Organizacja związkowa, która zamierza wystąpić z roszczeniem, nie musi być zatem stroną układu zbiorowego pracy (art. 33 ust. 3 ustawy o związkach zawodowych).

Powyższa ustawa o związkach zawodowych ogranicza zatem obowiązek pracodawcy względem organizacji związkowej, do udostępnienia jej pomieszczenia oraz urządzeń technicznych, w celu umożliwienia wykonywania w zakładzie pracy związkowej. Za takie udostępnienie można uznać sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów ogólnych spotkań członków związków zawodowych, w ramach których mieści się m.in. wynajem sali, catering itp. Jednakże finansowanie przez Wnioskodawcę świadczeń indywidualnych kierowanych do członków organizacji związkowych będących pracownikami wykracza poza obowiązek nałożony na zakład pracy przywołanym wyżej przepisem ustawy o związkach zawodowych.

Przechodząc na grunt przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, należy zauważyć, iż na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego, wartość otrzymanych innych nieodpłatnych świadczeń jest przychodem podatnika w rozumieniu ustawy. Dla prawidłowej interpretacji powyższej regulacji istotne znaczenie ma wykładnia pojęcia "nieodpłatne świadczenia". Ponieważ przepisy ustawy nie zawierają legalnej definicji tego pojęcia, należy przyjąć takie rozumienie tego terminu, jakie ukształtowało się w orzecznictwie sądowo-administracyjnym.

W orzecznictwie administracyjnym od lat ugruntowany jest bowiem pogląd, że „nieodpłatne świadczenie w prawie podatkowym ma szersze znaczenie niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Taki pogląd został wyrażony wielokrotnie w orzecznictwie, m.in. w uchwałach: SN z 13 czerwca 2002 r. sygn. akt III RN 106/01, NSA z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/01, NSA z 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06 oraz NSA z 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10. Z powyższych uchwał wynika, że otrzymanie nieodpłatnego świadczenia przez podatnika może być konsekwencją zarówno działania, jak i zaniechania osoby trzeciej (wyrok NSA z 27 listopada 2008 r. sygn. akt II FSK 1184/07)” (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Po 801/11).

Otrzymanie nieodpłatnego świadczenia wiąże się zatem z uzyskaniem przez podatnika przysporzenia majątkowego, które ustawodawca traktuje na równi z pieniędzmi, wartościami pieniężnymi czy świadczeniami w naturze.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Minister Finansów podziela stanowisko Wnioskodawcy co do tego, że poniesienie przez Wnioskodawcę kosztów indywidualnych nie powoduje po stronie uczestniczących w spotkaniu członków związku zawodowego będących pracownikami powstania przychodu ze stosunku pracy. Analogicznie, nie powoduje powstania przychodu ze stosunku pracy pokrywanie przez Wnioskodawcę tzw. kosztów ogólnych związanych ze spotkaniami związkowców. Rację ma Wnioskodawca, twierdząc, że „członkowie organizacji związkowych pełniąc swoje funkcje statutowe nie działają w charakterze pracowników Spółki, a tylko członków związków zawodowych. Tym samym, wszelkie świadczenia Spółki na rzecz członków organizacji związkowych poniesione tylko i wyłącznie w związku z pełnieniem przez te osoby funkcji związkowych, nie mogą być kwalifikowane jako świadczenia spełnione na rzecz pracowników.”.

W konsekwencji za prawidłowe należy uznać stanowisko, iż po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek doliczania tych przychodów do przychodów związkowców uzyskanych ze stosunku pracy i tym samym do pobierania od tych świadczeń zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Powyższe nie oznacza jednak, iż związkowcy będący pracownikami nie uzyskują przychodu w rozumieniu ustawy w związku ze sfinansowaniem przez Wnioskodawcę tzw. kosztów indywidualnych ich spotkań statutowych. Osoby te w związku z uczestnictwem w spotkaniach organizacji związkowych, otrzymują nieodpłatne świadczenia z tytułu sfinansowania przez Wnioskodawcę noclegów, bezpłatnego dojazdu, wyżywienia i ewentualnie przyznanej im diety. Wartość tych świadczeń nieodpłatnych, ustalona zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy, stanowi przychód w rozumieniu ustawy.

Ustawa w art. 10 ust. 1 rozróżnia przychody na poszczególne źródła, wyodrębniając m.in. przychód ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych (pkt 1), działalność wykonywaną osobiście (pkt 2), czy inne źródła (pkt 9). Kwalifikacja do konkretnego źródła przychodu determinuje sposób opodatkowania dochodu podatnika. Biorąc pod uwagę istniejący w ustawie katalog źródeł przychodów, przychód uzyskany przez związkowców z tytułu otrzymania nieodpłatnych świadczeń w postaci pokrycia przez Wnioskodawcę kosztów indywidualnych spotkań związkowych tych osób, należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Wyrazy „w szczególności” użyte w powyższym przepisie świadczą o tym, że ustawodawca pozostawił otwarty katalog przychodów wchodzących w zakres „przychodów z innych źródeł”. Tym samym wymienione w nim rodzaje przychodów należy traktować jedynie przykładowo. Nie ma zatem przeszkód, aby do innych źródeł przychodów zaliczyć także wartość świadczeń indywidualnych składających się na tzw. koszty indywidualne, finansowanych związkowcom przez Wnioskodawcę.

Konsekwencją takiej kwalifikacji przychodów jest obciążający Wnioskodawcę obowiązek wynikający z art. 42a ustawy. Na podstawie tej regulacji, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów na formularzu PIT-8C i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Z kolei, finansowanie przez Wnioskodawcę ogólnych kosztów związanych z organizacją spotkań przedstawicieli związków zawodowych będących jednocześnie pracownikami Wnioskodawcy, do których zaliczono m.in. wydatki na wynajem sali, catering i inne podobne koszty, których nie sposób przypisać do konkretnego uczestnika spotkania, nie stanowią przychodu, w rozumieniu przepisów ustawy. W konsekwencji nie może być mowy o powstaniu po stronie osób uczestniczących w spotkaniu przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy. W tym zakresie zatem należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 30 czerwca 2010 r. Nr IPPB2/415-282/10-2/MK, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zmiana interpretacji indywidualnej dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej „ustawą”). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.