ITPB1/415-298/11/TK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2011 r. (data wpływu 17 marca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 17 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.
W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca jest jednostką organizacyjną gminy nieposiadającą osobowości prawnej, powołaną do stałego zaspokajania potrzeb bytowych poprzez świadczenie usług oraz wykonywanie działalności publiczno-gospodarczej na rzecz mieszkańców miasta i gminy, a w szczególności w zakresie: 1) zaopatrzenia w wodę pitną miasta i gminy, 2) eksploatacji sieci wodociągowej, oczyszczalni ścieków, przepompowni oraz sieci kanalizacji sanitarnych i deszczowych, 3) wywozu nieczystości stałych i płynnych, 4) zarządzania i administrowania budynkami mieszkalnymi lokalami użytkowymi stanowiącymi zasób gminy, 5) wytwarzania i dostarczania energii cieplnej do budynków komunalnych, spółdzielczych oraz wspólnot mieszkaniowych, dostarczania ciepłej wody.
W wykonaniu swoich zadań Wnioskodawca zawiera umowy najmu z najemcami lokali mieszkalnych pozostających w zasobach gminy. Najemcy - osoby fizyczne - zalegają z zapłatą opłat za użytkowanie lokalu mieszkalnego, a także za uiszczane na rzecz Wnioskodawcy opłaty za dostarczane ciepło, wodę i odprowadzane ścieki. Zaległości te dłużnicy chcą dobrowolnie odpracować wykonując prace na rzecz płatnika - Wnioskodawcy, a wartość tych prac w całości zaliczyć na spłatę zadłużenia. Wnioskodawca przewiduje wprowadzenie regulaminu umożliwiającego najemcom odpracowanie zaległości czynszowych. Na jego podstawie ma zamiar zawrzeć z najemcami - dłużnikami umowy o wykonanie świadczenia zamiennego w celu zwolnienia dłużnika z ww. zobowiązań, zgodnie z art. 453 Kodeksu cywilnego.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnienie się dłużnika z obowiązku zapłaty czynszu stanowi dla niego przychód oraz czy w związku z tym powstaje obowiązek pobrania przez płatnika zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych...
Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Oznacza to, że - jeżeli wartość świadczeń będzie ekwiwalentna, tzn. wartość wykonanych prac będzie adekwatna do sumy wygasłych zobowiązań - nie powstanie u dłużnika przychód w rozumieniu ww. ustawy. Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, zobowiązanie z tytułu zaległego czynszu i innych opłat wygasa i jest to neutralne podatkowo dla dłużnika, a zatem Wnioskodawca jako płatnik nie ma obowiązku poboru z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.
Z kolei, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
W myśl postanowień art. 659 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.
Z powyższego wynika, że najemca jest zobowiązany do zapłaty czynszu wynajmującemu, przy czym zapłata może być oznaczona w świadczeniach innego rodzaju niż pieniądze.
W przedstawionym zdarzeniu przyszłym najemcy będący osobami fizycznymi będą zawierać z Wnioskodawcą (wynajmującym) umowy o wykonanie świadczenia zamiennego w celu zwolnienia dłużnika ze zobowiązania, tj. zaległych opłat za użytkowanie lokalu mieszkalnego oraz dostarczone ciepło, wodę i odprowadzone ścieki.
Zgodnie z brzmieniem art. 453 Kodeksu cywilnego jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się ze zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Jest to instytucja prawna zwana datio in solutum (świadczenie zamiast wykonania). Celem niniejszego jest wygaśnięcie istniejącego pomiędzy stronami zobowiązania (w tym przypadku powstałego z tytułu zaległego czynszu) poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (np. przez zapłatę uzgodnionej pierwotnie kwoty), przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania - poza umową stron - jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika.
Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dłużnik – najemca, nie uzyska przychodów podlegających opodatkowaniu, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy.
W świetle powyższego, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, tj. w sytuacji gdy najemca uiszcza czynsz w postaci rzeczowej (świadczenie w miejsce wykonania) nie powstanie przychód dla niego podlegający opodatkowaniu, a w związku z tym wierzyciel – Wnioskodawca nie ma obowiązku poboru z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.
Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika i nie wywołuje skutków prawnych dla innych podmiotów (podatników).
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.