IBPBII/1/415-364/10/MCZ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 29 marca 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania emerytury wypłacanej z Danii osobie fizycznej zamieszkałej w Polsce – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 29 marca 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania emerytury wypłacanej z Danii osobie fizycznej zamieszkałej w Polsce.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe :

Od dnia 01 sierpnia 2009r. wnioskodawczyni otrzymuje duńską emeryturę. W Danii potrącany jest należny podatek od emerytury w wysokości 36%, o czym poinformowała wnioskodawczynię pismem duńska instytucja państwowa Sikringstyrelsen (ZUS). W Polsce Bank potrąca od tej samej emerytury podatek w wysokości 18%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy podwójne opłacanie podatku od świadczeń emerytalnych jest zgodne z postanowieniami umowy międzynarodowej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii z dnia 06 grudnia 2001r....

2. Czy warunki umowy wykluczają możliwość stosowania ulg podatkowych przez duński urząd skarbowy...

Zdaniem wnioskodawczyni podwójne opodatkowanie jest niezgodne z postanowieniami art. 17 ust. 1 Konwencji zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii.

Zastosowanie ulgi podatkowej ma takie samo znaczenie w Danii jak i w Polsce – zwalnia płatnika od zapłacenia podatku dochodowego od pewnej kwoty, którą poniesie sam urząd skarbowy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Na wstępie zaznaczyć należy, że niniejszą interpretacją dokonano wyłącznie oceny stanowiska wnioskodawczyni w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w części dotyczącej zasad opodatkowania emerytury wypłacanej z Danii osobie fizycznej zamieszkałej w Polsce.

Natomiast wniosek w pozostałej części, tj. w zakresie możliwość stosowania ulg podatkowych przez duński urząd skarbowy zostanie rozstrzygnięty odrębnie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm., a od 31 marca 2010r. t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2a tej ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 4a powołanej wyżej ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z treści wniosku wynika, że wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę z Danii. Ze względu na to, że wnioskodawczyni ma miejsce zamieszkania w Polsce, a otrzymywana emerytura jest wypłacana przez instytucję duńską zastosowanie w tej sprawie będzie miała Konwencja w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawarta między Polską a Danią.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Warszawie dnia 6 grudnia 2001r. (Dz. U. z 2003r. Nr 43, poz. 368) świadczenia pieniężne otrzymywane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w ramach systemu ubezpieczeń społecznych drugiego Umawiającego się Państwa albo w ramach jakiegokolwiek innego systemu, z wyjątkiem funduszy utworzonych przez to drugie Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W świetle powyższego, świadczenia pieniężne otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce w ramach systemu ubezpieczeń społecznych Danii mogą być opodatkowane zarówno w państwie miejsca zamieszkania tj. w Polsce, jak i w państwie źródła tj. w Danii.

Postanowienie w umowie, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) wskazuje bowiem, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Stosownie do art. 22 ww. umowy podwójne opodatkowanie będzie eliminowane w następujący sposób:

1. z zastrzeżeniem postanowień punktu c), jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie, wówczas pierwsze Państwo zezwoli na:

* odliczenie od podatku dochodowego danej osoby kwoty równej podatkowi dochodowemu zapłaconemu w tym drugim Państwie;

* odliczenie od podatku od majątku danej osoby kwoty równej podatkowi od majątku zapłaconemu w tym drugim Państwie,

2. jednakże takie odliczenie w żadnym razie nie może przekroczyć tej części podatku dochodowego lub podatku od majątku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada bądź na dochód, bądź na majątek, jaki może być opodatkowany w tym drugim Państwie;

3. jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji podlega opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, to pierwsze Umawiające się Państwo może włączyć ten dochód lub majątek do podstawy opodatkowania, jednakże powinno zezwolić na odliczenie od podatku od dochodu lub od podatku od majątku tej części podatku od dochodu lub podatku od majątku, która w zależności od konkretnego wypadku przypada na dochód lub majątek posiadany w drugim Umawiającym się Państwie.

Zasady stosowania powyższej metody unikania podwójnego opodatkowania, zwanej metodą proporcjonalnego odliczenia, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych reguluje w treści art. 27 ust. 9. Zgodnie z tym przepisem jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym. Przepisy art. 11 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

W przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zasadę określoną w ust. 9 stosuje się odpowiednio (art. 27 ust. 9a ww. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że od 01 sierpnia 2009r. w ramach systemu ubezpieczeń społecznych Danii wnioskodawczyni otrzymuje emeryturę, która podlegał tam opodatkowaniu. W Polsce Bank potrąca od duńskiej emerytury podatek w wysokości 18%.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, a także przedstawiony powyżej stan prawny, należy więc stwierdzić, iż otrzymywana przez wnioskodawczynię emerytura z Danii podlega opodatkowaniu zarówno w Polsce, jak i w Danii. Przy czym, w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania dochodu z duńskiej emerytury do obliczenia podatku należnego w Polsce ma zastosowanie tzw. metoda proporcjonalnego odliczenia (odliczenia podatku zapłaconego za granicą).

Zgodnie z tą metodą, podatnik osiągający dochody za granicą ma obowiązek wykazać łączne dochody (zarówno krajowe, jak i zagraniczne) w zeznaniu, a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie. Jeżeli podatnik nie osiąga dochodów w kraju, jest również zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego i wykazania dochodów osiągniętych za granicą.

Wobec tego za 2009r. wnioskodawczyni była obowiązana do złożenia zeznanie podatkowe i obliczenia podatku z tytułu osiągnięcia dochodu przedstawionego we wniosku wg zasad przedstawionych powyżej. Obowiązek ten będzie dotyczył również roku 2010 jak i kolejnych lat, w których będzie wypłacana wnioskodawczyni duńska emerytura. Bowiem zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Reasumując, należy stwierdzić, że pomimo, iż duńska emerytura otrzymywana przez osobę fizyczną zamieszkałą w Polsce podlega opodatkowaniu zarówno w Danii, jak i w Polsce (art. 17 ust. 1 Konwencji), to powołane wyżej przepisy Konwencji polsko-duńskiej (art. 22 Konwencji) i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) nie dopuszczają do podwójnego zapłacenia podatku, bowiem dają możliwość zastosowania metody unikania podwójnego opodatkowania.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawczyni, że opodatkowanie duńskiej emerytury zarówno w Dani jak i w Polsce powoduje jej podwójne opodatkowanie i jest niezgodne z art. 17 ust. 1 Konwencji polsko-duńskiej należało uznać za nieprawidłowe.

W związku z dołączeniem do wniosku kserokopii dokumentów należy zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem przedstawionym przez wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.