IPPB2/415-638/10-4/MG

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30.06.2010 r. (data wpływu 08.07.2010 r.) oraz w uzupełnieniu wniosku z dnia 20.09.2010 r. (data nadania 20.09.2010 r., data wpływu 21.09.2010 r.) stanowiącego odpowiedź na wezwanie organu z dnia 09.09.2010 r. (data nadania 10.09.2010 r., data odbioru 13.09.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki, jako płatnika podatku dochodowego z tytułu uczestnictwa pracowników w spotkaniach - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 08.07.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych fizycznych w zakresie obowiązków Spółki, jako płatnika podatku dochodowego z tytułu uczestnictwa pracowników w spotkaniach.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, wezwano Spółkę pismem z dnia 09.09.2010 r. (data nadania 10.09.2010 r., data doręczenia 13.09.2010 r.) do ich uzupełnienia poprzez:

dostarczenie dokumentu (odpowiednio odpis z KRS lub urzędowo poświadczona za zgodność z oryginałem kopia odpisu z KRS), z którego wynika sposób reprezentacji Spółki w zakresie oświadczeń woli i podpisywania dokumentów, tj. stosowne umocowanie dla Prokurenta Pana Marcina Ś. i Prokurenta Pana Ryszarda W., którzy podpisali wniosek o udzielenie interpretacji indywidualnej w imieniu Spółki.

Spółka uzupełniła braki formalne wniosku w ustawowym terminie, pismem z dnia 20.09.2010 r. (data nadania 20.09.2010 r., data wpływu 21.09.2010 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka ponosi wydatki związane z organizowaniem spotkań pracowników. W spotkaniach biorą udział pracownicy wyznaczeni przez przełożonych, np. członkowie danego zespołu, pracownicy określonego działu, wszyscy pracownicy firmy. Wybór pracowników nigdy nie jest losowy, a podyktowany charakterem spotkania i zakresem zadań przewidzianych dla określonych pracowników. W celu uatrakcyjnienia spotkań zdarza się, że spotkania są organizowane w miejscach atrakcyjnych turystycznie. Organizację spotkania (wyjazdu) Spółka zleca firmie zewnętrznej lub robi to we własnym zakresie. W planie spotkania (wyjazdu) jest przewidziana zarówno część poświęconą obowiązkom pracowniczym, jak i część integracyjno - rozrywkowa.

Przykładowo część związana z obowiązkami pracowniczymi podczas wyjazdu dla przedstawicieli handlowych polega na omówieniu wyników sprzedaży, podsumowaniu i wyciągnięciu wniosków z minionych kampanii promocyjnych, omówieniu przyjętych poprzednio i obecnie strategii, omówieniu wyznaczonych na przyszłość planów i sposobów ich realizacji.

Na spotkaniach przeprowadzane są również wewnętrzne szkolenia mające na celu zwiększenie kompetencji zawodowych osób szkolonych np. z technik sprzedaży, negocjacji itp. Prowadzone są przez wykwalifikowanych pracowników, przekazywane są materiały szkoleniowe. Podobna wiedza przekazywana jest również w trakcie części integracyjno - rozrywkowych, chociaż ma ona mniej sformalizowany charakter. Udział pracowników w spotkaniach / wyjazdach zawierających część szkoleniową lub merytorycznie związaną z obowiązkami pracowniczymi jest obowiązkowy.

Poza wyjazdami z elementami szkolenia Spółka organizuje także typowo integracyjne spotkania (pikniki, wyjazdy do atrakcyjnych miejsc, wspólne wyjścia na zajęcia sportowe, kręgle itp.), mające na celu zacieśnienie współpracy między pracownikami, lepsze ich zmotywowanie, przekazanie tzw. miękkich umiejętności w luźnej formie. Spotkania te organizowane są okazyjnie, np. po zakończeniu kampanii, po wdrożeniu ważnych dla spółki projektów, przy rozliczaniu wykonania założonych celów. Podczas tych spotkań niejednokrotnie wręczane są nagrody pracownikom, którzy w sposób wyjątkowy zasłużyli się Spółce. Udział w tych spotkaniach nie jest obowiązkowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu uczestnictwa pracowników w wyżej opisanych wyjazdach / imprezach / spotkaniach / szkoleniach Spółka powinna pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy pdof opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a i 52c tej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami, z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty - bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń.

Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo nieodpłatne. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się między innymi różnego rodzaju usługi zakupione od zewnętrznego podmiotu.

Przepis art. 11 ust. 1 stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym art. 11 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy mówi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Określenie wysokości przychodu może być problematyczne w sytuacji, gdy np. impreza ma charakter otwarty, a wysokość kosztów ustalona została w sposób zryczałtowany i niezależny od ilości osób biorących udział w imprezie. Wówczas określenie przez pracodawcę wysokości danej usługi przypadającej na poszczególnego pracownika nie jest możliwe.

Nie można nawet ustalić, czy pracownik faktycznie otrzymał określone świadczenie. Jak bowiem podkreślają sądy administracyjne, m. in. wyrok WSA w Warszawie, sygn. III SA/Wa 225/09 – „Aby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast aby świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia były uznane za przychód, konieczne jest otrzymanie tych świadczeń”. Tym samym - organizując taką imprezę - Spółka nie ma obowiązku ustalania przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy, a tym samym jest zwolniona z obowiązku pobierania zaliczek na podatek. (Analogicznie w stosunku do osób nie będących pracownikami Spółki). Pogląd ten znajduje się także w interpretacji wydanej w dniu 09.06.2008 r. znak IBPB2/415 -475/08/BD (KAN 2460/03/08), przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach:

„W przedmiotowej sprawie wskazano, że pracodawca dla swoich pracowników oraz zaproszonych gości zamierza zorganizować imprezę okolicznościową związana z jubileuszem firmy sfinansowaną ze środków obrotowych Spółki. Jak wskazuje wnioskodawca nie ma możliwości określenia, w jakim stopniu poszczególni pracownicy będą korzystać z oferowanych świadczeń, a zatem uznać należy, iż wartość tych świadczeń nie stanowi dla pracowników źródła przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ze względu na brak możliwości zindywidualizowania przedmiotowych świadczeń. Tym samym pracodawca nie ma obowiązku potrącać od tych świadczeń zaliczek na podatek dochodowy”.

Podobnie zagadnienie rozstrzygane jest przez sądy administracyjne:

wyrok WSA w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2001 r. sygn. I SA/Sz 862/09:

„Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Skarżącą wynika, iż zakupuje towary i usługi, jednak nie jest w stanie wskazać, w jakim rozmiarze poszczególni uczestnicy imprezy z zakupionych usług towarów korzystali. Zatem, w istocie zakupione towary i usługi są postawione do dyspozycji pracowników. Brak jest ustaleń, czy dana osoba (pracownik) z tego świadczenia skorzystała i w jakim zakresie. Nie można wykluczyć, że nie każdy pracownik ze świadczenia skorzysta i z jakich przyczyn.

Zdaniem organów podatkowych, w takiej sytuacji opodatkowaniu podlega prawo do korzystania ze świadczeń, bez względu na to, czy pracownik ze świadczenia skorzystał.

Zdaniem Sądu, stanowisko to jest nieuprawnione w świetle postanowień art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., który warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jego otrzymaniem. Inaczej mówiąc, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia).

Zatem, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby korzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w u.p.d.o.f. (...).

Reasumując stwierdzić należy, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w rozpoznawanej sprawie), gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik z usług korzystał czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanych imprez. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owe świadczenie i jaka jest jego wartość”.

wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. sygn. I SA/Wr 1326/08:

„ (...) w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w rozpoznawanej sprawie), gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik z usług korzystał czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanych imprez. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owo świadczenie i jaka jest jego wartość”.

Spółka uważa, iż tego typu imprezy, mające charakter otwarty, gdzie udział w poszczególnych częściach programu jest dowolny, a co więcej w każdej chwili można z niego zrezygnować, nie daje podstaw do twierdzenia, iż możliwe jest przypisanie poszczególnym osobom przychodu w określonej wysokości.

Spółka organizuje imprezy integracyjne głównie w tym celu, aby zatrudnieni w niej pracownicy mogli się lepiej zapoznać i stworzyć bardziej zorganizowany i spójny zespół. Zdaniem Spółki spotkania pracowników poza stałym miejscem wykonywania pracy pozwalają jej na lepszą integrację współpracowników, poprawę atmosfery pracy, wprowadzenie wśród pracowników odczucia emocjonalnego związania zarówno ze Spółką jako pracodawca, jak i z pozostałymi pracownikami. Spółka uznaje, iż dzięki temu pracują oni wydajniej i są bardziej zadowoleni z pracy na rzecz Spółki.

Podobnie nie można mówić o przychodzie uzyskanym przez pracownika w sytuacji, kiedy część wyjazdu poświęcona jest realizacji jego obowiązków pracowniczych. Uczestnicząc bowiem w organizowanym podczas wyjazdu szkoleniu związanym z pracą wykonywaną na danym stanowisku, czy też w spotkaniu dotyczącym np. omówienia nowych akcji marketingowych, pracownik nie otrzymuje żadnego przysporzenia w postaci dodatkowych świadczeń. Pozostaje on w tym czasie w dyspozycji pracodawcy. Odbywa się to często kosztem jego prywatnego czasu. Tym samym nie można uznawać, iż osoba, która będąc w dyspozycji pracodawcy realizuje swoje obowiązki, nawet jeśli odbywa się to w miejscu atrakcyjnym turystycznie, osiąga dodatkowy przychód. Celem organizowanego szkolenia lub spotkania jest zwiększenie kompetencji pracowników, które mają się w przyszłości przełożyć na wzrost przychodów pracodawcy.

Jak bowiem podkreślają zarówno sądy administracyjne jak i organy podatkowe w wydawanych interpretacjach, realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stanowisko takie, dotyczące różnych stanów faktycznych, gdyż chodzi tu głównie o zasadę braku przychodu ze stosunku pracy w sytuacji realizacji obowiązków służbowych, znaleźć można m. in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 lutego 2009 r. (Nr IBPBII/1/415-75/08/HK), wyroku WSA w Poznaniu w dniu 12 lutego 2008 r. (sygn. akt I SA/Po 1597/07), czy też interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 9 marca 2010 r., sygn. IPPB1/415-935/09-7/KS.

Tym samym Spółka stoi na stanowisku, zgodnie z którym udział pracowników w spotkaniu integracyjnym o charakterze otwartym, podczas którego nie ma możliwości ustalenia tego, kto w jakim stopniu i czy w ogóle skorzystał z oferowanych świadczeń lub też udział pracowników w wyjeździe połączonym ze szkoleniem (gdzie pracownik realizuje swoje obowiązki pracownicze) nie powoduje powstania u pracowników przychodu ze stosunku pracy, a tym samym Spółka nie ma obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Przepis art. 31 ustawy pdof mówi bowiem, iż zaliczki na podatek dochodowy pobierane są przez zakład pracy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody m. in. ze stosunku pracy, a skoro jak wyżej wskazano pracownicy nie uzyskują przychodu, tym samym Spółka, jako zakład pracy nie ma podstaw do pobierania zaliczki na podatek.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 1307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek racy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 omawianej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów wynika, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się zatem między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, a w zasadzie ich wartość.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (art. 12 ust. 3 ww. ustawy). Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,

jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,

w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie natomiast z treścią art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Artykuł 30 § 1 powyższej ustawy stanowi, iż płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy“, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, (…).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka organizuje dla pracowników spotkania, które przyjmują różne formy, tj. spotkania obejmujące część poświęconą obowiązkom pracowniczym lub część szkoleniową oraz część integracyjną (rozrywkową). Zdarza się, że spotkania te organizowane są w miejscach atrakcyjnych turystycznie. Organizację spotkania (wyjazdu) Spółka zleca firmie zewnętrznej lub robi to we własnym zakresie. W spotkaniach biorą udział pracownicy wyznaczeni przez przełożonych, tj. członkowie danego zespołu, pracownicy określonego działu lub wszyscy pracownicy firmy. Udział pracowników w spotkaniach (wyjazdach) zawierających część szkoleniową lub merytorycznie związaną z obowiązkami pracowniczymi jest obowiązkowy. Spółka organizuje także spotkania typowo integracyjne (pikniki, wyjazdy do atrakcyjnych miejsc, wspólne wyjścia na zajęcia sportowe, kręgle, itp.). Spotkania te organizowane są okazyjnie, przykładowo po zakończeniu kampanii, po wdrożeniu ważnych projektów, itp. Udział w tych spotkaniach nie jest obowiązkowy.

W związku z tak nakreślonym stanem faktycznym i zdarzeniem przyszłym w opinii Spółki uczestnictwo pracowników w spotkaniach zarówno tych typowo integracyjnych (pikniki, wyjazdy do atrakcyjnych miejsc, wspólne wyjścia na zajęcia sportowe, kręgle itp.), jak i w spotkaniach / wyjazdach zawierających część szkoleniową lub merytorycznie związaną z obowiązkami pracowniczymi nie rodzi po stronie pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z czym w ocenie organu podatkowego nie można się zgodzić.

Organ bowiem stoi na stanowisku, iż uczestnictwo w organizowanych przez Spółkę spotkaniach powoduje powstanie po stronie pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na wstępie podkreślenia wymaga fakt, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z oferowanych przez pracodawcę spotkań integracyjnych, lecz samo otrzymanie przez pracownika możliwości skorzystania z imprez integracyjnych o określonej wartości pieniężnej (w zależności od formy w jakiej spotkanie to zostało zorganizowane, tj. wyjazd w miejsce atrakcyjne turystycznie, piknik, wyjście na zajęcia sportowe, kręgle). Postawienie do dyspozycji pracownikowi obowiązkowego, jak i nieobowiązkowego uczestnictwa w spotkaniach integracyjnych, które skierowane są zarówno do wszystkich pracownika, jak i do ściśle wyznaczonych przez przełożonych, stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen ich zakupu. Ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z organizacją poszczególnych spotkań integracyjnych, także tych połączonych ze szkoleniami, bądź z częścią merytorycznie związaną z obowiązkami pracowniczymi nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Nieistotne jest przy tym, kto w jakim stopniu i czy w ogóle skorzystał z oferowanych świadczeń, gdyż koszty zakupu poszczególnych postawionych do dyspozycji świadczeń ponoszone są niezależnie od tego, czy pracownicy skorzystają z nich w pełnym zakresie, czy też nie. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że pracownik miał możliwość skorzystania z udziału w poszczególnych spotkaniach integracyjnych zaoferowanych mu przez pracodawcę – zostały mu one postawione do dyspozycji.

Tutejszy organ podatkowy nie podziela argumentacji Spółki, iż określenie wysokości przychodu może być problematyczne w sytuacji, gdy np. impreza ma charakter otwarty, a wysokość kosztów ustalona została w sposób zryczałtowany, niezależny od ilości osób biorących udział w imprezie, a tym samym określenie przez pracodawcę wysokości danej usługi przypadającej na poszczególnego pracownika nie jest możliwe.

Zdaniem organu indywidualizacja świadczeń jakie otrzymują pracownicy, a co a tym idzie kwota przychodu ze stosunku pracy, jaką uzyskują pracownicy możliwa jest do ustalenia.

Należy podkreślić, że z treści opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego nie wynika, ażeby uczestnikami przedmiotowych spotkań były inne osoby niż pracownicy Spółki, stąd należy rozumieć, iż „otwarty” charakter imprezy oznacza wyłącznie dobrowolność udziału w spotkaniu. W sytuacji spotkań obowiązkowych, Spółka jest w posiadaniu informacji, którzy z pracowników wzięli udział w spotkaniu, bowiem jak wskazano, to przełożeni wyznaczają pracowników mających uczestniczyć w spotkaniach, zatem w oparciu o uzyskaną fakturę od firmy zewnętrznej organizującej spotkanie lub poniesione przez Spółkę wydatki, w sytuacji gdy Spółka organizuje je we własnym zakresie, możliwe jest określenie wysokości przychodu przypadającego na poszczególnego pracownika. Natomiast, gdy w spotkaniu uczestniczą wszyscy pracownicy, Spółka również nie powinna mieć trudności z indywidualizacją świadczenia, a co za tym idzie z określeniem przychodu dla każdego pracownika.

Ponadto, zdaniem organu podatkowego nie zasługuje na uwzględnienie stanowisko Spółki, zgodnie z którym nie można mówić o przychodzie uzyskanym przez pracownika w sytuacji, kiedy część obowiązkowego wyjazdu poświęcona jest realizacji obowiązków pracowniczych. Organ bowiem zauważa, że przedmiotowe spotkania pomimo, iż są obowiązkowe są jednak spotkaniami integracyjnymi, które odbywają się w miejscach atrakcyjnych turystycznie, obejmującymi oprócz części integracyjno – rozrywkowej również część dotyczącą realizacji obowiązków pracowniczych, tym samym nie można stwierdzić, że uczestnicząc w takim spotkaniu pracownik realizuje jedynie obowiązki służbowe.

Wnioskodawca wskazał, iż wyjazdy organizowane dla pracowników zawierają elementy szkoleniowe i informacyjne, jednakże w ocenie tutejszego organu oznacza to, że ewentualne szkolenie jest jedynie dodatkiem do głównego celu spotkania, jakim jest integracja pracowników. W takiej sytuacji rozgraniczenie rodzajów imprez integracyjnych, które mają na celu rozrywkę nie jest istotne, bowiem skutki podatkowe dla uczestników są identyczne, uzyskują oni przychód podlegający opodatkowaniu.

Również w odniesieniu do spotkań typowo integracyjnych, w których uczestnictwo jest nieobowiązkowe i które to spotkania organizowane są w różnych formach (pikniki, wyjazdy do atrakcyjnych miejsc, wspólne wyjścia na zajęcia sportowe, kręgle), zarówno tych zorganizowanych przez Spółkę we własnym zakresie, jak i tych organizowanych przez firmy zewnętrzne, gdzie Spółka otrzyma fakturę obejmującą łączny koszt imprezy, organ podatkowy stwierdza, iż możliwe jest ustalenie wysokości przychodu osiągniętego przez poszczególnych, mogących wziąć udział w danym spotkaniu pracowników, bez względu na to, czy dany pracownik weźmie udział w imprezie, czy też nie, oraz czy w ogóle skorzysta z oferowanych świadczeń. Ponadto otrzymania świadczenia nieodpłatnego nie należy utożsamiać z jego skonsumowaniem. W przypadku spotkań skierowanych do ogółu pracowników, jak i do określonego grona, Spółka jest w stanie ustalić, do których pracowników dane spotkanie zostało skierowane, nawet jeśli nie wymagano potwierdzenia obecności, ponieważ Spółka organizując takie spotkanie zapewne znała listę osób, które zgłosiły akces wzięcia udziału w spotkaniu.

W związku z powyższym, w przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, możliwe jest wyliczenie, jaki koszt został poniesiony w związku ze zorganizowaniem spotkań integracyjnych (zarówno tych organizowanych przez Spółkę we własnym zakresie, jak i tych organizowanych przez firmy zewnętrzne), a także określenie, którzy pracownicy mieli możliwość wzięcia udziału w spotkaniu, bez względu na to, czy dany pracownik brał udział w spotkaniu, czy też nie. Wobec tego Spółka jest w stanie ustalić wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu możliwości uczestnictwa w organizowanych przez Spółkę spotkaniach integracyjnych i przyporządkować je poszczególnym pracownikom.

Nadmienić należy, iż ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku prawnego. Tak więc, problemy techniczne związane z ujednoliceniem ogólnej kwoty w formie ryczałtu nie mogą prowadzić do niemożności wyodrębnienia, jaka wartość opłacanej kwoty przypada na danego pracownika.

Organ podatkowy pragnie podnieść, iż to na Spółce, jako na płatniku w rozumieniu powołanego powyżej art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa, ciąży obowiązek prawidłowego ustalenia przychodu poszczególnych jej pracowników. Wartość świadczeń opłaconych za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, możliwość wzięcia udziału w spotkaniu integracyjnym zorganizowanym przez pracodawcę, tj. w spotkaniu integracyjnym odbywającym się w miejscu atrakcyjnym turystycznie, obejmującym część integracyjno – rozrywkową oraz część związaną z obowiązkami pracowniczymi, a także w spotkaniu typowo integracyjnym, prowadzi do powstania po stronie pracowników przychodu z nieodpłatnych świadczeń podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, który należy zakwalifikować do przychodu ze stosunku pracy, w konsekwencji czego na Spółce spoczywają obowiązki płatnika w przedmiocie poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od uzyskanych przez pracowników przychodów.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Spółkę interpretacji organów podatkowych oraz przywołanych wielu też wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych - wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, jak również powołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe pomimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.