IPPB4/415-142/10-3/JS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 01.02.2010 r. (data wpływu 19.02.2010 r.) oraz uzupełnieniu (data wpływu 22.02.2010 r., data nadania 18.02.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przewozem niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo- rehabilitacyjne - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 19.02.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przewozem niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo- rehabilitacyjne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wraz z małżonką ma na utrzymaniu niepełnosprawną córkę (ur. 19.09.2007 r.). W związku z tym ponosi wydatki na używanie własnego samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne. Wnioskodawca posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności córki, jak również dokument stwierdzający fakt uczęszczania na ww. zabiegi. W ciągu roku na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne Wnioskodawca jeździ do odległej miejscowości. Wnioskodawca posiada dwa samochody osobowe stanowiące współwłasność Jego i żony. W 2009 r. urodziła się druga córka Wnioskodawcy, która jest również niepełnosprawna. Jest ona także wożona na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Jak wyliczyć wysokość wydatków związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne, czy Wnioskodawca może skorzystać w ramach ulgi rehabilitacyjnej z odliczenia od dochodu w roku podatkowym kwoty 2280 zł...

2. Czy ulga w kwotach po 2280 zł będzie przysługiwała dwojgu rodzicom mającym na utrzymaniu dwoje niepełnosprawnych dzieci, posiadającym dwa samochody osobowe, których są współwłaścicielami i używają ich dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo rehabilitacyjne...

Zdaniem Wnioskodawcy:

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł. Wysokość tych wydatków zgodnie z uregulowaniem art. 26 ust. 7c tej ustawy nie trzeba dokumentować. W przywołanym zatem powyżej stanie prawnym za wydatki na cele rehabilitacyjne z tytułu używania samochodu należy rozumieć wyłącznie różnorodne wydatki związane z jego eksploatacją (np. paliwo, koszty zużycia podzespołów, koszty naprawy) i nie ma obowiązku dokumentowania kosztów dojazdów (rachunki, faktury itp.). Udokumentowania nie wymagają wydatki na przewóz na zabiegi, natomiast potwierdzenia wymaga uczestnictwo w niezbędnych zabiegach rehabilitacyjnych (np. postanowienie US w Łęczycy z 4 maja 2006 r. Nr US I/415-14/2006). W związku z tym, że Wnioskodawca jest właścicielem samochodu osobowego, posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności córki oraz jest w stanie udokumentować fakt rzeczywistego korzystania z niezbędnych zabiegów leczniczo - rehabilitacyjnych, jak również to, że w związku z tymi zabiegami konieczny był przewóz córki do miejsca wykonywania zabiegów, Wnioskodawca uważa, że może skorzystać w ramach ulgi rehabilitacyjnej z odliczenia od dochodu kwoty 2280 zł.

Do skorzystania z ulgi związanej z używaniem przez osobę niepełnosprawną (albo osobę na utrzymaniu której pozostaje osoba niepełnosprawna) samochodu osobowego, konieczne jest aby samochód był własnością lub współwłasnością osoby niepełnosprawnej (albo osoby na utrzymaniu której pozostaje osoba niepełnosprawna). Jeżeli samochód jest współwłasnością Wnioskodawcy i Jego żony oraz mają na utrzymaniu dwie niepełnosprawne córki, które dowożą na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne, to Wnioskodawca uważa, że On i żona mogą dokonać stosownych odliczeń z tytułu używania samochodu osobowego. Zatem Wnioskodawca i jego żona mogą skorzystać w ramach ulgi rehabilitacyjnej z odliczenia od dochodu kwot po 2280 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu m. in. wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Ponadto wydatki te, zgodnie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo

3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo

b. znaczny stopień niepełnosprawności,

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a. całkowitą niezdolność do pracy albo

b. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Stosownie do art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Z analizy art. 26 ust. 7a powołanej ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo -rehabilitacyjne, m.in. należy:

* mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, której roczny dochód nie przekracza kwoty 9.120zł,

* być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,

* dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,

* ponieść z tego tytułu wydatki.

Podkreślić tu należy, iż nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powyższego limitu, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”. Zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność. Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza poniesione przez osobę mającą na utrzymaniu osobę niepełnosprawną posiadającą I lub II grupę inwalidztwa lub dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia. Natomiast w ramach tego limitu nie będą mogły być odliczone m.in. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni czy w szpitalu, badania laboratoryjne, bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest ojcem niepełnosprawnych córek. Wnioskodawca posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności jednej z córek, jak również dokument stwierdzający fakt uczęszczania na ww. zabiegi. W ciągu roku na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne Wnioskodawca jeździ do odległej miejscowości. Wnioskodawca posiada dwa samochody osobowe stanowiące współwłasność Jego i żony. W 2009 r. urodziła się druga córka Wnioskodawcy, która jest również niepełnosprawna. Jest ona także wożona na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne. W związku z przewozem córek na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne Wnioskodawca chciałby skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej.

Wydatki poniesione na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie wymagają od podatnika – jak słusznie wskazał Wnioskodawca ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego korzystania z niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Jeżeli wolą organu podatkowego będzie wskazanie np. miejsca i częstotliwości dokonywania zabiegów, obowiązkiem podatnika jest te informacje przekazać. Fakt oraz konieczność poniesienia wydatków na cele rehabilitacyjne powinny być co najmniej uprawdopodobnione. Organ podatkowy ma prawo kwestionować wydatki na używanie samochodu jeśli okaże się, że zabiegi nie były konieczne lub dana osoba wcale z nich nie korzystała.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nie przekraczającej kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł”) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Reasumując należ stwierdzić, iż Wnioskodawca ma prawo skorzystania z odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) Wnioskodawcy, jeżeli w istocie dojeżdża z córką na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże nie przekraczając w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie każdy z rodziców ponosi wydatki z tytułu używania samochodu osobowego celem dowozu niepełnosprawnych dzieci na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne, to ma prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w wysokości faktycznie poniesionych przez każdego z nich wydatków. Podkreślenia wymaga fakt, iż odliczenie każdego z rodziców nie może przekroczyć kwoty 2.280 zł.

Należy także wskazać, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy, jako występującego z wnioskiem. Żona Wnioskodawcy, jeżeli jest zainteresowana uzyskaniem interpretacji indywidualnej winna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie i uiścić stosowną opłatę za wydanie interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.