ILPP1/443-32/11-5/AW

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Komornika Sądowego, przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2010 r. (data wpływu 7 stycznia 2011 r.), uzupełnionym pismami: z dnia 3 marca 2011 r. (data wpływu 7 marca 2011 r.) oraz z dnia 7 marca 2011 r. (data wpływu 14 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanej – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 7 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości niezabudowanej. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami: z dnia 3 marca 2011 r. oraz z dnia 7 marca 2011 r. o doprecyzowanie opisanego stanu faktycznego oraz dodatkową opłatę.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
W sprawie egzekucyjnej przeciwko dłużnikowi „A” jest prowadzona egzekucja z nieruchomości niezabudowanej położonej w granicach działki gruntu nr 807/4 obszaru 6,4643 ha w obrębie nr 04 miasta, powiecie p., województwie x, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr L(…). Zajęta nieruchomość została zbyta na rzecz „B”, co nie ma znaczenia dla postępowania egzekucyjnego. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego miasta i obrębu, zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej z dnia 16 września 1999 r., ogłoszoną w Dzienniku Urzędowym Województwa nr 30, poz. 1248 z dnia 3 listopada 1999 r. nieruchomość położona jest na obszarze podmiejskich terenów rekreacyjnych. Zgodnie z zapisami planu, dopuszcza się na tym terenie sytuowanie parkingów i pojedynczych usługowych obiektów kubaturowych, nie ogranicza się możliwości realizowania zbiorników wodnych o funkcjach rekreacyjnych i krajobrazowych, zachowuje się istniejące lasy nieposiadające zgody na wyłączenie z użytkowania leśnego.
Na terenie działki znajdują się hałdy gruzu (ok. 1,5 tys. M3) oraz ziemi i wyrobisko powstałe na skutek wydobycia piasku. Zarówno dłużniczka, jak i nabywca nieruchomości nie posiadają koncesji na wydobywanie piasku. Prace wydobywcze prowadzone są nielegalnie. Ww. osoby nie odprowadzają z tytułu wydobycia piasku podatku ani nie uiszczają opłat eksploatacyjnych. Ponadto, nie uzyskali również zgody na rekultywację terenu. Obecnie toczy się przeciwko nabywcy nieruchomości „B” postępowanie o nielegalne wydobywanie piasku. Dłużniczka nabywając nieruchomość nie odprowadzała podatku VAT, jak również obecny właściciel nieruchomości nie płacił podatku VAT od jej nabycia. Dłużnicy nadal prowadzą działalność gospodarczą i są podatnikami VAT.
W uzupełnieniu z dnia 3 marca 2011 r. Wnioskodawca wskazał, iż:
Dłużniczka „A” prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Zakres działalności obejmuje usługi ogólnobudowlane i sprzedaż materiałów budowlanych oraz usługi transportowe pod nazwą „T”.
Dłużnik „B” prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Zakres działalności obejmuje usługi ogólnobudowlane i usługi transportowe.
Przedmiotowy grunt w granicach działki nr 807/4 obręb 4 miasta jest i był wykorzystywany przez dłużników w działalności gospodarczej polegającej na wydobywaniu piasku i jego sprzedaży. Dłużnicy nie posiadają koncesji na wydobywanie piasku, jak również nie uzyskali decyzji rekultywacyjnej.
Dłużnicy nie wydzierżawiali przedmiotowej działki osobom trzecim.
Komornik nie sprzedawał innych nieruchomości dłużnikom na drodze licytacji sądowej. Dłużnicy nie zbywali innych nieruchomości.
Przedmiotowy grunt nie zostanie podzielony na działki. Będzie sprzedawany jako całość na drodze licytacji sądowej.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy przy sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji należy odprowadzić podatek VAT...
Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie przedmiotowej nieruchomości niezabudowanej zwolnione jest od podatku VAT. Ponieważ grunty nie są w planie zagospodarowania przestrzennego przeznaczone pod zabudowę, a dłużnicy przy ich zakupie nie płacili podatku VAT.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
W myśl art. 2 pkt 6 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. wprowadzonym ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476), przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, „Mienie”, „Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego”, Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Piasecki Kazimierz, „Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz”, Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).
Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.
Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.
Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 powołanej wyżej ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.
Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Z wyżej powołanych przepisów tj. art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:
po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
po drugie – czynność wykonana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.
W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, iż status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy. Z kolei, w celu ustalenia, czy dostawa działek wyczerpuje znamiona pojęcia „działalność gospodarcza” koniecznym jest ustalenie, czy zamiarem wykonania czynności jest jej dokonywanie w sposób częstotliwy. Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „zamiar”, jak również nie precyzuje pojęcia „sposób częstotliwy”, w każdym przypadku należy badać, czy intencją podmiotu realizującego określoną czynność, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie (więcej niż jednokrotnie).
Zasady wykładni językowej i funkcjonalnej definicji działalności gospodarczej prowadzą do wniosku, że działalność gospodarczą stanowi nie tylko działalność częstotliwa, czyli stała i powtarzalna, ale także jednorazowa czynność, jeżeli wiąże się z nią zamiar częstotliwości, przy czym wspomniana działalność powinna być wykonywana przez producenta, handlowca, usługodawcę, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika lub wykonującego wolny zawód.
Zaznacza się, iż sprzedaż składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
W analizowanej sprawie należy wskazać, iż stosownie do art. 18 ustawy, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, ze zm.), oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.), są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.
Jak wynika zatem z przytoczonego przepisu komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od towarów i usług od dostawy dokonywanej w trybie egzekucji. Charakter płatnika komornik sądowy posiada zarówno, gdy przedmiotem ww. egzekucji są rzeczy ruchome jak i nieruchomości. Przytoczony przepis wskazuje na fakt, iż komornicy sądowi są płatnikami podatku VAT od dostawy dokonanej w trybie egzekucji, w sytuacji gdy wykonywane są czynności egzekucyjne. Za czynności te, uważa się każde formalne, oparte na przepisach procesowych działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.
Odnosząc regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy do art. 18 ustawy, wskazać należy, iż w przypadku gdy dłużnik (właściciel nieruchomości) z tytułu realizowanej dostawy zobowiązany jest do zapłaty podatku VAT, wówczas w roli płatnika tego podatku występuje komornik.
Z treści wniosku wynika, iż w sprawie egzekucyjnej przeciwko dłużnikowi „A” jest prowadzona egzekucja z nieruchomości niezabudowanej położonej w granicach działki gruntu nr 807/4 obszaru 6,4643 ha w obrębie miasta. Zajęta nieruchomość została zbyta na rzecz „B”, co nie ma znaczenia dla postępowania egzekucyjnego. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego nieruchomość położona jest na obszarze podmiejskich terenów rekreacyjnych. Zgodnie z zapisami planu, dopuszcza się na tym terenie sytuowanie parkingów i pojedynczych usługowych obiektów kubaturowych, nie ogranicza się możliwości realizowania zbiorników wodnych o funkcjach rekreacyjnych i krajobrazowych, zachowuje się istniejące lasy nieposiadające zgody na wyłączenie z użytkowania leśnego.
Na terenie działki znajdują się hałdy gruzu (ok. 1,5 tys. m3) oraz ziemi i wyrobisko powstałe na skutek wydobycia piasku. Ww. osoby nie odprowadzają z tytułu wydobycia piasku podatku ani nie uiszczają opłat eksploatacyjnych.
Ponadto, Wnioskodawca wskazał, iż:
Dłużniczka „A” prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Zakres działalności obejmuje usługi ogólnobudowlane i sprzedaż materiałów budowlanych oraz usługi transportowe pod nazwą „T”.
Dłużnik „B” prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Zakres działalności obejmuje usługi ogólnobudowlane i usługi transportowe.
Przedmiotowy grunt jest i był wykorzystywany przez dłużników w działalności gospodarczej polegającej na wydobywaniu piasku i jego sprzedaży. Dłużnicy nie posiadają koncesji na wydobywanie piasku, jak również nie uzyskali decyzji rekultywacyjnej.
Dłużnicy nie wydzierżawiali przedmiotowej działki osobom trzecim.
Komornik nie sprzedawał innych nieruchomości dłużnikom na drodze licytacji sądowej. Dłużnicy nie zbywali innych nieruchomości.
Przedmiotowy grunt nie zostanie podzielony na działki. Będzie sprzedawany jako całość na drodze licytacji sądowej.
Mając na uwadze powyższe, w przedmiotowej sprawie są spełnione obydwa warunki do uznania, że planowana sprzedaż przedmiotowego gruntu, stanowiącego grunt wykorzystywany w działalności gospodarczej oraz przeznaczony pod zabudowę podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.
Ww. nieruchomość gruntowa służyła – jak wskazał Wnioskodawca – prowadzeniu przez Dłużnika działalności gospodarczej polegającej na wydobywaniu piasku, zatem stwierdzić należy, że jej sprzedaż mieści się w zakresie działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy. W związku z tym dostawa przedmiotowego gruntu, jako związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z regulacją zwartą w art. 5 ust. 1 ustawy, gdyż jak już wcześniej wskazano opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów, a grunt niewątpliwie jest towarem. Tym samym Dłużnik dla tej czynności występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.
W myśl art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy, podatnicy dokonujący dostawy terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę nie mogą skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy.
Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.
Jednocześnie zaznacza się, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy wprowadzonego art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578 ze zm.) oraz zmienionego art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%, z zastrzeżeniem art. 146f.
Od zasady opodatkowania dostawy gruntu według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m. in. w art. 43 ust. 1 ustawy.
Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, w przypadku gruntów niezabudowanych zwolniona od podatku jest jedynie dostawa terenów innych niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.
Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.
O przeznaczeniu nieruchomości stanowią akty prawa miejscowego (miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego), a w przypadku ich braku inne akty ustanowione przez właściwe organy (studium uwarunkowań oraz decyzja o warunkach zabudowy), natomiast dopiero w przypadku braku wyżej wskazanych dokumentów – ewidencja gruntów.
W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, iż grunt będący przedmiotem sprzedaży – zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego – stanowi obszar podmiejskich terenów rekreacyjnych. Zatem zgodnie z zapisami planu, dopuszcza się na tym terenie sytuowanie parkingów i pojedynczych usługowych obiektów kubaturowych, nie ogranicza się możliwości realizowania zbiorników wodnych o funkcjach rekreacyjnych i krajobrazowych, zachowuje się istniejące lasy nieposiadające zgody na wyłączenie z użytkowania leśnego. Wobec powyższego, stwierdzić należy, iż planowana sprzedaż nieruchomości gruntowej dotyczy działki przeznaczonej pod zabudowę. Tym samym dokonana przez Zainteresowanego dostawa nie korzysta ze zwolnienia od podatku zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.
Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie Dłużnik występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast opisana we wniosku czynność zbycia nieruchomości gruntowej niezabudowanej w świetle ustawy jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów. Tym samym przedmiotowa transakcja jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług.
Reasumując, z tytułu planowanej transakcji sprzedaży gruntu niezabudowanego na drodze licytacji sądowej należy odprowadzić podatek VAT wg 23% stawki podatku.
Ponadto, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku udzielono w oparciu o przedstawiony stan faktyczny, przy założeniu, że nieruchomość gruntowa wykorzystywana była w działalności gospodarczej. Zatem, w niniejszej sprawie kwestia ta nie była przedmiotem rozstrzygnięcia. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.