ILPB1/415-754/11-4/AGr

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2011 r. (data wpływu 3 czerwca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 1 września 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 3 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych.
Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 11 sierpnia 2011 r. nr ILPB1/415-754/11-2/AGr wezwano Zainteresowanego do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.
Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 29 sierpnia 2011 r., natomiast w dniu 1 września 2011 r. wniosek uzupełniono.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
W dniu 23 grudnia 2010 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawca zakupił 1/2 części nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pod nazwą „A” o powierzchni 0,8645 ha. Przedmiotowa nieruchomość zabudowana jest budynkiem dwukondygnacyjnym, usługowo-handlowym, w którym znajdują się lokale handlowo-usługowe, które wynajmowane są przez najemców na podstawie umów najmu. Obiekt zakupiony to obiekt budowlany trwale związany z gruntem, posiadający konstrukcję stalową, ścianki zbudowane z samonośnych płyt warstwowych z rdzeniem styropianowym. W obiekcie znajdują się boksy handlowe, które są wynajmowane na podstawie umowy wynajmu osobom prowadzącym działalność handlowo-usługową. Ww. osobom co miesiąc Wnioskodawca wystawia faktury VAT z tytułu czynszu za wynajem (stawka 23% VAT) miesięcznie. Ww. obiekt został wpisany do ewidencji środków trwałych – 23 grudnia 2010 r. z oznaczeniem zakwalifikowania go do grupy 1 rodzaj 103 Klasyfikacji Środków Trwałych z chwilą zakupu i z tą datą przyjęty do używania (wynajmowany osobom prowadzącym działalność handlowo -usługową).
W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż zakupiony budynek handlowy (centrum handlowe) zaliczony będzie do grupy 1 rodzaj 103 Klasyfikacji Środków Trwałych z 10% stawką amortyzacyjną w stosunku rocznym.
W związku z powyższym zadano następujące pytania.
Jaką stawkę amortyzacyjną należy zastosować do zakupionego obiektu handlowo-usługowego dwukondygnacyjnego posiadającego konstrukcję stalową, ścianki zbudowane z samonośnych płyt warstwowych z rdzeniem styropianowym, posadowionych na fundamentach betonowych trwale związanych z gruntem...
Czy zastosowana stawka amortyzacyjna roczna 10% jest prawidłowa...
Treść pytania drugiego wynika z uzupełnienia wniosku.
Zdaniem Wnioskodawcy, w wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w poz. 01, wymienione są m.in. budynki niemieszkalne z podgrupy 10 rodzaj 103, dla których ustawodawca przewidział roczną stawkę amortyzacyjną 10%. Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych rodzaj 103 obejmuje budynki handlowo-usługowe, tj. centra handlowe, domy towarowe i samodzielne sklepy itp.
Zdaniem Wnioskodawcy zakupiony obiekt handlowo-usługowy powinien być zaliczony do grupy 1 rodzaj 103 KŚT. Właściwą stawką amortyzacyjną jest stawka 10% w stosunku rocznym, a nie stawka 2,5% w stosunku rocznym.
Zainteresowany uważa, że zastosowana stawka amortyzacyjna jest prawidłowa i zgodna z obowiązującymi przepisami prawa.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Natomiast stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Zgodnie z częścią I „Uwagi Wstępne” Objaśnień do ww. rozporządzenia, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.
Nadmienia się, iż to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.
W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.
Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zakupił 1/2 części nieruchomości w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotowa nieruchomość zabudowana jest budynkiem dwukondygnacyjnym, usługowo-handlowym, w którym znajdują się lokale handlowo-usługowe, które wynajmowane są przez najemców na podstawie umów najmu.
Zakupiony budynek handlowy (centrum handlowe) zaliczony będzie do grupy 1 rodzaj 103 Klasyfikacji Środków Trwałych.
W wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod poz. 01, podgrupy 10, rodzaju 103 – Kioski towarowe o kubaturze poniżej 500 m2 - trwale związane z gruntem, stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 10%.
Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż jeżeli w świetle odrębnych przepisów, nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem interpretacji indywidualnej, zakupiony obiekt handlowo-usługowy dwukondygnacyjny posiadający konstrukcję stalową, ścianki zbudowane z samonośnych płyt warstwowych z rdzeniem styropianowym posadowionych na fundamentach betonowych trwale związanych z gruntem został prawidłowo zaliczony (jak wskazano w uzupełnieniu wniosku) do rodzaju 103 KŚT, to Wnioskodawca może przedmiotowy środek trwały amortyzować wg 10% stawki amortyzacyjnej, a więc według stawki określonej w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy. Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.