ILPP2/443-64/11-3/SJ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana reprezentowanego przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2010 r. (data wpływu 11 stycznia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 marca 2011 r. (data wpływu 16 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania z ulgi podatkowej wskazanej w art. 89a – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 11 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania z ulgi podatkowej wskazanej w art. 89a. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 marca 2011 r. (data wpływu 16 marca 2011 r.) o pełnomocnictwo dla osoby podpisanej na wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.
W dniu 15 listopada 2005 r. została zawarta umowa najmu pomiędzy „A” (dalej Wynajmujący lub Wnioskodawca), a „B” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej „B”). Przedmiotem najmu są lokale o przeznaczeniu innym niż mieszkalne (hotelowym), oznaczone w Koncepcji Architektonicznej pod nr 42, 43 oraz 44 i usytuowane w budowanym budynku hotelowym położonym w K., na nieruchomości gruntowej składającej się z działki 8/51. Po zakończeniu procesu budowlanego ustalony został nowy adres dla nieruchomości, na której zlokalizowano nowowybudowany budynek, . Także lokale otrzymały nowe oznaczenie – odpowiednio nr 302, 303 i 305. Z tytułu umowy najmu „B” zobowiązany był do zapłaty na rzecz Wynajmującego czynszu w okresach miesięcznych. Na mocy aneksu z dnia 27 marca 2007 r., „B” zobowiązany był do zapłaty czynszu za dany miesiąc do 20. dnia miesiąca następującego po tym miesiącu.
Jednak począwszy od okresu marzec 2009 r. „B” zalega z płatnościami miesięcznego czynszu najmu. W związku z tym faktem, Wnioskodawca oraz „B” uzgodnili w aneksie z dnia 30 października 2009 r., że płatność za okres listopad 2009 r. – marzec 2010 r. zostanie dokonana do dnia 20 kwietnia 2010 r., na podstawie zawiadomienia z dnia 24 lutego 2010 r.
Wnioskodawca został powiadomiony, iż na podstawie umów przeniesienia praw i obowiązków wynikających z umów najmu lokali hotelowych położonych w obiekcie „B” w K., zawartych w dniu 17 lutego 2010 r. pomiędzy „B” Sp. z o.o. oraz „1” Sp. z o.o. „2” S.K.A., a „C” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej „C”), jak również w oparciu o istniejące zapisy umowy najmu nastąpiła zmiana najemcy lokali. Wnioskodawca wskazuje, iż umowa najmu z dnia 15 listopada 2005 r. w § 6 „Przekazanie praw i obowiązków” przewiduje bowiem, iż „Najemcy przysługiwało prawo przekazania praw i obowiązków określonych niniejszą umową na osobę trzecią pod następującymi warunkami:
przejęcia przez osobę trzecią wszystkich obowiązków określonych niniejszą umową,
przekazania wszystkich umów najmu dotyczących lokali o przeznaczeniu innym niż mieszkalne (hotelowe) osobie trzeciej.
Niniejszym Wynajmujący oświadcza, iż wyraża zgodę na zmianę Najemcy dokonaną w tym trybie”.
W konsekwencji, obecnie dłużnikiem Wnioskodawcy z tytułu przedmiotowej umowy najmu z dnia 15 listopada 2005 r. jest „C” Sp. z o.o. Wnioskodawca zatem począwszy od miesiąca luty 2010 r. faktury z tytułu przedmiotowej umowy najmu wystawia na „C” Sp. z o.o.
Podsumowując, Wnioskodawca z tytułu przedmiotowej umowy nie otrzymał zapłaty czynszu najmu od marca 2009 r. do dnia dzisiejszego z wyjątkiem czynszu za marzec 2010 r.
W związku z powyższym zadano następujące pytania.
Czy Wnioskodawca może skorzystać z ulgi podatkowej wskazanej w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT w odniesieniu do niezapłaconych wierzytelności pierwotnie powstałych w stosunku do „B” Sp. z o.o., w której miejsce wstąpiła „C” Sp. z o.o....
W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy Wnioskodawca powinien przesłać zawiadomienie, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT, do obecnego dłużnika „C” Sp. z o.o., czy też do pierwotnego dłużnika, tj. „B” Sp. z o.o....
W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1 i nr 2, czy Wnioskodawca powinien przesłać zawiadomienie, o którym mowa w art. 89a ust. 6 ustawy o VAT, do obecnego dłużnika „C” Sp. z o.o., czy też do pierwotnego dłużnika, tj. „B” Sp. z o.o....
Zdaniem Wnioskodawcy:
Ad. 1
W sytuacji przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego, mając na uwadze treść art. 89a ustawy o VAT, będzie mu przysługiwać prawo do skorzystania z ulgi wskazanej w art. 89a ustawy o VAT (tzw. „ulga na złe długi”) w odniesieniu do niezapłaconych wierzytelności za okres marzec 2009 r. – styczeń 2010 r., pierwotnie powstałych w stosunku do „B” Sp. z o.o., w którego miejsce wstąpiła „C” Sp. z o.o.
W jego ocenie, pojawienie się nowego dłużnika nie skutkuje zbyciem wierzytelności, a tym samym Wnioskodawca spełnia wszystkie wymogi z art. 89a ust. 1a oraz ust. 2 ustawy o VAT do skorzystania z tzw. „ulgi na złe długi”.
Ad. 2
Wnioskodawca jest zdania, iż zawiadomienie, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT, powinien przesłać zarówno do obecnego dłużnika „C” Sp. z o.o., a także do pierwotnego dłużnika, tj. „B” Sp. z o.o. W jego ocenie, „C” Sp. z o.o. powinna zostać zawiadomiona o planowanym zamiarze Wnioskodawcy skorygowania podatku należnego ze względu na fakt, że to ten podmiot jest prawnie zobowiązany do dokonania zapłaty. Taka informacja powinna zostać przesłana także do „B” Sp. z o.o. w celu umożliwienia temu podmiotowi dokonania korekty o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT.
Ad. 3
Wnioskodawca jest zdania, iż zawiadomienie o którym mowa w art. 89a ust. 6 ustawy o VAT, powinien przesłać – analogicznie jak w odpowiedzi na pytanie nr 2 – zarówno do obecnego dłużnika „C” Sp. z o.o., a także do pierwotnego dłużnika, tj. „B” Sp. z o.o.
Uzasadnienie Ad. 1
Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5 tego artykułu. Na podstawie art. 89a ust. 1a ustawy o VAT, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze. Podatnik będzie uprawniony do skorzystania z powyżej wskazanej konstrukcji prawnej jedynie w sytuacji, gdy spełni następujące warunki:
dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji,
wierzytelności zostały uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny,
wierzyciel i dłużnik na dzień dokonania korekty, o której mowa w ust. 1, są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
wierzytelności nie zostały zbyte,
od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona,
wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie.
W opinii Wnioskodawcy, wszystkie powyższe warunki zostały spełnione, aby mógł on skorzystać z ulgi wskazanej w art. 89a ustawy o VAT.
Po pierwsze, usługa najmu była wykonywana na rzecz „B” Sp. z o.o., zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, a obecnie jest świadczona na rzecz „C” Sp. z o.o., także czynnego podatnika VAT. Jednocześnie, Wnioskodawca wykazał wierzytelności z tytułu przedmiotowej umowy najmu jako obrót opodatkowany i rozpoznał podatek należny. Wnioskodawca oraz „C” Sp. z o.o. będą na dzień dokonania korekty podatnikami czynnymi. Od daty wystawienia pierwszej niezapłaconej faktury za marzec 2009 r. nie upłynęły jeszcze 2 lata. Także Wnioskodawca oraz obecny dłużnik „C” Sp. z o.o. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni. Ponadto, Wnioskodawca jest zdania, iż niezapłacone wierzytelności nie zostały dotychczas zbyte.
Analizując użyte przez ustawodawcę w art. 89a ust. 2 pkt 4 ustawy o VAT wyrażenie „zbyte” należy zauważyć, iż odnosi się ono wyłącznie do czynności sprzedaży wierzytelności przez wierzyciela. Na takie rozumienie tego terminu wskazuje analiza językowa użytego przez ustawodawcę wyrażenia „zbyć”. Zgodnie bowiem z internetowym słownikiem języka polskiego PWN „zbyć” znaczy tyle co „sprzedać coś” (por. http://sjp.pwn.pl/szukaj/zbyć).
W opinii Wnioskodawcy, wstąpienie „C” Sp. z o.o. w miejsce „B” Sp. z o.o. powinno zostać zakwalifikowane jako zmiana dłużnika regulowana w art. 519-526 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zmiana taka została dokonana za zgodą wierzyciela, tj. Wnioskodawcy, wyrażoną w przedmiotowej umowie najmu z dnia 15 listopada 2005 r.
Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2004 r. (sygn. lI CK 129/04), zmiana dłużnika oznacza, iż „określone tym przepisem translatywne (sukcesyjne) przejęcie długu charakteryzuje się nabyciem przez przejemcę długu jako własnej powinności, zwolnieniem z długu dotychczasowego dłużnika i zachowaniem tożsamości przejmowanego zobowiązania. Sukcesja w dług w rozumieniu art. 519 § 2 pkt 2 k.c., nie zmienia więc kształtu dotychczasowego zobowiązania, bowiem przejemca wstępuje w tożsamy stosunek prawny w miejsce dawnego dłużnika, a więc we wszystkie wynikające z umowy lub ustawy jego obowiązki. Tym właśnie różni się przyjęty m.in. w polskim systemie prawnym model sukcesyjnego przejęcia długu, w którym zmiana dłużnika nie narusza tożsamości zobowiązania, od występującego w niektórych innych systemach prawnych modelu nowacyjnej zmiany dłużnika, w którym poza zmianą podmiotu zobowiązanego dochodzi również do nowacji treści pierwotnego stosunku obligacyjnego, który zostaje zastąpiony przez nowe zobowiązanie, łączące wierzyciela i nowego dłużnika”. Podobnie stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 maja 2007 r. (sygn. lII CSK 438/06) „Osoba trzecia wstępuje więc na miejsce dłużnika, ale w zakresie określonym umową o przejęcie długu i tylko w tym zakresie przejemca staje się nowym dłużnikiem wierzyciela (wyrok SN z dnia 19 listopada 2004 r., II CK 129/04, OSP 2006, nr 2, poz. 19 z aprobującą glosą; wyrok SN z dnia 23 stycznia 2002 r., lI CKN 888/99, LEX nr 53307)”.
W konsekwencji należy uznać, iż wstąpienie nowego dłużnika nie zmienia kształtu istniejącego dotychczasowego zobowiązania (stosunku prawnego), bowiem nowy podmiot wstępuje w tożsamy stosunek prawny w miejsce dawnego dłużnika, a więc we wszystkie wynikające z umowy lub ustawy jego obowiązki. Ponadto, zachowana jest jednorodność podmiotowa wierzyciela.
Tym samym w analizowanej sprawie nie doszło do zbycia wierzytelności, a jedynie nastąpiła zmiana dłużnika przy zachowaniu tożsamości zobowiązania prawnego, jak i wierzyciela.
Mając zatem powyższe na uwadze oraz treść art. 89a ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o VAT w obowiązującym brzmieniu, Wnioskodawca jest zdania, że przysługuje mu prawo do skorzystania z tzw. ulgi na złe długi w odniesieniu do wierzytelności pierwotnie powstałych w stosunku do „B” Sp. z o.o., w której miejsce wstąpiła „C” Sp. z o.o.
Uzasadnienie Ad. 2
Mając na uwadze, iż zdaniem Wnioskodawcy przysługuje mu prawo do skorzystania z ulgi podatkowej przewidzianej w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT to zawiadomienie, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT, powinien wysłać równocześnie:
do pierwotnego dłużnika, tj. „B” Sp. z o.o. w celu dokonania przez ten podmiot odpowiedniego pomniejszenia podatku naliczonego podlegającego odliczeniu lub w przypadku jego braku, do odpowiedniego powiększenia kwoty podatku należnego, o kwotę podatku wynikającą z nieuregulowanych faktur, poprzez korektę deklaracji za okres, w którym dokonał odliczenia oraz
do obecnego dłużnika, tj. „C” Sp. z o.o. w celu ewentualnego uregulowania przez ten podmiot istniejących zaległości w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia.
W opinii Wnioskodawcy, to na „B” Sp. z o.o. jako podmiocie, który rozliczył podatek naliczony z tytułu czynszu najmu będzie ciążył obowiązek dokonania korekty, o której mowa w art. 89b ustawy o VAT. Choć na podstawie uzgodnień umownych nastąpiło wstąpienie jednego dłużnika w miejsce innego, to zdaniem Wnioskodawcy, taka czynność nie skutkuje przeniesieniem obowiązków tych podmiotów w zakresie regulacji podatkowych. W jego opinii, niedopuszczalna jest zmiana (wygaśnięcie) obowiązków podatkowych wynikających z przepisów prawa podatkowego poprzez umowę cywilnoprawną. Takie stanowisko znajduje uzasadnienie w dorobku judykatury oraz w doktrynie prawnej, które identycznie wskazują, że określone w ustawach podatkowych obowiązki podatkowe mają publicznoprawny charakter, są obowiązkami osobistymi i nie mogą być znoszone przez umowy cywilnoprawne zawierane między podatnikiem, a osobą trzecią (por. S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze, Lexis Nexis, Warszawa 2006, s. 269; uchwała NSA z dnia 26 maja 2008 r. sygn. IFPS 8/07).
Jednocześnie, zawiadomienie obecnego dłużnika, tj. „C” Sp. z o.o. ma ewentualnie umożliwić temu podmiotowi dokonanie zapłaty w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia. Gdyby taka zapłata nastąpiła, Wnioskodawca nie będzie uprawniony do skorzystania z ulgi określonej w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT.
Uzasadnienie Ad. 3
Zgodnie z art. 89a ust. 6 ustawy o VAT, podatnik w ciągu 7 dni od dnia dokonania korekty podatku należnego wymienionej w ust. 1 obowiązany jest również zawiadomić dłużnika o tej czynności. Kopia zawiadomienia jest przesyłana do właściwego dla podatnika urzędu skarbowego. Także w tym przypadku Wnioskodawca jest zdania, iż zawiadomienie, o którym mowa w art. 89a ust. 6 ustawy o VAT, powinien przesłać – analogicznie jak w odpowiedzi na pytanie nr 2 – zarówno do obecnego dłużnika „C” Sp. z o.o., a także do pierwotnego dłużnika, tj. „B” Sp. z o.o.
Analogicznie jak w odpowiedzi na pytanie nr 2, to na „B” Sp. z o.o. jako podmiocie, który rozliczył podatek naliczony z tytułu czynszu najmu będzie ciążył obowiązek dokonania korekty o której mowa w art. 89b ustawy o VAT, natomiast do zapłaty przedmiotowych zaległości jako obecny dłużnik zobowiązany będzie „C” Sp. z o.o.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Możliwość rozliczenia podatku należnego w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności uregulowana została przez ustawodawcę w Dziale IX Rozdziale 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustaw
ą.
Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.
Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze (art. 89a ust. 1a ustawy).
W myśl art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:
dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
wierzytelności zostały uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny;
wierzyciel i dłużnik na dzień dokonania korekty, o której mowa w ust. 1, są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni;
wierzytelności nie zostały zbyte;
od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie.
Z powołanych wyżej przepisów wynika, że zastosowanie regulacji prawnej zawartej w art. 89a ust. 1 ustawy jest możliwe, o ile zostaną spełnione wszystkie warunki wymienione w art. 89a ust. 2 ustawy.
Ponadto, zgodnie z art. 89a ust. 7 ustawy, przepisów ust. 1-6 nie stosuje się, jeżeli pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4.
Na podatniku (wierzycielu) dokonującym korekty podatku należnego w ramach ulgi na złe długi ciążą liczne obowiązki związane z dokonaniem korekt. Zostały one określone w art. 89a ust. 3-6 ustawy.
Stosownie do art. 89a ust. 3 ustawy, korekta podatku należnego może nastąpić w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym upłynął termin określony w ust. 2 pkt 6, nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym wierzyciel uzyskał potwierdzenie odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2 pkt 6. Warunkiem dokonania korekty jest uzyskanie przez wierzyciela potwierdzenia odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2 pkt 6.
Według art. 89a ust. 4 ustawy, w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.
Podatnik obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty podatku należnego określonej w ust. 1, zawiadomić o korekcie, o której mowa w ust. 1, właściwy dla podatnika urząd skarbowy wraz z podaniem kwot korekty podatku należnego (art. 89a ust. 5 ustawy).
Na mocy art. 89a ust. 6 ustawy, podatnik w ciągu 7 dni od dnia dokonania korekty podatku należnego wymienionej w ust. 1 obowiązany jest również zawiadomić dłużnika o tej czynności. Kopia zawiadomienia jest przesyłana do właściwego dla podatnika urzędu skarbowego.
Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w dniu 15 listopada 2005 r. zawarł umowę najmu lokali o przeznaczeniu innym niż mieszkalne (hotelowe) z „B” Sp. z o.o. Z tytułu tej umowy najemca był zobowiązany do zapłaty na rzecz Zainteresowanego czynszu w okresach miesięcznych. Na mocy aneksu z dnia 27 marca 2007 r., najemca był zobowiązany do zapłaty czynszu za dany miesiąc do 20. dnia miesiąca następującego po tym miesiącu. Jednak począwszy od okresu marzec 2009 r. najemca zalega z płatnościami miesięcznego czynszu najmu. W związku z tym faktem, Wnioskodawca oraz najemca uzgodnili w aneksie z dnia 30 października 2009 r., że płatność za okres listopad 2009 r. – marzec 2010 r. zostanie dokonana do dnia 20 kwietnia 2010 r., na podstawie zawiadomienia z dnia 24 lutego 2010 r. Zainteresowany został powiadomiony, iż na podstawie umów przeniesienia praw i obowiązków wynikających z umów najmu lokali hotelowych zawartych w dniu 17 lutego 2010 r. pomiędzy „B” Sp. z o.o. oraz „1” sp. z o.o. „2” S.K.A., a „C” Sp. z o.o., jak również w oparciu o istniejące zapisy umowy najmu nastąpiła zmiana najemcy lokali. W konsekwencji, obecnie dłużnikiem Wnioskodawcy z tytułu przedmiotowej umowy najmu z dnia 15 listopada 2005 r. jest „C” Sp. z o.o. Zainteresowany począwszy od miesiąca luty 2010 r. faktury z tytułu przedmiotowej umowy najmu wystawia na „C” Sp. z o.o. Z tytułu przedmiotowej umowy Wnioskodawca nie otrzymał zapłaty czynszu najmu od marca 2009 r. do dnia dzisiejszego, z wyjątkiem czynszu za marzec 2010 r.
W tej sytuacji Zainteresowany ma wątpliwość, czy może skorzystać z ulgi podatkowej wskazanej w art. 89a ustawy w odniesieniu do niezapłaconych wierzytelności pierwotnie powstałych w stosunku do „B” Sp. z o.o., w której miejsce wstąpiła „C” Sp. z o.o.
Wnioskodawca wskazał jednocześnie, że wszystkie warunki wynikające z powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zostały spełnione, tj.: usługa najmu była wykonywana na rzecz podatnika podatku VAT czynnego, przedmiotowe wierzytelności zostały wykazane jak obrót opodatkowany i podatek należny, na dzień dokonania korekty strony umowy najmu będą podatnikami czynnymi, od daty wystawienia pierwszej niezapłaconej faktury za marzec 2009 r. nie upłynęły jeszcze 2 lata. Ponadto, Zainteresowany poinformował także, że niezapłacone wierzytelności nie zostały dotychczas zbyte.
Zgodnie z art. 519 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), osoba trzecia może wstąpić na miejsce dłużnika, który zostaje z długu zwolniony (przejęcie długu).
Natomiast w myśl art. 519 § 2 ww. ustawy, przejęcie długu może nastąpić:
przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą dłużnika; oświadczenie dłużnika może być złożone którejkolwiek ze stron;
przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkolwiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wiedział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna.
Zatem, przejęcie długu na podstawie powołanych przepisów Kodeksu cywilnego nie narusza treści istniejącego stosunku zobowiązaniowego, a jedynie powoduje zmianę osoby dłużnika. Następuje zatem sukcesja szczególna po stronie zobowiązanej do świadczenia, a przejmujący dług wstępuje we wszystkie obowiązki dotychczasowego dłużnika, które wynikają z umowy lub ustawy. Przejęcie długu nie skutkuje zatem wygaśnięciem dotychczasowego stosunku zobowiązaniowego między wierzycielem a pierwotnym dłużnikiem. Konsekwentnie, nie skutkuje również powstaniem nowego stosunku zobowiązaniowego między wierzycielem a osobą trzecią. Jedynym skutkiem przejęcia długu jest to, iż pierwotny dłużnik nie jest już stroną zobowiązania, zostaje bowiem z niego na mocy przepisów zwolniony. W świetle powyższego, do uregulowania zobowiązania może dojść w sytuacji, gdy zobowiązanie to wygaśnie (wskutek zapłaty lub innego spełnienia świadczenia). Zobowiązanie nie zostanie natomiast uregulowane w sytuacji, gdy nastąpiła jedynie zmiana treści stosunku zobowiązaniowego, tzn. zmiana podmiotu zobowiązanego do spełnienia zobowiązania tj. dłużnika. Samo zobowiązanie w takim przypadku nie wygaśnie. W przedmiotowym przypadku, tzn. w sytuacji przejęcia długu w trybie art. 519 ustawy Kodeks cywilny, do spłaty zobowiązania faktycznie nie doszło.
Z przedmiotowego wniosku wynika, że przejęcie długu nastąpiło zgodnie z wymogami zawartymi w art. 519-526 ustawy Kodeks cywilny. Czyli w wyniku przeprowadzenia tej operacji nie doszło do zbycia wierzytelności.
Reasumując, Wnioskodawca będzie mógł skorzystać z ulgi podatkowej wskazanej w art. 89a ust. 1 ustawy w odniesieniu do niezapłaconych wierzytelności pierwotnie powstałych w stosunku do „B” Sp. z o.o., w której miejsce wstąpiła „C” Sp. z o.o.
Zainteresowany ma także wątpliwość do kogo powinien przesłać zawiadomienie, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy, do obecnego dłużnika, czy też do pierwotnego dłużnika.
Jak wcześniej wskazano, w celu skorzystania z tzw. „ulgi na złe długi” konieczne jest spełnienie wszystkich warunków wskazanych w art. 89a ust. 2 ustawy.
Jeden z nich zawarty jest w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy, zgodnie z którym wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego (…).
Z powyższego przepisu wynika obowiązek zawiadomienia przez wierzyciela swojego dłużnika o zamiarze dokonania korekty podatku należnego. W kontekście wcześniejszych rozważań uznać należy, iż niezbędne jest także wysłanie tego zawiadomienia do podatnika który przejął dług.
Zatem, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz przytoczone przepisy stwierdzić należy, że zawiadomienie o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy, Zainteresowany będzie miał obowiązek wysłać do pierwotnego dłużnika (tj. „B” Sp. z o.o.). Jednocześnie zawiadomienie winno być także wysłane do obecnego dłużnika (tj. „C” Sp. z o.o.), który to przejął dług na podstawie innych przepisów, ze względu na to, iż właśnie ten podmiot jest zobowiązany do zapłaty długu.
Wnioskodawca chce także wiedzieć, do kogo powinien przesłać zawiadomienie, o którym mowa w art. 89a ust. 6 ustawy, do obecnego dłużnika, czy też do pierwotnego dłużnika.
Art. 89a ust. 6 ustawy, m.in. nakazuje wierzycielowi w ciągu 7 dni od dnia dokonania korekty podatku należnego zawiadomić dłużnika o tej czynności.
Z przepisu tego wynika zatem obowiązek zawiadomienia dłużnika przez wierzyciela o skorygowaniu podatku należnego. Treść tego przepisu nie zabrania wysłania tego zawiadomienia do podmiotu, który przejął dług.
Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że obowiązkiem Zainteresowanego będzie wysłanie zawiadomienia o dokonaniu korekty podatku należnego do pierwotnego dłużnika (tj. „B” Sp. z o.o.). Jednocześnie zawiadomienie to może być także wysłane do obecnego dłużnika (tj. „C” Sp. z o.o.), który przejął dług.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Ponadto, zwrócić należy uwagę, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytań) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniami – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.