IPPB4/415-514/11-2/SP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 05.07.2011 r. (data wpływu 07.07.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu pracowniczej części obowiązkowych niemieckich składek zapłaconych w danym roku podatkowym – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 07.07.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu pracowniczej części obowiązkowych niemieckich składek zapłaconych w danym roku podatkowym.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca jest obywatelem Niemiec. Tam posiada miejsce zamieszkania w rozumieniu niemieckich przepisów prawa podatkowego, jak również na podstawie umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 14 maja 2003 r. zawartą pomiędzy Polską a Niemcami (dalej: Traktat). Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie niemieckiej umowy o pracę w spółce z siedzibą w Niemczech (dalej Pracodawca), niemniej jednak począwszy od 01 dnia kwietnia 2005 r. został oddelegowany do wykonywania pracy w Polsce.
Dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę (dalej: zwanego również Pracownikiem) od niemieckiego Pracodawcy za pracę wykonywaną w Polsce w ramach oddelegowania do Polski podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: podatek PIT) w Polsce zgodnie z postanowieniami art. 15 Traktatu.
W trakcie oddelegowania do Polski, na mocy Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U.UE.L.71.149.2 ze zm.; dalej: Rozporządzenie 1408/71), Pracownik podlega obowiązkowi ubezpieczeń społecznych w Niemczech (co zostało potwierdzone na formularzu E-101); niemieckie ubezpieczenie społeczne obejmuje zasadniczo ubezpieczenie emerytalne (niem. Rentenversicherung) oraz ubezpieczenie od bezrobocia (niem. Arbeitslosenversicherung). Oba rodzaje ww. niemieckich ubezpieczeń są dla Wnioskodawcy obowiązkowe na gruncie niemieckiego ustawodawstwa.
W związku z oddelegowaniem Wnioskodawcy do Polski niemiecki Pracodawca zobowiązał się do pokrycia (sfinansowania) ciężaru pracowniczej części wyżej wymienionych niemieckich składek na ubezpieczenie społeczne Wnioskodawcy (dalej: Składki). W tym celu Pracodawca stawia do dyspozycji Wnioskodawcy – obok „standardowych” składników wynagrodzenia (takie jak m.in. wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za czas urlopu, itp.) – dodatkowe świadczenie (środki) kwocie odpowiadającej Składkom, dalej zwane Dodatkowym Świadczeniem. Ww. Dodatkowe Świadczenie ma na celu zrekompensować Wnioskodawcy kwotę potrącenia z jego wynagrodzenia Składek odprowadzanych przez Pracodawcę (pełniącego funkcję płatnika niemieckich Składek) do niemieckiej instytucji ubezpieczeniowej według zasad przewidzianych w niemieckich przepisach ubezpieczeniowych tak, aby kwota jego całkowitego wynagrodzenia netto była równa kwocie, jaką wypłacałby mu Pracodawca w sytuacji niepodlegania przez Wnioskodawcę ubezpieczeniom społecznym w Niemczech. Powyższe znajduje odzwierciedlenie w paskach płacowych sporządzanych przez niemieckiego Pracodawcę dla Wnioskodawcy. Płatności Składek dokonywane są do niemieckiej instytucji ubezpieczeniowej przez Pracodawcę (pełniącego funkcję płatnika Składek) w imieniu Pracownika (zasadniczo do końca danego miesiąca, za który Składki są należne).
Ww. Dodatkowe Świadczenie stawiane Pracownikowi do dyspozycji przez Pracodawcę na pokrycie ciężaru Składek – wraz z pozostałymi elementami wynagrodzenia – jest przez Wnioskodawcę rozliczane dla celów podatku PIT w Polsce na zasadach przewidzianych dla przychodów (dochodów) uzyskiwanych ze stosunku pracy z zagranicy, tj. od niemieckiego Pracodawcy za pracę wykonywaną w Polsce.
Składki Wnioskodawcy nie były, jak i nie zostaną odliczone od podatku, ani od dochodu dla celów podatku dochodowego w innym kraju poza Polską w szczególności w Niemczech.
Dodatkowo Wnioskodawca pragnie poinformować, iż oprócz przychodów ze stosunku pracy z niemieckim Pracodawcą, Wnioskodawca uzyskuje również od spółki z o.o. z siedzibą w Polsce przychody z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu polskiej spółki na podstawie uchwały – przychody te również są przez Wnioskodawcę rozliczane dla celów podatku PIT w Polsce, jako iż prawo do opodatkowania ww. przychodów – zgodnie z art. 16 ust. 1 Traktatu – również przysługuje Polsce.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy Wnioskodawca ma prawo odliczyć od dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT w Polsce – w ramach rocznego rozliczenia podatkowego za dany rok podatkowy – pracowniczą część obowiązkowych niemieckich Składek zapłaconych w danym roku podatkowym...
Zdaniem Wnioskodawcy:
W ocenie Wnioskodawcy, zapłacone w danym roku podatkowym obowiązkowe niemieckie Składki (w części pracowniczej) mogą zostać odliczone przez Wnioskodawcę od dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT w Polsce w ramach rozliczenia podatkowego za dany rok podatkowy.
UZASADNIENIE
Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania w Niemczech w rozumieniu niemieckich przepisów o podatku dochodowym, jak również na podstawie przepisów Traktatu, w szczególności z uwagi na akt posiadania tzw. ośrodka interesów życiowych w Niemczech.
Zasadą ogólną w zakresie prawa do opodatkowania dochodów ze stosunku pracy, wyrażona w art. 15 ust. 1 Traktatu, jest, iż wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w umawiającym się państwie (w Niemczech) otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim umawiającym się państwie (w Polsce). Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim państwie (tj. w Polsce). Niemniej jednak zgodnie z art. 15 ust. 2 Traktatu („zasada szczególna”), bez względu na ww. postanowienia ust. 1 dochody (przychody) ze stosunku pracy uzyskiwane przez rezydenta podatkowego danego państwa (tj. rezydenta Niemiec) za pracę wykonywaną w drugim państwie (w Polsce) mogą być opodatkowane wyłącznie w kraju rezydencji, o ile zostaną spełnione określone w tym przepisie warunki. Jednym z nich jest przebywanie na terytorium Polski nie dłużej niż 183 dni w ciągu kolejnych 12 miesięcy (rozpoczynających się lub kończących w danym roku kalendarzowym).
W sytuacji Wnioskodawcy – rezydenta podatkowego Niemiec wykonującego pracę na terytorium Polski – „zasada szczególna” określona w art. 15 ust. 2 Traktatu nie znajduje zastosowania, w szczególności z uwagi na długotrwały pobyt Wnioskodawcy na terytorium Polski (powyżej 183 dni w ciągu kolejnych 12 miesięcy). Wobec powyższego wszelkie dochody (wynagrodzenia, w tym inne świadczenia) otrzymywane przez Wnioskodawcę za pracę wykonywaną w Polsce (w związku z jego oddelegowaniem do Polski) podlegały i podlegają opodatkowaniu w Polsce.
Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku PIT podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu „składek zapłaconych w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne podatnika lub osób z nim współpracujących, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego ubezpieczenia społecznego obowiązującymi w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 13a – 13c”.
Przedmiotowa regulacja ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 01 stycznia 2008 r. zgodnie z art. 14 pkt 1 w związku z art. 1 pkt 19 lit. a) tiret drugi ustawy z dnia 06 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 209 poz. 1316).
Zgodnie z powyższą regulacją dla celów zastosowania powyższego odliczenia należy uwzględnić następujące obostrzenia przewidziane w art. 26 ustawy o podatku PIT:
Ust. 13a, stosownie do którego ww. Składki podlegają odliczeniu, „jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi jakiejkolwiek formie.”;
Ust. 13b, stosownie do którego ww. „Odliczenie (...) nie dotyczy składek:
1) których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska;
2) odliczonych w innym niż Rzeczpospolita Poiska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, lub w Konfederacji Szwajcarskiej od dochodu (przychodu) albo podatki osiągniętego w tym państwie, albo od podatku na podstawie art. 27b ust. 1 pkt 2.”, jak również:
Ust. 13c, stosownie do którego odliczenie Składek dla celów podatku PIT „stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych o organu podatkowego państwa, w którym podatnik opłacał składki na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne.”
Poniżej zostało przedstawione szczegółowe uzasadnienie, w którym Wnioskodawca wykazuje spełnienie poszczególnych (wszystkich) warunków dotyczących prawa do odliczenia przedmiotowych Składek od dochodu dla celów podatku PIT w Polsce.
Obligatoryjność składek na podstawie niemieckich przepisów w zakresie ubezpieczeń społecznych:
W pierwszej kolejności Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż przedmiotowe Składki są składkami o charakterze obowiązkowym w rozumieniu właściwych niemieckich przepisów w zakresie ubezpieczeń społecznych. Wnioskodawca podlega obowiązkowi tych Składek w trakcie oddelegowania do Polski w związku ze stosowaniem na czas ww. oddelegowania do Polski właściwego dla Wnioskodawcy ustawodawstwa w zakresie ubezpieczeń społecznych, tj. niemieckiego ustawodawstwa – na mocy Rozporządzenia 1408/71 (co zostało potwierdzone na formularzu E-101). Do poboru oraz odprowadzenia do niemieckiej instytucji ubezpieczeniowej przedmiotowych Składek zobowiązany jest – zgodnie z niemieckimi przepisami – niemiecki Pracodawca (spełniający funkcję płatnika Składek). Powyższe potwierdza również postanowienie zawarte w umowie oddelegowania, wskazujące (w tłumaczeniu na język polski), iż „(...) uiszczanie składek na ubezpieczenie społeczne w części przypadającej na pracownika i pracodawcę następuje przez pracodawcę”.
Środki podatnika:
W ocenie Wnioskodawcy, spełniona jest również przesłanka, iż Składki są „zapłacone ze środków podatnika”, tj. ze środków Wnioskodawcy (Pracownika).
W powyższym zakresie należy wskazać, iż w wykonaniu zobowiązania wobec Wnioskodawcy Pracodawca stawia do jego dyspozycji dodatkowe świadczenie (środki) w kwocie odpowiadającej Składkom (w formie Dodatkowego Świadczenia) celem sfinansowania ciężaru Składek. W sytuacji Wnioskodawcy ma zatem miejsce powiększenie wynagrodzenia Wnioskodawcy o określoną kwotę – o wartości Dodatkowego Świadczenia. W aspekcie technicznym powyższe znajduje odzwierciedlenie na niemieckim pasku płacowym w ten sposób, iż w dolnej części paska wyszczególnione są dodatkowe środki powiększające kwotę do wypłaty – Dodatkowe Świadczenie (w środkowej części wykazane są zaś potrącenia z tytułu Składek celem odprowadzenia ich przez Pracodawcę do niemieckiej instytucji ubezpieczeniowej). Jak wskazano w stanie faktycznym, ww. Dodatkowe Świadczenie ma na celu zrekompensować Wnioskodawcy kwotę potrącenia z jego wynagrodzenia Składek odprowadzanych przez Pracodawcę (pełniącego rolę płatnika) do niemieckiej instytucji ubezpieczeniowej według zasad przewidzianych w niemieckich przepisach ubezpieczeniowych tak, aby kwota jego całkowitego wynagrodzenia netto była równa kwocie, jaką wypłacałby mu Pracodawca w sytuacji niepodlegania przez Wnioskodawcę ubezpieczeniom społecznym w Niemczech.
Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż ww. dodatkowe środki postawione Pracownikowi do dyspozycji na pokrycie ciężaru Składek (Dodatkowe Świadczenie) stanowi de facto dodatkowy element wynagrodzenia Pracownika uzyskany przez Wnioskodawcę w ramach stosunku pracy z niemieckim Pracodawcą. Kwoty składające się na Dodatkowe Świadczenie są bowiem również wykazywane w górnej części niemieckiego paska płacowego, w tej samej części co „standardowe” składnik wynagrodzenia Pracownika (takie jak m.in. wynagrodzenie zasadnicze, itp); wszystkie te składnik określane są na niemieckim pasku płacowym (w tłumaczeniu na język polski) jako „składnik wynagrodzenia” (niem. Engeltbestandteile). Składki potrącane przez Pracodawcę z wynagrodzenia Wnioskodawcy – obejmującego zarówno „standardowe” składniki wynagrodzenia, jak i ww. Dodatkowe Świadczenie – są zatem finansowane (płacone) ze środków, które stanowią środki podatnika (zostały Pracownikowi postawione do dyspozycji przez Pracodawcę), zaś Pracodawca w imieniu na rzecz Pracownika (w wykonaniu określonych funkcji wynikających z przepisów prawa niemieckiego) dokonuje ich przekazania do niemieckiej instytucji ubezpieczeniowej.
Dla wykazania spełnienia omawianej przesłanki dotyczącej „środków podatnika” pomocna może być również (przy zastosowaniu pewnej analogii) analiza interpretacji organów podatkowych w szczególności interpretacji indywidualnej Ministra Finansów (MF) z dnia 18 listopada 2010 r. (Nr IBPBII/1/415-912/10/BD). W stanie faktycznym będącym przedmiotem ww. interpretacji (dotyczącego wprawdzie oddelegowania pracownika do wykonywania pracy w Niemczech oraz składek opłacanych na polskie ubezpieczenia społeczne, niemniej w swej konkluzji mającej znaczenie dla sprawy będącej przedmiotem niniejszego wniosku), wnioskodawca wskazał, iż planuje zawieranie ze swoimi pracownikami – obok umów standardowych (z wynagrodzeniem określonym na poziomie brutto) również umowy następującego typu: „umowa o pracę na czas określony, gwarantująca pracownikowi określone wynagrodzenie netto; zgodnie z postanowieniami tego typu umowy pracodawca zobowiązany jest do pokrycia podatku oraz składek na ubezpieczenie społeczne (...); wynagrodzenie brutto pracownika ustalane jest tak, żeby w wyniku potrącenia należnego podatku oraz składek z tytułu ubezpieczeń społecznych pracownik otrzymał gwarantowaną kwotę netto wynagrodzenia (mechanizm ubruttowienia)”. W ww. interpretacji MF wskazał w szczególności na możliwość uznania składek na (polskie) ubezpieczenie społeczne za „zapłacone ze środków podatnika”, w sytuacji, w której dokonano powiększenia („ubruttowienia”) wynagrodzenia określonego na poziomie „netto” o wartości polskich składek na ubezpieczenie społeczne (tzn. gdzie pracodawca zobowiązał się pokryć ciężar ww. składek w imieniu i na rzecz pracownika). W konsekwencji, w powyższej sytuacji, MF uznał za zasadne odliczenie od dochodu pracowniczej części składek na (polskie) ubezpieczenie społeczne (przy spełnieniu pozostałych wymogów). W przedmiotowej interpretacji MF potwierdził w szczególności, iż niezależnie od rodzaju umowy, w tym wówczas, jeśli ma miejsce powiększenie wynagrodzenia a dodatkowe środki (analogicznie jak w przypadku Dodatkowego Świadczenia) celem sfinansowania ciężaru składek na (polskie) ubezpieczenie społeczne, ww. dodatkowe środki należy postrzegać jako środki danego pracownika (podatnika). Jak bowiem wskazał MF, w przypadku zawarcia każdej z ww. umów pracodawca zobowiązany będzie wykazać w sporządzanych przez niego dla poszczególnych pracowników informacjach podatkowych PIT-11 pracowniczą część składek na ubezpieczenie społeczne danego pracownika jako składki podlegające odliczeniu od dochodu (o ile spełnione będą pozostałe warunki określone w art. 26 ustawy o podatku PIT). W efekcie, w ocenie Wnioskodawcy MF wyraził akceptację dla stanowiska, iż w sytuacji gdy w związku z danym zatrudnieniem stosowane jest powiększenie określonej kwoty wynagrodzenia o dodatkowe kwoty celem sfinansowania (polskich składek na ubezpieczenie społeczne, spełniona jest przesłanka, o której mowa – w odniesieniu do stanu faktycznego omówionego w wyżej powołanej interpretacji – w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o PIT, tzn. w szczególności, iż potrącenie składek na polskie ubezpieczenie społeczne ma miejsce „ze środków podatnika”.
W ocenie Wnioskodawcy w drodze analogii wyżej powołana interpretacja może zatem posłużyć jako podstawa dla konkluzji, iż MF akceptuje stanowisko, iż wskutek pokrycia przez (np. zagranicznego) pracodawcę ciężaru ww. składek pracodawca de facto stawia Pracownikowi (Wnioskodawcy) podatkowe środki (w formie Dodatkowego Świadczenia), które zwiększają finalnie całkowite wynagrodzenie („brutto”) pracownika uzyskane ze stosunku pracy.
Należy również zauważyć, iż powyższa interpretacja jest zbieżna z tezą prezentowaną w doktrynie i orzecznictwie na gruncie przepisów polskiego prawa pracy; choć umowa o pracę Pracownika została zawarta na zasadach prawa niemieckiego. W ocenie Wnioskodawcy w kontekście interpretacji pojęcia „wynagrodzenia za pracę” (stanowiącego środki podatnika), tezy sformułowane w polskim orzecznictwie mogą znaleźć – w drodze analogii – przełożenie również na przedmiotową sytuację Wnioskodawcy. W powyższym kontekście Wnioskodawca pragnie wskazać przykładowo na orzeczenie Sądu Najwyższego, który w wyroku z dnia 7 sierpnia 2001 r. (III ZP 13/01 OSNAP 2002/2/35) stwierdził w szczególności, iż „(...) wynagrodzenie za pracę należy się pracownikowi, stanowiąc całość obejmującą także tę część, którą pracodawca może (ma obowiązek) potrącić (odliczyć). Nie można więc w ogóle konstruować takiej definicji wynagrodzenia za pracę, w której będzie się wyróżniać część wynagrodzenia za pracę należną pracownikowi (wynagrodzenie netto) i część, która pracownikowi nie przysługuje. Wynagrodzenie za pracę należy się pracownikowi w całości i takie wynagrodzenie wyznaczone jest przez treść stosunku pracy (...)“. W efekcie, w drodze analogicznej interpretacji niemieckiej umowy o pracę w ocenie Wnioskodawcy można zatem stwierdzić, iż powiększenie wynagrodzenia o Dodatkowe Świadczenie, np. w postaci finansowanych Składek, sprawia, iż ww. Dodatkowe Świadczenie wchodzi w skład tzw. wynagrodzenia brutto, tj. w całości środków przysługujących pracownikowi w ramach stosunku pracy od pracodawcy.
Niezależnie od powyższego Wnioskodawca pragnie wskazać, iż sfinansowanie przez pracodawcę w imieniu pracownika pracowniczej części składek na ubezpieczenie pracownika (np. Składek), tj. poprzez stosowne powiększenie wynagrodzenia o należne składki w formie Dodatkowego Świadczenia – stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku PIT „Za przychody ze (...) stosunku pracy (...) uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.”
W powyższym kontekście należy podkreślić, iż stawiane Wnioskodawcy do dyspozycji przez Pracodawcę Dodatkowe Świadczenie na pokrycie ciężaru Składek jest przez Wnioskodawcę w Polsce rozpoznawane jako przychód podatkowy ze stosunku pracy z zagranicy oraz opodatkowywane – tak jak pozostałe elementy wynagrodzenia uzyskiwane z zagranicznego (niemieckiego) stosunku pracy – zgodnie z art. 44 ust. 1a pkt 1) w związku z ust. 3a ustawy o podatku PIT w ramach miesięcznych zaliczek na podatek PIT oraz w rocznym zeznaniu podatkowym zgodnie z art. 45 ust. 1 i w zw. z ust. 1c ustawy o podatku PIT.
W ocenie Wnioskodawcy, uznanie Dodatkowego Świadczenia za przychód podatkowy, tj. rozpoznanie go dla celów podatku PIT na tych samych zasadach co „standardowe” składniki wynagrodzenia potwierdza fakt, iż Dodatkowe Świadczenie jest rozumiane – również w kontekście teorii pojęcia przychodu podatkowego jako dodatkowe przysporzenie skonkretyzowane dla Pracownika na tyle, iż rodzące dla niego wymierne korzyści; przysporzenie z tytułu Dodatkowego Świadczenia zostało bowiem wygenerowane dla Wnioskodawcy z dodatkowych środków uzyskanych przez Pracownika od Pracodawcy w ramach stosunku pracy.
Należy zauważyć, iż z interpretacji organów podatkowych można wnioskować, iż dla celów wykazania pracowniczej części składek na ubezpieczenie społeczne (w informacji podatkowej PIT-11) jako „Składki na ubezpieczenia społeczne, o których mowa w przepisach ustawy, podlegające odliczeniu od dochodu” wystarczającą przesłanką jest rozpoznanie sfinansowanej przez pracodawcę równowartości składek jako przychodu podatkowego danego pracownika (także w przypadku, gdy wynagrodzenie podlegając powiększeniu, np. poprzez „ubruttowienie” o wartości ww. składek, tzn. pracodawca dodatkowo obowiązał się do poniesienia ciężaru ww. składek). W powyższym zakresie Spółka pragnie powołać interpretację indywidualną MF z dnia 29 marca 2011 r. (Nr IPPB2/415-49/11-2/MK), w której pracodawca (po ustaniu zatrudnienia z pracownikami) uiścił na rzecz instytucji ZUS zaległe składki na ubezpieczenie społeczne, zaś były pracownik odmówił poniesienia ciężaru ich sfinansowania. W ocenie MF wartość sfinansowanych za pracownika składek na ubezpieczenie społeczne należy rozpoznać jako przychód ze stosunku pracy powstały w momencie uiszczenia ww. zaległych składek do instytucji ZUS przez byłego pracodawcę („(...) zapłacone przez Wnioskodawcę w 2010 r. za byłych pracowników składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ww. ustawy – w świetle art. 11 ust. 1 ustawy stanowi przychód byłego pracownika, bowiem otrzymał on nieodpłatne świadczenie od byłego pracodawcy (pracodawca zapłaci za nich składki, które powinny być finansowane z ich wynagrodzenia) (...)“; w związku z powyższym MF wskazał w omawianej sytuacji na zasadność zastosowania jednoczesnego odliczenia składek na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 2 lit b ustawy o podatku PIT; w ocenie MF bowiem należy bowiem podkreślić, iż „Uznanie (...), że – w związku z uregulowaniem przez płatnika zaległych składek w tej części, w której winny być sfinansowane ze środków pracownika (i odstąpieniem od egzekwowania tych należności od pracownika) – po stronie pracownika powstaje przychód podatnika, powoduje, że de facto składkami tymi w sensie podatkowym zostali obciążeni byli pracownicy (składki te ponieśli pośrednio). Skoro tak, to przysługują im uprawnienia wynikające z art. 26 ust. 1 pkt 2 (...) lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,” W efekcie, MF wyraził akceptację, dla tezy, iż rozpoznanie podstawionego przez pracodawcę dodatkowego świadczenia w formie sfinansowania przez pracodawcę (części pracowniczej) składek jako przychodu podatkowego uprawnia do uznania ww. świadczenia jako „środków podatnika”, w konsekwencji do odliczenia tych składek od dochodu pracownika dla celów podatku PIT.
Prawidłowość stanowiska prezentowanego przez Wnioskodawcę w zakresie możliwości odliczenia od dochodu Składek, których ciężar (obok „ standardowych” składników wynagrodzenia) zobowiązał się ponieść Pracodawca (w szczególności w kontekście wykładni pojęcia „ze środków podatnika”), potwierdza również wypowiedź konsultanta Krajowej Informacji Podatkowej. W rozmowie telefonicznej przeprowadzonej w dniu 01 czerwca 2011 r. (około godziny 11:30) konsultant KIP potwierdzi, iż w przypadku sfinansowania przez pracodawcę pracowniczej części składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne zapłaconych w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej (Składek) w ten sposób, iż to dodatkowe świadczenie (środki) rozpoznawane jest jako przychód podatkowy pracownika mający swoje źródło w stosunku pracy, pracownik jest uprawniony do odliczenia przedmiotowych zagranicznych („unijnych”) składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne od dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT w Polsce. Ponadto Wnioskodawca podkreśla, iż w przedmiotowym stanie faktycznym spełnione są także pozostałe warunki określone w art. 26 ustawy o podatku PIT w zakresie odliczenia przedmiotowych Składek od dochodu dla celów podatku PIT w Polsce – ww. dodatkowe warunki zostały omówione w dalszej części niniejszego wniosku. Brak zwolnienia podstawy wymiaru Składek od opodatkowania w Polsce na podstawie Traktatu.
Podstawa wymiaru Składek (obliczana według wewnętrznych przepisów niemieckich) jest wyznaczana w oparciu o wynagrodzenia Wnioskodawcy, stanowiące dochód podlegający opodatkowaniu podatkiem PIT w Polsce. W efekcie, podstawa wymiaru Składek nie stanowi dochodu zwolnionego od opodatkowania w Polsce na podstawie Traktatu. W konsekwencji, spełniony jest również warunek, o którym mowa art. 26 ust. 13b pkt 1 ustawy o podatku PIT.
Brak odliczenia (uwzględniania) Składek w innym zakresie / dla innych celów.
Przedmiotowe Składki nie zostały (oraz nie zostaną w przyszłości) odliczone od podatku, ani od dochodu (przychodu) do opodatkowania w innym kraju (w szczególności w Niemczech). Spełniony jest zatem również warunek zawarty w przepisie art. 26 ust. 13b pkt 2 ustawy o podatku PIT.
Wnioskodawca wyjaśnia również, iż przedmiotowe Składki nie zostały także przez Wnioskodawcę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, ani nie zostały zwrócone Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie, jak również nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym. W efekcie, nie zachodzi również negatywna przesłanka określona w art. 26 ust. 13a ustawy o podatku PIT.
Podstawa prawna do celów wymiany informacji podatkowej:
W odniesieniu zaś do warunku przewidzianego w przepisie art. 26 ust. 13c ustawy o podatku PIT, Spółka wskazuje na podstawę prawną dla celów wymiany informacji podatkowej pomiędzy Polską a Niemcami, jaka wynika z art. 27 Traktatu. Stąd również wymóg zawarty w powyższym przepisie należy uznać za spełniony.
Wobec spełnienia wszelkich warunków określonych w art. 26 ustawy o podatku PIT, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż jest uprawniony do odliczenia od kwoty dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT w Polsce w danym roku podatkowym (części pracowniczej) niemieckich obowiązkowych Składek zapłaconych w danym roku.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się m. in., dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia (art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zgodnie z art. 4a ww. ustawy powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.
Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest obywatelem Niemiec i tam posiada miejsce zamieszkania. Jest zatrudniony na podstawie niemieckiej umowy o pracę w spółce z siedzibą w Niemczech. Począwszy od dnia 01 kwietnia 2005 r. został oddelegowany do wykonywania pracy w Polsce. Dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę od niemieckiego pracodawcy za pracę wykonywaną w Polsce w ramach oddelegowania do Polski podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce zgodnie z postanowieniami art. 15 Traktatu.
Praca najemna w polsko – niemieckiej umowie uregulowana została w art. 15 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Federalnej Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie w dniu 14.05.2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90).
Zgodnie zatem z art. 15 ust. 1, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18, i 19, uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Natomiast z art. 15 ust. 2 Umowy, wynika, iż bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli zostaną spełnione wszystkie następujące warunki:
odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
W świetle powyższych przepisów, wynagrodzenie osób mających miejsce zamieszkania w Niemczech wykonujących pracę na terytorium Polski mogą być opodatkowane zarówno w Polsce jak i w państwie rezydencji, czyli w Niemczech.
Natomiast art. 15 ust. 2 Umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym takie wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Niemczech, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1, czyli w Niemczech oraz w Polsce.
Od dnia 01 kwietnia 2005 r. Wnioskodawca został oddelegowany do wykonywania pracy w Polsce, zatem nie został spełniony warunek wynikający z treści art. 15 ust. 2 lit. a umowy o przebywaniu na terytorium Polski przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym. W związku z powyższym wynagrodzenie Wnioskodawcy za pracę wykonywaną w Polsce w czasie oddelegowania podlega opodatkowaniu również w Polsce.
Ze względu na fakt, iż wynagrodzenia tego nie wypłaca zakład, ani pracodawca będący – w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – płatnikiem, a za świadczoną na terytorium Polski pracę, Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie od pracodawcy mającego siedzibę w Niemczech, jest on sam obowiązany wpłacać należne zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Po przekroczeniu ww. okresu wynikającego z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wyłączającego opodatkowanie w Polsce, wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Polsce opodatkowane jest zarówno w Polsce jak i w Niemczech.
Obowiązek wpłaty zaliczek wynika z art. 44 ust. 3d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że podatnicy będący nierezydentami uzyskujący dochody z zagranicy z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku pracy, są obowiązani wpłacać zaliczki na zasadach określonych w ust. 3a i 3c, po przekroczeniu okresu, który zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowi warunek wyłączenia z opodatkowania tych dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku przy obliczaniu pierwszej zaliczki podatnik jest obowiązany uwzględnić dochody uzyskane od początku roku podatkowego.
Zasady ustalania zaliczek wynikają z art. 44 ust. 3a ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, nierezydenci uzyskujący dochody za pracę wykonywaną na terytorium RP są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.
Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są również zobowiązani złożyć zeznanie o wysokości dochodu (poniesionej straty), w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Natomiast nierezydenci, jeżeli zamierzają opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed ww. terminem są zobowiązani złożyć zeznania za rok podatkowy urzędowi skarbowemu właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych przed opuszczeniem terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 45 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Jak wynika z treści art. 45 ust. 1c ww. ustawy, w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędem skarbowym, o którym mowa w ust. 1 i 1a, jest urząd skarbowy właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.
Jednocześnie w świetle art. 45 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, o których mowa w art. 44 ust. 3d, są obowiązani w ciągu trzech miesięcy po przekroczeniu okresu, który zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowi warunek wyłączenia z opodatkowania dochodów, złożyć zeznanie o wysokości dochodów z pracy uzyskanych w roku poprzedzającym rok podatkowy i wpłacić należny podatek. Jeżeli zamierzają opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed terminem, o którym mowa w zdaniu pierwszym, są obowiązani złożyć zeznanie podatkowe przed opuszczeniem terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż w trakcie oddelegowania do Polski Wnioskodawca podlega obowiązkowi ubezpieczeń społecznych w Niemczech (co zostało potwierdzone na formularzu E-101). Niemiecki pracodawca zobowiązał się do pokrycia (sfinansowania) ciężaru pracowniczej części wyżej wymienionych niemieckich składek na ubezpieczenie społeczne Wnioskodawcy. W tym celu pracodawca niemiecki stawia do dyspozycji Wnioskodawcy – obok „standardowych” składników wynagrodzenia (takie jak m.in. wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za czas urlopu, itp.) – dodatkowe świadczenie (środki) kwocie odpowiadającej ww. składkom (Dodatkowe Świadczenie). Ww. Dodatkowe Świadczenie stawiane Wnioskodawcy do dyspozycji przez niemieckiego pracodawcę na pokrycie ciężaru składek – wraz z pozostałymi elementami wynagrodzenia – jest przez Wnioskodawcę rozliczane dla celów podatku PIT w Polsce na zasadach przewidzianych dla przychodów (dochodów) uzyskiwanych ze stosunku pracy z zagranicy, tj. od niemieckiego pracodawcy za pracę wykonywaną w Polsce. Składki Wnioskodawcy nie były, jak i nie zostaną odliczone od podatku, ani od dochodu dla celów podatku dochodowego w innym kraju poza Polską w szczególności w Niemczech.
Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia możliwości odliczenia od dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT w Polsce – w ramach rocznego rozliczenia podatkowego za dany rok podatkowy – pracowniczej części obowiązkowych niemieckich składek zapłaconych w danym roku podatkowym.
Jak stanowi art. 26 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29 – 30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a – 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot składek zapłaconych w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne podatnika lub osób z nim współpracujących, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego ubezpieczenia społecznego obowiązującymi w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 13a – 13c.
Zgodnie z art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki m.in. na składki społeczne podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.
W świetle art. 26 ust. 13b ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2a, nie dotyczy składek:
których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska,
odliczonych w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, lub w Konfederacji Szwajcarskiej od dochodu (przychodu) albo podatku osiągniętego w tym państwie, albo od podatku na podstawie art. 27b ust. 1 pkt 2.
Jak stanowi art. 26 ust. 13c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2a, stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa, w którym podatnik opłacał składki na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne.
Z powyższych przepisów wynika, że składki zapłacone w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne podatnika, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego ubezpieczenia społecznego obowiązującymi w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub Konfederacji Szwajcarskiej, podlegają odliczeniu pod warunkiem, że:
składki te nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie,
podstawy wymiaru tych składek nie stanowi dochód (przychód), zwolniony od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska,
składki nie zostały odliczone w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, lub w Konfederacji Szwajcarskiej od dochodu (przychodu) albo podatku osiągniętego w tym państwie, albo od podatku na podstawie art. 27b ust. 1 pkt 2,
istnieje podstawa prawna wynikająca z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa, w którym podatnik opłacał składki na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne.
Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy, należy stwierdzić, że składki na ubezpieczenie społeczne od dochodu uzyskanego przez Wnioskodawcę w związku z pracą wykonywaną w Polsce, zapłacone w całości przez niemieckiego pracodawcę w części, w której powinny być one pokryte z dochodu Wnioskodawcy stanowią dla Wnioskodawcy przysporzenie majątkowe mające swoje źródło w przychodach ze stosunku pracy wykonywanej na terytorium Polski w związku z oddelegowaniem przez niemieckiego pracodawcę.
Zgodnie bowiem z treścią art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. A zatem należy uznać, że przypisanie Wnioskodawcy dochodu w postaci dodatkowych świadczeń w wysokości sfinansowanej składki, w związku z pokryciem przez niemieckiego pracodawcę składek na obowiązkowe niemieckie ubezpieczenie społeczne w części, w której winny być sfinansowane przez Wnioskodawcę powoduje, że de facto składkami tymi w sensie podatkowym został obciążony Wnioskodawca (składki te poniósł pośrednio on). Skoro tak, to Wnioskodawcy przysługują uprawnienia wynikające z powołanego powyżej art. 26 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Dodatkowo należy wskazać, iż przepis art. 26 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy został wprowadzony ustawa z dnia 06 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316) i wszedł w życie z dniem 01 grudnia 2008 r. oraz ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od 01 stycznia 2008 r.
Reasumując, należy stwierdzić, iż w ramach rocznego rozliczenia podatkowego za dany rok podatkowy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia od dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce pracowniczej części obowiązkowych niemieckich składek na ubezpieczenie społeczne, które w danym roku podatkowym stanowiły przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu w Polsce, ze względu na fakt, iż uprzednio zostały sfinansowane przez niemieckiego pracodawcę.
W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego oraz wyroku, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.