ILPB1/415-386/13-5/AG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2013 r. (data wpływu 29 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 20 maja 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 29 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów.

Wnioskodawczyni złożyła do tut. Organu dwa wnioski o wydanie interpretacji indywidualnej o podobnej treści, tj. wniosek z dnia 11 marca 2013 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 21 marca 2013 r.) oraz wniosek z dnia 25 marca 2013 r. (data wpływu 29 marca 2013 r.)

Wniosek z dnia 21 marca 2013 r. nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 i § 4 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, dlatego wymagał uzupełnienia. Wyjaśnienia wymagała również kwestia, czy oba ww. wnioski mają podlegać rozpatrzeniu. W związku z czym pismem z dnia 7 maja 2013 r. znak ILPB1/415-330/13-2/AG, ILPB1/415-386/13-2/AG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do: wskazania, który z wniosków ma podlegać rozpatrzeniu; w przypadku wskazania, iż rozpatrzeniu ma podlegać wniosek z dnia 21 marca 2013 r. należało uzupełnić jego braki formalne, natomiast w przypadku jeśli wolą Wnioskodawczyni rozpatrzeniu miałby podlegać jeden wniosek, należało wówczas dokonać wycofania drugiego wniosku.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 10 maja 2013 r., a w dniu 20 maja 2013 r. wpłynęła odpowiedź Zainteresowanej (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 16 maja 2013 r.), w której Wnioskodawczyni wskazała, iż rozpatrzeniu ma podlegać przedmiotowy wniosek, tj. wniosek z dnia 29 marca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jako pracownik x z siedzibą w x, nabyła od Biura x Sp. z o.o. z siedzibą w x kilka wierzytelności. Na podstawie tych umów, są one płatne dopiero po skutecznym zwindykowaniu. Żadna z wierzytelności nie została jeszcze zwindykowana, kilka wierzytelności zostało skierowanych na drogę postępowania sądowego do Sądu Rejonowego w x. Na chwilę obecną Zainteresowana nie uzyskała z tego tytułu żadnego dochodu, wręcz przeciwnie ponosi koszty.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana podała, iż wnosi o dokonanie interpretacji przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy do takiej kilkurazowej czynności wymagane jest założenie działalności gospodarczej...
2. Czy w związku z tym wystarczy samo złożenie deklaracji podatkowej po rozliczeniu tych wierzytelności, czy wymagana byłaby jakaś zapłata zaliczek na poczet powstania ewentualnego w przyszłości dochodu...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 2, tj. dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów. Natomiast wniosek w zakresie pytania oznaczonego nr 1 został rozpatrzony w dniu 5 czerwca 2013 r. postanowieniem nr ILPB1/415-386/13-4/AG.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie jest wymagane zakładanie działalności gospodarczej. Po skutecznym windykowaniu wierzytelności nastąpi złożenie deklaracji podatkowej. Nie ma potrzeby zapłaty podatku, aż do momentu skutecznego windykowania należności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) brak jest uregulowań odnośnie cesji wierzytelności.

Cesja wierzytelności uregulowana została w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Stosownie do przepisu art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl art. 509 § 2 ww. ustawy, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie z art. 510 § 1 powyższej ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W świetle powyższych przepisów, przeniesienie wierzytelności polega na tym, że prawa przysługujące zbywcy (dotychczasowemu wierzycielowi) przechodzą na nabywcę wierzytelności. Właściwość zobowiązania, uprawnienia wierzyciela i zobowiązania dłużnika pozostają bez zmian, gdyż w wyniku umowy cesji wierzytelności zmienia się tylko wierzyciel.

W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne.

Treść powyższych przepisów wskazuje zatem, iż wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Zgodnie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiąganych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 powyższej ustawy, źródłami przychodów są, między innymi, wskazane pkt 7 tego przepisu kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

W sytuacji, gdy osoba fizyczna nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami, przychody uzyskane w związku z windykacją lub sprzedażą nabytych w drodze umowy cesji wierzytelności stanowią przychód z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 18 ww. ustawy, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Katalog praw majątkowych przedstawiony w powyższym przepisie nie ma charakteru zamkniętego, co pozwala zaliczyć do tego źródła również przychody z tytułu zbycia lub windykacji nabytej wierzytelności, bowiem mają one charakter majątkowy.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami, ani żadnej innej działalności. Wnioskodawczyni jako pracownik kancelarii prawnej nabyła od biura obsługi szkód i windykacji wierzytelności kilka wierzytelności. Na podstawie tych umów, są one płatne dopiero po skutecznym zwindykowaniu. Żadna z wierzytelności nie została jeszcze zwindykowana, kilka wierzytelności zostało skierowanych na drogę postępowania sądowego do sądu rejonowego. Na chwilę obecną Zainteresowana nie uzyskała z tego tytułu żadnego dochodu, wręcz przeciwnie ponosi koszty.

Mając powyższe na uwadze skoro z wniosku wynika, że zawarcie umowy cesji wierzytelności nie jest przedmiotem działalności gospodarczej, a więc ma charakter incydentalny, to zasadnym jest zakwalifikowanie przychodów z tytułu jej windykacji do źródła przychodów z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie uznać należy, że przychód podatkowy powstaje w omawianej sprawie dopiero w dacie otrzymania należności z tytułu nabytych przez Zainteresowaną wierzytelności.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ustaliła szczególnej zasady określania dochodu z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy, a zatem w tym zakresie należy stosować ogólną definicję określoną w art. 9 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z zasadą zawartą w art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Dochód uzyskany z praw majątkowych - w przedmiotowej sprawie ze spłaty wierzytelności - zgodnie z art. 9 ust. 1a ustawy, podlega kumulacji z dochodami ze wszystkich źródeł przychodów, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e oraz art. 44 ust. 7e i 7f, opodatkowanymi na tzw. zasadach ogólnych, czyli według skali określonej w art. 27 ust. 1 ww. ustawy, uzyskanymi w ciągu roku podatkowego.

W myśl art. 27 ust. 1 ustawy, podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 29-30e, pobiera się od podstawy jego obliczenia według skali określonej w tym przepisie.

Stosownie do art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Reasumując, należności otrzymane z tytułu spłaty wierzytelności, będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z praw majątkowych, o którym mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochód z tego źródła podlega kumulacji z dochodami z innych źródeł, opodatkowanymi na tzw. zasadach ogólnych czyli według skali określonej w art. 27 ust. 1 ww. ustawy, uzyskanymi w ciągu roku podatkowego i należy go wykazać w zeznaniu rocznym, składanym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku, w którym zostały otrzymane lub postawione do dyspozycji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.