IPPB4/415-289/11-4/JK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 02.04.2011 r. (data wpływu 04.04.2011 r.) uzupełnione pismem z dnia 16.06.2011 r. (data nadania 17.06.2011 r., data wpływu 20.06.2011 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 06.06.2011 r. Nr IPPB4/415-289/11-2/JK (data nadania 06.06.2011 r., data doręczenia 10.06.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 04.04.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.
Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-289/11-2/JK z dnia 06.06.2011 r. (data nadania 06.06.2011 r., data doręczenia 10.06.2011 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez dokładne opisanie stanu faktycznego, dokładne sprecyzowanie pytania, przyporządkowanego do przedstawionego stanu faktycznego oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego odnośnie zadanego pytania.
Pismem z dnia 16.06.2011 r. (data nadania 17.06.2011 r., data wpływu 20.06.2011 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną z II stopniem inwalidztwa z zakresu narządu ruchu. Niepełnosprawność istnieje od urodzenia. W 1995 r. ZUS przyznał Wnioskodawczyni rentę inwalidzką z powodu choroby narządu ruchu. W 2007 r. uzyskała orzeczenie na stałe o zaliczeniu do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z narządu ruchu. W 2010 r. Wnioskodawczyni wykonała remont części mieszkania – remont łazienki i WC. Przed remontem Wnioskodawczyni dysponowała łazienką o wym. 1,5 m x 1,4 m – pow. 2,1 m2 oraz WC o wym. 0,9 x 0,8 m (0,72 m2). Małe wymiary tych pomieszczeń uniemożliwiały pomoc męża w trakcie czynności higienicznych, a jest ona Wnioskodawczyni bardzo nieodzowna, z powodu przewlekłego zespołu bólowego prawego biodra i kręgosłupa. W związku z tym Wnioskodawczyni dokonała adaptacji części jednego pokoju (przy pionie wodno – kanalizacyjnym) na łazienkę o pow. 4 m2, a poprzednią łazienkę przeznaczyła na pomieszczenia WC. W ramach remontu konieczna była wymiana okna w adoptowanym na łazienkę pokoju, aby można było postawić ścianę działową z przesuwanymi drzwiami (szer. 80 cm). Koszty remontu zamknęły się w kwotach:
wyposażenie łazienki i WC 9.444,45 zł,
materiały remontowo – budowlane 7.158.96 zł,
usługi remontowo – budowlane 11.880,00 zł.
Razem: 28.483,41 zł.
Zamontowany w łazience i WC sprzęt jest przystosowany do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Zamontowano również uchwyty przy sedesie, bidecie i w kabinie prysznicowej. Na wszystkie poniesione koszty Wnioskodawczyni ma imienne faktury VAT z numerem PESEL, dokumentujące fakt ich poniesienia. Wnioskodawczyni nie korzystała z dofinansowania tego remontu z Funduszu Osób Niepełnosprawnych. Nie wnioskowała do Urzędu o zwrot podatku VAT za materiały budowlane, zużyte do tego remontu.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Z nadesłanego uzupełnienia do wniosku wynika, iż intencją Wnioskodawczyni było zapytanie dotyczące możliwości odliczenia od dochodów za 2010 r. całości poniesionych kosztów w kwocie 28.483,41 zł w tym:
koszty materiałów budowlanych w kwocie 7.158.96 zł,
koszty wyposażenia tych pomieszczeń w sprzęty sanitarne (kabina prysznicowa, sedes, wanna, bidet, dwie umywalki, baterie oraz konieczny sprzęt do ich montażu oraz użytkowania) w kwocie 9.444,45 zł,
koszty usług remontowo – budowlanych w kwocie 11.880,00 zł.
Zdaniem Wnioskodawczyni, jako osoba niepełnosprawna od urodzenia, posiadająca na stałe orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z narządu ruchu może skorzystać z mocy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. i odliczyć od dochodu w podatku PIT 2010 kwotę 28.483,41 zł, jako poniesione koszty likwidacji barier architektonicznych w mieszkaniu oraz adaptacji pomieszczeń na pomieszczenie sanitarne z wyposażeniem odpowiednim dla osoby niepełnosprawnej.
Wnioskodawczyni choruje od wielu lat, w 41 roku życia i w 47 roku życia przeszła operację implantacji protez biodrowych. W ostatnich 10 latach pogorszył się poziom sprawności Wnioskodawczyni w trakcie codziennych życiowych czynności. Niestety wrodzony charakter schorzenia powoduje pojawianie się zmian zwyrodnieniowych w obrębie innych części narządu ruchu w związku z tym zespoły bólowe nasilają się z wiekiem i niestety nie rokują poprawy. Konieczna jest pomoc osób bliskich zwłaszcza w czasie szczególnego nasilenia dolegliwości bólowych.
Pomieszczenie sanitarne w mieszkaniu Wnioskodawczyni były bardzo małe, nie spełniały nawet obecnych norm budowlanych. Adaptacja łazienki na WC z montażem kabiny prysznicowej i sedesu na odpowiedniej wysokości znacznie ułatwia Wnioskodawczyni codzienne zabiegi higieniczne, a adaptacja jednego z pokoi na łazienkę (powierzchnia 4 m2) z wanną pozwala na stosowanie kąpieli leczniczych i ćwiczeń w wodzie.
Duże koszty adaptacji były związane z tym, że to 30 letni budynek z wielkiej płyty. Wnioskodawczyni musiała także wymienić okno z powodu podziału pomieszczenia w celu wydzielenia łazienki i zainstalować nowe drzwi o szerokości 80 cm aby mogła w przyszłości wjechać do tych pomieszczeń wózkiem inwalidzkim (stare drzwi miały otwór 60 cm).
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.
Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.
Zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 uważa się wydatki poniesione na:
adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiające wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo – leczniczych i pielęgnacyjno – opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł,
utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł,
opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
opłacenie tłumacza języka migowego,
kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne:
osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł,
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
na turnusie rehabilitacyjnym,
w zakładach, o których mowa w pkt 6.
Wydatki o których mowa powyżej, zgodnie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą z jakiejkolwiek formie.
Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:
orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
W myśl art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:
I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
znaczny stopień niepełnosprawności,
II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
całkowitą niezdolność do pracy, albo
umiarkowany stopień niepełnosprawności.
Wysokość wydatków, o których mowa powyżej ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c ustawy).
Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną z II stopniem inwalidztwa z zakresu narządu ruchu. W 2007 r. uzyskała orzeczenie na stałe o zaliczeniu do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z narządu ruchu. W 2010 r. Wnioskodawczyni wykonała remont części mieszkania. Remont polegał na adaptacji części jednego pokoju na łazienkę, przeznaczeniu dotychczasowej łazienki na pomieszczenie WC i dostosowaniu tych pomieszczeń do potrzeb osoby niepełnosprawnej z narządu ruchu oraz umożliwieniu pomocy osób bliskich przy czynnościach higienicznych. Zamontowany w łazience i WC sprzęt jest przystosowany do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Zamontowano również uchwyty przy sedesie, bidecie i w kabinie prysznicowej. Wnioskodawczyni chciałaby odliczyć od dochodu całość wydatków, tj.: koszty materiałów budowlanych, koszty wyposażenia tych pomieszczeń w sprzęty sanitarne (kabina prysznicowa, sedes, wanna, bidet, dwie umywalki, baterie oraz konieczny sprzęt do ich montażu oraz użytkowania) oraz koszty usług remontowo – budowlanych.
Jak z wyżej powołanych przepisów wynika ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną lub osobę mającą na utrzymaniu osobę niepełnoprawną do dokonania odliczeń od dochodu.
Z przepisu art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na rehabilitację uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.
Powyższy przepis art. 26 ust. 7a ustawy nie określa szczegółowo jakie wydatki podlegają odliczeniu. Literalne brzmienie „adaptacja” oznacza przystosowanie do innego użytku, przeróbkę dla nadania innego charakteru (Słownik Języka Polskiego tom I pod redakcją prof. dr Mieczysława Szymczaka, W-wa 1978). Adaptacja mieszkania lub budynku oznacza, zatem przeróbkę mającą nadać mu inny charakter, przystosować do innego użytku. Natomiast wyposażenie mieszkania/budynku to nadanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zakres prac adaptacyjnych, bądź prac związanych z wyposażeniem lokalu/budynku musi być przeprowadzony stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności osoby niepełnosprawnej i musi być związany z rodzajem jej niepełnosprawności. Przeprowadzone prace adaptacyjne mają ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym budynku lub lokalu mieszkalnym, a nie ogólnie zapewniać lepszy komfort mieszkania. Przez adaptację należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania lub budynku mieszkalnego, które umożliwi lub ułatwi życie w nim osoby niepełnosprawnej, a nie jedynie poprawi standard. Trzeba bowiem wyraźnie zaznaczyć, iż ulga przysługująca osobie niepełnosprawnej lub osobie mającej na utrzymaniu osobę niepełnosprawną nie jest ulgą remontowo – modernizacyjną, tak więc w jej ramach nie można dokonać odliczeń wydatków, które w rzeczywistości są tylko i wyłącznie wydatkami mającymi na celu przywrócenie lub poprawienie standardu mieszkania i które to wydatki są ponoszone przez każdego posiadacza (użytkownika) lokalu bez względu na to, czy jest osobą niepełnosprawną, czy też nią nie jest.
Jak z powyższego wynika zakres i rodzaj robót związanych z adaptacją mieszkania oraz budynku mieszkalnego uzależniony jest zatem od charakteru niepełnosprawności. Ma on ułatwić osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym mieszkaniu lub budynku mieszkalnym i jednocześnie ma być związany z rodzajem niepełnosprawności danego podatnika lub osoby niepełnosprawnej będącej na jego utrzymaniu. W katalogu wyliczeń ujętym w art. 26 ust. 7a ww. ustawy spotyka się przy wielu wydatkach na cele rehabilitacyjne zastrzeżenia, co do możliwości ich poniesienia m.in. w następujący sposób: stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, niezbędny w rehabilitacji, ułatwiający wykonywanie czynności życiowych, indywidualny charakter.
W związku z przytoczonym przepisem art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, za wydatki takie można uznać wydatki poniesione na np. likwidację barier architektonicznych, budowę podjazdów dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, „poszerzenie drzwi”, likwidację progów, założenie okien zamykanych z niskiego poziomu, położenie terakoty antypoślizgowej, likwidację wanny i zainstalowanie brodzika z panelem prysznicowym i siedziskiem dla osób niepełnosprawnych ruchowo, założenie „wiszącego” sedesu oraz umywalki „bez nogi” umożliwiających swobodne podjechanie wózkiem, także montaż wszelkiego rodzajów uchwytów, specjalnych baterii dla osób z niepełnosprawnymi dłońmi, montaż drzwi przesuwnych.
Wskazane przykłady świadczą o tym, że konkretny wydatek przeznaczony na cele rehabilitacyjne lub związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych musi z reguły wyróżniać się pewną cechą charakterystyczną. Nie wszystkie więc wydatki poniesione przy adaptacji można zaliczyć do tych, które podlegają odliczeniu, gdyż niektóre nie wykazują cech „indywidualnego przeznaczenia” oraz „niezbędności w rehabilitacji”.
Mając zatem na uwadze przedstawione okoliczności, należy stwierdzić, iż wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na adaptację części jednego pokoju na łazienkę, przeznaczeniu dotychczasowej łazienki na pomieszczenie WC i dostosowaniu tych pomieszczeń do potrzeb osoby niepełnosprawnej z narządu ruchu oraz wydatki poniesione na zamontowany w łazience i WC sprzęt, który jest przystosowany do potrzeb wynikających z niepełnosprawności może zostać zaliczony do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jednocześnie jednak podkreślić należy, iż wydatki na cele określone w art. 26 ust. 1 ww. ustawy podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 13a ustawy).
Reasumując należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni będzie miała możliwość odliczenia od dochodu za 2010 r. wydatków pozostających w bezpośrednim związku z rodzajem posiadanej przez Nią niepełnosprawności.
Zauważyć należy, iż w przedmiotowej sprawie, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, tut. Organ wydając interpretację prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego. Organ wydający interpretację opiera się bowiem wyłącznie na opisie stanu faktycznego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Do postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego. To po stronie podatnika spoczywa obowiązek wykazania, iż spełnia wszystkie wymagane przesłanki, czy to w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, czy też w postępowaniu podatkowym.
Ponadto jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.