MB-415/6/2006

Pytanie podatnika:

Czy dojazd na niezbędne badania leczniczo-rehabilitacyjne własnym samochodem przez osobę mającą orzeczenie lekarza o częściowej niezdolności do pracy będzie podlegał odliczeniu od dochodu jako wydatek na cele rehabilitacyjne?

Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku wniesionego w dniu 29.03.2006 r.- data wpływu do Urzędu 29.03.2006 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wągrowcu postanawia stanowisko wyrażone we wniesionym wniosku w zakresie - możliwości odliczenia od dochodu kwoty 2.280 zł jako wydatek na cele rehabilitacyjne z tytułu używania samochodu osobowego uznać za nieprawidłowe.

Stosownie do postanowień art. 14a § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa Naczelnik Urzędu Skarbowego na pisemny wniosek podatnika ma obowiązek udzielić pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Składając przedmiotowy wniosek podatnik jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie.

Korzystając z powyższego przepisu wnioskiem złożonym w tutejszym Urzędzie Skarbowym w dniu 29.03.2006 r. wystąpił Pan o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w kwestii odliczeń od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne. Do wniosku dołączono kserokopię decyzji o ustaleniu prawa do renty oraz kserokopię orzeczenia lekarza orzecznika ZUS.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wągrowcu mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny w złożonym wniosku oraz stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia powyższego zdarzenia, postanawia udzielić następującej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2005r. podstawę obliczenia podatku (...), stanowi dochód (...), po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Za wydatki rehabilitacyjne uważa się - stosownie do art. 26 ust. 7a pkt. 14 w/w ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. - wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczanej do I lub II grupy inwalidztwa (...) dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach lub decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną (art. 26 ust. 7d cyt. ustawy).

Według art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczanych do:

- I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo

b) znaczny stopień niepełnosprawności,

- II grupy inwalidztwa- należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

a) całkowitą niezdolność do pracy albo

b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika zatem, że ulga na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt. 6 w związku z art. 26 ust. 7a pkt. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje m.in. osobom w stosunku do których na podstawie odrębnych przepisów orzeczono całkowitą niezdolność do pracy i niezdolność do samodzielnej egzystencji tzn. posiadającym prawo do zasiłku pielęgnacyjnego, ponieważ osoby te traktowane są jako zaliczone do znacznego czy też umiarkowanego stopnia niepełnosprawności (odpowiednio I lub II grupa inwalidztwa).

Z załączonego do pisma orzeczenia lekarza orzecznika ZUS wynika, iż uznano Pana za częściowo niezdolnego do pracy. W świetle omawianych przepisów osoby posiadające orzeczenie tej treści traktuje się jako zaliczone do lekkiego stopnia niepełnosprawności, a nie do stopnia znacznego czy też umiarkowanego. Zatem, w 2005 r. nie przysługuje Panu odliczenie od dochodu kwoty nie przekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł, z tytułu ulgi na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z ponoszeniem wydatków, o jakich mowa w art. 26 ust. 7a pkt. 14 tej ustawy.W tym stanie rzeczy należy uznać stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia.