IPPB1/415-274/07-2/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22.08.2007 r. (data wpływu 03.09.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodów z tytułu świadczenia usług adwokackich i radcowskich z urzędu - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 03.09.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodów z tytułu świadczenia usług adwokackich i radcowskich z urzędu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wspólnikami wnioskodawcy jest dwóch wspólników – adwokat i radca prawny. Na podstawie postanowienia sądu - wydziału cywilnego lub sądu administracyjnego Okręgowa Rada Adwokacka lub Okręgowa Rada Radców Prawnych, przy zachowaniu formy pisemnej, wyznacza konkretną osobę do sprawowania funkcji adwokata z urzędu dla strony wskazanej w postanowieniu jednocześnie zaznaczając, że adwokat lub radca prawny wykonują zawód w określonej spółce partnerskiej, podając przy tym dane teleadresowe. Postanowienie sądu nigdy nie wskazuje konkretnego adwokata lub radcę. Czynności reprezentacji strony przed sądem adwokat lub radca wykonuje: - w sprawach cywilnych – na podstawie zgłoszenia się do sprawy w związku z wyznaczeniem go przez ORA lub ORPP – w sprawach przed sądami administracyjnymi – na podstawie pełnomocnictwa, które podpisuje klient, dla którego został ustanowiony adwokat lub radca prawny z urzędu.

Sąd w orzeczeniu końcowym orzeka o przyznaniu adwokatowi lub radcy prawnemu wynagrodzenia z rachunku Skarbu Państwa za pomoc prawna świadczoną z urzędu. Wynagrodzenie to płatne jest z kasy sądu według wysokości i zasad określonych w odrębnych przepisach. Wspólnicy spółki nie prowadzą spraw karnych i nie są wyznaczani do udziału w tych sprawach w charakterze obrońcy z urzędu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy dochód z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu jest dochodem z działalności wykonywanej osobiście przez danego adwokata – radcę prawnego, czy też jest to dochód adwokata, radcy prawnego z działalności wykonywanej w formie spółki partnerskiej ...

Czy podatek dochodowy od uzyskiwanego wynagrodzenia winien być odprowadzony osobiście przez danego wspólnika, jako prowadzącego działalność w postaci spółki partnerskiej, czy też podatek ten odprowadza Sąd jako płatnik ...

Zdaniem wnioskodawcy dochód z tytułu świadczenia pomocy prawnej przez adwokata lub radcę prawnego jest dochodem z udziału w spółce w ramach której wykonują oni swoje zawody. Podatek dochodowy powinien być odprowadzany przez wspólnika, jako wynikający z przychodu uzyskiwanego z działalności w formie spółki.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2000, Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), źródłami przychodów są:

1) stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną praca nakładcza, emerytura lub renta;

2) działalność wykonywana osobiście;

3) pozarolniczą działalność gospodarcza,

4) działy specjalne produkcji rolnej;

5) nieruchomości lub ich części;

6) najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą

7) kapitały pieniężne i prawa majątkowe;

8) odpłatne zbycie:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,

spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

prawa wieczystego użytkowania gruntów,

innych rzeczy w warunkach określonych tym przepisem;

9) inne źródła.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 updof pozarolniczą działalność gospodarczą - ustawodawca definiuje jako działalność zarobkową:

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W konsekwencji przychody ze źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2, 4-9 nie są przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Art. 10 ust. 1 pkt 2 updof jako źródło przychodów wskazuje działalność wykonywaną osobiście. Art. 13 pkt 6 updof statuuje, iż za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 updof, uważa się między innymi przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności.

W realiach więc pomocy prawnej świadczonej z urzędu przez adwokata lub radcę prawnego zasadniczą kwestią jest odpowiedź na pytanie czy sąd zleca tym osobom wykonanie czynności reprezentacji klienta przed tymże sądem. Istotna jest też odpowiedź na pytanie czy adwokat, radca prawny może wykonywać te czynności niejako poza formą prawną, jaką wybrał dla wykonywania zawodu adwokata, ergo czy działalność tożsama z działalnością wykonywana w ramach spółki może być traktowana jako działalność wykonywana osobiście, czyli nie w ramach działalności gospodarczej...

Zdaniem wnioskodawcy adwokat lub radca prawny świadczący pomoc prawną z urzędu nie jest osobą której sąd zlecił, na podstawie właściwych przepisów, wykonanie określonych czynności, toteż uzyskany przez niego przychód ze świadczenia takiej pomocy nie stanowi przychodu z działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 6 updof.

Jak wynika z przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. 1964, Nr 43, poz. 296 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002, Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), strony mogą działać przed sądem osobiście lub przez pełnomocnika (art. 86 k.p.c, art. 34 ppsa). Pełnomocnikiem może być w szczególności adwokat lub radca prawny (art. 87 § 1 k.p.c, art. 35 ppsa). W pewnych sytuacjach procesowych udział adwokata lub radcy prawnego jest wymagany prawem (art. 871 § 1 k.p.c, art. 79, art. 80, art. 526 § 2 k.p.k.) dlatego też strona nie może działać bez adwokata, a jeśli spełnia warunki Sąd obowiązany jest przyznać jej tzw. prawa ubogich. Stosownie do treści art. 117 k.p.c sąd ustanawia dla strony adwokata lub radcę prawnego. W postępowaniu cywilnym i administracyjnym postanowienie o ustanowieniu adwokata z urzędu stanowi jedynie przyznanie samego prawa do adwokata z urzędu nie zaś ustanowienie konkretnego adwokata lub radcę. Konkretną osobę wyznacza właściwa jednostka samorządu zawodowego.

W postępowaniu cywilnym imiennie ustanowiony adwokat lub radca prawny może działać z chwilą zgłoszenia się do sprawy. W postępowaniu sądowo-administracyjnym postanowienie sądu oraz wyznaczenie adwokata lub radcy przez organ samorządu stanowi jedynie uprawnienie strony do udzielenia pełnomocnictwa wyznaczonemu adwokatowi lub radcy prawnemu (art. 244 ppsa).

Po wyznaczeniu konkretnego adwokata lub radcy prawnego Sąd nie może podejmować żadnych decyzji, których skutkiem byłoby zwolnienie danego adwokata z pełnienia funkcji i wyznaczenie innego. Jedynie właściwa izba adwokacka lub izba radców prawnych mogą również decydować o zwolnieniu adwokata lub radcy prawnego od zastępowania strony w procesie (art. 117 i art. 119 § 2 k.p.c).

Sytuacja prawna adwokata i radcy prawnego ustanowionych z urzędu nie różni się od sytuacji pełnomocnika z wyboru.

Z art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (Dz. U. 2002, Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.), i art. 223 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o radcach prawnych (Dz. U. 2002, Nr 123, poz. 1059 z późn. zm.), wynika, że koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ponosi Skarb Państwa na zasadach określonych w drodze rozporządzenia przez Ministra Sprawiedliwości. Wynagrodzenie za pomoc prawną świadczoną przez adwokata lub radcę prawnego ustanowionego w trybie art. 117 k.p.c, nie obciąża strony. A zatem wyznaczenie adwokata z urzędu oznacza jedynie i aż tyle, że Skarb Państwa przejmuje na siebie obowiązek sfinansowania tej pomocy. Nie oznacza jednak, że Skarb Państwa może wpływać na sposób wykonywania tej pomocy prawnej. Nie oznacza to również, że może odmówić zapłaty.

W opinii wnioskodawcy powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że w wyniku wydania przez sąd postanowienia o ustanowieniu pełnomocnika z urzędu, pomiędzy sądem a tym pełnomocnikiem nie nawiązuje się żadna więź prawna o charakterze prywatno- czy publicznoprawnym, której treścią byłoby zlecenie wykonania na rzecz Sądu czynności. I nie chodzi tu tylko o klasycznie cywilistyczne pojmowanie zlecenia, ale również rozumienie go jako pewnego nakazu lub polecenia. Taka relacja pomiędzy pełnomocnikiem a sądem nie istnieje, a wręcz istnieje precyzyjny rozdział ról procesowych oparty na niezależności pełnionej przez pełnomocnika funkcji i działania w interesie i na rzecz klienta a nie Sądu. Postanowienie Sądu jest jedynie upoważnieniem dla strony postępowania do oczekiwania, iż jednostka samorządu zawodowego wyznaczy określonego adwokata.

Ustanowienie przez sąd lub prezesa sądu adwokata lub radcy prawnego albo wyznaczenie obrońcy z urzędu nie jest przewidzianym w art. 13 pkt 6 updof „zleceniem wykonania określonych czynności na podstawie w właściwych przepisów", lecz umożliwia stronie lub oskarżonemu skorzystanie z fachowej pomocy prawnej bez ponoszenia związanych z tym kosztów.

To, czy i jakie czynności podejmuje ustanowiony lub wyznaczony (przez władze samorządu zawodowego) we wskazanym trybie pełnomocnik wynika nie z faktu jego ustanowienia lub wyznaczenia, a więc nie z decyzji sądu, ale ze stanu sprawy, przepisów prawa procesowego, a przede wszystkim z woli osoby, która ma mieć świadczoną pomoc prawną.

Według wnioskodawcy do wniosku takiego prowadzą również następujące argumenty:

sąd nie ponosi odpowiedzialności za działania lub zaniechania adwokata lub radcy prawnego. Tak samo jak adwokat czy radca prawny nie ponoszą odpowiedzialności wobec sądu i za sąd.

Sąd nie może zlecać lub nakazywać wykonywania czynności konkretnemu adwokatowi lub radcy prawnemu, dysponentem sprawy jest strona.

pomoc prawna z urzędu nie musi być świadczona osobiście przez wyznaczonego adwokata lub radcę prawnego, lecz może być wykonywana poprzez innego adwokata lub radcę prawnego, którym ten pierwszy udzielił dalszego pełnomocnictwa (art. 25 ust. 3 p.o.a. lub art. 21 u.r.p.). W przeciwieństwie np. do roli biegłego, któremu sąd zleca opracowanie opinii, a który nie może posłużyć się przy jej opracowaniu zastępcą.

Obowiązek przyznania wynagrodzenia za udzieloną pomoc prawną nie wynika z więzów prawnych, ale z przepisów ustaw regulujących zawody adwokata i radcy prawnego (art. 29 p.o.a. lub art. 223 u.r.p.). Adwokat, radca prawny nie podpisuje z Sądem swoistej umowy na świadczenie pomocy prawnej z urzędu, lecz wykonuje swój korporacyjny obowiązek na podstawie pisma organu swojej korporacji, a wynagrodzenie ma zagwarantowane przepisem ustawy.

Zdaniem wnioskodawcy przeciwne stanowisko prowadzi do wniosku, że adwokat świadczący pomoc prawną z urzędu wykonuje zawód niejako poza wybrana przez niego formą organizacyjno-prawną wykonywanego zawodu. Zapatrywanie to jest sprzeczne z przepisami ustrojowymi, regulującymi zasady wykonywania zawodu radcy prawnego i adwokata.

Stosownie do art. 4a p.o.a. adwokat wykonuje zawód w kancelarii adwokackiej, w zespole adwokackim oraz w spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej lub komandytowej, przy czym wspólnikami w spółkach cywilnej, jawnej i partnerskiej oraz komplementariuszami w spółce komandytowej mogą być wyłącznie adwokaci lub adwokaci i radcowie prawni, a także prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 126, poz. 1069), a wyłącznym przedmiotem działalności takich spółek jest świadczenie pomocy prawnej. Radca prawny zgodnie z art. 8 u.r.p. wykonuje zawód w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej, w kancelarii radcy prawnego oraz w spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej lub komandytowej, przy czym wspólnikami w spółkach cywilnej, jawnej i partnerskiej oraz komplementariuszami w spółce komandytowej mogą być wyłącznie radcowie prawni lub radcowie prawni i adwokaci, a także prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 126, poz. 1069), a wyłącznym przedmiotem działalności takich spółek jest świadczenie pomocy prawnej.

Zgodnie ze stanowiskiem wnioskodawcy ani adwokat, ani radca prawny nie mogą wykonywać zawodu w innej formie organizacyjno-prawnej niż wybrana przez nich z wyżej opisanych. Świadczenie pomocy prawnej poza wskazanymi formami nie mogłoby być traktowane jako wykonywanie zawodu adwokata lub radcy prawnego, a w konsekwencji osoba taka nie mogłaby świadczyć pomocy prawnej z urzędu.

Już tylko z faktu, że jak wyżej wskazano właściwa izba samorządowa wyznacza i może zwolnić danego adwokata lub radcę prawnego z obowiązków wynika, że pomoc prawna świadczona z urzędu przez profesjonalnego pełnomocnika nie jest, na etapie powstania obowiązku jej wykonania, jakąś prywatną aktywnością adwokata czy radcy prawnego - czytaj działalnością wykonywaną osobiście. Jest działalnością podporządkowaną ramom wyznaczonym przez przepisy ustrojowe samorządów zawodowych i zasady korporacyjne. Tylko wtedy gdy adwokat spełnia wymagania wynikające z tych przepisów może świadczyć pomoc prawną. Z tych przepisów wynika, że adwokat nie może jej wykonać poza normalną aktywnością zawodową w ramach przyjętej formy prawnej wykonywania zawodu. Nie może zatem rano być wspólnikiem spółki partnerskiej zaś popołudniu, niejako po godzinach, świadczyć osobiste usługi na zlecenie Sądu jako podatnik nie funkcjonujący w żadnej z form wykonywania zawodu adwokata wymienionych w art. art. 4a p.o.a. Przeciwne bowiem zapatrywanie prowadzi bowiem do wniosku, że adwokat musi być na użytek dochodów z tego samego rodzaju usług co wykonywane w ramach spółki partnerskiej, podatnikiem - adwokatem nie wykonującym zawodu w ramach ani własnej kancelarii, ani zespołu adwokackiego czy też spółki.

W opinii wnioskodawcy, skoro zatem adwokat, radca prawny nie może wykonywać czynności pomocy prawnej poza wybraną formą organizacyjno prawną to oznacza, że dochód z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu jest dochodem z działalności gospodarczej prowadzonej w wybranej formie organizacyjno-prawnej.

Według wnioskodawcy stanowisko powyższe znajduje pełne odzwierciedlenie w wyrokach WSA w Lublinie wyda¬nych w dniu 31 stycznia 2007 roku w sprawie sygn. akt I S.A./Lu 781/06 oraz z dnia 9 lutego 2007 roku I S.A./Lu 779/06.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Świadczenie pomocy prawnej z urzędu regulują przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296 ze zm.), ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.), ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (t.j. Dz.U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 ze zm).

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 ustawy o radcach prawnych zawód radcy prawnego polega na świadczeniu pomocy prawnej, a w szczególności na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych oraz występowaniu przed sądami i urzędami. Art. 7 powołanej ustawy precyzuje, iż pomocą prawną jest w szczególności udzielanie porad i konsultacji prawnych, opinii prawnych, zastępstwo prawne i procesowe. Zgodnie z art. 14 ww. ustawy radca prawny prowadzi samodzielnie sprawy przed organami orzekającymi, dbając o należyte wykorzystanie przewidzianych przez prawo środków dla ochrony uzasadnionych interesów jednostki organizacyjnej.

Analogicznie art. 4 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze stanowi, iż zawód adwokata polega na świadczeniu pomocy prawnej, a w szczególności na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych oraz występowaniu przed sądami i urzędami. Natomiast stosownie do treści art. 21 ust. 3 tej ustawy adwokat świadczy pomoc prawną z urzędu w okręgu sądu rejonowego, w którym wyznaczył swoją siedzibę zawodową.

Także w przypadku udzielenia substytucji na podstawie przepisu art. 25 ust 3 ustawy Prawo o adwokaturze lub art. 21 ust. 1 ustawy o radcach prawnych pomoc prawną świadczy adwokat lub radca prawny, któremu udzielono substytucji, a nie adwokat, czy radca prawny zastępowany.

Nadto podkreślić należy, że to sąd w trybie art. 117 § 4 kodeksu postępowania cywilnego decyduje o uwzględnieniu wniosku strony o ustanowienie dla niej adwokata lub radcy prawnego określonego w § 1 tego przepisu (w sprawach objętych treścią tej ustawy).

Podobnie zgodnie z art. 254 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi rozpoznawanie wniosków o przyznanie prawa pomocy należy do wojewódzkiego sądu administracyjnego, w którym sprawa ma się toczyć lub już się toczy. Nie ma przy tym znaczenia, czy sąd zleca świadczenie pomocy prawnej z urzędu bezpośrednio, czy pośrednio (w trybie art. 253 tej ustawy z udziałem rady okręgowej izby radców prawnych lub okręgowej rady adwokackiej).

Jednocześnie Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1348 ze zm.) reguluje szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu (przepis § 1 pkt 3).

Z kolei w § 19 pkt 2 cytowanego rozporządzenia określono, iż koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują m. in. niezbędne, udokumentowane wydatki adwokata.

Analogicznie, zgodnie z § 15 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1349 ze zm.) koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują niezbędne, udokumentowane wydatki radcy prawnego.

Analiza przytoczonych wyżej przepisów jednoznacznie wskazuje zatem, iż pomocy prawnej z urzędu, na zlecenie sądu, udziela osobiście radca prawny lub adwokat (a nie spółka, zespół adwokacki…), ewentualnie wyznaczony przez niego zastępca, po udzieleniu substytucji. Na podkreślenie zasługuje także fakt, iż wykonywanie zarówno zawodu adwokata, jak i radcy prawnego jest nieodłącznie związane z osobistą odpowiedzialnością (dyscyplinarną, cywilną…).

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) wyróżnia jako osobne źródło przychodów działalność wykonywaną osobiście.

W świetle treści art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Biorąc pod uwagę powyższe, przychody adwokatów i radców prawnych z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu na zlecenie sądu, należy kwalifikować do przychodów o których mowa w powołanym wyżej art. 13 pkt 6 w związku art. 10 ust 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym podkreślić, że na gruncie prawa podatkowego nie ma przeszkód, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą, równocześnie wykonywały określone czynności na zlecenie sądu i osiągały z tego tytułu przychody, których mowa w art. 13 ust. 6 powoływanej ustawy.

Konsekwencją takiej klasyfikacji przychodu, jest spoczywający na sądzie obowiązek płatnika, określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią tego przepisu płatnik jest obowiązany pobierać zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 19% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz pomniejszonej o składki potrącone przez płatnika w danym miesiącu na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b).

Na podstawie art. 42 ust. 1 powoływanej ustawy, płatnik ma (w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym zaliczkę pobrano) obowiązek przekazania pobranej zaliczki na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby płatnika. W terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnik ma obowiązek przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania podatnika, imienne informacje o wysokości dochodu na formularzu PIT- 11/8B. Jednocześnie podatnik osiągający przedmiotowe dochody obowiązany jest wykazać je w zeznaniu rocznym, wraz z innymi dochodami uzyskanymi w roku podatkowym.

Reasumując dochód z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu jest dochodem z działalności wykonywanej osobiście.

Podatek dochodowy od uzyskiwanego wynagrodzenia z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu powinien być odprowadzany przez sąd jako płatnika.

Mając na uwadze zastrzeżenia Spółki względem wysokości opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie, należy wyjaśnić, iż zgodnie z art. 14f § 2 ustawy Ordynacja podatkowa opłatę za wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego pobiera się od każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Określenie stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych powinno być odnoszone do ilości regulacji, które są przedmiotem wydania interpretacji. W przedmiotowym wniosku wystąpiły dwa zdarzenia przyszłe: jedno zdarzenie w podatku od towarów i usług oraz jedno zdarzenie w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), zaznacza się, iż interpretacja nie ma mocy wiążącej dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła spółka partnerska, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich wspólników możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i 14f ustawy Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne – wspólników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.